IBPB-2-2/4511-177/16/MZa - Obowiązki płatnika w związku z dokonywaniem świadczeń na rzecz pracowników w ramach podróży służbowej oraz umożliwieniem pracownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 6 lutego 2016 r. (data otrzymania 9 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dokonywaniem świadczeń na rzecz pracowników w ramach podróży służbowej oraz umożliwieniem pracownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania - jest prawidłowe.

W dniu 9 lutego 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dokonywaniem świadczeń na rzecz pracowników w ramach podróży służbowej oraz umożliwieniem pracownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Usługowe E. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Wnioskodawca", "Spółka") prowadzi działalność w zakresie m.in. budowy i modernizacji sieci podziemnych metodami tradycyjnymi i bezodkrywkowymi, budowy i modernizacji rurociągów i stacji gazowych, robót drogowych, ziemnych i budowlanych. Siedziba Spółki mieści się w T. Przedmiotowe usługi budowlane są wykonywane na terenie całego kraju. Wnioskodawca, wykonując przedmiotowe prace budowlane, zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Miejsce pracy pracowników Spółki określone jest jako budowy prowadzone przez Spółkę. Spółka posiada samochody osobowe oraz samochody ciężarowe, które wykorzystywane są m.in. w transporcie pracowników Spółki na teren budowy. Spółka wyróżniła dwa sposoby wykorzystania samochodów do transportu pracowników na teren budowy. Z uwagi na charakter działalności Spółka zdecydowała o dowożeniu własnym środkiem transportu pracowników na miejsce wykonywania usług budowlanych. Dowóz pracowników odbywa się z umówionego miejsca w miejscowości, w której zamieszkuje większość pracowników Spółki. Spółka nie prowadzi ewidencji, który z pracowników jest dowożony na miejsce wykonywania zleconych prac budowlanych. Wnioskodawca wystawia zatrudnionym pracownikom delegacje służbowe oraz wypłaca diety i inne należności pracownicze w związku z pobytem na budowie. Spółka także organizuje pracownikom powrót do miejsca zamieszkania z pobytu na budowie, który trwa co najmniej 10 dni. W takim przypadku Spółka stosuje postanowienie z § 10 rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Ponadto Spółka zdecydowała o powierzeniu pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe (co zostało stwierdzone na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań), o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2011 r., pracownikom zatrudnionym na stanowiskach kierowników budowy. Aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych pracownika Wnioskodawca wprowadził regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (dalej: "Regulamin"). Na podstawie Regulaminu wyklucza się możliwość wykorzystywania pojazdu samochodowego do celów prywatnych. Dane wynikające z przebiegu pojazdu porównywane są z danymi z GPS, który jest systemem łączności i kontroli prowadzonym przez Spółkę.

Zgodnie z Regulaminem pracownicy zobowiązani są do wykorzystywania wszystkich samochodów wyłącznie w celach służbowych. Samochody parkowane są w czasie ich niewykorzystywania (np. w godzinach popołudniowych lub nocnych, w niedziele i święta, itp.) na terenie Spółki. Dopuszcza się możliwość parkowania samochodu w rejonie zamieszkania pracownika, ze względu na specyfikę prowadzonej działalności, konieczność szybszej reakcji na występujące zdarzenia związane z działalnością gospodarczą Spółki oraz efektywniejsze wypełnienie obowiązków służbowych użytkownika samochodu oraz racjonalności ekonomicznej kosztów. W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi do sytuacji, w której pracownik po wykonaniu polecenia służbowego, kończąc wyjazd służbowy nie odprowadza samochodu na teren Spółki, a parkuje samochód w miejscu zamieszkania. Takie rozwiązanie spowodowane jest głównie racjonalnością kosztów (bliższy dojazd z miejsca zamieszkania użytkownika pojazdu do miejsca wykonywania polecenia służbowego) oraz efektywniejszym wykonaniem zadań służbowych, gdyż zapewnia lepszą dyspozycyjność pracowników. Dodatkowo wyjazdy pracowników na budowę niekiedy odbywają się w godzinach porannych lub nocnych.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie.

1. Czy na Spółce jako płatniku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych spoczywa obowiązek naliczania, potrącania oraz deklarowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dowożenia zatrudnionych przez Spółkę pracowników na place budowy w ramach delegacji pracowniczej oraz z tytułu przejazdu pracowników w dniu wolnym od pracy, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem, w przypadku gdy pobyt na budowie trwa co najmniej 10 dni.

2. Czy na Spółce jako płatniku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych spoczywa obowiązek naliczania, potrącania oraz deklarowania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu umożliwienia pracownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, organizacja transportu pracowników na teren budowy w ramach podróży służbowej, nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pierwszej kolejności wskazać należy, że świadczenie Wnioskodawcy realizowane jest w ramach organizacji podróży służbowej pracowników. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług budowlanych. Usługi budowlane świadczone są poza siedzibą Spółki. Strona wystawia zatrudnionym pracownikom delegacje służbowe oraz wypłaca diety i inne należności pracownicze, np. z tytułu przejazdu pracowników w dniu wolnym od pracy, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem, w przypadku gdy podróż służbowa trwa co najmniej 10 dni, aktualnie w wysokości oraz na zasadach określonych rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza starym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego. Decyzję o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy. W tym miejscu podkreślenia również wymaga fakt, że - w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Zgodnie z § 2 wydanego na podstawie art. 77⁵ § 2 Kodeksu Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, o ile pracownikowi zapewniono bezpłatnie określone świadczenia, a więc gdy nie ponosi on wydatków z nimi związanych, należności z tego tytułu nie przysługują lub też podlegają stosownemu zmniejszeniu.

Podsumowując, należy stwierdzić, że jeżeli pracownicy wykonują czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i wyjazdy te są podróżą służbową w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy to uzyskane przez nich świadczenia w postaci przejazdu pracowników (w dniu wolnym od pracy, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem, w przypadku gdy podróż służbowa trwa co najmniej 10 dni) zapewnionego przez Wnioskodawcę nie stanowią dla pracowników przychodu. W konsekwencji, z uwagi na powyższe wyjaśnienie, od ww. świadczeń Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Po drugie świadczenie realizowane przez Wnioskodawca nie spełnia określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W sytuacji pracownika definicję należy uzupełnić wykładnią Trybunału Konstytucyjnego przyjętą w wyroku z 8 lipca 2014 r. (K 7/13), zgodnie z którą przychodem pracownika mogą być takie świadczenia, które:

* po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika,

* po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W ocenie Wnioskodawcy, realizowane przez niego świadczenie nie spełnia wymienionych w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego przesłanek. W pierwszej kolejności świadczenia są realizowane zgodnie z obowiązkami wynikającymi z Kodeksu Pracy, gdyż transport wykonywany się w związku z podróżą służbową pracowników. Ponadto sposób wykonywania świadczenia uniemożliwia przypisanie indywidualnemu pracownikowi wymiernej korzyści (przychodu). Na powyższe wyjaśnienie zwrócił również uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1724/10: "W przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdów do i z pracy. Nie sposób stwierdzić bowiem, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Wobec powyższego w sytuacji, gdy pracodawca ponosi opłaty związane z dowozem pracowników do pracy, z którego pracownicy korzystają nieodpłatnie, to brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tego tytułu po stronie pracownika." Z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawcę listy obecności oraz charakter świadczenia - jest organizowane przez Wnioskodawcę, nie jest nabywane od podmiotu trzeciego - Wnioskodawca nie ma możliwości przyporządkowania wartości świadczenia do konkretnego pracownika.

Ad. 2)

W ocenie Wnioskodawcy, parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, że samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Odwołując się do przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie których wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy. Podobnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 18 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3275/14). Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników pojazdów wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków służbowych). Zdaniem Wnioskodawcy, opisany stan faktyczny spełnia wskazane kryteria, gdyż wprowadził zasady korzystania z samochodów w Regulaminie, kontroluje ich przestrzegania z wykorzystaniem systemu GPS. Nie bez znaczenia w przypadku Wnioskodawcy pozostaje fakt, że kierownikom budowy powierzone są pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe. W ocenie Wnioskodawcy, charakter oraz przeznaczenie tych pojazdów praktycznie uniemożliwia ich wykorzystanie w celach prywatnych. Podobne stanowisko przedstawione zostało w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi 9 grudnia 2015 r. Znak: IPTPB3/4511-210/15-2/JZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednocześnie jednak za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które:

* po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika,

* po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy - za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracowników świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

W myśl art. 31 ww. ustawy - osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. budowy i modernizacji sieci podziemnych metodami tradycyjnymi i bez odkrywkowymi, budowy i modernizacji rurociągów i stacji gazowych, robót drogowych, ziemnych i budowlanych. Siedziba Spółki mieści się w T. Przedmiotowe usługi budowlane wykonywane są na terenie całego kraju. Wnioskodawca wykonując przedmiotowe prace budowlane zatrudnia pracowników na umowę o pracę. Miejsce pracy pracowników Wnioskodawcy określone jest jako budowy prowadzone przez Wnioskodawcę. Z uwagi na charakter działalności Spółka zdecydowała o dowożeniu własnym środkiem transportu pracowników na miejsce wykonywania usług budowlanych. Dowóz pracowników odbywa się z umówionego miejsca w miejscowości, w której zamieszkuje większość pracowników Spółki. Spółka nie prowadzi ewidencji, który z pracowników jest dowożony na miejsce wykonywania zleconych prac budowlanych. Wnioskodawca wystawia zatrudnionym pracownikom delegacje służbowe oraz wypłaca diety i inne należności pracownicze w związku z pobytem na budowie. Spółka także organizuje pracownikom powrót do miejsca zamieszkania z pobytu na budowie, który trwa co najmniej 10 dni. W takim przypadku Spółka stosuje postanowienie z § 10 rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Ponadto Spółka zdecydowała o powierzeniu pojazdów samochodowych, innych niż samochody osobowe, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2011 r., pracownikom zatrudnionym na stanowiskach kierowników budowy. Aby wykluczyć możliwość użycia pojazdu do celów prywatnych pracownika Wnioskodawca wprowadził regulamin używania pojazdów samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej. Na podstawie Regulaminu wyklucza się możliwość wykorzystywania pojazdu samochodowego do celów prywatnych. Dane wynikające z przebiegu pojazdu porównywane są z danymi z GPS, który jest systemem łączności i kontroli prowadzonym przez Spółkę.

Zgodnie z Regulaminem pracownicy zobowiązani są do wykorzystywania wszystkich samochodów wyłącznie w celach służbowych. Samochody parkowane są w czasie ich niewykorzystywania (np. w godzinach popołudniowych lub nocnych, w niedziele i święta, itp.) na terenie Spółki. Dopuszcza się możliwość parkowania samochodu w rejonie zamieszkania pracownika, ze względu na specyfikę prowadzonej działalności, konieczność szybszej reakcji na występujące zdarzenia związane z działalnością gospodarczą Spółki oraz efektywniejsze wypełnienie obowiązków służbowych użytkownika samochodu oraz racjonalności ekonomicznej kosztów. W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi do sytuacji, w której pracownik po wykonaniu polecenia służbowego, kończąc wyjazd służbowy nie odprowadza samochodu na teren Spółki, a parkuje samochód w miejscu zamieszkania. Takie rozwiązanie spowodowane jest głównie racjonalnością kosztów (bliższy dojazd z miejsca zamieszkania użytkownika pojazdu do miejsca wykonywania polecenia służbowego) oraz efektywniejszym wykonaniem zadań służbowych, gdyż zapewnia lepszą dyspozycyjność pracowników. Dodatkowo wyjazdy pracowników na budowę niekiedy odbywają się w godzinach porannych lub nocnych.

W pierwszej kolejności przeanalizowania wymaga kwestia związana z obowiązkami płatnika w związku z dokonywaniem przez niego świadczeń na rzecz pracowników w ramach podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502).

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy - pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

Jednocześnie - w świetle art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy - określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzję o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy.

W tym miejscu podkreślenia również wymaga fakt, że - w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Na podstawie § 2 ww. rozporządzenia w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Należy przy tym zauważyć, że w świetle § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia - środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje (§ 3 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie zaś z § 3 ust. 3 rozporządzenia - na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

W myśl § 3 ust. 4 cyt. rozporządzenia - w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

Zgodnie z § 10 ww. rozporządzenia - pracownikowi przebywającemu w podróży krajowej trwającej co najmniej 10 dni przysługuje zwrot kosztów przejazdu w dniu wolnym od pracy, środkiem transportu określonym przez pracodawcę, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, o ile pracownikowi zapewniono bezpłatnie określone świadczenia, a więc gdy nie ponosi on wydatków z nimi związanych, należności z tego tytułu nie przysługują lub też podlegają stosownemu zmniejszeniu. Jednocześnie podstawą do wypłaty należności - co do zasady - jest udokumentowanie faktu poniesienia tych wydatków przez pracownika.

Należy więc uznać, że w przypadku sfinansowania przez pracodawcę określonych świadczeń związanych bezpośrednio z podróżą służbową (np. przejazdów), bez konieczności uprzedniego ponoszenia wydatków przez pracownika, ww. przepisy nie mają zastosowania, gdyż co do zasady regulują sytuacje, w których pracownikowi należy się zwrot określonych wydatków od pracodawcy.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca zapewnia pracownikom przejazdy w ramach odbywanej przez nich podróży służbowej, nie ponoszą oni z tego tytułu wydatków.

Tak więc, poniesione przez Wnioskodawcę ww. wydatki związane z zapewnieniem przejazdów w związku z podróżami służbowymi pracowników, niestanowiące zwrotu wydatków, nie stanowią jednocześnie u ww. osób przychodu w świetle uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując, należy stwierdzić, że jeżeli pracownicy wykonują czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i wyjazdy te są podróżą służbową w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy to uzyskane przez nich świadczenia w postaci nieodpłatnego zapewnienia w ramach tej podróży przejazdu nie stanowią dla nich przychodu. W konsekwencji od ww. świadczeń Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

W odniesieniu natomiast do obowiązków płatnika w związku z umożliwieniem pracownikom parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 Kodeksu pracy - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego przepisu wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom - wykonującym część czynności poza siedzibą Spółki - samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracowników ze stosunku pracy. O powyższym stwierdzeniu przemawia również fakt, że w sytuacji Wnioskodawcy samochody, które powierza swoim pracownikom do dyspozycji w celu sprawniejszego wykonywania przez nich zadań pracowniczych są pojazdami samochodowymi innymi niż samochody osobowe, co jest potwierdzone odpowiednim badaniem technicznym. Ponadto samochody te są wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych a miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników stanowią realizację celu służbowego zleconego przez pracodawcę, jakim jest stała gotowość do wykonywania zadań służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez pracodawcę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Tym samym należy stwierdzić, że przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem - służące tylko celom służbowym - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy podkreślić, że przejazdy pracowników nie stanowią dla nich przychodu, tylko wtedy gdy nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym.

W konsekwencji przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy (i z powrotem) nie skutkują powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i na Wnioskodawcy nie ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo - odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków - wskazać należy, że przywołane wyroki dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.