IBPB-2-2/4511-617/16-1/NG - Ustalenie skutków podatkowych sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki oraz związanych z tym obowiązków płatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 3 czerwca 2016 r. (data otrzymania 13 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki oraz związanych z tym obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki oraz związanych z tym obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący spółką akcyjną (dalej Spółka), zamierza zorganizować dla swoich pracowników oraz członków ich rodzin wycieczkę zagraniczną, współfinansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dalej ZFŚS).

Oferta wypoczynku skierowana jest do wszystkich uprawnionych pracowników jednakże nie jest obowiązkowa. Chęć udziału może zgłosić każdy pracownik na zasadzie dobrowolności. Udział w wycieczce nie będzie się odbywał na zasadzie polecenia służbowego.

Organizacją wycieczki zajmie się, na podstawie zawartej umowy, wybrane biuro podróży. W umowie zostanie m.in. określony jednostkowy koszt przypadający na każdego z uczestników a także zakres usług, które obejmuje opłata za udział w wyjeździe (transport, noclegi, wyżywienie, ubezpieczenie, bilety wstępu, opieka pilota itp.).

Koszt wycieczki w części pokryje pracownik z własnych środków a pozostała część zostanie sfinansowana ze środków ZFŚS. Zgodnie z obowiązującym w Spółce Regulaminem Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, środki Funduszu mogą być przeznaczone m.in. na dofinansowanie organizowanych przez pracodawcę wycieczek krajowych lub zagranicznych dla osób uprawnionych tj. pracowników, członków ich najbliższej rodziny (dzieci i współmałżonków), emerytów i rencistów, których ostatnim miejscem zatrudnienia była Spółka. Wysokość dofinansowania do wycieczki określa załącznik nr 1 do Regulaminu ZFŚŚ w zależności od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu. 

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie z ZFŚS, kosztów uczestnictwa w organizowanej dla pracowników oraz członków ich rodzin wycieczce będzie skutkowało powstaniem po stronie pracowników przychodu, od którego Spółka - jako płatnik - będzie obowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dofinansowanie kosztów udziału pracowników i członków ich rodzin w organizowanej wycieczce nie będzie generować po ich stronie przychodu. Ponieważ po stronie pracowników Spółki nie powstanie przychód, to Spółka nie będzie obowiązana do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa o p.d.o.f.), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 powołanej wyżej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepisy ustawy o p.d.o.f. nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, pojęcie nieodpłatnych świadczeń dla celów podatkowych oznacza zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te, których skutkiem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie mające konkretny wymiar finansowy. Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawców była przedmiotem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na okoliczności jakie powinny być uwzględnione przy ocenie świadczenia i uznania go za nieodpłatne.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

Dla uznania uzyskanego przez pracownika przysporzenia majątkowego za podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, wskazane wyżej okoliczności muszą wystąpić łącznie. W ocenie Spółki na tle przedstawionego w niniejszym wniosku zdarzenia warunki, od których spełnienia zależy opodatkowanie nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez pracowników, nie zostały łącznie spełnione.

Dofinansowanie osobom uprawnionym kosztów wycieczki z ZFŚS nie stanowi w ocenie Spółki przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż świadczenie to jest spełnione w interesie pracodawcy. Wyjazd ma się przyczynić do polepszenia i wzmocnienia wzajemnych relacji między pracownikami, co ma zaowocować wydajniejszą pracą załogi i lepszą jej jakością. Wspólny wyjazd pozwoli bowiem na zawiązanie bliższych więzi emocjonalnych między pracownikami oraz pomoże kreować stosunki oparte na wzajemnej pomocy, wsparciu, przyjaźni i koleżeństwie. Zgrany zespół znacznie lepiej będzie ze sobą współpracował, a w efekcie osiągał coraz lepsze wyniki. Im lepsza atmosfera będzie panowała wśród pracowników, tym większe będzie zadowolenie, zaangażowanie w pracę i większe przywiązanie i zaufanie do pracodawcy. Wszystko to przełoży się na wyniki osiągane przez pracodawcę. Wyjazd organizowany przez Spółkę dla szerokiego kręgu pracowników ma obiektywnie wymiar integracyjny nawet, jeżeli w opisie przedsięwzięcia nie jest to pojęcie wprost użyte.

Dobrowolny udział pracownika w wycieczce nie powoduje powstania po jego stronie korzyści, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Skoro pracownik nie musi brać udziału w wycieczce, nie musi też ponosić kosztów z nią związanych, a to oznacza, że nie unika koniecznego wydatku poprzez pokrycie części opłat z ZFŚS. Nie można bowiem zakładać, że gdyby nie organizowany przez pracodawcę wyjazd, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. W świetle przywołanej argumentacji podkreślić należy, że udział w wycieczce członków rodzin pracowników jest równie ważny dla celów budowania więzi między pracownikiem a pracodawcą co udział pracownika, zwłaszcza w czasach, w których pracownicy często więcej czasu spędzają w pracy niż z rodziną. Wspólny wyjazd, a więc możliwość spędzenia czasu z rodziną również przyczyni się do poprawy relacji pracownik-pracodawca, a to z kolei pozytywnie przełoży się na pracę pracowników. Ponadto z uwagi na fakt, że wycieczka ma charakter integracyjny, zdaniem Spółki udział w oferowanym wypoczynku czy to dla pracowników, czy dla pracowników i członków ich rodzin nie będzie generować po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie na pracodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika ani obowiązki informacyjne.

Stanowisko takie potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 2770/14, wskazując że: "udział pracownika oraz członka jego rodziny w zorganizowanej przez spółkę imprezie integracyjnej, nie stanowi opodatkowanego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f."

Organy podatkowe, wydając w ostatnim okresie indywidualne interpretacje prawa podatkowego prezentują poglądy, że finansowanie przez pracodawcę ze środków ZFŚS różnych świadczeń dla pracowników nie stanowi dla nich podlegającego opodatkowaniu przychodu ze stosunku pracy. Stanowiska te dotyczą zarówno imprez określanych jako integracyjne, jak i finansowania różnego rodzaju rozrywek sportowych, wycieczek turystycznych, rajdów itp.

I tak:

* w interpretacji indywidualnej z 14 marca 2016 r. Znak: ITPB2/4511-1142/15/AB Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, że: "udział w organizowanej przez Wnioskodawcę wycieczce turystycznej o charakterze integracyjnym nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Tym samym nie jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

* w interpretacji indywidualnej z 17 lutego 2016 r. Znak: ILPB1/4511-1584/15-3/TW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, że: "w związku z organizowaniem wycieczki, która zostanie częściowo lub w całości sfinansowana ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi źródło przychodu w rozumieniu przywołanego (...) art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego, mając na uwadze wytyczne co do kierunku wykładni zaprezentowane w (...) wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wskazać należy, że sfinansowanie przedmiotowej wycieczki nie będzie dla pracowników nieodpłatnym świadczeniem powodującym konieczność obliczenia i poboru przez Zainteresowanego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych."

* w interpretacji indywidualnej z 2 lutego 2016 r. Znak: ILPB1/4511-1584/15-3/TW (winno być IPTPB1/4511-652/15-4/SJ) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, za prawidłowe uznał stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym: "wycieczka zorganizowana została jedynie w interesie Wnioskodawcy, gdyż integracja pracowników i ich rodzin wpływa na efektywność pracy pracowników oraz wzajemne relacje służbowe. Wnioskodawca nie wyciągał żadnych konsekwencji służbowych z braku zgłoszenia się na wyjazd. Korzyść uzyskana z tej wycieczki jest niewymierna. Zgodnie z interpretacją przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazaną w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt K 7/13 udział w wycieczce zorganizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż nie dotyczy konkretnego pracownika, a zbioru osób."

* w interpretacji indywidualnej z 7 stycznia 2016 r. Znak: IPPB4/4511-1301/15-4/MP Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyraził stanowisko, zgodnie z którym: "w przypadku zorganizowania wycieczki turystyczno-krajoznawczej o charakterze integracyjnym dla pracowników na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. "

* w interpretacji indywidualnej z 20 października 2015 r. Znak: IBPB-2-1/4511-334/15/MK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zauważył że: "(...) udział w spotkaniach integracyjnych o charakterze sportowym i rekreacyjnym oraz związanych z odpoczynkiem i działalnością kulturalną organizowanych przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Nawet gdy przyjmuje się, że pracownik dobrowolnie uczestniczy w takiej imprezie nie pojawia się u niego korzyść nawet postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania integracyjne o charakterze sportowym i rekreacyjnym oraz związane z odpoczynkiem i działalnością kulturalną organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takich przedsięwzięciach. Udział w spotkaniach integracyjnych o charakterze sportowym i rekreacyjnym oraz związanych z odpoczynkiem i działalnością kulturalną zaoferowanym przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść."

Reasumując, Spółka uważa, że świadczenia otrzymywane przez pracownika oraz członków jego rodziny, z tytułu udziału w wycieczce organizowanej przez Spółkę, nie będą stanowić dla pracownika przychodu w świetle ustawy o p.d.o.f., w związku z czym po stronie Spółki nie powstanie obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wynikający z art. 31 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą wypłaty świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy nieodpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia "nieodpłatne świadczenie" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

I tak - zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego - za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy - gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca planuje zorganizować wycieczkę zagraniczną dla pracowników i członków ich rodzin, sfinansowaną w części ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Oferta wypoczynku skierowana jest do wszystkich uprawnionych pracowników jednakże nie jest obowiązkowa. Chęć udziału może zgłosić każdy pracownik na zasadzie dobrowolności. Udział w wycieczce nie będzie się odbywał na zasadzie polecenia służbowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku zorganizowania wycieczki dla pracowników - jeżeli wycieczka ta będzie w istocie miała charakter integracyjny - na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i współfinansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w wycieczce organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznać należy, że jeśli Wnioskodawca zorganizuje dla pracowników oraz członków ich rodzin wycieczkę, której koszt będzie w części sfinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, to nie wystąpi przychód pracownika ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ww. ustawy. To zaś oznacza, że po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższych wyjaśnień stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.