IBPB-1-3/4510-319/15/APO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 13 sierpnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 25 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych, Spółce przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów - jest prawidłowe.

W dniu 25 sierpnia 2015 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów służbowych również do celów prywatnych, Spółce przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: "Spółka") w ramach wykonywanej działalności gospodarczej użytkuje samochody, które stanowią środki trwałe Spółki. W związku z powyższym, ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów, takie jak np. amortyzacja czy wydatki eksploatacyjne, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów. W celu poprawy swej konkurencyjności na rynku pracy, zwiększenia zaangażowania i mobilności pracowników zarząd Spółki zadecydował, że wprowadzone do ewidencji środków trwałych samochody, mogą być nieodpłatnie udostępniane pracownikom do użytkowania na cele prywatne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku nieodpłatnego udostępniania pracownikom Spółki samochodów służbowych również do celów prywatnych, Spółce w oparciu o przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych"), przysługuje prawo zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów.

W ocenie Spółki, nieodpłatne udostępnianie pracownikom samochodów służbowych także do celów prywatnych, nie prowadzi do wyłączenia wydatków związanych z użytkowaniem tych samochodów z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zatem, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyłączeniem tych wskazanych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Udostępnienie samochodu służbowego do prywatnego użytkowania pracownikom wiąże się z korzyściami dla Spółki jako pracodawcy w postaci zwiększenia konkurencyjności na rynku pracy i możliwości pozyskania wyspecjalizowanych pracowników, zwiększenia motywacji i zaangażowania pracowników, a także ich mobilności oraz zmniejszenia liczby absencji i spóźnień. Stąd też, Spółka stoi na stanowisku, że przekazanie samochodów służbowych do prywatnego użytkowania pracowników traktować należy jako pozapłacowe świadczenie pracownicze, pozostające w związku z przychodami Spółki i wydatki z nim związane kwalifikować do kosztów uzyskania przychodu. Spółka mając świadomość, że indywidualne interpretacje wiążą jedynie podatnika występującego z wnioskiem o interpretację stoi jednak na stanowisku, że w przypadku analogicznych stanów faktycznych powinna móc posiłkować się spójnym stanowiskiem organów przy ustalaniu konsekwencji podatkowych. W związku z powyższym Spółka pragnie wskazać na wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretację indywidualną z 11 czerwca 2015 r. Znak: IBPBI/2/4510-319/15/BD, w której stwierdzono, że ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Analogicznie należy rozpatrywać również koszty eksploatacyjne. Uwzględniając, że udostępnienie samochodów służbowych również do celów prywatnych pracownika stanowi pozapłacową formę wynagradzania, to wydatki na utrzymanie samochodu ponoszone przez Spółkę należy również kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów, bowiem ich poniesienie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów przez Spółkę.

Z kolei, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Zdaniem Spółki, wyłączenie takie znajduje zastosowanie dopiero wówczas, gdy samochód służbowy zostaje przekazany pracownikowi nieodpłatnie wyłącznie do używania w celach prywatnych, tymczasem w opisanym stanie faktycznym samochody będą użytkowane przede wszystkim do celów służbowych a dodatkowo również do celów prywatnych pracowników. I ponownie przy świadomości, że wydane dotychczas interpretacje organów podatkowych nie są wiążące dla Spółki, Wnioskodawca wskazuje dla przykładu wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy interpretację indywidualną z 20 sierpnia 2014 r. Znak: ITPB1/415-574/14/WM, w której uznano, że w przypadku składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, spełniających kryteria do uznania ich za środki trwałe (innych niż nieruchomości), możliwe jest dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości początkowej, niezależnie od tego czy są one wykorzystywane wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą, czy też częściowo - do celów prywatnych.

Podsumowując, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz w oparciu o przytoczone przepisy należy stwierdzić, że wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników są pośrednio związane z działalnością Spółki i w związku z tym istnieją przesłanki uprawniające do zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w ramach wykonywanej działalności gospodarczej Wnioskodawca użytkuje samochody, stanowiące środki trwałe. W związku z powyższym ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów, takie jak np. amortyzacja czy wydatki eksploatacyjne, zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów. W celu poprawy swej konkurencyjności na rynku pracy, zwiększenia zaangażowania i mobilności pracowników zarząd Spółki zadecydował, że wprowadzone do ewidencji środków trwałych samochody mogą być nieodpłatnie udostępniane pracownikom do użytkowania na cele prywatne. W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość co do możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne.

W tym miejscu wskazać należy, że co do zasady wszystkie wydatki ponoszone przez pracodawców na rzecz pracowników pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganiem przychodów. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od udostępnionych pracownikom m.in. na cele prywatne samochodów należy zwrócić uwagę na treść art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p. który stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak mając na uwadze fakt, że samochody udostępniane pracownikom służą przede wszystkim celom służbowym i są zakupione na potrzeby działalności gospodarczej, możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów pełnych odpisów amortyzacyjnych (z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.), gdyż w tym przypadku art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c u.p.d.o.p. nie ma zastosowania.

Natomiast, w odniesieniu do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków eksploatacyjnych należy stwierdzić, że wszystkie wydatki związane z utrzymaniem samochodu do celów służbowych są kosztem uzyskania przychodu ponoszonym przez Spółkę zgodnie z art. 15 ust. 1, z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Uwzględniając zatem fakt, że udostępnianie samochodów służbowych również do celów prywatnych pracownika stanowi pozapłacową formę wynagradzania i jest dla niego przychodem ze stosunku służbowego, to wydatki na utrzymanie samochodu ponoszone przez Spółkę będą stanowić koszt uzyskania przychodu. Z tego względu należy zauważyć, że pomiędzy wydatkami poniesionymi na eksploatację samochodu, a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy, w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów przez Spółkę.

Reasumując powyższe wyjaśnienia należy stwierdzić, że wszelkie ponoszone przez Spółkę koszty związanie z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom również do prywatnego wykorzystania, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.