IBPB-2-1/4514-493/15/DP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 13 października 2015 r. (data wpływu do Organu - 23 października 2015 r.), uzupełnionym 23 grudnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, których termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu (wierzytelności przeterminowanych w znacznym stopniu) - jest prawidłowe.

W dniu 23 października 2015 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, których termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu (wierzytelności przeterminowanych w znacznym stopniu).

Z uwagi na fakt, że wniosek nie pełniał wymogów formalnych, w piśmie z 8 grudnia 2015 r. znak: IBPB-2-1/4514-422/15/DP, IBPB-2-1/4514-493/15/DP wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 23 grudnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) prowadzi działalność w zakresie świadczenia windykacji wierzytelności na zlecenie. W ramach prowadzonej przez siebie działalności Wnioskodawca wykonuje na rzecz zleceniodawców czynności polegające w szczególności na:

* telefonicznym kontakcie z dłużnikami i przeprowadzaniu rozmów windykacyjnych,

* zawieraniu porozumień i ugód oraz ustalaniu nowych harmonogramów spłat zadłużenia i nadzorowaniu realizacji tych porozumień i ugód,

* przejmowaniu ruchomości stanowiących zabezpieczenie wierzytelności,

* reprezentowaniu zleceniodawców przed urzędami i sądami w związku z realizacją zleceń windykacyjnych,

* ustalaniu aktualnych danych osobowych i teleadresowych dłużników, składników i miejsca położenia ich majątku.

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej dotychczas działalności poprzez oferowanie usług polegających na nabywaniu pakietów wierzytelności handlowych i pożyczkowych od podmiotów, których główna działalność nie obejmuje prowadzenia usług windykacyjnych. Wnioskodawca zamierza nabywać pakiety wierzytelności po cenie niższej niż wartość nominalna wierzytelności, tj. z dyskontem w stosunku do wartości nominalnej. Pakiety wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę będą charakteryzowały się już zapadłymi terminami wymagalności. Przy czym stopień przeterminowania poszczególnych pakietów wierzytelności może być zróżnicowany. Dyskonto w stosunku do wartości nominalnej wierzytelności będzie oznaczało doprowadzenie wartości nabywanych wierzytelności do ich realnej wartości ekonomicznej.

W uzupełnieniu wniosku z 23 grudnia 2015 r. (data wpływu do Biura) Wnioskodawca wskazał, że wierzytelności zostaną nabyte na podstawie umowy sprzedaży, tj. będzie to cesja opisana w art. 510 § 1, która przybierze postać umowy sprzedaży. Cena płacona przez Wnioskodawcę za nabywane wierzytelności będzie odzwierciedlała w opinii Wnioskodawcy ich wartość rynkową.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym czynność Wnioskodawcy, polegająca na nabywaniu pakietu wierzytelności handlowych (w tym wierzytelność główna i naliczone odsetki karne) lub pożyczkowych (w tym wierzytelność główna i naliczone odsetki karne i umowne) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeżeli wierzytelności w ramach danego pakietu są uznawane za trudne/przeterminowane w znacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu, a tym samym prawdopodobieństwo zapłaty wierzytelności przez dłużników staje się wątpliwe.

2. Jaką wartość będzie miała podstawa opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych w przypadku nabycia pakietu wierzytelności, obejmującego wierzytelność główną, naliczone odsetki karne i umowne, za cenę poniżej wartości nominalnej wierzytelności, jeżeli wierzytelności w ramach danego pakietu są uznawane za trudne/przeterminowane w znacznym stopniu, tj. ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu.

W ocenie Wnioskodawcy, należy uznać, iż czynność Wnioskodawcy, polegająca na nabyciu pakietu wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, które stanowią wierzytelności trudne (tekst jedn.: ich termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu), będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych, gdyż nie będzie ona kwalifikowana jako usługa zapewnienia finansowania w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisów ustawy o podatku do towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz sprzedającego pakiet wierzytelności. Transakcja taka będzie podlegała podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku wierzytelności zakwalifikowanych jako trudne (tekst jedn.: przeterminowanych ponad 90 dni) cena płacona przez Wnioskodawcę (ustalona w wyniku zastosowanego dyskonta na poziomie wartości rynkowej) będzie stanowiła podstawę do obliczenia obciążenia z tytułu podatku od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazał, że przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności. Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie.

W ocenie Wnioskodawcy, w zakresie czynności polegających na nabywaniu pakietów wierzytelności uznanych za trudne (tekst jedn.: których termin wymagalności przypadał w okresie dłuższym niż 90 dni przed dniem nabycia pakietu wierzytelności), zastosowanie znajdą konkluzje zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w sprawie C-93/10 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z 19 marca 2012 r. (sygn. akt I FPS 5/11). W przywołanym wyroku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozpatrywał sytuację, w której spółka na własne ryzyko nabywała trudne wierzytelności (wierzytelności wymagalne, co do których istniała poważna wątpliwość, czy zostaną zaspokojone) po cenie niższej od ich wartości nominalnej.

Wnioskodawca wskazał, że wymieniony wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej dotyczył nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnych, których stan zaległości w zapłacie czynił wątpliwą perspektywę ich spłaty. W takim stanie faktycznym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży, która jest uzależniona od wątpliwych perspektyw na ich spłatę i zwiększonego ryzyka niewypłacalności dłużników, różnica taka nie stanowi wynagrodzenia w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, a tym samym - nie mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usługi.

Wnioskodawca podkreślił, że warto zauważyć, iż o ile pojęcie wierzytelności "trudnych" nie posiada definicji legalnej, to powszechnie przyjmuje się, iż pojęcie to oznacza wierzytelności, co do której zaspokojenia istnieją poważne wątpliwości oraz występują okoliczności, które sprawiają, że jej wyegzekwowanie może nastręczać trudności (stąd, wierzytelności takie charakteryzują się niską wyceną rynkową, a więc wysokim dyskontem przy ich nabyciu).

W opinii Wnioskodawcy upływ terminu wymagalności wierzytelności o ponad 90 dni stanowi przesłankę do zakwalifikowania wierzytelności do kategorii trudnych.

Wnioskodawca zaznaczył, że powyższa konkluzja znajdzie zastosowanie także do przytoczonego powyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym siedmioosobowy skład orzekający zaprezentował, stanowisko zgodne z ww. wyrokiem, opierając się na zawartej w nim argumentacji Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził bowiem, iż: "(...) nabycie wierzytelności pieniężnej, co wymaga podkreślenia, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 u.p.t.u., jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży. (...) żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u."

Reasumując Wnioskodawca stwierdził, że do transakcji nabycia pakietu wierzytelności trudnych zastosowanie znajdzie przepis art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W opinii Wnioskodawcy, w przypadku transakcji nabycia pakietu wierzytelności zakwalifikowanych jako trudne (tekst jedn.: których termin wymagalności przypadał w okresie dłuższym niż 90 dni przed datą nabycia pakietu), podstawą do naliczenia podatku od czynności cywilnoprawnych będzie cena należna od nabywcy (Wnioskodawcy) za pakiet, ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, tj. po zastosowaniu dyskonta od wartości nominalnej - zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Dyskonto i cena ustalane pomiędzy Wnioskodawcą a zbywającym pakiet wierzytelności będą mogły zostać uznane za odzwierciedlające wartość rynkową m.in. ze względu na brak powiązań kapitałowych, osobowych pomiędzy Wnioskodawcą a zbywającym pakiet wierzytelności oraz ze względu na formę zwykle przyjmowaną przy sprzedaży tego typu aktywów, tj. zaproszenie przez zbywającego pakiet wierzytelności do składania ofert, które prowadzi do konkurencji pomiędzy potencjalnym nabywcami i do ustalenia realnej wartości rynkowej (ceny) na bazie odpowiedzi uczestników rynku zbieranych przez zbywającego pakiet wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca jedynie podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, których termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu (wierzytelności przeterminowanych z znacznym stopniu).

W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od towarów i usług oraz podatku od czynności cywilnoprawnych, zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 626, z późn. zm.) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wśród nich znajduje się w szczególności umowa sprzedaży.

Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży praw majątkowych. Zatem przedmiotami sprzedaży w ujęciu Kodeksu cywilnego oprócz rzeczy mogą być również prawa majątkowe. Prawami majątkowymi są przysługujące danej osobie prawa do korzystania i rozporządzania określoną rzeczą lub prawem ustanowionym na tej rzeczy.

Czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podlegają omawianemu podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile spełniają przesłanki zawarte w art. 1 ust. 4 cytowanej ustawy.

Zgodnie z powyższym artykułem, czynności cywilnoprawne (w tym umowy sprzedaży) podlegają omawianemu podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

Podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży w myśl ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego (art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 6 ust. 2 cyt. ustawy wartość rynkową przedmiotu czynności cywilnoprawnych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy określa stawkę podatku, która wynosi m.in. od umowy sprzedaży innych praw majątkowych - 1%.

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, moment dokonania czynności cywilnoprawnej.

Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy - Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 509 § 1 ww. Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań, prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako niewymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

Z kolei, jeśli umowa cesji wierzytelności przybierze postać umowy sprzedaży, to wówczas podlega opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) prowadzi działalność w zakresie świadczenia windykacji wierzytelności na zlecenie. Wnioskodawca zamierza rozszerzyć zakres prowadzonej dotychczas działalności poprzez oferowanie usług polegających na nabywaniu pakietów wierzytelności handlowych i pożyczkowych od podmiotów, których główna działalność nie obejmuje prowadzenia usług windykacyjnych. Wnioskodawca zamierza nabywać pakiety wierzytelności po cenie niższej niż wartość nominalna wierzytelności, tj. z dyskontem w stosunku do wartości nominalnej. Pakiety wierzytelności nabywane przez Wnioskodawcę będą charakteryzowały się już zapadłymi terminami wymagalności. Przy czym stopień przeterminowania poszczególnych pakietów wierzytelności może być zróżnicowany. Dyskonto w stosunku do wartości nominalnej wierzytelności będzie oznaczało doprowadzenie wartości nabywanych wierzytelności do ich realnej wartości ekonomicznej. Wierzytelności zostaną nabyte na podstawie umowy sprzedaży, tj. będzie to cesja opisana w art. 510 § 1, która przybierze postać umowy sprzedaży. Cena płacona przez Wnioskodawcę za nabywane wierzytelności będzie odzwierciedlała w opinii Wnioskodawcy ich wartość rynkową. Wnioskodawca wskazał, że cena należna od nabywcy za pakiet będzie ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, tj. po zastosowaniu dyskonta od wartości nominalnej.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że umowa sprzedaży wierzytelności podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

Z treści art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają generalnie status podatnika podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że dana czynność (ta konkretna) jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub przynajmniej jedna ze stron tej czynności jest z tego podatku zwolniona (przy czym w przypadku zwolnienia ustawodawca zastosował wyjątki, które jednak nie dotyczą sytuacji opisanej we wniosku).

W związku z tym należy podkreślić, że jakkolwiek powyższe zapytanie Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umowy podatkiem od czynności cywilnoprawnych sprzedaży pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, których termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu (czyli wierzytelności przeterminowanych w znacznym stopniu), to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia czy powyższa transakcja - dokonana pomiędzy wskazanymi we wniosku Stronami - będzie podlegała regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia umowy sprzedaży podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Opodatkowanie czynności sprzedaży pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych, których termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu podatkiem od towarów i usług lub zwolnienie z opodatkowania z tytułu tej czynności którejkolwiek ze stron skutkuje bowiem wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi interpretacji indywidualnej z 15 stycznia 2016 r. znak: IPTPP2/4512-572/15-4/JS stwierdzono, że czynność nabycia pakietów wierzytelności handlowych lub pożyczkowych (w tym wierzytelności, których termin wymagalności przypadał wcześniej niż 90 dni przed datą transakcji nabycia pakietu), w okolicznościach wskazanych we wniosku nie będzie stanowić odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Tym samym umowa ta będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i Wnioskodawca (kupujący) będzie zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu tej umowy. W przedmiotowej sprawie nie znajdą bowiem zastosowania postanowienia art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W sytuacji gdy - jak wskazał Wnioskodawca - płacona przez niego cena za nabywane pakiety wierzytelności, ustalona będzie na poziomie wartości rynkowej, to zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, cena ta będzie stanowiła podstawę opodatkowania w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. Curie-Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.