IBPB1/415-26/08/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana B., przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2007 r. (data wpływu do tut. Biura - 11 stycznia 2008 r.), uzupełnionym w dniu 11 marca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości:

W dniu 11 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania nabytego samochodu za samochód ciężarowy oraz dokonania jego jednorazowej amortyzacji.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 27 lutego 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 11 marca 2008 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą kasową. W roku 2007 nabył samochód MERCEDES-BENZ 111 CDJ Vito specjalny pogrzebowy (KARAWAN) o dopuszczalnej masie całkowitej 2770 kg za kwotę 120.452,00 zł. Samochód został zarejestrowany jako samochód specjalny pogrzebowy i został przeznaczony na wynajem do usług pogrzebowych (zgodnie z wpisem do ewidencji działalności gospodarczej jest to przedmiot działalności gospodarczej).

Samochód nie spełnia wymogów określonych w art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (według badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów). Nie jest również wymieniony w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług jako pojazd samochodowy będący pojazdem specjalnym, o którym mowa w art. 5a ustęp 19 punkt e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu ww. wniosku podatnik wskazał, iż:

* nie posiada dokumentacji, o której mowa w art. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż okręgowa stacja kontroli pojazdów odmawia ich wydania, ponieważ w dowodzie rejestracyjnym samochód ten jest zarejestrowany jako specjalny,

* przedmiotowy samochód został przeznaczony na wynajem do usług pogrzebowych,

* przychody za rok 2006 łącznie z podatkiem VAT wyniosły 1.988.388,45 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy:

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Kluczowym elementem definicji zawartej w cytowanym art. 5a pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest sformułowanie "pojazd samochodowy", które nie jest definiowane przez przepisy podatkowe. W związku z czym, konieczne jest odniesienie się do definicji zawartej w przepisach regulujących dane zagadnienie. W tym przypadku będzie to ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), która w art. 2 pkt 33 definiuje pojazd samochodowy jako pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, określenie to nie obejmuje jednak ciągnika rolniczego.

Z wniosku podatnika wynika, iż nabył samochód specjalny pogrzebowy. Zgodnie z art. 2 pkt 36 ww. ustawy - Prawo o ruchu drogowym, pojazd specjalny to pojazd samochodowy lub przyczepa przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż zakupiony samochód specjalny pogrzebowy jest pojazdem samochodowym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym.

Z definicji zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)-e) tego przepisu.

Przy czym zgodnie z art. 5c. ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż podatnik nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o spełnieniu wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwalających na niezaliczenie nabytego samochodu specjalnego do samochodów osobowych.

Samochód specjalny pogrzebowy nie został również wymieniony w załączniku nr 9 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), co pozwoliłoby na niezaliczenie nabytego samochodu specjalnego do samochodów osobowych, zgodnie z art. 5a pkt 19 lit. e) ww. ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż nabyty przez podatnika samochód specjalny pogrzebowy w świetle cyt. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest samochodem osobowym.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Mając zatem na względzie, iż jak wskazano powyżej nabyty przez wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym, odpisy z tytułu jego zużycia, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 EURO przeliczonej na złote według kursu średniego EURO ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego uznanie przedmiotowego samochodu za samochód osobowy wyklucza również możliwość dokonania jego jednorazowej amortyzacji.

Reasumując stwierdzić należy, iż nabyty samochód specjalny pogrzebowy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest samochodem osobowym, co wyklucza możliwość:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, odpisów z tytułu jego zużycia, w części ustalonej od wartości przewyższającej równowartość 20.000 EURO,

* dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej nabytego samochodu stosownie do art. 22k ust. 7 ww. ustawy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.