IBPB-2-2/4511-43/16/HS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 2 grudnia 2015 r. (data otrzymania 8 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika finansującego pracownikom świadczenia pozapłacowe przy braku w danym okresie rozliczeniowym wypłaty wynagrodzenia w formie pieniężnej lub innego świadczenia pieniężnego - jest prawidłowe.

W dniu 8 grudnia 2015 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika finansującego pracownikom świadczenia pozapłacowe przy braku w danym okresie rozliczeniowym wypłaty wynagrodzenia w formie pieniężnej lub innego świadczenia pieniężnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca sp. z o.o. (dalej: Spółka, Pracodawca) jest podmiotem prowadzącym działalność handlową polegającą na sprzedaży detalicznej towarów w hipermarketach oraz supermarketach. Spółka w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą zatrudnia (w tym na podstawie umowy o pracę) blisko 30 tys. osób. W związku z tym Spółka, w odniesieniu do zatrudnionych osób, jest płatnikiem zobowiązanym do poboru zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ze względów od Wnioskodawcy niezależnych mogą zdarzyć się sytuacje, w których pracownik nie otrzyma za dany miesiąc wynagrodzenia w formie pieniężnej, w tym wynagrodzenia zasadniczego, ale otrzyma od Wnioskodawcy inne świadczenia pozapłacowe, które podlegają opodatkowaniu. Może to mieć miejsce np. w sytuacji, w której pracownik przebywa np. na urlopie wychowawczym, urlopie bezpłatnym, na usprawiedliwionym/nieusprawiedliwionym zwolnieniu bez prawa do wynagrodzenia, na zwolnieniu lekarskim bez prawa do wynagrodzenia itp. Pracownikowi nie będzie wypłacane wówczas wynagrodzenie, ale otrzyma od Pracodawcy inne przysługujące mu świadczenia np. świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (karty X., bony, karty podarunkowe, zapomogi rzeczowe itp.), świadczenia z funduszu płac np. bony, pakiety medyczne itp.

Przedstawione powyżej sytuacje stanowią jedynie przykład, nie sposób bowiem wskazać wszystkich możliwych w praktyce okoliczności, w których dochodzi do sytuacji, w której pracownik nie otrzymuje wynagrodzenia w formie pieniężnej, a otrzymuje inne świadczenia pozapłacowe podlegające opodatkowaniu. Przyznanie takich świadczeń skutkuje koniecznością odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w sytuacji, gdy nie są wypłacane żadne środki pieniężne, zatem Wnioskodawca jako płatnik nie może faktycznie zrealizować swojego obowiązku polegającego na potrąceniu podatku dochodowego od osób fizycznych, należnego i obliczonego od tych dodatkowych świadczeń. Brak możliwości potrącenia wynika z faktu, że w danym okresie nie jest wypłacane poszczególnym podatnikom (pracownikom, osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych itd.) żadne wynagrodzenie.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie:

Czy w okolicznościach, w których Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie miał możliwości pobrania zaliczki na podatek dochodowy od swoich pracowników ze względu na brak wypłaty wynagrodzenia lub innego świadczenia pieniężnego w danym okresie rozliczeniowym, wykazanie kwoty wartości świadczenia w naturze na deklaracji podatkowej PIT-11 pracownika i wpisanie wartości "0" w pozycji dokumentującej kwotę zaliczki pobranej przez płatnika będzie uznane za wypełnienie obowiązków jakie nałożone zostały na Spółkę na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji, gdy nie będzie on mógł pobrać podatku z powodu braku należnych i wypłacanych w danym okresie rozliczeniowym środków pieniężnych, jest on jedynie zobowiązany do wskazania w rocznej informacji PIT-11, że zaliczka na podatek nie została pobrana poprzez wpisanie "0" jako wartości pobranej i przekazanej zaliczki na podatek dochodowy. Nie ma on natomiast obowiązku dokonywania wpłat zaliczek na podatek dochodowy od świadczeń przekazanych na rzecz pracownika, jeżeli z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy nie było możliwe pobranie zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych, mimo ciążących na Wnioskodawcy obowiązków płatnika w tym zakresie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych obowiązuje zasada powszechności opodatkowania. Zgodnie z tą zasadą - opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei w art. 11 ust. 1 ww. ustawy wskazano, że do przychodów zalicza się poza pieniędzmi i wartościami pieniężnymi wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wynagrodzenie i pozostałe świadczenia pracownicze - zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - należy natomiast zakwalifikować do źródła przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz mając na uwadze fakt, że zapewnienie określonych świadczeń pozapłacowych jest zagwarantowane pracownikom Wnioskodawcy w ramach łączącego ich stosunku pracy należy uznać, że wartość analizowanych świadczeń dodatkowych (m.in. kart X., bonów, kart podarunkowych) otrzymywanych przez pracowników Spółki (których łączy z Wnioskodawcą stosunek pracy) należy zakwalifikować do przychodów tych pracowników ze stosunku pracy. Założenie to jest elementem zdarzenia przedstawionego w niniejszym wniosku. W związku z powyższymi uregulowaniami w analizowanej sytuacji na Wnioskodawcy, jako Pracodawcy, ciążą określone obowiązki w związku z przekazaniem takiego świadczenia, które stanowi przedmiotowy przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Analiza powyższych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi do wniosków, że płatnik pobiera zaliczki od określonych osób (art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz że płatnik przekazuje pobrane zaliczki (38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z zestawienia przywołanych przepisów ani żadnych innych regulacji ustaw podatkowych nie wynikają dalsze obowiązki płatnika - przede wszystkim konieczność wpłaty zaliczki na podatek w sytuacji, gdy jego pobranie nie było możliwe. Regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują też w analizowanym przypadku obowiązku ewentualnego pobrania odpowiedniej kwoty na poczet zaliczki na podatek od pracownika, przy czym rozwiązania takie bywają stosowane na gruncie tej samej ustawy dla innych stanów faktycznych (np. określone przypadki pobierania podatku od wygranych).

Mając powyższe uzasadnienie na uwadze Wnioskodawca uważa, że w opisanej przez niego sytuacji, kiedy nie dochodzi do wypłaty żadnego wynagrodzenia, ale przekazywane są pracownikowi świadczenia dodatkowe, Spółka nie pobierając zaliczki w sytuacjach, gdy jest to obiektywnie niemożliwe, nie uchybi żadnemu ustawowemu obowiązkowi nałożonemu na płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, w świetle regulacji art. 31 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przywołanych przepisów jasno bowiem wynika, że na Wnioskodawcy ciąży obowiązek obliczania i pobierania od pracownika zaliczki na poczet podatku dochodowego m.in. od dochodów ze stosunku pracy. Kwestia ta jest bezsporna i nie budzi wątpliwości Spółki. Jednak w ocenie Wnioskodawcy z przepisów tych wynika obowiązek obliczenia i pobrania, a nie uiszczenia, czy też sfinansowania podatku za podatnika. Płatnik nie jest więc zobowiązany do wpłacenia zaliczki z własnych środków, w sytuacji w której pracownik nie otrzymuje od niego, w danym okresie rozliczeniowym, świadczeń pieniężnych. Należy również zauważyć, że obowiązujące przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają Wnioskodawcy podstaw do skutecznego żądania od pracownika wpłacenia przez niego odpowiedniej kwoty na poczet należnej zaliczki na poczet podatku od przekazanych świadczeń dodatkowych, gdzie ta wpłata pracownika miałaby na celu zapewnienie środków na poczet wypełnienia przez płatnika ciążącego na nim obowiązku uiszczenia podatku (zaliczki na podatek). W takiej sytuacji obowiązek rozliczenia podatku ciąży na podatniku (tekst jedn.: pracowniku), który będzie zobowiązany do uwzględnienia należnego podatku w swoim rocznym zeznaniu podatkowym.

Dla uzupełnienia przedstawionej argumentacji istotne jest także precyzyjne i formalne rozróżnienie charakteru płatnika i podatnika w rozumieniu ustaw podatkowych, w tym w rozumieniu właściwym na podstawie analizowanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 7 Ordynacji podatkowej - podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Z kolei ustawa o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 1 wskazuje natomiast, że ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych. Przepisy te jasno więc identyfikują pracownika jako podatnika podatku dochodowego.

Płatnikiem - zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej - jest natomiast osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemąjąca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania podatku oraz wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Obowiązków wskazanych w ww. przepisie nie można zatem uzupełniać o kolejne, niewynikające z ustawy, które obligowałyby płatnika np. do wpłaty zaliczki na podatek z własnych środków - płatnik powinien pobrać zaliczkę w takiej wysokości, jaka jest możliwa ze względu na wysokość środków wypłaconych pracownikowi. Natomiast, jeżeli nie ma takiej możliwości, w informacji PIT-11 płatnik powinien wskazać, że wartość pobranej zaliczki wynosi 0.

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawca przywołuje interpretacje prawa podatkowego wydawane w analogicznych stanach faktycznych, m.in. w:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 14 stycznia 2014 r. Znak: IBPBII/1/415-948/13/BD, w której Organ stwierdził, że skoro Wnioskodawca - (...) - nie będzie dokonywał w 2014 r. żadnych świadczeń pieniężnych na rzecz pracownika, przez co nie będzie miał możliwości poboru zaliczki na należny podatek dochodowy od osób fizycznych, to postąpi prawidłowo wykazując w deklaracji podatkowej PIT-11 za 2014 r. - kwotę wartości świadczenia w. naturze (w postaci sfinansowanego pakietu medycznego) jako przychód ze stosunku pracy, a wartość "0" w rubryce przeznaczonej na pobrane w danym roku podatkowym zaliczki na podatek dochodowy.

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 października 2014 r. Znak: ILPB1/415-670/14-2/TW, w której wskazano, że Wnioskodawca nie ma obowiązku wpłacać z własnych środków zaliczki od dochodu pracownika. Przepisy nie przewidują również, aby pracownik miał obowiązek wpłacić w takiej sytuacji brakującą część zaliczki płatnikowi,

* interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z 8 czerwca 2012 r. Znak: DD3/033/140/IMD/10/PK-424 (zmieniającej interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 23 października 2009 r. Znak: IPPB2/415-484/09-5/MK), w której Organ stwierdził, że z żadnego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika, aby płatnik, który nie ma faktycznej możliwości pobrania tej zaliczki na podatek dochodowy, gdyż w danym miesiącu podatnik nie uzyskał dochodu w formie pieniężnej, był obowiązany zapłacić zaliczkę z własnych środków, a następnie dochodzić jej zwrotu od pracownika. Organ wskazał też, że przepisy ustawy nie obligują także podatnika do wpłacenia stosownej zaliczki na podatek swojemu płatnikowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361ze zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że - źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Biorąc powyższe uregulowania pod uwagę - do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzyma w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Takim przychodem będą więc również i inne przysługujące pracownikowi świadczenia np. z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (karty X., bony, karty podarunkowe, zapomogi rzeczowe itp.) czy świadczenia z funduszu płac (bony, pakiety medyczne itp.).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zaliczki te ww. płatnicy pobierają na zasadach określonych w art. 32 ustawy od dochodu, za który uważa się - zgodnie z ust. 2 zdanie pierwsze tegoż przepisu - uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że - w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wskazuje się również dochody zwolnione od podatku dochodowego na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że z przyczyn od Wnioskodawcy niezależnych mogą zdarzyć się sytuacje, w których pracownik nie otrzyma za dany miesiąc wynagrodzenia w formie pieniężnej, w tym wynagrodzenia zasadniczego, ale otrzyma od Wnioskodawcy inne świadczenia pozapłacowe, które podlegają opodatkowaniu. Może to mieć miejsce np. w sytuacji, w której pracownik przebywa np. na urlopie wychowawczym, urlopie bezpłatnym, na usprawiedliwionym/nieusprawiedliwionym zwolnieniu bez prawa do wynagrodzenia, na zwolnieniu lekarskim bez prawa do wynagrodzenia itp. Pracownikowi nie będzie wypłacane wówczas wynagrodzenie, ale otrzyma od Pracodawcy inne przysługujące mu świadczenia np. świadczenia z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (karty X., bony, karty podarunkowe, zapomogi rzeczowe itp.), świadczenia z funduszu płac np. bony, pakiety medyczne itp.). Wnioskodawca jednakże nie może dokonać potrącenia podatku z uwagi na fakt, że w danym okresie nie jest wypłacane poszczególnym podatnikom (pracownikom, osobom zatrudnionym na podstawie umów cywilnoprawnych itd.) żadne wynagrodzenie.

Wskazać należy, że zobowiązanie płatnika do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych nie jest oderwane od zobowiązania podatkowego podatnika. Za wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 26a Ordynacji podatkowej, obciążony podatkiem jest podatnik, a rola płatnika polega na dopełnieniu czynności wskazanych w art. 8 Ordynacji podatkowej. W myśl art. 8 Ordynacji - płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Elementem konstytutywnym odpowiedzialności płatnika jest zawsze niewpłacenie podatku, co wynika z treści art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej, który stanowi, że płatnik odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany, a niewpłacony. Zatem płatnik odpowiada wówczas, gdy należny podatek nie wpłynął w odpowiedniej wysokości i w odpowiednim terminie na rachunek urzędu skarbowego. Ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Dlatego też płatnik pobiera podatek od podatnika i wpłaca go do organu podatkowego pełniąc rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym. Odpowiedzialność płatnika za niepobrany podatek ma na celu zabezpieczenie należności Skarbu Państwa w wysokości tego podatku (z ewentualnymi odsetkami).

Zatem zobowiązanie płatnika nie jest oderwane od zobowiązania samego podatnika. Jego odpowiedzialność ma zarówno odszkodowawczy (z tytułu niedopełnienia obowiązków) jak i gwarancyjny. Podatnik, płacąc niepobrany przez płatnika podatek, wypełnia własne, a nie płatnika, zobowiązanie. Z chwilą zatem zapłaty podatku przez podatnika dochodzi do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego po stronie płatnika. Brak zobowiązania powoduje natomiast, że nie można mówić o odpowiedzialności podatkowej jakiegokolwiek podmiotu w tym płatnika, za jego zapłatę.

Jak wynika z przywołanego powyżej art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązkiem płatnika jest wykazanie w informacji PIT-11 faktycznie osiągniętego przez podatnika przychodu (dochodu) i faktycznie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Informacja PIT-11 powinna zatem zawierać prawidłowe dane o osiągniętych przez podatnika przychodach (dochodach) podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym i pobranych w danym roku podatkowym zaliczkach na podatek. Informacja PIT-11 winna odzwierciedlać bowiem stan faktyczny.

Tym samym, skoro Wnioskodawca - jak wynika z przedstawionego zdarzenia - jeśli nie będzie dokonywał w danym okresie rozliczeniowym wypłat wynagrodzeń ani żadnych świadczeń pieniężnych na rzecz pracowników, przez co nie będzie miał możliwości poboru zaliczki na należny podatek dochodowy od osób fizycznych, to postąpi prawidłowo wykazując w deklaracji podatkowej PIT-11 kwotę wartości świadczeń pozapłacowych (w postaci sfinansowanych świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - np. karty X., bony, karty podarunkowe, zapomogi rzeczowe czy świadczeń z funduszu płac - np. bony, pakiety medyczne) jako przychód ze stosunku pracy, a wartość "0" w rubryce przeznaczonej na pobrane w danym roku podatkowym zaliczki na podatek dochodowy. Jak bowiem sama nazwa wskazuje, informacja PIT-11 jest informacją o pobranych (a nie należnych) zaliczkach na podatek dochodowy.

Uzyskany przez pracowników przychód z tytułu sfinansowania przez Wnioskodawcę świadczeń pozapłacowych przekazanych na ich rzecz, jeżeli z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy nie było możliwe pobranie przez niego zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca jako płatnik zobowiązany będzie wykazać w rocznej informacji PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy. Pracownicy będą obowiązani uwzględnić go w swoich rocznych zeznaniach podatkowych składanych do właściwego urzędu skarbowego i od sumy uzyskanych w danym roku podatkowym dochodów zapłacić należny podatek. W sytuacji wskazanej przez Wnioskodawcę nie istnieje obowiązek wpłacania przez pracownika zaliczki płatnikowi. Również Wnioskodawca nie ma obowiązku wpłacać z własnych środków zaliczki od dochodu pracownika.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.