IBPB-2-1/4514-73/16/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 oraz art. 14r. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 28 stycznia 2016 r. (data wpływu do Biura - 2 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przeznaczenia zysku na kapitał rezerwowy - jest prawidłowe.

W dniu 2 lutego 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych przeznaczenia zysku na kapitał rezerwowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zainteresowanymi (Wnioskodawcami) są osoby fizyczne, będące wspólnikami w N. spółka cywilna (dalej: Spółka). Spółka posiadała na koncie rozrachunków ze wspólnikami kwotę zobowiązań wynikającą z podzielonego lecz niewypłaconego zysku w latach poprzednich. Wobec powyższego Zainteresowani przeznaczyli znaczną część tego zysku na kapitał rezerwowy Spółki.

Zainteresowani nie podwyższyli kapitału własnego wspólników, ani nie zmienili wysokości wkładów wspólników oraz nie dokonali zmian w umowie spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie zysku z lat poprzednich Spółki na podwyższenie kapitału rezerwowego Spółki podlega objęciu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, którego obowiązek zapłaty ciąży na Zainteresowanych.

Zdaniem Zainteresowanych przekazanie zysku z lat poprzednich na kapitał rezerwowy Spółki nie jest objęte podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swoje stanowisko, Zainteresowani powołali treść następujących przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych: art. 1 ust. 1 pkt 1, 2 i 3, art. 1 ust. 3 pkt 1, art. 1a pkt 1, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 9, art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. a-d), art. 7 ust. 1 pkt 9.

Zainteresowani wskazali, że zgodnie z art. 867 § 1 ustawy - Kodeks cywilny, każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach.

Stosownie do art. 868 § 1 Kodeksu cywilnego wspólnik może żądać podziału i wypłaty zysków dopiero po rozwiązaniu spółki. Jednakże gdy spółka została zawarta na czas dłuższy, wspólnicy mogą żądać podziału i wypłaty zysków z końcem każdego roku obrachunkowego (art. 868 § 2 ww. Kodeksu).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Zainteresowanych, samo osiągnięcie zysku nie oznacza powstania po stronie wspólników wierzytelności o wypłatę zysku. Dopóki wspólnik nie zgłosi żądania podziału i wypłaty zysku z końcem roku obrotowego, zysk ten pozostaje w dyspozycji Spółki a nie wspólnika/Zainteresowanego, tym samym nie można mówić, że Spółka korzystając z zysku otrzymuje od wspólnika wkłady zwiększające majątek Spółki lub nieodpłatne świadczenie. Z przyczyn oczywistych zysk nie jest również pożyczką udzieloną Spółce przez wspólnika ani też dopłatą.

Zainteresowani stoją na stanowisku, że zysk w Spółce przekazany na kapitał rezerwowy Spółki nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, zdaniem Zainteresowanych, przekazanie zysku Spółki na podwyższenie kapitału rezerwowego Spółki nie podlega objęciu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na potwierdzenie swego stanowiska Zainteresowani przytoczyli fragment interpretacji indywidualnej oraz powołali kilka innych interpretacji dotyczących poruszonego we wniosku zagadnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 626, z późn. zm.) zawiera zamknięty katalog czynności objętych opodatkowaniem.

Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności enumeratywnie wskazane w art. 1 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym podatkowi od czynności cywilnoprawnej podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

* umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,

* umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,

* umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,

* umowy dożywocia,

* umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,

* ustanowienie hipoteki,

* ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,

* umowy depozytu nieprawidłowego,

* umowy spółki.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 1 powołanej ustawy, w przypadku umowy spółki, za zmianę umowy spółki uważa się przy spółce osobowej - wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.

Zgodnie z art. 1a pkt 1 ww. ustawy określenie spółka osobowa oznacza spółkę: cywilną, jawną, partnerską, komandytową lub komandytowo-akcyjną.

Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem ust. 2, powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).

Artykuł 4 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie spółki cywilnej - na wspólnikach, a przy pozostałych umowach spółki - na spółce.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy podstawę opodatkowania stanowi przy umowie spółki:

* przy zawarciu umowy - wartość wkładów do spółki osobowej albo wartość kapitału zakładowego - lit. a,

* przy wniesieniu lub podwyższeniu wkładów do spółki osobowej albo podwyższeniu kapitału zakładowego - wartość wkładów powiększających majątek spółki osobowej albo wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy - lit. b,

* przy dopłatach - kwota dopłat - lit. c,

* przy pożyczce udzielonej spółce przez wspólnika - kwota lub wartość pożyczki - lit. d,

* przy oddaniu spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania - roczna wartość nieodpłatnego używania, którą przyjmuje się w wysokości 4% wartości rynkowej rzeczy lub prawa majątkowego oddanego do nieodpłatnego używania - lit. e.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, stawka podatku wynosi od umowy spółki - 0,5%.

Z przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że spółka cywilna posiadała na koncie rozrachunków ze wspólnikami kwotę zobowiązań wynikającą z podzielonego lecz niewypłaconego zysku w latach poprzednich. Zainteresowani przeznaczyli znaczną część tego zysku na kapitał rezerwowy Spółki. Zainteresowani nie podwyższyli kapitału własnego wspólników, ani nie zmienili wysokości wkładów wspólników oraz nie dokonali zmian w umowie spółki.

Zgodnie z art. 867 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) każdy wspólnik jest uprawniony do równego udziału w zyskach i w tym samym stosunku uczestniczy w stratach, bez względu na rodzaj i wartość wkładu. W umowie spółki można inaczej ustalić stosunek udziału wspólników w zyskach i stratach. Można nawet zwolnić niektórych wspólników od udziału w stratach. Natomiast nie można wyłączyć wspólnika od udziału w zyskach.

Stosownie do art. 868 § 1 Kodeksu cywilnego wspólnik może żądać podziału i wypłaty zysków dopiero po rozwiązaniu spółki. Jednakże gdy spółka została zawarta na czas dłuższy, wspólnicy mogą żądać podziału i wypłaty zysków z końcem każdego roku obrachunkowego (art. 868 § 2 Kodeksu cywilnego).

Samo osiągnięcie zysku nie oznacza powstania po stronie wspólników wierzytelności o wypłatę zysku. Dopóki wspólnik nie zgłosi żądania podziału i wypłaty zysku z końcem roku obrotowego (o ile spółka została zawarta na czas dłuższy), zysk ten pozostaje w dyspozycji spółki a nie wspólnika, tym samym nie można mówić, że spółka korzystając z zysku otrzymuje od wspólnika wkłady zwiększające majątek spółki lub nieodpłatne świadczenie. Z przyczyn oczywistych niepodzielony zysk nie jest również pożyczką udzieloną spółce przez wspólnika ani też dopłatą.

Mając na uwadze tak przedstawione zagadnienie stwierdzić należy, że samo przekazanie wypracowanego zysku na podwyższenie kapitału rezerwowego Spółki cywilnej nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym na Zainteresowanych nie ciąży obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu dokonania ww. czynności.

Wobec powyższego stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Zainteresowanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego przysługuje prawo wniesienia skargi z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.