IBPB-2-2/4511-797/15/HS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 25 listopada 2015 r. (data otrzymania 22 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 15 i 17 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z 4 marca 2016 r. Znak: IBPB-2-2/4511-797/15/HS, IBPP3/4512-977/15/SR wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 15 i 17 marca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Nieruchomość położona w X. składa się z działki o powierzchni 4600 m^2, z której wydzielono 822 m² jako powierzchnię pod zabudowę budynku mieszkalnego wraz z infrastrukturą, pozostała część działki, tj. 3678 m² jest niezabudowana. Łączna powierzchnia użytkowa budynku mieszkalnego wynosi 283,60 m^2. Na wydzielonej części nieruchomości znajduje się budynek gospodarczo-garażowy o powierzchni 23,1 m² oraz zbiorniki na ścieki sanitarne. Działkę, o której mowa powyżej Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła we wspólnocie majątkowej małżeńskiej w drodze darowizny od rodziców Wnioskodawczyni w 2003 r. W tym samym roku małżonkowie rozpoczęli na niej budowę domu, który został oddany do użytkowania w 2007 r. W czerwcu 2010 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej pod nazwą Y. Głównym przedmiotem działalności była sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet. Następnie Wnioskodawczyni rozszerzyła działalność m.in. na zapewnienie zakwaterowania turystom (55.20.Z PKD), ponieważ planowała w przyszłości - działając jako jednoosobowy przedsiębiorca - rozpocząć działalność agroturystyczną.

Aby zaadaptować poddasze na cele agroturystyczne Wnioskodawczyni poniosła szereg nakładów i zakupiła materiały budowlane, w związku z czym zwróciła się do Urzędu Skarbowego o zwrot nadpłaconego podatku VAT, który otrzymała. Łączne wydatki na ulepszenie budynku w latach 2011-2013 przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W 2013 r. remont części mieszkalnej nieruchomości na poziomie poddasza został ukończony. Do uruchomienia działalności agroturystycznej jednak nigdy nie doszło z powodu utraty płynności finansowej przez Wnioskodawczynię. Poddasze pozostało w stanie nieużywanym. Nieruchomość ta nigdy jako całość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Sąd Rejonowy postanowieniem z 24 kwietnia 2014 r. ogłosił upadłość dłużniczki (tekst jedn.: Wnioskodawczyni) obejmującą likwidację jej majątku oraz wyznaczył syndyka masy upadłości. W dacie ogłoszenia upadłości upadła (tekst jedn.: Wnioskodawczyni) faktycznie nie prowadziła już działalności gospodarczej. W listopadzie 2014 r. została wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej. W chwili obecnej i do czasu zakończenia postępowania upadłościowego upadła znajduje się natomiast w rejestrze podatku VAT, ponieważ syndyk dalej prowadzi czynności podlegające opodatkowaniu.

We wrześniu 2015 r. mąż Wnioskodawczyni zmarł. W terminie przepisanym Wnioskodawczyni odrzuciła spadek. W chwili śmierci męża nieruchomość znajdowała się już w masie upadłości. Ewentualni spadkobiercy mogliby dochodzić swoich wierzytelności z tytułu spadku zgłaszając je do sędziego komisarza. Zadaniem syndyka jest zarządzanie masą upadłości, w związku z powyższym ma on zamiar sprzedać ww. nieruchomość.

W uzupełnieniu z wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że budynek gospodarczo-garażowy nie był wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zdarzeniem przyszłym zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w przypadku sprzedaży przez syndyka masy upadłości, który działa w imieniu własnym, lecz na rzecz upadłego, nieruchomości powstanie przychód z odpłatnego jej zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wraz z mężem otrzymała ona tytułem darowizny opisaną powyżej nieruchomość w 2003 r. Rozpoczęła na niej budowę domu, który został oddany do użytku w 2007 r. W latach 2011-2013 wyremontowała część mieszkalną na poddaszu.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera własnej definicji nieruchomości. Należy się w tym zakresie odnieść do właściwych przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego - nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Z kolei - zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego - do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. W oparciu o powyższe uregulowania należy zatem przyjąć, że w zaistniałym zdarzeniu budynek nie został wyodrębniony jako oddzielny przedmiot własności, lecz stanowił część składową zbytej nieruchomości. To stanowisko potwierdza wiele interpretacji indywidualnych, m.in. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 maja 2011 r. Znak: IBPBII/2/415-269/11/CJS, w której przyjęto, że "budynek lub jego część trwale związany z gruntem jako część składowa gruntu nie może być przedmiotem odrębnej własności. Stwierdzić zatem należy, że pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 wyżej powołanej ustawy, będzie liczony od daty nabycia prawa własności gruntu, niezależnie od tego, kiedy na gruncie tym został wybudowany budynek mieszkalny." Także w orzecznictwie sądów administracyjnych powyższe stanowisko jest bezsporne. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 lipca 1998 r. sygn. akt III SA 5099/98 orzekł, że "Budynek trwale związany z gruntem (częścią składową gruntu) - bieg terminu 5-letniego, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) podatku dochodowego od osób fizycznych nie może być liczony odrębnie dla nabycia własności gruntu oraz dla wybudowanego na tym gruncie budynku, stanowiącego jego część składową." Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z 19 sierpnia 1998 r. sygn. akt III SA 5099/98: "powołany przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) omawianej ustawy mówi tylko o sprzedaży nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości. Nie rozdziela więc sprzedaży gruntu od sprzedaży budynku stanowiącego jego cześć składową. Nie wymienia ponadto sprzedaży budynku jako odrębnego źródła przychodu w podatku dochodowym. Nie można więc traktować, w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, jak również Kodeksu cywilnego, odrębnie sprzedaży gruntu oraz sprzedaży znajdującego się na nim budynku. Może to nastąpić tylko w wypadku budynku postawionego na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym, co w sprawie niniejszej nie występowało. Należy zatem stwierdzić, że bieg pięcioletniego terminu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może być liczony odrębnie dla nabycia własności gruntu oraz dla wybudowanego na tym gruncie budynku, stanowiącego jego część składową." Termin 5-letni określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych liczony jest od daty nabycia gruntu, tj. w przedmiotowej sprawie od 2003 r. Tym samym w przypadku jej sprzedaży nie powstanie przychód z odpłatnego jej zbycia w rozumieniu ustawy.

Wnioskodawczyni nie wykorzystywała swojej nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Planowała rozpoczęcie działalności agroturystycznej w części budynku na poddaszu, lecz z powodu utraty płynności finansowej nigdy do tego nie doszło. Jednakże, teoretyzując, jeśli wykorzystywałaby swoją nieruchomość mieszkalną na potrzeby działalności gospodarczej, także nie stanowiłoby to przychodów z tej działalności. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do przychodów z działalności gospodarczej nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarcza oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Reasumując, w przypadku sprzedaży nieruchomości Wnioskodawczyni nie powstanie przychód z odpłatnego jej zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z powyższym nie powstanie obowiązek podatkowy na gruncie tejże ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. W części dotyczącej podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 156 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2015 r. poz. 233 z późn. zm.) - syndyka powołuje się w razie ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego.

Stosownie do art. 75 ust. 1 ww. ustawy - jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania i rozporządzania mieniem wchodzącym do masy upadłości. Natomiast jak stanowi art. 62 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze - w skład masy upadłości wchodzi majątek należący do upadłego w dniu ogłoszenia upadłości oraz nabyty przez upadłego w toku postępowania upadłościowego, z zastrzeżeniem art. 63-67. Jeżeli ogłoszono upadłość obejmującą likwidację majątku upadłego, upadły jest obowiązany wskazać i wydać syndykowi cały swój majątek, a także wydać wszystkie dokumenty dotyczące jego działalności, majątku oraz rozliczeń, w szczególności księgi rachunkowe, inne ewidencje prowadzone dla celów podatkowych i korespondencję. Wykonanie tego obowiązku upadły potwierdza w formie oświadczenia na piśmie, które składa sędziemu komisarzowi (art. 57 ust. 1 ww. ustawy).

W myśl art. 160 ust. 1 tej ustawy - w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk, zarządca oraz nadzorca sądowy dokonują czynności na rachunek upadłego, lecz w imieniu własnym. Przepis art. 173 ww. ustawy stanowi, że - syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji.

Syndyk sprawujący zarząd nad majątkiem upadłego, w celu jego likwidacji poprzez sprzedaż, dokonuje szeregu czynności prawnych i faktycznych, które powodują powstanie określonych zobowiązań. Zgodnie z art. 230 ust. 1 ww. ustawy - do kosztów postępowania upadłościowego zalicza się opłaty sądowe oraz wydatki niezbędne do osiągnięcia celu postępowania. Stosownie do art. 230 ust. 2 tej ustawy - do wydatków, o których mowa w ust. 1, należą m.in. przypadające za czas po ogłoszeniu upadłości podatki i inne daniny publiczne. Koszty postępowania upadłościowego pokrywane są z masy upadłości (art. 231 ust. 1 ww. ustawy).

Z cytowanych wyżej przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego wynika, że syndyk obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji. Mimo, że upadły z mocy prawa traci zarząd oraz możliwość korzystania i rozporządzania majątkiem należącym do niego, to nie zostaje pozbawiony statusu podatnika, do którego stosuje się prawa i obowiązki wynikające z przepisów obowiązujących ustaw podatkowych. We wszelkich postępowaniach stroną w znaczeniu materialnym pozostaje upadły, to on jest podmiotem praw i obowiązków, natomiast syndykowi przysługuje legitymacja formalna do występowania w tych postępowaniach, jest on stroną w znaczeniu formalnym. W zakresie prawnopodatkowym działanie syndyka należy potraktować jako działanie przez pełnomocnika z wszystkimi konsekwencjami prawnymi tego stanu rzeczy.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości stanowi źródło przychodów, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieruchomości, co oznacza, że należy skorzystać z definicji nieruchomości zawartej w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 46 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny - nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego - z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 tego Kodeksu).

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej budynkiem przedmiotem sprzedaży jest nieruchomość obejmująca zarówno grunt (działkę) jak i budynek. Dlatego w przypadku sprzedaży nieruchomości gruntowej zabudowanej okres 5 lat, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie prawa własności gruntu.

Wnioskodawczyni wskazała, że nieruchomość, na której wybudowała budynek mieszkalny, nabyła wraz z mężem we wspólnocie majątkowej małżeńskiej w drodze darowizny od swoich rodziców w 2003 r. W czerwcu 2010 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie jednoosobowej działalności gospodarczej, której głównym przedmiotem była sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub internet. Następnie Wnioskodawczyni rozszerzyła działalność m.in. na zapewnienie zakwaterowania turystom, ponieważ planowała w przyszłości działając jako jednoosobowy przedsiębiorca rozpocząć działalność agroturystyczną. Aby zaadaptować poddasze na cele agroturystyczne poniosła szereg nakładów i zakupiła materiały budowlane, a łączne wydatki na ulepszenie budynku w latach 2011-2013 przekroczyły 30% jego wartości początkowej.

W 2013 r. remont części mieszkalnej nieruchomości na poziomie poddasza został ukończony. Do uruchomienia działalności agroturystycznej jednak nigdy nie doszło z powodu utraty płynności finansowej przez Wnioskodawczynię. Poddasze pozostało w stanie nieużywanym. Wnioskodawczyni wskazała, że nieruchomość nie była przez nią wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej oraz nieruchomość ta jako całość, jak również budynek gospodarczo-garażowy i budynek mieszkalny, nigdy nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych służących do prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd Rejonowy postanowieniem z 24 kwietnia 2014 r. ogłosił upadłość dłużniczki (Wnioskodawczyni) obejmującą likwidację jej majątku oraz wyznaczył syndyka masy upadłości. W dacie ogłoszenia upadłości Wnioskodawczyni nie prowadziła już działalności gospodarczej i w listopadzie 2014 r. została wykreślona z ewidencji działalności gospodarczej. We wrześniu 2015 r. mąż Wnioskodawczyni zmarł, a Wnioskodawczyni odrzuciła spadek. W chwili śmierci męża nieruchomość znajdowała się już w masie upadłości.

Aktualnie syndyk, którego zadaniem jest zarządzanie masą upadłości, zamierza zbyć ww. nieruchomość, która weszła w skład masy upadłościowej.

Jak już wyjaśniono powyżej, ogłoszenie upadłości nie pozbawia upadłego podmiotowości prawnej ani prawa do własnego majątku, powoduje jedynie brak możliwości zarządu oraz możności korzystania i rozporządzania tym majątkiem. Oznacza to, że obowiązek uiszczenia podatku dochodowego od dochodu z tytułu sprzedaży nieruchomości nie może być przypisany syndykowi masy upadłości i spoczywa na osobach fizycznych będących uprzednio właścicielami nieruchomości.

W myśl art. 6 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 583 z późn. zm.) - z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością - art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Stosownie natomiast do art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Z kolei art. 53 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi, że - rozdzielność majątkowa powstaje z mocy prawa, w razie ubezwłasnowolnienia lub ogłoszenia upadłości jednego z małżonków. Potwierdza to również art. 124 Prawa upadłościowego, z którego wynika, że-z dniem ogłoszenia upadłości jednego z małżonków powstaje między małżonkami rozdzielność majątkowa, o której mowa w art. 53 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Jeżeli małżonkowie pozostawali w ustroju wspólności majątkowej, majątek wspólny małżonków wchodzi do masy upadłości, a jego podział jest niedopuszczalny.

Taka sytuacja zaistniała w przypadku Wnioskodawczyni. Nieruchomość została nabyta przez nią i jej małżonka do majątku wspólnego w darowiźnie w 2003 r., a w 2014 r. w całości weszła do masy upadłościowej w związku z ogłoszeniem upadłości Wnioskodawczyni. W chwili ogłoszenia upadłości powstała między małżonkami rozdzielność majątkowa. Zatem Wnioskodawczyni udział #189; w nieruchomości nabyła w darowiźnie w 2003 r. Pozostały udział w nieruchomości należał do jej małżonka. Ogłoszenie upadłości dokonane w 2014 r. było dla Wnioskodawczyni obojętne, bowiem z tą chwilą Wnioskodawczyni nie nabyła nic więcej ponad swój udział w nieruchomości. Ponadto ze względu na odrzucenie spadku po mężu, również w 2015 r. nie doszło po stronie Wnioskodawczyni do nowego nabycia udziału w nieruchomości. Tym samym zbycie opisanej zabudowanej nieruchomości niewykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej zostanie dokonane przez syndyka po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została nabyta w drodze darowizny. Uzyskany ze sprzedaży nieruchomości przychód odpowiednio do udziału posiadanego przez Wnioskodawczynię nie będzie stanowił dla niej źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast odnośnie do udziału 1/2 w nieruchomości będącej własnością małżonka Wnioskodawczyni zauważa się, że w chwili jego śmierci w 2015 r. nieruchomość znajdowała się już w masie upadłości, niemniej w momencie ogłoszenia upadłości udział 1/2 w nieruchomości przypadał małżonkowi Wnioskodawczyni. We wrześniu 2015 r. Wnioskodawczyni odrzuciła spadek, czyli nie nabyła niczego (w tym również udziału w tej nieruchomości) po swoim małżonku. W związku z tym sprzedaż tego udziału (należącego uprzednio do małżonka Wnioskodawczyni) również nie wywoła skutków podatkowych dla Wnioskodawczyni, ponieważ to nie do niej należy ten udział w nieruchomości.

Stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za prawidłowe, niemniej w stosunku do udziału stanowiącego wcześniej własność jej małżonka z innych przyczyn niż zostało wskazane to we wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do przywołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej wskazać należy, że rozstrzygnięcie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Odnosząc się z kolei do przywołanego wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe również nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.