IBPB-2-1/4511-259/15/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 czerwca 2015 r. (data wpływu do Organu - 22 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 9 września 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

* w części dotyczącej możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej zastosowania się do niniejszej interpretacji przez płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2015 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym, w piśmie z 24 sierpnia 2015 r., znak: IBPB-2-1/4511-259/15/MD wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 9 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na stanowisku audytora wewnętrznego w Uczelni Wyższej (publicznej) - będącej jednostką sektora finansów publicznych i zobowiązaną do zatrudnienia audytora wewnętrznego na cały etat. W komórce audytu wewnętrznego zatrudniona jest 1 osoba, czyli Wnioskodawca, a tym samym stosują się do niego przepisy dot. kierownika komórki audytu wewnętrznego.

Zgodnie z ustawą o finansach publicznych - art. 277 ust. 4 - do audytora wewnętrznego zatrudnionego w jednoosobowej komórce audytu wewnętrznego przepisy ustawy dotyczące kierownika komórki audytu wewnętrznego stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 281 ww. ustawy rozwiązanie stosunku pracy ani zmiana warunków płacy i pracy kierownika komórki audytu wewnętrznego ministerstwa oraz jednostki w dziale nie może nastąpić bez zgody właściwego komitetu audytu.

Wynagrodzenie miesięczne Wnioskodawcy składa się m.in. z takich elementów jak wynagrodzenie zasadnicze oraz premie (liczba mnoga - co najmniej dwa rodzaje premii). "Premia regulaminowa" (stała miesięczna dla wszystkich pracowników) stanowi 20% wynagrodzenia zasadniczego Wnioskodawcy. "Premia regulaminowa podwyższona" również stanowi 20% wynagrodzenia zasadniczego Wnioskodawcy. Premia regulaminowa i premia regulaminowa podwyższona stanowią element systemu wynagrodzeń za pracę audytora wewnętrznego. Premie te (comiesięczne) nie ulegają zmianie od wielu lat w okresie pełnienia funkcji audytora wewnętrznego i stanowią element funkcjonującego systemu polityki wynagrodzeń. Każda zmiana wysokości tych premii stanowić może naruszenie warunków pracy i płacy audytora wewnętrznego, oraz naruszenie ustawy o finansach publicznych. W opinii Wnioskodawcy, premie nie stanowią elementu uznaniowości kierownika Uczelni (Rektora), gdyż działalność audytu jest całkowicie niezależna merytorycznie od kierownika jednostki (Rektora). Co więcej, "premia regulaminowa" (stała) jest ujęta w zapisach umowy o pracę. W stanie faktycznym ww. premie, w opinii Wnioskodawcy, stanowią stałe wynagrodzenie dodatkowe z tytułu pełnionej funkcji/stanowiska służbowego.

Zgodnie z ustawą o finansach publicznych - art. 272 ust. 1 - audyt wewnętrzny jest działalnością niezależną i obiektywną, której celem jest wspieranie ministra kierującego działem lub kierownika jednostki w realizacji celów i zadań przez systematyczną ocenę kontroli zarządczej oraz czynności doradcze.

Ocena, o której mowa w ust. 1, dotyczy w szczególności adekwatności, skuteczności i efektywności kontroli zarządczej w dziale administracji rządowej lub jednostce (art. 272 ust. 2 cyt. ustawy).

Sens podstawowy powyższego przepisu odnosi się do całkowicie niezależnej merytorycznie pracy audytora wewnętrznego, oraz sposobu jego działania - co oznacza całkowicie indywidualny wkład audytora w prowadzoną działalność. Audytor, zgodnie ze standardami audytu, nie powinien być zaangażowany w żadną działalność operacyjną jednostki/uczelni. Audytor przeznacza większą część swego czasu pracy na indywidualnie prowadzony audyt wewnętrzny, a tylko małą część czasu pracy poświęca na czynności administracyjne.

Uczelnia posiada przychody na poziomie ok. 1 mld złotych i zatrudnia ok. 5000 pracowników, w tym jednego audytora wewnętrznego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał:

* Wnioskodawca uważa, że wytwór jego pracy jest utworem w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

* Wnioskodawca uważa, że jest twórcą w rozumieniu ww. ustawy, w zakresie pracy polegającej na tworzeniu.

* Dokumenty wytworzone przez Wnioskodawcę nie są dokumentami o których mowa w art. 4 pkt 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

* Wnioskodawca posiada prawa autorskie do wytworu swojej pracy, w szczególności osobiste. Przejęcie praw do utworów następuje na podstawie umowy o pracę. Każdy egzemplarz utworu jest sygnowany nazwiskiem Wnioskodawcy.

* Wnioskodawca uważa, że wszystkie składniki wynagrodzenia, w tym premie tzw. regulaminowe i stałe będące składnikami wynagrodzenia, związane są z wynagrodzeniem za przeniesienie praw autorskich.

* Wnioskodawca prowadzi ewidencję czasu pracy.

* Decyzją pracodawcy, wynagrodzenie objęte prawem autorskim wynosi 50% wynagrodzenia, mimo iż wniosek Wnioskodawcy opiewał na 90% wynagrodzenia. Odmowa akceptacji przyjęcia 90% wynagrodzenia autorskiego nie nastąpiła na formularzu, o którym była mowa w zarządzeniu pracodawcy, lecz na piśmie wiodącym kierowanym do pracodawcy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy zwrotnie otrzymana - na niniejszy wniosek - interpretacja indywidualna zobowiązuje jednostkę/Uczelnię (Rektora) do zastosowania się do niej, w tym korekty PIT-ów Wnioskodawcy za poprzednie 5 lat.

Czy do wynagrodzenia Wnioskodawcy za czynności wykonywane przez niego w ramach umowy o pracę można stosować 50% koszty uzyskania przychodów z art. 22 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, interpretacja indywidualna będzie wiążąca dla kierownika jednostki/Uczelni (Rektora), w szczególności w zakresie korekt PIT-ów za ostatnie 5 lat podatkowych.

Wnioskodawca uważa się za twórcę w myśl ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Uważa również, że do jego wynagrodzenia za pracę można stosować 50% koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie należy wskazać, iż niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 4 i 5. W pozostałym zakresie wniosku wydano w dniu 24 sierpnia 2015 r. postanowienie, znak: IBPB-2-1/4511-393/15/MD, o odmowie wszczęcia postępowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika, zgodnie z art. 12 ust. 4 ww. ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 powołanej ustawy, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Z kolei w myśl przepisów art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast przepis ust. 9a ustawy stanowi, iż w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ponadto, na podstawie art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do ust. 10a powołanej ustawy, przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a.

Należy zauważyć, iż powołane przepisy art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują, że ustalenia, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych oraz czy podatnik jest twórcą czy też artystą wykonawcą, należy dokonać w świetle odrębnych przepisów. Odrębnymi przepisami są w tym wypadku przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.). Na ich podstawie, w szczególności biorąc pod uwagę treść art. 1, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W art. 1 ust. 2 ww. ustawy ustawodawca określił, iż w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 4 pkt 2 ww. ustawy nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole.

Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

Ponadto, na podstawie art. 8 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, iż przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego utwór (pracodawcę) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej (lub innego stosownego dokumentu) powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej niż wynika to z treści art. 12 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a obowiązki ze stosunku pracy sprowadzają się do działalności twórczej lub ją obejmują, wynagrodzenie za pracę stanowi równocześnie wynagrodzenie za przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Z treści umowy o pracę (lub innego dokumentu) winno więc wynikać, że obowiązki ze stosunku pracy obejmują także działalność twórczą, a wyodrębniona część wynagrodzenia stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która związana jest z wykonywaniem czynności czy prac objętych prawami autorskimi oraz pozostałej jego części związanej z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych. Istotnym jest aby wynagrodzenie za pracę twórczą odpowiadało faktycznie ilości czasu przeznaczonego na pracę twórczą, a nie jedynie procentowemu udziałowi określonemu w umowie o pracę.

W tym celu koniecznym jest prowadzenie odpowiedniej ewidencji.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że tylko wówczas gdy:

* praca wykonywana przez pracownika, jest przedmiotem prawa autorskiego, a więc spełnia przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* pracownik jest twórcą w rozumieniu tej ustawy i uzyskiwanie przychodu przez pracownika wynika z korzystania przez twórcę z tychże praw lub rozporządzania tymi prawami,

* umowa o pracę przewiduje zróżnicowanie wynagrodzenia należnego pracownikowi na część związaną z korzystaniem z praw autorskich i część związaną z wykonywaniem typowych obowiązków pracowniczych oraz pracodawca prowadzi stosowną dokumentację w tym zakresie, np. prowadzi szczegółową ewidencję

- do przychodu z tego źródła mogą być zastosowane podwyższone koszty uzyskania przychodu, zgodnie z treścią powołanego art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawca zatrudniony jest na podstawie umowy o pracę na stanowisku audytora wewnętrznego w Uczelni Wyższej. Wnioskodawca uważa, że wykonywana przez niego praca jest przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych i spełnia przesłanki utworu określone w tejże ustawie, a także on sam spełnia przesłanki umożliwiające uznanie go za twórcę. Wnioskodawca prowadzi również ewidencję czasu pracy, a dokumenty wytworzone przez Wnioskodawcę nie są dokumentami o których mowa w art. 4 pkt 2 ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych.

Podsumowując powyższe regulacje prawne, w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy może zostać dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji, cytowana powyżej ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, a tym samym do stwierdzenia, czy dana osoba jest twórcą w rozumieniu przepisów ww. ustawy lub czy konkretna praca stanowi prawo autorskie lub prawo pokrewne.

Mając na uwadze powyższe regulacje prawne, stanowisko Wnioskodawcy dotyczące możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu do wynagrodzenia wypłacanego z tytułu umowy o pracę można uznać za prawidłowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy wykonywana przez niego praca - jak wskazał Wnioskodawca - jest twórcza, tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do ustalenia czego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest uprawniony. Wobec tego jeżeli będzie możliwe określenie (na podstawie prowadzonej dokumentacji) ile czasu pracownik poświęcił w regulaminowym czasie pracy na pracę twórczą, a ile na pracę niezwiązaną z pracą twórczą czyli inne obowiązki pracownicze i o ile Wnioskodawca jest twórcą i efekty tej pracy w świetle ustawy o prawie autorskim mają charakter praw autorskich i przechodzą na pracodawcę, do przychodów osiągniętych ze stosunku pracy w tej części, w której stanowią wynagrodzenie za pracę twórczą, Wnioskodawca może zastosować, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu, jednakże z uwzględnieniem limitu określonego w treści art. 22 ust. 9a ww. ustawy.

Odnośnie obowiązków płatnika w tym zakresie wskazać należy, że ustawodawca zobowiązał płatnika do poboru zaliczek w prawidłowej wysokości, tj. od dochodu ustalonego zgodnie z regułami określonymi w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z uwzględnieniem kosztów w takiej wysokości, w jakiej ustawodawca w danych okolicznościach przewidział. Tym samym, jeśli zgodnie z uregulowaniami wskazanej ustawy pracownikowi przysługują 50% koszty uzyskania przychodu, to płatnik winien takie koszty zastosować.

Niemniej nie ma przeszkód prawnych, aby podatnik uwzględnił w zeznaniu rocznym przysługujące koszty uzyskania przychodu, w sytuacji gdy płatnik dokonał poboru zaliczki na podatek dochodowy z pominięciem uwzględnienia normy 50% kosztów uzyskania przychodów (lub zastosował ją do niższej niż faktyczna części przychodu) i koszty te nie zostały wykazane w informacji podatkowej PIT-11 o wysokości dochodu. Informacja o wysokości dochodu służy określeniu wysokości zaliczek na podatek i nie może przesądzać o przysługujących podatnikowi, bądź nie, kosztach uzyskania przychodu.

Podatek pobrany przez płatnika ma charakter zaliczek na podatek, zaś właściwe rozliczenie uzyskanego dochodu w danym roku podatkowym polega na złożeniu zeznania rocznego. Jednakże prawidłowość sporządzonego rocznego zeznania (ewentualnie korekty tego zeznania), ustalenie istnienia oraz wysokości nadpłaty, stwierdzone mogą zostać dopiero przez organ podatkowy w trakcie przeprowadzonych czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego. Tutejszy Organ nie może więc rozstrzygać w kwestiach, które wymagają przeprowadzenia postępowania dowodowego i należą do kompetencji innego organu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, należało uznać za prawidłowe.

Organ nie może się z kolei zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że niniejsza interpretacja będzie wiążąca dla kierownika Uczelni (Rektora). Wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy (stanowi bowiem ona interpretację indywidualną). W żadnym wypadku nie będzie ona zatem wiążąca dla innego podmiotu (np. Uczelni). Również dla samego Wnioskodawcy przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca. Adresat interpretacji (Wnioskodawca) uzyskuje jedynie ochronę płynącą z jej wydania - i to jedynie w przypadku gdy do tej interpretacji się zastosuje (nie ma bowiem takiego obowiązku). Z istoty interpretacji wynika, że nie rodzi ona dla zainteresowanego wiążących skutków prawnych. Zastosowanie się do interpretacji zależy od woli zainteresowanego (por. wyrok NSA sygn. akt II FSK 1475/10 z dnia 5 kwietnia 2012 r.). Indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego nie nakładają na zainteresowanych ich wydaniem żadnych obowiązków. Nie dają też formalnie praw, poza prawem zapoznania się z przedstawianymi w nich informacjami o możliwościach stosowania i wykładni prawa podatkowego oraz prawem zastosowania się do interpretacji, ze skutkiem w postaci powstania z tego tytułu przewidzianej w art. 14k-14n Ordynacji podatkowej ochrony prawnej. Nie stanowią one decyzji w rozumieniu art. 207 § 1 Ordynacji podatkowej. Udzielając interpretacji organ nie orzeka bowiem o istocie sprawy, a jedynie dokonuje oceny stanowiska wnioskodawcy do wykładni i stosowania przepisów prawa (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). Interpretacja nie rodzi po stronie zainteresowanego żadnych praw ani obowiązków z ustaw podatkowych. Na etapie wydawania interpretacji indywidualnej stanowi ona w istocie wyłącznie wymianę poglądów między zainteresowanym a organem interpretacyjnym na temat zastosowania i wykładni operatywnej prawa podatkowego w relacji do określonego stanu faktycznego. Prawo do ochrony z tytułu uzyskanej interpretacji indywidualnej powstaje dopiero z powodu i w zakresie zastosowania się do niej przez jej adresata. Ochrona ta wynika wprost z przepisów prawa podatkowego (art. 14k i art. 14m Ordynacji podatkowej).

Skoro zatem interpretacja indywidualna nie jest wiążąca dla jej adresata (konkretnego podmiotu, który występuje z wnioskiem o wydanie interpretacji i następnie otrzymuje tę interpretację), to tym bardziej nie może być wiążąca, tj. nie może nakładać określonych obowiązków na rzecz innego podmiotu (który o taką interpretację w ogóle nie występował).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej zastosowania się do niniejszej interpretacji przez płatnika, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.