IBPB-1-3/4510-710/15/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 grudnia 2015 r.) uzupełnionym 1 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego stanowią przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz momentu powstania ww. przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego stanowią przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz momentu powstania ww. przychodu. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 stycznia 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-710/15/AW, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 1 lutego 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: "Bank") wprowadził do swojej oferty produktowej usługę faktoringu niepełnego (z regresem). Świadczenie usług faktoringu przez Bank odbywa się w oparciu o umowę faktoringu, która określa zasady świadczenia przez Bank ("faktora") usług faktoringowych na rzecz klienta ("faktoranta"), tj. nabywania przez Bank niewymagalnych wierzytelności z tytułu umów handlowych za dostawy towarów lub świadczenie usług, przysługujących faktorantowi wobec jego odbiorców (dalej: "Wierzytelności") oraz świadczenie przez Bank innych usług z tym związanych.

Integralną część umowy faktoringu stanowią:

* Szczegółowe Warunki Umowy Faktoringu;

* Lista Odbiorców;

* Karta Wzorów Podpisów;

* Tabela Opłat i Prowizji oraz

* Regulamin świadczenia usług faktoringowych przez Bank (dalej: "Regulamin").

Z powyższych dokumentów wynika, że Bank zobowiązuje się do nabywania i finansowania Wierzytelności faktoranta wobec jego odbiorców. Finansowanie oznacza wypłatę przez Bank faktorantowi zaliczki, czyli kwoty pieniężnej stanowiącej część ceny za nabywaną i zaakceptowaną do finansowania przez Bank Wierzytelność, określoną procentowo dla poszczególnych odbiorców (kontrahentów faktoranta) dalej: "Zaliczka".

Bank zobowiązany jest do finansowania Wierzytelności do kwoty zaangażowania (kwoty będącej na dany dzień sumą wypłaconych Zaliczek przez Bank, pomniejszoną o spłaty dokonane przez odbiorcę lub faktoranta) nieprzekraczającej limitu faktoranta oraz przyznanym poszczególnym odbiorcom limitów odbiorców.

Finansowanie Wierzytelności odbywa się w następujących okresach:

* od dnia wypłaty przez Bank Zaliczki do terminu płatności Wierzytelności (określonym na wystawionej przez faktoranta fakturze);

* w ciągu 30 dni kalendarzowych tolerowanego przez Bank opóźnienia lub zwłoki bezpośrednio po terminie płatności Wierzytelności (dalej: "Okres Dodatkowego Finansowania");

* w ustalonym w umowie okresie opóźnienia lub zwłoki po terminie płatności Wierzytelności rozpoczynającym się w następnym dniu kalendarzowym po Okresie Dodatkowego Finansowania (dalej: "Okres Tolerowanego Opóźnienia").

W ramach świadczonych usług faktoringowych Bank świadczy usługi faktoringu niepełnego, to znaczy faktorant ponosi odpowiedzialność za wypłacalność swojego odbiorcy i w przypadku, gdy ten okaże się niewypłacalny, faktorant zobowiązuje się do spełnienia w całości świadczenia wynikającego z Wierzytelności, która podlegała finansowaniu wraz z odsetkami oraz innymi opłatami (regres).

Bank oferuje dwa podstawowe produkty faktoringowe (usługi):

Na te inne czynności określone umową faktoringu składają się w przypadku opóźnienia odbiorcy w spłacie Wierzytelności, następujące czynności Banku:

* w Okresie Dodatkowego Finansowania:

a. Bank będzie informował o opóźnieniu odbiorcę i faktoranta, poprzez ustalony w umowie sposób komunikacji,

b. Bank wezwie odbiorcę w terminach wysyłania monitów do zapłaty Wierzytelności,

c. Bank będzie nawiązywać kontakt telefoniczny z odbiorcą w celu poinformowania go o pozostawaniu w opóźnieniu (zwłoce) w zapłacie za określoną Wierzytelność,

* w Okresie Tolerowanego Opóźnienia:

a. Bank będzie informować odbiorcę o braku zapłaty Wierzytelności w terminie płatności,

b. Bank podejmuje próby polubownego odzyskania Wierzytelności, stale monitorując jej zapłatę,

c. Bank wyśle do odbiorcy wezwanie do zapłaty,

d. Bank będzie informował faktoranta o braku zapłaty Wierzytelności w terminie płatności oraz o przysługującym mu regresie,

e. Bank podejmuje próby uzyskania zlecenia windykacyjnego od faktoranta,

f. Bank może podjąć, wedle swego uznania, przewidziane prawem działania zmierzające do odzyskania kwoty Wierzytelności wraz z poniesionymi kosztami.

Nabycie Wierzytelności przez Bank od faktoranta następuje według ich wartości nominalnej (cena brutto określona w fakturze wystawionej przez faktoranta na rzecz odbiorcy). Zapłata za nabytą Wierzytelność następuje w dwóch częściach, tj. poprzez zapłatę przez Bank Zaliczki na rzecz faktoranta oraz wypłatę tzw. funduszu gwarancyjnego, który stanowi różnicę pomiędzy wartością nominalną Wierzytelności (wartość Wierzytelności wynikającej z faktury brutto wystawionej przez faktoranta), a wypłaconą przez Bank Zaliczką na rzecz faktoranta. W sumie, Zaliczka i fundusz gwarancyjny wypłacone przez Bank opiewają na wartość nominalną nabywanej Wierzytelności (cena nabycia Wierzytelności).

Zgodnie z Regulaminem, Bank zobowiązuje się dokonać zapłaty faktorantowi za nabytą Wierzytelność:

* w przypadku Zaliczki - w terminie do 2 dni roboczych od dnia złożenia przez faktoranta wniosku o finansowanie, otrzymania dodatkowych dokumentów oraz po spełnieniu przez faktoranta innych obowiązków wynikających z umowy faktoringu i Regulaminu,

* w przypadku funduszu gwarancyjnego - w terminie 2 dni roboczych od dnia wpływu od odbiorcy środków za Wierzytelność na rachunek Banku.

Umowa faktoringu przewiduje następujące rodzaje wynagrodzenia na rzecz Banku:

a. Odsetki faktoringowe - Bankowi z tytułu finansowania nabytych Wierzytelności przysługują odsetki faktoringowe płatne miesięcznie z dołu. Odsetki faktoringowe naliczane są przez Bank przez okres faktycznego finansowania tj. od dnia wypłaty Zaliczki (włącznie z tym dniem) do dnia spłaty Wierzytelności przez odbiorcę lub faktoranta (włącznie z tym dniem). Bankowi przysługują następujące Odsetki faktoringowe: za Finansowanie Wierzytelności w okresie od dnia wypłaty Zaliczki (włącznie z tym dniem) do terminu płatności Wierzytelności (włącznie z tym dniem), w Okresie Dodatkowego Finansowania oraz w Okresie Tolerowanego Opóźnienia.

b. Prowizja wstępna za przyznanie lub podwyższenie limitu faktoringowego - płatna jednorazowo z góry za rozpatrzenie wniosku faktoringowego i przeprowadzenie innych czynności przygotowawczych do wyznaczenia limitu faktoringowego oraz za zawarcie umowy faktoringu lub podwyższenie limitu faktoringowego. Zapłata prowizji wstępnej warunkuje uruchomienie limitu faktoringowego. Prowizja ta nie podlega zwrotowi.

c. Prowizja operacyjna - prowizja jednorazowa od każdej nabytej Wierzytelności, której wysokość uzależniona jest od długości terminu płatności Wierzytelności. Prowizja operacyjna naliczana jest w momencie zaakceptowania Wierzytelności przez Bank do finansowania.

d. Prowizję za odnowienie limitu faktoringowego - płatna corocznie z góry za kolejne lata obowiązywania umowy faktoringu. Prowizja za odnowienie limitu faktoringowego należna jest Bankowi niezależnie od tego, czy faktorant zgłaszał Bankowi Wierzytelności do nabycia lub finansowania.

e. Prowizja minimalna - należna w przypadku gdy: suma wypłaconych Zaliczek przez Bank faktorantowi w danym miesiącu kalendarzowym jest poniżej wartości obowiązkowego wykorzystania limitu faktoringowego lub gdy kwota zaangażowania na koniec danego miesiąca kalendarzowego będzie poniżej wartości obowiązkowego wykorzystania limitu faktoringowego.

f. Prowizja za złożenie wniosku o finansowanie w Oddziale Banku.

g. Opłata za złożenie wniosku o finansowanie za pośrednictwem adresu e-mail Banku.

h. Opłata za monit pisemny.

Zgodnie z Regulaminem, usługi faktoringowe świadczone przez Bank na podstawie umowy faktoringu mają charakter ciągły i będą rozliczane w miesięcznych okresach rozliczeniowych, z wyłączeniem prowizji wstępnej za przyznanie lub podwyższenie limitu faktoringowego oraz prowizji za odnowienie limitu faktoringowego, które będą naliczane przez Bank i należne Bankowi z chwilą każdorazowego przyznania, podwyższenia lub odnowienia limitu faktoringowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 29 stycznia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 1 luty 2016 r.)):

Czy przedstawione w opisie staniu faktycznego prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego stanowią przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. oraz, w którym momencie powstaną przedmiotowe przychody.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie stanu faktycznego prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego stanowią przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.

W świetle art. 12 ust. 1 pkt 1 przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Jak stanowi jednak art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

W ocenie Wnioskodawcy wszystkie prowizje, opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez niego usług faktoringu niepełnego powinny stanowić przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, że powyższe wynagrodzenia są ściśle związane z działalnością gospodarczą Banku, której przedmiotem jest między innym świadczenie usług faktoringu.

W szczególności, do należnych w związku ze świadczeniem przez Bank usług faktoringu odsetek faktoringowych nie powinien mieć zastosowania, czytany a contrario art. 12 ust. 4 pkt 2 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Będzie tak dlatego, że w powyższym przepisie mowa jest o "odsetkach od należności", którymi nie mogą być odsetki faktoringowe. Te ostatnie są bowiem należne Bankowi od faktoranta, w stosunku do którego Bank nie ma należności (wierzytelności). Należy zatem podkreślić, że Wierzytelność przysługuje Bankowi od dłużnika (odbiorcy), a nie od faktoranta, od którego należne są odsetki faktoringowe. W konsekwencji, odsetki faktoringowe nie mogą być uznane za "odsetki od należności", do których zastosowanie miałaby zasada kasowa rozpoznawania przychodu podatkowego. Tym samym, do odsetek faktoringowych, podobnie jak do pozostałych prowizji i opłat, zastosowanie powinna mieć zasad memoriałowa rozpoznawania przychodów podatkowych.

Aby określić moment powstania przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., którymi-zdaniem Wnioskodawcy są prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne w związku ze świadczeniem przez Bank usług faktoringu - odwołać należy się do art. 12 ust. 3a oraz ust. 3c u.p.d.o.p.

Jak stanowi art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p., za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Jeżeli jednak strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (art. 12 ust. 3c u.p.d.o.p.). Zatem, w stosunku do wynagrodzenia należnego z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu, dla którego strony ustaliły, że będzie ono rozliczane w okresach miesięcznych, za datę powstania przychodu uznać należy ostatni dzień każdego miesiąca, w którym świadczone są usługi. W odniesieniu natomiast do wynagrodzenia o charakterze jednorazowym (prowizji wstępnej za przyznanie lub podwyższenie limitu faktoringowego oraz prowizji za odnowienie limitu faktoringowego) zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. W konsekwencji, prowizje tego typu stanowią przychód podatkowy Banku z chwilą wykonania usługi nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie stanu faktycznego prowizje i opłaty oraz odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez Bank usług faktoringu niepełnego stanowią przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., natomiast moment powstania tego przychodu wyznaczają - w zależności od charakteru wynagrodzenia (jednorazowe/ciągłe) - odpowiednio art. 12 ust. 3a oraz ust. 3c udpop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, że usługi factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Podstawowym warunkiem jaki musi być spełniony (ale nie jedynym) by usługa pośrednictwa finansowego była uznana za faktoring, jest przelew wierzytelności. Factoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, jednak bez całkowitego utożsamiania jej z którąkolwiek z tych umów. W praktyce przyjęła się definicja, na podstawie której można stwierdzić, że factoring polega na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora. Ponadto, w ramach umowy faktor zobowiązuje się do dokonania czynności dodatkowych.

Wyróżnia się podział na factoring właściwy i niewłaściwy. Factoring właściwy polega na tym, że faktor na mocy zawartej umowy o przelew wierzytelności przejmuje nie tylko wszelkie wierzytelności służące sprzedawcy (usługodawcy) względem nabywcy, ale dodatkowo obciąża go ryzyko niewypłacalności tego ostatniego. Zatem, w umowie factoringu właściwego ryzyko niewypłacalności dłużnika ponosić będzie faktor (tzw. ryzyko dei credere). Mamy tu do czynienia z definitywnym przejściem wierzytelności przedsiębiorcy na faktora, zostaje między stronami zawarta specyficzna "umowa sprzedaży" wierzytelności, gdyż ten właśnie rodzaj factoringu nie łączy ze sobą prawa "regresu".

Factoring niewłaściwy polega na tym, że ryzyko wypłacalności dłużnika (nabywcy towaru lub usługi) nie przechodzi na faktora, czyli przelew wierzytelności ze sprzedawcy (dostawcy, usługodawcy) na faktora nie jest definitywny. Mamy tutaj brak obciążenia faktora ryzykiem nieściągalności wierzytelności od dłużnika.

Faktoring jest umową odpłatną. Faktorowi, w zamian za świadczoną usługę przysługuje wynagrodzenie, które zazwyczaj przybiera postać dyskonta, marży, opłaty dodatkowej, odsetek przewidzianych w umowie stanowiących wynagrodzenie za korzystanie przez Klienta z pieniędzy faktora.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p.") nie zawiera w swej konstrukcji definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

I tak, zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Jednocześnie, na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Dokonując wykładni pojęcia "przychody należne", do którego odwołuje się w ww. przepisie ustawodawca, stwierdzić należy, że będą to należności stanowiące efekt prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, których wydania podatnik może żądać od drugiej strony umowy. Innymi słowy przychodami należnymi są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej stały się należnością, chociaż faktycznie jeszcze ich nie uzyskano.

Artykuł 12 ust. 3 u.p.d.o.p., wiąże zatem przychody z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, co oznacza, że przychody objęte tym przepisem muszą być następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, względnie któregoś z działów specjalnych produkcji rolnej. Zatem, między przychodem a wymienionymi rodzajami działalności gospodarczej bądź rolnej musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

Innymi słowy zakresu stosowania art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., nie należy interpretować zawężająco, wyłącznie do działań mieszczących się w wyżej przytoczonej definicji działalności gospodarczej. Memoriałowy sposób powstawania przychodów podatkowych wynikających z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., odnosi się bowiem nie tylko do przychodów uzyskiwanych wprost z działalności gospodarczej, ale również związanych z taką działalnością, w tym w szczególności z tytułu niektórych operacji finansowych.

Ponadto, dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą u.p.d.o.p., łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Za datę powstania przychodów, o których mowa w ust. 3, tj. przychodów związanych z działalnością gospodarczą, także przychodów należnych, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane - w świetle art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p. - uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Przepis ten wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c u.p.d.o.p., jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Przepis ten ma zastosowanie w przypadku usług o charakterze ciągłym, gdy strony uzgodnią, że regulowanie wzajemnych należności i zobowiązań między stronami będzie obejmować kolejne wyodrębnione umownie okresy świadczenia tych usług w czasie trwania umowy.

Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestię tą reguluje art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p., zgodnie z którym, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c i 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Bank świadczy usługi faktoringu niepełnego (z regresem). Świadczenie usług faktoringu przez Bank odbywa się w oparciu o umowę faktoringu, w której zostały określone zasady świadczenia przez Bank usług faktoringowych na rzecz klienta. Bank zobowiązuje się do nabywania i finansowania wierzytelności faktoranta wobec jego odbiorców. Nabycie wierzytelności przez Bank od faktoranta następuje według ich wartości nominalnej. Ponadto, z opisu stanu faktycznego wynika, że z tytułu świadczonych usług faktoringowych Bank będzie otrzymywał wynagrodzenie na które składają się m.in.: odsetki, prowizje, opłaty. Usługi faktoringowe świadczone przez Bank na podstawie umowy faktoringu mają charakter ciągły i będą rozliczane w miesięcznych okresach rozliczeniowych, z wyłączeniem prowizji wstępnej za przyznanie lub podwyższenie limitu faktoringowego oraz prowizji za odnowienie limitu faktoringowego, które będą naliczane przez Bank i należne Bankowi z chwilą każdorazowego przyznania, podwyższenia lub odnowienia limitu faktoringowego.

Przenosząc zatem powyższe uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że wszystkie opłaty, prowizje, odsetki faktoringowe należne Bankowi z tytułu świadczonych przez niego usług faktoringu stanowią przychody należne w rozumieniu art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przychody te nie wystąpiłyby, gdyby Bank nie prowadził działalności faktoringowej. Wynikają one bezpośrednio z zawieranych z klientami umów faktoringowych i są z nimi połączone nierozerwalnym związkiem przyczynowo-skutkowym. Gdyby nie został nawiązany stosunek prawny pomiędzy Bankiem a faktorantami, nie doszłoby do nabycia wierzytelności przez Bank, następnie do uzyskania przez niego przychodów pochodzących ze spłaty wierzytelności od dłużnika, a także do otrzymania od faktoranta opisanych odsetek, opłat i prowizji. Ponadto, w stosunku do wynagrodzenia należnego z tytułu usług faktoringowych świadczonych przez Bank, które mają charakter ciągły zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3c u.p.d.o.p. Natomiast, do wynagrodzenia o charakterze jednorazowym (prowizji) zastosowanie znajdzie art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p., czyli prowizje tego typu stanowić będą przychód podatkowy Banku z chwilą wykonania usługi nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie zdarzenia przyszłego zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi

na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.