IBPB-2-1/4511-188/15/MD
Pismo z dnia 21 sierpnia 2015 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPB-2-1/4511-188/15/MD
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. , poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 27 maja 2015 r. (data wpływu do Biura - 29 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 29 maja 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawczyni ma 35 lat i od dzieciństwa cierpi na schorzenia kręgosłupa, przeszła ciężką operację w 1994 r., wskutek czego po obu stronach kręgosłupa wzdłuż odcinka lędźwiowego i piersiowego wstawiono jej pręty metalowe wraz z śrubami i hakami - Dero + śruby. W dniu 30 listopada 1999 r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności zaliczył schorzenie Wnioskodawczyni do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności (kod 05-R). Orzeczony stopień niepełnosprawności ma charakter trwały i orzeczenie wydano na stałe. Stan zdrowia nie uległ poprawie. Wnioskodawczyni ma wskazania prowadzić oszczędzający tryb życia, aby nie obciążać kręgosłupa. Z powodu niepełnosprawności Wnioskodawczyni ma kłopoty z chodzeniem, schylaniem się, nie może dźwigać ciężkich rzeczy, codziennie korzysta z pomocy. Schorzenie to również w chwili obecnej realnie nie pozwala na pracę w pełnym wymiarze godzin oraz na samodzielne prowadzenie gospodarstwa domowego.
W związku z budową domu, Wnioskodawczyni zamierza dokonać zakupu wyposażenia ułatwiającego czynności życiowe:
pieca CO wraz z koniecznym oprzyrządowaniem,
kabiny prysznicowej z brodzikiem, umywalki, sedesu w.c. (poręczy, uchwytów, krzesełka prysznicowego montowanego do ściany), płytek antypoślizgowych do łazienki wraz z klejem, fugą oraz robocizną,
podłóg antypoślizgowych (wykładzina, płytki),
bramy garażowej zdalnie sterowanej,
okna tarasowego przesuwnego bezprogowego.
Zakup ww. wyposażenia podyktowany jest ułatwieniem czynności życiowych, z którymi Wnioskodawczyni boryka się każdego dnia w związku z niepełnosprawnością. Wydatek ten nie będzie sfinansowany (dofinansowany) z żadnych innych środków, ani też zwrócony (odliczony) w jakiejkolwiek formie.
Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych ułatwiających czynności życiowe.
Ważne jest aby adaptacja i wyposażenie mieszkania lub budynku mieszkalnego podyktowane były indywidualnymi potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione na zakup i zamontowanie:
pieca centralnego ogrzewania gazowego wraz z montażem grzejników,
kabiny prysznicowej z brodzikiem, umywalki, sedesu w.c. (poręczy, uchwytów, krzesełka prysznicowego montowanego do ściany), płytek antypoślizgowych do łazienki wraz z klejem, fugą oraz robocizną,
podłóg antypoślizgowych (wykładzina, płytki),
bramy garażowej zdalnie sterowanej,
okna tarasowego przesuwnego bezprogowego.
Zdaniem Wnioskodawczyni, w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.
Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:
adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do 1 grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
na turnusie rehabilitacyjnym,
w zakładach, o których mowa w pkt 6,
na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.
W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.
Stosownie natomiast do art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:
wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:
1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy albo
umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Wnioskodawczyni wskazała, iż w okolicznościach opisanego stanu faktycznego wydatek nie był sfinansowany (dofinansowany) z żadnych innych środków, ani też zwrócony (odliczony) w jakiejkolwiek formie. Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych ułatwiających czynności życiowe.
Jak wskazała Wnioskodawczyni, ważne jest aby adaptacja i wyposażenie mieszkania lub budynku mieszkalnego podyktowana była indywidualnymi potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Celem ulgi przewidzianej w art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ułatwienie osobom niepełnosprawnym normalnego życia, m.in. poprzez stworzenie im odpowiednich warunków mieszkaniowych. Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Rozważenia zatem wymaga, czy wydatki na zakup i zamontowanie:
pieca centralnego ogrzewania gazowego wraz z montażem grzejników
kabiny prysznicowej z brodzikiem, umywalki, sedesu w.c. (poręczy, uchwytów, krzesełka prysznicowego montowanego do ściany), płytek antypoślizgowych do łazienki wraz z klejem, fugą oraz robocizną,
podłóg antypoślizgowych (wykładzina, płytki),
bramy garażowej zdalnie sterowanej,
okna tarasowego przesuwnego bezprogowego
można zakwalifikować do wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.
Interpretując art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawczyni wskazała, iż trzeba także uwzględnić art. 69 Konstytucji, który stanowi, że osobom niepełnosprawnym władze publiczne udzielają, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej. Przepis ten zobowiązuje władze publiczne do zapewnienia osobom niepełnosprawnym odpowiedniej egzystencji, przez co należy rozumieć stworzenia niezbędnych gwarancji finansowych i rzeczowych (por. Konstytucje Rzeczypospolitej oraz komentarz do Konstytucji RP z 1997 r., pod red. J. Bocia, Wrocław 1998, s.128).
Cytując za Wnioskodawczynią, w przepisie art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obok terminu "adaptacja" ustawodawca użył terminu "wyposażenie". Słowa te mają różny zakres znaczeniowy. O ile bowiem "adaptacja" to przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, to przez "wyposażenie" w języku potocznym rozumie się urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka t. I, Warszawa 1978, s.7, oraz t. III, Warszawa 1981, s. 832).
Adaptacja polega zatem na przeróbce budynku i zainstalowaniu nowego urządzenia do jego ogrzewania, natomiast wyposażenie nie wiąże się z przeróbką.
Wnioskodawczyni wskazała, iż tylko taka interpretacja pozostaje w zgodzie z art. 69 Konstytucji i zasadą równości opodatkowania, której podstawę normatywną stanowi art. 32 Konstytucji. Równość opodatkowania polega na rozłożeniu ciężaru opodatkowania odpowiednio do indywidualnej sytuacji podatnika. Nie jest tak, że wszelkie ulgi są odstępstwem od równości podatkowej. Odstępstwem tym nie będą ulgi mające na celu wyrównanie warunków egzystencji podatników znajdujących się w gorszej sytuacji, np. ze względu na swoje fizyczne upośledzenie. Preferencyjne opodatkowanie takich osób wręcz tę zasadę realizuje.
W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, ww. wydatki stanowią zarówno wydatki na przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego jak i jego wyposażenie odpowiadające potrzebom wynikającym z niepełnosprawności (schorzenie narządu ruchu). Z powodu niepełnosprawności Wnioskodawczyni ma kłopoty z chodzeniem, schylaniem się, nie może dźwigać ciężkich rzeczy, codziennie korzysta z pomocy, więc zakup ww. wyposażenia podyktowany jest ułatwieniem czynności życiowych, z którymi boryka się każdego dnia.
Zatem wydatki związane z zakupem i montażem ww. wyposażenia można uznać za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile zostały spełnione pozostałe warunki (przytoczone wyżej), określone w art. 26 ust. 7b, 7c i 7d ww. ustawy.
Zdaniem Wnioskodawczyni, wymienione wydatki można odliczyć w związku z ułatwieniem czynności życiowych w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
Na potwierdzenie stanowiska Wnioskodawczyni powołała się na wyroki WSA w Bydgoszczy z 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 1073/11 oraz WSA we Wrocławiu z 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.
Mając powyższe na względzie, stosownie do powołanego art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.