IBPB-1-3/4510-396/16-1/WLK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 maja 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 maja 2016 r.), uzupełnionym 15 i 17 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku zawarcia Umowy i otrzymania wynagrodzenia od Subpartycypanta, Wnioskodawca powinien ustalić wynik podatkowy na tej transakcji jako różnicę pomiędzy wynagrodzeniem otrzymanym od Subpartycypanta a historycznym kosztem objęcia obligacji (tekst jedn.: niespłaconą i niezwróconą Spółce ceną ich nabycia) - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 maja 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w przypadku zawarcia Umowy i otrzymania wynagrodzenia od Subpartycypanta, Wnioskodawca powinien ustalić wynik podatkowy na tej transakcji jako różnicę pomiędzy wynagrodzeniem otrzymanym od Subpartycypanta a historycznym kosztem objęcia obligacji (tekst jedn.: niespłaconą i niezwróconą Spółce ceną ich nabycia).

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką akcyjną, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z siedzibą w Polsce, podlegającym w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT").

W ramach swojej działalności Spółka lokuje część nadwyżek finansowych, osiąganych z bieżącej działalności m.in. na rynku obligacji korporacyjnych. W przeszłości Wnioskodawca nabywał obligacje korporacyjne, wyemitowane zgodnie z ustawą z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 730 z późn. zm., dalej: "pierwsza ustawa o obligacjach").

Emitentami obligacji były spółki mające siedzibę na terytorium Polski, niepowiązane kapitałowo z Wnioskodawcą. Obligacje były obejmowane po ustalonej z danym emitentem i wskazanej w warunkach emisji cenie nabycia (cenie emisyjnej). Emitenci są natomiast zobowiązani do wykupu obligacji po ustalonej cenie nominalnej (przy czym cena nominalna jest wyższa od ceny emisyjnej). Od dnia nabycia do dnia wykupu obligacji brak jest płatności odsetkowych. Oznacza to, że obligacje mają charakter obligacji zerokuponowych (dyskontowych). Szczegółowe warunki emisji obligacji zostały każdorazowo określone w odpowiednim programie emisji obligacji. Część obligacji ma zgodnie z warunkami emisji charakter obligacji niezbywalnych, co oznacza że nie mogą one być zbyte ze skutkiem dla wystawcy (tzw. względna bezskuteczność czynności prawnej).

Dla porządku Wnioskodawca zwraca uwagę, że w dniu 1 lipca 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 stycznia 2015 r. o obligacjach (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 238, dalej: "druga ustawa o obligacjach"). Zgodnie z art. 109 drugiej ustawy o obligacjach, do obligacji wyemitowanych przed dniem wejścia w życie tej ustawy, zastosowanie mają przepisy pierwszej ustawy o obligacjach. W związku z powyższym, Wnioskodawca do danej obligacji stosuje przepisy bądź pierwszej ustawy o obligacjach (jeżeli obligacje zostały wyemitowane przed dniem 1 lipca 2015 r.), bądź przepisy drugiej ustawy o obligacjach (jeżeli obligacje zostały wyemitowane po 1 lipca 2015 r.).

Wydatki na nabycie obligacji zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów (tekst jedn.: uzyskania wyższej ceny z tytułu wykupu obligacji przez emitenta). Na moment objęcia obligacji, zamiarem Wnioskodawcy było osiągnięcie przychodów w postaci uzyskania ceny nominalnej.

Wydatki na nabycie obligacji poniesione przez Wnioskodawcę mają związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w zakresie lokowania nadwyżek finansowych na rynku obligacji korporacyjnych. Wydatki są właściwie udokumentowane w postaci dokumentów obligacji, programów emisji, wyciągów bankowych oraz innych dokumentów pisemnych (umowy, faktury, noty księgowe).

Obecnie Spółka rozważa zawarcie z innym podmiotem (dalej: "Subpartycypant") umowy o subpartycypację prywatną (dalej "Umowa"). Umowa o subpartycypację prywatną jest umową nienazwaną zawieraną na zasadzie swobody umów, tj. na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm., dalej "k.c."). Zawarta umowa będzie miała charakter analogiczny do umowy o subpartycypację uregulowanej w art. 183 ust. 4 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 157 z późn. zm., dalej "ustawa o funduszach inwestycyjnych"). Umowa, o której mowa w powyższych przepisach ma charakter umowy kwalifikowanej podmiotowo. Oznacza to, że może być zawarta jedynie z podmiotem będącym funduszem inwestycyjnym zamkniętym o charakterze funduszu sekurytyzacyjnego (o którym mowa w art. 183 ust. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych). Spółka zamierza natomiast zawszeć umowę o subpartycypację z podmiotem niebędącym funduszem inwestycyjnym, do przedmiotowej umowy nie będą miały zatem zastosowania wprost przepisy ustawy o funduszach inwestycyjnych.

Zgodnie z planowaną treścią Umowy, Spółka zobowiąże się przekazywać Subpartycypantowi wszelkie otrzymane na swoją rzecz w przyszłości świadczenia wynikające z posiadanych obligacji. W zamian, Spółka otrzyma od Subpartycypanta wynagrodzenie, płatne jednorazowo w momencie zawarcia Umowy. W wyniku zawarcia Umowy nie dojdzie do przeniesienia na rzecz Subpartycypanta posiadanych obligacji. Umowa będzie miała więc charakter umowy zobowiązaniowej, a nie umowy rozporządzającej. Nie dojdzie więc do zbycia obligacji ani wierzytelności z nich wynikających. Wskutek zawarcia umowy zostaną wykreowane nowe zobowiązania, nie dojdzie zaś do zmian podmiotowych w zobowiązaniach już istniejących.

Skutkiem zawarcia Umowy będzie przeniesienie na Subpartycypanta ekonomicznego ryzyka niewykupienia przez emitentów obligacji. Dodatkowo, dzięki uzyskanemu wynagrodzeniu Spółka poprawi swoją płynność. Z ekonomicznego punktu widzenia dojdzie więc do sekurytyzacji obligacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku zawarcia Umowy i otrzymania wynagrodzenia od Subpartycypanta, Wnioskodawca powinien ustalić wynik podatkowy na tej transakcji jako różnicę pomiędzy wynagrodzeniem otrzymanym od Subpartycypanta a historycznym kosztem objęcia obligacji (tekst jedn.: niespłaconą i niezwróconą Spółce ceną ich nabycia)?

2. Czy koszty uzyskania przychodów wynikające z Umowy powinny zostać przez Wnioskodawcę rozpoznane w tym samym roku podatkowym w którym zostanie rozpoznany przychód z Umowy?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1.

W przypadku zawarcia Umowy, Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia wyniku podatkowego na tej transakcji jako różnicy pomiędzy otrzymanym wynagrodzeniem a historycznym kosztem objęcia obligacji.

Należy wskazać, że ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej przychodu. Ustawodawca zdecydował się jedynie na określnie w ustawie przykładowego katalogu przychodów (art. 12 ust. 1 ustawy o CIT). Jak podkreśla się w orzecznictwie i doktrynie, przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, otrzymane lub należne w roku podatkowym, chyba że ustawodawca wyłączył wprost daną kategorię przysporzeń z katalogu przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wynagrodzenie które Spółka otrzyma od Subpartycypanta będzie stanowiło dla Spółki przychód. Przysporzenie będzie miało charakter trwały. Spółka nie będzie obowiązana do jego zwrotu w przypadku, gdyby emitenci nie spłacili zobowiązań wynikających z obligacji. Brak jest również podstaw do zakwalifikowania wynagrodzenia wynikającego z Umowy do kategorii przysporzeń wyłączonych z katalogu przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o CIT. W szczególności, do przedmiotowego wynagrodzenia nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c tiret 2. W myśl tego przepisu, w bankach do kategorii przychodów podatkowych nie zalicza się przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnym praw do strumienia pieniądza w części niewymagalnej Sekurytyzowanej wierzytelności objętej umową o subpartycypację. Ponieważ Wnioskodawca nie jest bankiem w myśl przepisów prawa bankowego, a Subpartycypant nie jest funduszem sekurytyzacyjnym w rozumieniu ustawy o funduszach inwestycyjnych, powyższy przepis nie znajdzie zastosowania do wynagrodzenia wynikającego z Umowy. Tak więc, Wnioskodawca będzie zobowiązany do wykazania przychodu wynikającego z zawartej Umowy w wysokości umówionego wynagrodzenia.

Wnioskodawca podkreśla, że otrzymywane przez Spółkę, po zawarciu Umowy, świadczenia wynikające z posiadanych obligacji nie będą stanowiły przychodów dla Spółki. Ze względu na fakt, że Wnioskodawca będzie obowiązany do przekazywania otrzymanych od emitentów strumieni płatności Subpartycypantowi, przysporzenia te nie będą miały charakteru trwałego, nie będą więc przychodem Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z utrwaloną linią interpretacyjną, z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wynika, że, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić dla niego koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, które zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazane powyżej warunki zostaną spełnione w odniesieniu do wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na objęcie obligacji które na mocy Umowy będą podlegać sekurytyzacji.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca poniósł wydatki na nabycie sekurytyzowanych obligacji. Wydatkiem w przypadku nabycia obligacji jest zapłacona emitentowi, cena objęcia obligacji, w części w jakiej Spółce nie udało uzyskać spłaty od emitenta. Wydatki te zostały definitywnie poniesione i pokryte z majątku Spółki.

Wydatki na nabycie obligacji zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu osiągnięcia przychodów (tekst jedn.: uzyskania wyższej ceny z tytułu wykupu obligacji przez emitenta). Na moment objęcia obligacji, zamiarem Wnioskodawcy było osiągnięcie przychodów w postaci uzyskania ceny nominalnej.

Wydatki poniesione na objęcie obligacji są nierozerwalnie związane z przychodami wynikającymi z Umowy. Związek ten ma charakter konieczny. Gdyby w przeszłości Spółka nie nabyła przedmiotowych obligacji, nie byłoby możliwe zawarcie Umowy, w związku z czym Spółka nie osiągnęła by przychodu, którym jest wynagrodzenie otrzymane od Subpartycypanta.

Wydatki na nabycie obligacji poniesione przez Wnioskodawcę mają związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w zakresie lokowania nadwyżek finansowych na rynku obligacji korporacyjnych. Wydatki będą również właściwie udokumentowane w postaci dokumentów obligacji, programów emisji, oraz wyciągów bankowych oraz innych dokumentów pisemnych (umowy, faktury, noty księgowe).

Ponadto, Wnioskodawca nie zaliczy wcześniej, to jest przed zawarciem Umowy, wydatków na nabycie niespłaconych obligacji do kosztów uzyskania przychodów. Dodatkowo należy zauważyć, że do kosztów podatkowych rozpoznawanych przez Wnioskodawcę z tytułu zawartej Umowy nie znajdą zastosowania ograniczenia wskazane w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Kosztami uzyskania przychodów będą więc wydatki, poniesione przez Spółkę, na nabycie sekurytyzowanych obligacji.

Zdaniem Spółki, za koszt uzyskania przychodów nie mogą być uznane kwoty płatności przekazywane Subpartycypantowi w związku z otrzymanymi od emitentów świadczeniami z tytułu wykupu obligacji. Wniosek taki wynika z wykładni a contrario art. 15 ust. 1h pkt 3 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodów w bankach są także przekazane funduszowi sekurytyzacyjnemu: pożytki, kwoty główne oraz kwoty uzyskane tytułem realizacji zabezpieczeń sekurytyzowanej wierzytelności. Jak zostało zaznaczone, Spółka nie jest bankiem w rozumieniu prawa bankowego, a Subpartycpant nie jest funduszem inwestycyjnym. Oznacza to, że Spółka nie może rozpoznawać wskazanych powyżej wydatków jako kosztów uzyskania przychodów. Tak więc, Spółka będzie uprawniona jedynie do rozpoznania jako kosztu wydatków poniesionych w przeszłości na nabycie obligacji będących przedmiotem umowy o subpartycypację.

Ad.2.

Zdaniem Spółki, koszty uzyskania przychodów wynikające z Umowy powinny zostać rozpoznane w tym samym roku podatkowym w którym zostanie rozpoznany przychód z Umowy.

Na gruncie przepisów o podatku CIT, koszty dzieli się na dwie kategorie, w zależności od kryterium stopnia powiązania danego kosztu z przychodem podatkowym, tj. na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (tzw. koszty pośrednie),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku, z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty uzyskania przychodów wynikające z Umowy powinny zostać uznane za koszty bezpośrednio związane z przychodem. Poniesione w przeszłości koszty objęcia obligacji mogą zostać bezpośrednio powiązane z wynagrodzeniem należnym Spółce na podstawie Umowy.

W związku z powyższym, zastosowanie powinna znaleźć norma wyrażona w art. 15 ust. 4. Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadającej im przychody.

Ponieważ Spółka, ponosiła koszty na objęcie sekurytyzowanych obligacji przed zawarciem Umowy, należy uznać, że Spółka powinna rozpoznać koszty w roku podatkowym w którym rozpozna przychody z przedmiotowej Umowy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. W myśl art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p., dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Zagadnienia dotyczące obliczenia podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku zostały uregulowane w rozdziale 5 u.p.d.o.p. I tak, na mocy odpowiednio art. 18 ust. 1 i art. 19 ust. 1 u.p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 21 i 22:

* -podstawę opodatkowania, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo w art. 7a ust. 1, po dokonaniu odliczeń wskazanych w art. 18 ust. 1;

* -podatek wynosi 19% podstawy opodatkowania.

Powołana ustawa nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Oznacza to, że co do zasady - przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa. Dotyczy to zarówno należności będących wprost wynikiem prowadzonej działalności gospodarczej, jak również innych definitywnych przysporzeń finansowych.

W myśl art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z powyższego przepisu wynika, że osiągnięte przez Wnioskodawcę wynagrodzenie ustalone w umowie otrzymane od Subpartycypanta, będzie stanowiło dla Wnioskodawcy przychód.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, wynika że zawrze on umowę o subpartycypację prywatną, która będzie polegała na tym że Wnioskodawca otrzyma wynagrodzenie od Subpartycypanta w zamian za przekazanie mu wszelkich świadczeń wynikających z posiadanych obligacji. W wyniku zawartej umowy nie dojdzie do zbycia obligacji ani wierzytelności z nich wynikających.

Jak wynika z ww. przepisów, wydatki poniesione na nabycie papierów wartościowych (w tym obligacji) stanowią koszty uzyskania przychodów dopiero z momentem ich odpłatnego zbycia.

Wnioskodawca będzie miał prawo do pomniejszenia przychodu o wszelkie inne koszty uzyskania tego przychodu, pod warunkiem spełnienia ww. warunków.

W grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów znajdują się wydatki na objęcie lub nabycie udziałów albo wkładów w spółdzielni, udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, a także wydatki na nabycie tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych. Wydatki takie są jednak kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia tych udziałów (akcji) oraz papierów wartościowych, w tym z tytułu wykupu przez emitenta papierów wartościowych, a także z odkupienia albo umorzenia tytułów uczestnictwa w funduszach kapitałowych, z zastrzeżeniem ust. 7e.

Powyższy przepis w sposób kategoryczny wskazuje, że dopiero z datą odpłatnego zbycia papierów wartościowych, w tym ich wykupu przez emitenta, nabywca papierów wartościowych może swoje wydatki na nabycie tych papierów rozliczyć podatkowo, jednocześnie ustawa CIT, od powyższej zasady nie przewiduje wyjątków. Skoro zatem - jak wynika z wniosku Spółki - Umowa o subpartycypację nie przenosi własności wskazanych w niej obligacji, wydatki na ich nabycie nie mogą stanowić podatkowego kosztu w momencie zawarcia takiej Umowy.

Odnosząc powyżej cytowane przepisy do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w momencie zawarcia Umowy, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie obligacji, bowiem umowa subpartycypacyjna nie stanowi umowy odpłatnego zbycia obligacji (co Wnioskodawca sam we wniosku potwierdza), a zatem wydatki na ich nabycie nie będą pomniejszały wynagrodzenia otrzymanego od Subpartycypanta.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

W świetle uznania przez Organ za nieprawidłowe stanowiska Wnioskodawcy z którego wynika, że w przypadku zawarcia Umowy i otrzymania wynagrodzenia od Subpartycypanta, powinien ustalić wynik podatkowy na tej transakcji jako różnicę pomiędzy wynagrodzeniem otrzymanym od Subpartycypanta a historycznym kosztem objęcia obligacji, rozpatrywanie sprawy w kontekście kolejnego pytania tj. Czy koszty uzyskania przychodów wynikające z Umowy powinny zostać przez Wnioskodawcę rozpoznane w tym samym roku podatkowym w którym zostanie rozpoznany przychód z Umowy stało się bezprzedmiotowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.