IBPB-1-3/4510-572/16/IZ - Ustalenie momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów związanej z korektą podatku od nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 28 czerwca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów związanej z korektą podatku od nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów związanej z korektą podatku od nieruchomości.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe (winno być: stan faktyczny)

Wnioskodawca jest spółką akcyjną działającą na terenie Polski. Wnioskodawca zlecił profesjonalnemu podmiotowi zewnętrznemu przeprowadzenie kompleksowej weryfikacji w zakresie deklarowanych przez Wnioskodawcę kwot opodatkowania w podatku od nieruchomości.

Dokonany przegląd miał na celu weryfikację:

* powierzchni gruntów deklarowanych do opodatkowania podatkiem od nieruchomości,

* powierzchni użytkowej budynków deklarowanej do opodatkowania podatkiem od nieruchomości,

* zasadności opodatkowania podatkiem od nieruchomości poszczególnych obiektów zlokalizowanych na terenie Spółki, oraz

* stosowanych stawek podatkowych.

W wyniku tak przeprowadzonego audytu wewnętrznego, stwierdzono nieprawidłowości w rozliczeniu podatku od nieruchomości za lata poprzednie, tj. za okres 2010 r. - 2014 r. oraz za okres od stycznia do października 2015 r., polegające na:

* deklarowaniu do opodatkowania podatkiem od nieruchomości nieprawidłowej powierzchni użytkowej budynków,

* nieopodatkowania podatkiem od nieruchomości obiektów budowlanych stanowiących budynki i budowle,

* deklarowaniu do opodatkowania podatkiem od nieruchomości powierzchni budynku zajętej pod powierzchnię medyczną według nieprawidłowej stawki podatku,

* dokonania błędnej kwalifikacji dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli jako budynków,

* niezasadnym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości obiektów zlokalizowanych wewnątrz budynków.

Zidentyfikowana zaległość podatkowa wynikała z różnicy pomiędzy:

* stwierdzonym zaniżeniem podstawy opodatkowania w jednych obszarach oraz

* równoczesnym zawyżeniem podstawy opodatkowania w innych obszarach.

W związku ze zidentyfikowaniem zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości Wnioskodawca złożył w październiku 2015 r. korekty deklaracji podatku od nieruchomości za wyżej wskazane okresy i zapłacił zidentyfikowaną zaległość podatkową wynikającą z tej korekty.

W związku z faktem, że korekty deklaracji podatku od nieruchomości zostały złożone w 2015 r., natomiast dotyczyły zaległości, które powstały odpowiednio w poprzednich latach, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy:

* powinien rozpoznać zaległy podatek, jako koszt uzyskania przychodu w 2015 r.,

* czy też wskazać przedmiotowy koszt odpowiednio w latach poprzednich i skorygować deklaracje CIT-8 za lata poprzednie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze złożeniem korekt deklaracji podatku od nieruchomości uwzględniających zaległości w tym podatku za poprzednie okresy, Wnioskodawca powinien rozpoznać zaległy podatek, jako koszt w momencie ujęcia go w prowadzonych księgach rachunkowych, czy odpowiednio skorygować koszty w podatku dochodowym za okresy, których dotyczył zaległy podatek od nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze złożeniem korekt deklaracji podatku od nieruchomości uwzględniających zaległości w tym podatku za poprzednie okresy Wnioskodawca powinien rozpoznać zaległy podatek, jako koszt w momencie ujęcia go w prowadzonych księgach rachunkowych.

Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z tytułu podatku od nieruchomości niewątpliwie spełniają warunki wskazane w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "ustawa o CIT"), tj.:

* zostały poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, oraz

* nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu wskazanych w art. 16 ustawy o CIT.

W związku z powyższym stanowią one niewątpliwie koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Ponieważ przedmiotowe wydatki na zapłatę podatku od nieruchomości nie są bezpośrednio związane z konkretnymi przychodami, a ich poniesienie jest generalnie związane z uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami, należy ująć je, jako koszt podatkowy, stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, w dacie ich poniesienia.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W przypadku zapłaty zaległego podatku od nieruchomości, Wnioskodawca nie otrzymuje faktury (rachunku), a składa jedynie korektę deklaracji z wykazaną prawidłową kwotą podatku do zapłacenia, w opinii Wnioskodawcy - to deklaracja korygująca zgodnie z art. 81 Ordynacji podatkowej z dnia 29 sierpnia 1997 r. (tj. z dnia 8 kwietnia 2015 r. Dz. U. z 2015 r. poz. 613) stanowi dokument potwierdzający wysokość podatku i winna stanowić podstawę ujęcia kosztu w księgach podatkowych w roku jego poniesienia, tj. w 2015 r. w analizowanym przypadku.

Podobne stanowisko zajął:

* Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 kwietnia 2014 r. o sygn. II FSK 1112/12: Deklaracja ta (jej korekta - art. 81 § 1 O.p.) stanowi dokument potwierdzający wysokość podatku i winna stanowić podstawę ujęcia kosztu w księgach podatkowych podatnika,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 17 kwietnia 2013 r. o sygn. IPPB3/423-45/13-2/k.k., w której organ uznając stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe odstąpił od uzasadnienia, stwierdzając, że W świetle powyżej przedstawionych argumentów Spółka stoi na stanowisku, iż poniesione w 2010 r. kwoty zaległego podatku od nieruchomości za lata ubiegłe mogły zostać uwzględnione jako koszt uzyskania przychodów spółki w 2010 r., natomiast koszty opłat za użytkowanie wieczyste mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów spółki w roku 2011, niezależnie od momentu ich zapłaty.

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 26 marca 2013 r. o sygn. IPPB3/423-1015/12-4/EŻ, w której organ uznając stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe odstąpił od uzasadnienia, podając: Podatek od nieruchomości dotyczy całokształtu działalności Spółki, nie jest kosztem bezpośrednim, lecz kosztem związanym z jej funkcjonowaniem, mającym na celu utrzymanie źródła przychodów. W opinii Spółki stanowi koszt pośredni, który należy rozliczyć, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie jego poniesienia, tj. w dacie ujęcia w księgach rachunkowych na podstawie złożonych korekt deklaracji za lata 2009-2011, tj. w sierpniu 2012 r.,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 2 lutego 2012 r. o sygn. ITPB3/423-601/11/PS: W konsekwencji stanowisko Spółki, w świetle którego poniesiony koszt w postaci podatku od nieruchomości za lata 2009-2010 będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych w momencie poniesienia, tj. w 2011 r., w którym Spółka zarachowała korekty podatku od nieruchomości na podstawie złożonych korekt deklaracji, uznać należy za prawidłowe.

W związku z powyższym pod pojęciem "dnia poniesienia kosztu" w przedmiotowym przypadku rozumieć należy dzień, na który Wnioskodawca uwzględnił koszt w prowadzonych księgach rachunkowych, na podstawie złożonej korekty deklaracji.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Na wstępie niniejszej interpretacji zauważyć należy, że skoro korekty deklaracji miały miejsce w 2015 r., to zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Koszty bezpośrednio związane z uzyskiwanym przychodem to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika, brak jest bowiem możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Wskazać należy, że podatek od nieruchomości jest obciążeniem obowiązkowym dotyczącym każdego właściciela nieruchomości, niezależnie od tego, czy prowadzi on, czy też nie prowadzi działalności gospodarczej. W przypadku podmiotów gospodarczych prowadzących działalność gospodarczą, podatek od nieruchomości nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania przychodu z tej działalności, stanowiąc tym samym koszt pośredni w tej działalności.

Kwestię potrącalności kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p.

W myśl art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W świetle ww. przepisów uznać należy, że w przypadku kosztów pośrednio związanych z uzyskanym przychodem, o momencie uznania określonego wydatku za koszt podatkowy nie decyduje moment dokonania faktycznej zapłaty, lecz moment zaksięgowania (ujęcia) tego wydatku w księgach rachunkowych na podstawie stosownych dokumentów. Zauważyć jednak należy, że nie istnieje w tym względzie dowolność wyboru momentu, w którym podatnik ma prawo zaliczać wydatki do kosztów podatkowych. Mogłoby bowiem dojść do sytuacji, gdy celowo wydatki poniesione w danym okresie są niejako "przerzucane" do kosztów podatkowych innego okresu. Jeżeli zatem podmiot gospodarczy ewidencjonujący zdarzenia gospodarcze w księgach rachunkowych dysponuje dowodem, na podstawie którego mógłby zaliczyć określone wydatki w ciężar kosztów podatkowych to późniejsze ich zaewidencjonowanie stanowi naruszenie zasad ewidencjonowania kosztów, określonych w ww. art. 15 ust. 4d i 4e u.p.d.o.p., w związku z art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). W myśl bowiem art. 20 ust. 1 ww. ustawy, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym. Przy czym, stosownie do art. 20 ust. 2 cyt. ustawy, podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dalej "dowodami źródłowymi" (...).

Jeżeli zatem podmiot gospodarczy dysponuje określonym dokumentem stanowiącym dowód źródłowy w okresie sprawozdawczym, stwierdzającym poniesienie wydatku stanowiącego koszt podatkowy, to w tym okresie dokument ten winien zostać ujęty w kosztach podatkowych. Stosownie do art. 6 ust. 9 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 849 z późn. zm.), osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz spółki niemające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Nieruchomości Rolnej, a także jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe są obowiązane:

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że w wyniku przeprowadzonego audytu wewnętrznego, stwierdzono nieprawidłowości w rozliczeniu podatku od nieruchomości za lata poprzednie, tj. za okres 2010 r. - 2014 r. oraz za okres od stycznia do października 2015 r., polegające na:

* deklarowaniu do opodatkowania podatkiem od nieruchomości nieprawidłowej powierzchni użytkowej budynków,

* nieopodatkowania podatkiem od nieruchomości obiektów budowlanych stanowiących budynki i budowle,

* deklarowaniu do opodatkowania podatkiem od nieruchomości powierzchni budynku zajętej pod powierzchnię medyczną według nieprawidłowej stawki podatku,

* dokonania błędnej kwalifikacji dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości budowli jako budynków,

* niezasadnym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości obiektów zlokalizowanych wewnątrz budynków.

Zidentyfikowana zaległość podatkowa wynikała z różnicy pomiędzy:

* stwierdzonym zaniżeniem podstawy opodatkowania w jednych obszarach oraz

* równoczesnym zawyżeniem podstawy opodatkowania w innych obszarach.

W związku ze zidentyfikowaniem zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości Wnioskodawca złożył w październiku 2015 r. korekty deklaracji podatku od nieruchomości za wyżej wskazane okresy i zapłacił zidentyfikowaną zaległość podatkową wynikającą z tej korekty.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że w sytuacji przedstawionej we wniosku, w której należny za ubiegłe lata podatek od nieruchomości wynikający ze złożonych uprzednio deklaracji podatkowych został zaliczony do kosztów podatkowych (co oznacza zarazem, że powinien być również uprzednio ujęty w księgach rachunkowych), pozostała, zaległa część tego podatku, którego nieprawidłowa wysokość została stwierdzona w wyniku przeprowadzonego audytu wewnętrznego, powinna zostać ujęta przez Wnioskodawcę w księgach rachunkowych, w okresie sprawozdawczym, w którym nastąpiło określone zdarzenie gospodarcze (podatek powinien być uiszczony zgodnie ze złożoną deklaracją), spełniając tym samym warunek określony w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., ujęcia podatku od nieruchomości, jako kosztu podatkowego.

W tym miejscu należy podkreślić, że fakt stwierdzenia u Wnioskodawcy nieprawidłowości w rozliczeniu podatku od nieruchomości za lata 2010-2014 oraz za okres od stycznia do października 2015 r. nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztów, a jedynie wpływa na jego wysokość, bądź też całkowite wykluczenie wydatku z kosztów podatkowych. Jak już wyżej wskazano, korekty kosztów odnoszą się do tych okresów rozliczeniowych, w których koszty te były pierwotnie ujęte w rachunku podatkowym. Zasady te odnoszą się zarówno do wydatków zaliczanych bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jak i podlegających ujęciu w tych kosztach w sposób pośredni.

Oznacza to, że w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych dot. okresu (roku), w którym wydatek z tytułu podatku od nieruchomości został zaliczony do kosztów podatkowych. Późniejsze dokonanie korekt deklaracji podatku od nieruchomości, na podstawie przeprowadzonego na zlecenie Wnioskodawcy audytu wewnętrznego, w wyniku których dojdzie do uregulowania zaległości podatkowych, jest jedynie następstwem wcześniej istniejącego obowiązku podatkowego w tym zakresie. W konsekwencji, wydatki, o których mowa we wniosku, nie mogą zostać ujęte w kosztach podatkowych w dacie ujęcia zaległego zobowiązania w księgach podatkowych na podstawie skorygowanych deklaracji podatku od nieruchomości. Dla ustalenia momentu zaliczenia zaległości w podatku od nieruchomości na podstawie złożonej deklaracji do kosztów uzyskania przychodów istotny jest bowiem moment ujęcia tego podatku w pierwotnej wysokości w księgach jako koszt.

Reasumując, właściwym w sytuacji Wnioskodawcy będzie ujęcie kwot zaległego podatku od nieruchomości, stwierdzonych w wyniku przeprowadzonego audytu wewnętrznego, jako kosztu podatkowego w latach poprzednich, w których został on pierwotnie ujęty jako koszt w nieprawidłowej wysokości. W konsekwencji, dokonanie korekty (zwiększenia lub zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów w rachunku rozliczeniowym Wnioskodawcy powinno nastąpić odpowiednio w okresach, za które złożono deklaracje podatkowe CIT-8.

Stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych zaznaczyć należy, że w sposób odmienny odnoszą się do tego samego zagadnienia prawnego. Nie oznacza to jednak, że Organ nie dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego zgodnie z zasadą wyrażoną przez ustawodawcę w art. 14a Ordynacji podatkowej. Należy wskazać, że funkcjonowanie w obrocie prawnym interpretacji indywidualnych, w których odmiennie oceniono takie same lub zbliżone stany faktyczne lub zdarzenia przyszłe choć jest niewątpliwie niepożądane z punktu widzenia zasad prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wyrażonej w art. 121 Ordynacji podatkowej, niemniej jednak, w praktyce może mieć miejsce. W związku z powyższym ustawodawca przewidział możliwość zmiany już wydanych interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu, zmienić wydaną interpretacje ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniającą w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Trzeba jednak pamiętać, że proces zmiany interpretacji indywidualnych w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej jest długotrwały, poprzedza go bowiem dogłębna analiza z zachowaniem stosownych procedur, które dopiero w końcowej fazie powodują wycofanie z systemu informacji podatkowej poprzednio wydanych interpretacji. Ponieważ jednak podstawowym zadaniem organu interpretacyjnego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie, który może być zmieniony w trybie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, to fakt wydania we wcześniejszym okresie interpretacji indywidualnych, odmiennych od poglądu zaprezentowanego w niniejszej interpretacji nie powoduje, że pogląd ten jest nieprawidłowy.

Końcowo nadmienia się, że wskazany we wniosku wyrok NSA z 4 kwietnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1112/12, wspierającego argumentację Wnioskodawcy, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nim stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ wydając interpretację, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę.

Powołany przez Wnioskodawcę wyrok został potraktowany jako element stanowiska w sprawie, którego tut. Organ nie podziela.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.