IBPB-2-2/4511-334/16/HS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 7 marca 2016 r. (data otrzymania 15 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania obowiązku płatnika związanego z udostępnieniem Użytkownikom samochodu służbowego do jazd z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania obowiązku płatnika związanego z udostępnieniem Użytkownikom samochodu służbowego do jazd z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Grupa X. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest wiodącym na rynku producentem w branży należącym do Grupy Kapitałowej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka użytkuje m.in. pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony. Jako, że Wnioskodawcy zależało na ujednoliceniu zasad korzystania z pojazdów samochodowych, w Spółce wprowadzony został "Regulamin zarządzania samochodami służbowymi" (dalej: Regulamin), który w sposób szczegółowy określa nie tylko zasady przydziału samochodów służbowych, ale także korzystania z nich (tak w celach służbowych jak i prywatnych), zarządzania flotą samochodową, koordynacji polityki samochodowej, itp.

Zgodnie z obowiązującymi zasadami, samochody wykorzystywane w Spółce można podzielić na samochody wspólne (tzn. przeznaczone do wypożyczania zainteresowanym pracownikom, jednostkom czy komórkom organizacyjnym, znajdujące się w zasobach Samodzielnego Inspektora ds. Obsługi Floty Samochodowej, które mogą być wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych) oraz samochody przypisane do poszczególnych osób (dalej: samochody służbowe).

Niniejszy wniosek o interpretację prawa podatkowego dotyczy wyłącznie samochodów służbowych.

Zgodnie z zasadami przewidzianymi w Regulaminie, samochody służbowe mogą zostać przyznane poszczególnym osobom ze względu na: (i) charakter ich pracy uzasadniający częste podróże służbowe (np. ze względu na konieczność wykonywania zadań powierzonych na całym terenie działania Spółki) oraz (ii) specyfikę stanowiska pracy. W ostatnim z omawianych przypadków, samochody służbowe przyznawane są osobom zajmującym kluczowe stanowiska w Spółce.

Mając na uwadze powyższe regulacje zawarte w Regulaminie, samochody służbowe zostały przyznane w szczególności osobom zajmującym następujące stanowiska/pełniącym następujące funkcje w Spółce: Dyrektor Zarządzający, Dyrektor Centrum Biznesu, Dyrektor Departamentu, Kierownik Projektu, Szef Produkcji, Dyrektor Jednostki Biznesowej, Kierownik Biura, Dyrektor Biura Eksportu (...), Dyrektor Biura Handlowego (...) - Kraj, Dyrektor Biura Teleinformatyki Korporacyjnej, Główny Kontroler - Dyrektor Biura, Dyrektor Biura Korporacyjnego Badań Strategicznych (dalej łącznie jako: Użytkownicy).

Użytkownicy są związani z Wnioskodawcą umowami o pracę, umowami zlecenia lub kontraktami menedżerskimi.

Użytkownicy, jako prowadzący w imieniu Wnioskodawcy sprawy Spółki czy też nadzorujący jej mienie, są zobowiązani do częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy/miejsce wykonywania powierzonych zadań. Ponadto osoby te są zobowiązane do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych.

Mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności oraz biorąc pod uwagę konieczność wprowadzenia rozwiązań zapewniających zwiększenie efektywności czasowej jak i kosztowej wykonywania przez Użytkowników powierzonych zadań, Spółka zamierza nałożyć na te osoby obowiązek parkowania samochodów służbowych w pobliżu ich miejsca zamieszkania/pobytu.

Zdaniem Wnioskodawcy, doprowadzi to do zapewnienia większej elastyczności i dostępności Użytkowników, i w przypadku konieczności, umożliwi im szybki dojazd do miejsca pracy/miejsca wykonywania powierzonych zadań (w tym również o nietypowych porach). Jak bowiem wskazano powyżej, ze względu na funkcje pełnione przez wymienionych Użytkowników oraz specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (przedsiębiorstwo produkcyjne), może zdarzyć się, że Użytkownicy będą zobowiązani do niezwłocznego stawienia się w siedzibie Spółki/innym wskazanym przez Spółkę miejscu, w celu rozwiązania nietypowej sytuacji biznesowej lub usunięcia skutków awarii technicznej. Dodatkowo, nałożenie na Użytkowników obowiązku parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu będzie wyrazem sprawowania przez nich nadzoru nad mieniem powierzonym przed zniszczeniem czy kradzieżą.

Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że większość z osób, którym powierzane są samochody służbowe należy do szeroko rozumianej kadry menadżerskiej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy.

Wnioskodawca nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla Użytkowników za garażowanie/parkowanie samochodu służbowego w pobliżu miejsca ich zamieszkania czy pobytu.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym w niniejszym wniosku zdarzeniu przyszłym Użytkownicy, którym powierzono samochód służbowy w celu należytego wywiązywania się przez nich z obowiązków służbowych czy powierzonych przez Spółkę zadań, i na których nałożono obowiązek jego parkowania w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu, korzystający z samochodów służbowych w celu dojazdu z miejsca garażowania/postoju samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem, uzyskują z tego tytułu przychód ze stosunku pracy/umowy zlecenia/kontraktu menedżerskiego podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do którego Spółka ma wypełniać obowiązki płatnika określone w art. 31, art. 32, art. 38, art. 39 i art. 41 oraz art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, Użytkownicy, którym powierzono samochód służbowy w celu należytego wywiązywania się przez nich z obowiązków służbowych, korzystając z powierzonych im samochodów służbowych w celu dojazdu z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem, nie uzyskują z tego tytułu przychodu ze stosunku pracy/umowy zlecenia/kontraktu menedżerskiego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Spółce nie ciążą w tym przypadku obowiązki płatnika.

W ocenie Spółki przejazdy Użytkowników powierzonymi im samochodami służbowymi pomiędzy miejscem garażowania/postoju a miejscem wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych im zadań stanowią bowiem realizację ich obowiązków służbowych wynikających z wewnętrznych zasad korzystania z samochodów obowiązujących w Spółce (przy jednoczesnym przejęciu od pracodawcy czynności związanych z bezpiecznym przechowywaniem powierzonego samochodu).

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Artykuł 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wśród źródeł przychodów wymienia z kolei m.in. stosunek pracy i działalność wykonywaną osobiście. Jednocześnie, na podstawie art. 11 ust. 1 tej ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Artykuł 31, art. 32, art. 38, art. 39 i art. 41 i art. 42 o podatku dochodowym od osób fizycznych określają obowiązki płatnika w odniesieniu do przychodów ze stosunku pracy czy z działalności wykonywanej osobiście (tekst jedn.: obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy, wpłacania ich na konto właściwego urzędu skarbowego, przygotowywania i przekazywania informacji PIT-11 czy deklaracji PIT-4R).

W tym miejscu Wnioskodawca podkreśla że samochody służbowe są przekazywane Użytkownikom ze względu na charakter ich pracy/powierzonych zadań uzasadniający częste podróże służbowe. Użytkownicy, jako prowadzący w imieniu Wnioskodawcy sprawy Spółki czy też nadzorujący jej mienie, są zobowiązani do częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy/miejsce wykonywania powierzonych zadań. Ponadto osoby te są zobowiązane do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych.

Z analiz przeprowadzonych przez Spółkę wynika zaś, że zobowiązanie Użytkowników do parkowania samochodów służbowych w pobliżu ich miejsca zamieszkania czy pobytu zwiększy efektywność (tak czasową jak i kosztową) podejmowanych przez nich działań, co w szczególności będzie się przejawiało ich stałą dostępnością i gotowością do realizacji zadań powierzonych przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, zobowiązanie Użytkowników do garażowania/postoju samochodów służbowych w pobliżu miejsca zamieszkania czy pobytu umożliwi im jeszcze lepszą realizację obowiązków służbowych/powierzonych im zadań oraz należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, co bezsprzecznie jest w interesie Spółki. Tym samym, nie powinno być uznawane za generujące po stronie Użytkowników przychód. Realizacja obowiązków służbowych/powierzonych zadań nie może bowiem rodzić po stronie Użytkowników przychodu.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia Wnioskodawca wskazuje, że przejazdy Użytkowników samochodami służbowymi na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania/postoju (w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu) a siedzibą Spółki czy innym wskazanym przez Spółkę miejscem wykonywania pracy/powierzonych obowiązków nie stanowią przychodu ze stosunku pracy, umowy zlecenia czy kontraktu menedżerskiego. Tym samym, w odniesieniu do korzystania przez Użytkowników z samochodów służbowych w celach służbowych (tekst jedn.: dojazdu z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem), Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołuje interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 4 września 2015 r. Znak: IBPB-2-1/4511-207/15/MD,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 25 sierpnia 2015 r. Znak: IBPB-2-1/4511-264/15/PM,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 20 lipca 2015 r. Znak: IPPB4/4511-768/15-2/PP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady - wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Organ zauważa, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z kolei innym ze źródeł przychodów, określonym w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 13 pkt 8 lit. a cyt. ustawy - za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej - z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie natomiast do art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawy - za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się również przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie natomiast z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia, Wnioskodawca posiada samochody służbowe, które są przyznawane osobom zajmującym kluczowe stanowiska w Spółce. Użytkownicy, jako prowadzący w imieniu Wnioskodawcy sprawy Spółki czy też nadzorujący jej mienie, są zobowiązani do częstych wyjazdów poza miejsce świadczenia pracy/miejsce wykonywania powierzonych zadań. Ponadto są zobowiązani do pozostawania w stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. Spółka, biorąc pod uwagę konieczność wprowadzenia rozwiązań zapewniających zwiększenie efektywności czasowej jak i kosztowej wykonywania przez Użytkowników powierzonych zadań, zamierza nałożyć na te osoby obowiązek parkowania samochodów służbowych w pobliżu ich miejsca zamieszkania/pobytu, co jej zdaniem doprowadzi do zapewnienia większej elastyczności i dostępności Użytkowników, i w przypadku konieczności, umożliwi im szybki dojazd do miejsca pracy/miejsca wykonywania powierzonych zadań (w tym również o nietypowych porach). Ze względu na funkcje pełnione przez Użytkowników oraz specyfikę działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (przedsiębiorstwo produkcyjne), może zdarzyć się, że Użytkownicy będą zobowiązani do niezwłocznego stawienia się w siedzibie Spółki/innym wskazanym przez Spółkę miejscu, w celu rozwiązania nietypowej sytuacji biznesowej lub usunięcia skutków awarii technicznej. Dodatkowo, nałożenie na Użytkowników obowiązku parkowania samochodu służbowego w pobliżu miejsca zamieszkania/pobytu będzie wyrazem sprawowania przez nich nadzoru nad mieniem powierzonym przed zniszczeniem czy kradzieżą. Wnioskodawca wskazuje ponadto, że nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że większość z osób, którym powierzane są samochody służbowe należy do szeroko rozumianej kadry menadżerskiej Wnioskodawcy, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, których nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru czasu pracy.

Jak zatem wynika z przywołanego powyżej opisu zdarzenia przyszłego, używanie samochodów służbowych służyć będzie Użytkownikom w celach związanych ze świadczeniem pracy (zadań służbowych). Spółka zamierza bowiem powierzyć Użytkownikom samochody służbowe w celu ułatwienia im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na charakter pełnionych funkcji wymagających dyspozycyjności i mobilności. Tym samym bezpodstawnym byłoby stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla Użytkowników w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że wartości tego świadczenia nie można zaliczyć ani do przychodu ze stosunku pracy, ani z umowy zlecenia ani z kontraktu menadżerskiego (odpowiednio: z 12 ust. 1, art. 13 pkt 8 lit. a) i art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i że z tego tytułu na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, należy stwierdzić, że w wyżej opisanym zdarzeniu przyszłym przejazdy z miejsca garażowania/postoju do miejsca wykonywania obowiązków służbowych/powierzonych zadań i z powrotem powierzonym samochodem służbowym - co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły dla Użytkowników przychodu ze stosunku pracy/umowy zlecenia/kontraktu menedżerskiego, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.