IBPB-2-1/4511-85/16/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 stycznia 2016 r. (data wpływu do Biura - 29 stycznia 2016 r.), uzupełnionym 6 kwietnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego na podstawie wyroku sądowego odszkodowania oraz sposobu odliczenia kosztów pomocy prawnej jako kosztów uzyskania przychodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego na podstawie wyroku sądowego odszkodowania oraz sposobu odliczenia kosztów pomocy prawnej jako kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 30 marca 2016 r. znak: IBPB-2-1/4511-85/16/HK wezwano o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 6 kwietnia 2016 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2015 r. Sąd Okręgowy przyznał Wnioskodawcy odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne aresztowanie w 1998 r. w kwocie 28.000,00 zł, w tym:

* kwotę 15.363,00 zł - jako odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszny areszt i poniesioną szkodę (utratę dochodów) oraz

* kwotę 12.637,00 zł - jako zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną wskutek niewątpliwie niesłusznego aresztowania.

Sąd stwierdził w wyroku, że w 1998 r. Wnioskodawca utracił dochody w kwocie 8.000,00 zł.

Kwotę 8.000,00 zł pomniejszył o podatek - 19% (stawka podatku w 1998 r.). Wyliczoną kwotę - 6.480,00 zł Sąd pomniejszył o kwotę 1.500,00 zł, która to kwota była kosztami utrzymania Wnioskodawcy i kosztami uzyskania przychodów działalności jego jednoosobowej firmy (w 1998 r. Wnioskodawca prowadził jednoosobową firmę - działalność gospodarczą, przebywając w areszcie Wnioskodawca nie ponosił kosztów). Następnie otrzymaną kwotę 4.980,00 zł Sąd przeliczył według wskaźnika wzrostu wynagrodzeń na 2015 r. w odniesieniu do 1998 r., co stanowi kwotę 15.363,00 zł.

W dniu 5 listopada 2014 r. Wnioskodawca zawarł umowę z Kancelarią Adwokacką na świadczenia pomocy prawnej w zakresie działań w imieniu Wnioskodawcy o odszkodowanie za niesłuszny areszt i wieloletni proces (został uniewinniony całkowicie).

Za ww. działania Kancelarii Wnioskodawca zapłacił w 2014 r. zaliczkę 6.000,00 zł + VAT 23% oraz w 2015 r. kwotę 4.200,00 zł brutto.

W uzupełnieniu wniosku z 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura - 6 kwietnia 2016 r.) Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, co następuje.

Sąd wydał wyrok na podstawie art. 552 § 4 Kodeksu postępowania karnego.

Sąd, wyliczając wysokość należytego odszkodowania, w pierwszej kolejności pomniejszył kwotę wyliczoną o należny podatek - podatek od wynagrodzenia, którego Wnioskodawca nie uzyskał z powodu tymczasowego aresztowania.

Sąd - na podstawie przedłożonych dokumentów - uznał, że w 1998 r. Wnioskodawca utracił dochód w kwocie 8.000,00 zł.

Ponieważ Wnioskodawca płacił w 1998 r. podatek dochodowy od osób fizycznych w stawce 19%, to - w przeliczeniu - podatek ten wyniósł 1.520,00 zł, a zatem po jego odjęciu od 8.000,00 zł przychodu uzyskuje się kwotę 6.480,00 zł.

Od tej kwoty Sąd odjął koszty utrzymania i działalności jednoosobowej firmy (jaką Wnioskodawca prowadził) w wysokości 1.500,00 zł, a których nie poniósł w wyniku aresztowania.

Tak więc Sąd - po uwzględnieniu ww. kwot - ustalił, że Wnioskodawca utracił kwotę 4.980,00 zł z powodu tymczasowego aresztowania.

Sąd kwotę 4.980,00 zł porównał z przeciętnym wynagrodzeniem w III kw. 1998 r. (1.315,14 zł), co dało współczynnik 3,79 (po zaokrągleniu) ówczesnego przeciętnego wynagrodzenia.

W trakcie orzekania Sąd oparł się o obwieszczenie Prezesa G.U.S. w I kw. 2015 r. i ustalił, że wynosiło ono 4.053,47 zł i mnożąc ją przez współczynnik 3,79 wyliczył kwotę 15.362,65 zł, zaokrąglając ją do 15.363,00 zł, jako kwotę odszkodowania za szkodę poniesioną w wyniku niewątpliwie niesłusznego aresztowania (przeliczył wartość-siłę nabywczą złotówki pomiędzy 1998 r. a 2015 r.), czyli jest to kwota, jaką Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zarówno koszty pomocy prawnej jak i zasądzone koszty w kwocie 432,00 zł dotyczą łącznie zasądzonych kwot odszkodowania i zadośćuczynienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy od przyznanej kwoty 15.363,00 zł. Wnioskodawca ma zapłacić podatek dochodowy (skoro już raz Sąd go odliczył).

2. Czy - jeżeli Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku (18%) - kwota 15.363,00 zł do opodatkowania może być obniżona o koszty adwokata, jakie poniósł Wnioskodawca.

W treści wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. - powołując się na treść art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - Wnioskodawca wskazał, że za korzyść jaką miałby osiągnąć powinien zapłacić podatek ale Sąd go już raz uwzględnił (zasądzając kwotę 15.363,00 zł).

Wnioskodawca wskazał, że stosownie do treści art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami są wydatki poniesione celem uzyskania przychodu.

W ocenie Wnioskodawcy koszty wynagrodzenia adwokata, który przyczynił się do zasądzenia odszkodowania stanowi koszt uzyskania przychodu w wysokości 15.363/28.000 wynagrodzenia tj. 4.200,00 zł: 28.000,00 x 15.363,00 = 2.304,45 zł.

Z ww. względów Wnioskodawca zadał pytanie - czy ma opodatkować kwotę 15.363,00 zł, a jeśli tak to w jakiej wysokości i jak obliczyć podatek.

Natomiast w treści uzupełnienia wniosku, które wpłynęło 6 kwietnia 2016 r., Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego wskazując, że jego stanowisko w sprawie jest następujące.

Ponieważ Sąd pomniejszył Wnioskodawcy należność odszkodowania o podatek w wysokości 19% o kwotę 1.520,00 zł - poziom 1998 r. to, gdyby tego nie uczynił, jego odszkodowanie byłoby większe o kwotę 1.520,00 zł x mnożnik 3,79 (poz. 2015 r.) = 5.760,80 zł.

Wyliczają podatek dochodowy od osób fizycznych - 18% od tak wyliczonego odszkodowania to obecnie dodając kwotę przyznaną 15.363,00 zł + 5.760,80 zł = 21.123,80 zł dałoby to podatek w wysokości 3.802,28 zł.

Tak więc odszkodowanie Wnioskodawcy, gdyby Sąd nie pomniejszył go o podatek byłoby większe od przyznanego (15.363,00 zł) i wyniosło (nawet po zapłaceniu 18% podatku) obecnie netto 17.321,52 zł (tekst jedn.: 21.123,80 zł - 3.802,28 zł).

Porównując powyższe fakty można zauważyć, że - pomniejszając Wnioskodawcy należność odszkodowania - Sąd uwzględnił relatywnie wyższy podatek niż Wnioskodawca obecnie miałby zapłacić, gdyby podatek nie był uwzględniony przy wyliczaniu szkody.

Wobec tak wykazanego wyliczenia i zapisów wyroku Wnioskodawca uważa, że nie powinien już płacić podatku od kwoty 15.363,00 zł, gdyż już z nadwyżką został mu naliczony i pobrany.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym w 2015 r.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają zatem wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy - przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3, oraz 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 9 wymieniono inne źródła.

W myśl art. 20 ww. ustawy - za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty a nie zamknięty i wyczerpujący i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. Innymi słowy, przychody niemieszczące się w źródłach przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a ww. ustawy i niewymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych przewidzianych w tej ustawie stanowią przychody z innych źródeł. Zatem o przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić - co do zasady - w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, iż korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy - wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zgodnie z art. 552 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r. - oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania lub kasacji został uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, której nie powinien był ponieść.

W świetle art. 552 § 4 ww. ustawy - odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania.

Natomiast od 2 lipca 2015 r. art. 552 § 1 Kodeksu postępowania karnego brzmi: oskarżonemu, który w wyniku kasacji lub wznowienia postępowania został uniewinniony lub wobec którego orzeczono łagodniejszą karę lub środek karny albo środek związany z poddaniem sprawcy próbie, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary lub środka, których nie powinien był ponieść, oraz wykonywania wobec niego środka przymusu określonego w dziale VI. W razie ponownego skazania oskarżonego odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje za niezasadne wykonywanie środków przymusu w zakresie, w jakim nie zostały zaliczone na poczet orzeczonych kar lub środków.

Z kolei w myśl art. 552 § 4 ww. Kodeksu postępowania karnego - prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia z racji niesłusznego wykonania kary lub środka karnego przysługuje również, jeżeli w wyniku kasacji lub wznowienia postępowania stwierdzono, że zarządzenie wykonania kary, której wykonanie warunkowo zawieszono lub z której wykonania warunkowo zwolniono, albo podjęcie warunkowo umorzonego postępowania i orzeczenie wobec sprawcy kary lub środka karnego było niewątpliwie niezasadne.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że 15 maja 2015 r. Sąd Okręgowy przyznał Wnioskodawcy odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne aresztowanie w 1998 r. w kwocie 28.000,00 zł, w tym:

* kwotę 15.363,00 zł - jako odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszny areszt i poniesioną szkodę (utratę dochodów) oraz

* kwotę 12.637,00 zł - jako zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną wskutek niewątpliwie niesłusznego aresztowania.

W dniu 5 listopada 2014 r. Wnioskodawca zawarł umowę z Kancelarią Adwokacką na świadczenia pomocy prawnej w zakresie działań w imieniu Wnioskodawcy o odszkodowanie za niesłuszny areszt i wieloletni proces (został uniewinniony całkowicie).

Za ww. działania Kancelarii Wnioskodawca zapłacił w 2014 r. zaliczkę 6.000,00 zł + VAT 23% oraz w 2015 r. kwotę 4.200,00 zł brutto.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wskazując, że Sąd wydał wyrok na podstawie art. 552 § 4 Kodeksu postępowania karnego.

Sąd, wyliczając wysokość należytego odszkodowania, w pierwszej kolejności pomniejszył kwotę wyliczoną o należny podatek - podatek od wynagrodzenia, którego Wnioskodawca nie uzyskał z powodu tymczasowego aresztowania.

Sąd - na podstawie przedłożonych dokumentów - uznał, że w 1998 r. Wnioskodawca utracił dochód w kwocie 8.000,00 zł.

Ponieważ Wnioskodawca płacił w 1998 r. podatek dochodowy od osób fizycznych wg stawki 19%, to - w przeliczeniu - podatek ten wyniósł 1.520,00 zł, a zatem po jego odjęciu od 8.000,00 zł przychodu uzyskuje się kwotę 6.480,00 zł.

Od tej kwoty Sąd odjął koszty utrzymania i działalności jednoosobowej firmy (jaką Wnioskodawca prowadził) w wysokości 1.500,00 zł, a których nie poniósł w wyniku aresztowania.

Tak więc Sąd - po uwzględnieniu ww. kwot - ustalił, że Wnioskodawca utracił kwotę 4.980,00 zł z powodu tymczasowego aresztowania. Kwotę tą Sąd porównał z przeciętnym wynagrodzeniem w III kw. 1998 r. (1.315,14 zł), co dało współczynnik 3,79 (po zaokrągleniu) ówczesnego przeciętnego wynagrodzenia.

W trakcie orzekania Sąd oparł się o obwieszczenie Prezesa G.U.S. w I kw. 2015 r. i ustalił, że wynosiło ono 4.053,47 zł i mnożąc ją przez współczynnik 3,79 wyliczył kwotę 15.362,65 zł, zaokrąglając ją do 15.363,00 zł, jako kwotę odszkodowania za szkodę poniesioną w wyniku niewątpliwie niesłusznego aresztowania (przeliczył wartość-siłę nabywczą złotówki pomiędzy 1998 r. a 2015 r.), czyli jest to kwota, jaką Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zarówno koszty pomocy prawnej jak i zasądzone koszty w kwocie 432,00 zł dotyczą łącznie zasądzonych kwot odszkodowania i zadośćuczynienia. Tym samym z wniosku wynika, że w powyższym postępowaniu Wnioskodawca poniósł koszty pomocy prawnej w wysokości wyższej niż zasądzone.

Zatem, biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że kwota odszkodowania za szkodę poniesioną w wyniku niewątpliwie niesłusznego aresztowania - będąc kwotą, jaką Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono - podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Bowiem treść art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyklucza możliwość zwolnienia z opodatkowania odszkodowania dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zauważyć należy, że bez znaczenia pozostaje fakt, że obliczając kwotę utraconej korzyści Sąd uwzględnił m.in. kwotę podatku, który Wnioskodawca by uprzednio zapłacił, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazują co stanowi przychód - jest nim otrzymana kwota. A skoro kwota ta nie korzysta ze zwolnienia - bo w omawianej sytuacji otrzymane odszkodowanie zostało wyłączone ze zwolnienia - to należy od niej uiścić podatek, oczywiście z uwzględnieniem przysługujących kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego Wnioskodawca powinien odliczyć koszty pomocy prawnej jako koszty uzyskania przychodu z uwzględnieniem zasad wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie zatem wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

* zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami,

* nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów,

* są właściwie udokumentowane.

Wydatki poniesione z tytułu profesjonalnej pomocy prawnej, uiszczone na rzecz pełnomocnika procesowego na podstawie zawartej z nim umowy o prowadzenie sprawy o zapłatę odszkodowania, w związku z reprezentowaniem Wnioskodawcy w postępowaniu przed sądem mogą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Wskazać jednakże należy, iż w myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ww. ustawy zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

Skoro Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne aresztowanie w 1998 r. w kwocie 28.000,00 zł, w tym:

* kwotę 15.363,00 zł - jako odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszny areszt i poniesioną szkodę (utratę dochodów) oraz

* kwotę 12.637,00 zł - jako zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną wskutek niewątpliwie niesłusznego aresztowania,

a przedmiotem niniejszej interpretacji jest kwota 15.363,00 zł, tj. odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszny areszt i poniesioną szkodę (utratę dochodów), to wskazać należy, że - stosownie do cytowanego art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poniesione i udokumentowane przez Wnioskodawcę koszty pomocy prawnej (pomniejszone o ewentualnie zwrócone koszty procesu zasądzone od Skarbu Państwa), stanowiące koszty uzyskania przychodu, ustalić należy w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tytułu odszkodowanie za niewątpliwie niesłuszne aresztowanie i poniesioną szkodę (utratę dochodów) w ogólnej kwocie odszkodowania i zadośćuczynienia zasądzonej przez Sąd.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawneg

o obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.