IBPB-1-3/4510-225/15/SK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 kwietnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 5 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności z tytułu wymienionej we wniosku umowy - jest prawidłowe.

W dniu 5 maja 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności z tytułu wymienionej we wniosku umowy.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest producentem części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Spółka jest członkiem grupy kapitałowej "X". Głównym udziałowcem Spółki jest spółka polska (dalej: "Spółka Matka"), która pełni rolę podmiotu holdingowego grupy "X" w Polsce. Udziałowcem Spółki Matki jest spółka z siedzibą w Hiszpanii (dalej: "Spółka Babka"). Spółka Babka jest rezydentem podatkowym Hiszpanii i nie posiada na terenie Polski zakładu w rozumieniu umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie 15 listopada 1979 r. (dalej: "UPO").

W ramach grupy kapitałowej Spółka, jako usługobiorca, zawarła ze Spółką Babką umowę o świadczenie usług wsparcia (dalej: "Umowa"). Umowa obowiązuje od 1 stycznia 2014 r. W ramach Umowy Spółka Babka świadczy Spółce m.in. następujące usługi:

* Zarządcze, włączając w to propozycje dla własnego personelu zarządczego Spółki dotyczące planów, decyzji, strategii, celów, ich egzekwowania i monitorowania,

* Finansowe i księgowe, włączając w to doradztwo i wsparcie w formie konsultacji w tematach związanych z inwestycjami i finansowaniem, raportami finansowymi, przygotowaniem danych księgowych i ich analizą, opracowaniem odpowiedniej struktury finansowej i podatkowej, udzieleniem wsparcia w negocjacjach i relacjach z bankami i w przeprowadzaniu operacji finansowych,

* Doradztwa prawnego i konsultacji, włączając w to analizy prawne, współpracę w zakresie opracowania procedur prawnych w Spółce, opracowanie, modyfikację oraz negocjowanie kontraktów, zarządzeń, umów spółki, prawnych ram funkcjonowania zarządu, pełnomocnictw oraz innych dokumentów,

* Wsparcia w zakresie doradztwa kadrowego oraz konsultacji w celu osiągnięcia wspólnej polityki kadrowej,

* Ogólnego wsparcia zakupowego, w tym pomocy dla Spółki w zakresie pozyskania dostawców i uzyskania korzystnych warunków handlowych biorąc pod uwagę m.in. wielkość zakupów grupy "X",

* Wsparcia w zakresie IT, wsparcia w zakresie konsultacji i doradztwa w celu rozwoju i utrzymania systemów i sieci Spółki, włączając w to zamawianie i zakup przez Spółkę Babkę usług i praw od podmiotów trzecich w imieniu i na rzecz Spółki,

* Wsparcia technicznego i handlowego, wsparcia w zakresie przygotowania w cen, włączając w to usługi nabyte i zamówione przez Spółkę Babkę od podmiotów trzecich w imieniu i na rzecz Spółki.

Wsparcie jest udzielane głównie przez kadrę zarządzającą wyższego szczebla, personel zarządzający określonymi obszarami i personel działów kadr Spółki Babki lub przez podmioty trzecie w przypadku, w którym Spółka Babka zamówi lub nabędzie te usługi w imieniu i na rzecz Spółki. Usługi świadczone przez Spółkę Babkę obejmują także monitorowanie współpracy z doradcami zewnętrznymi oraz konsultacje w wyżej wymienionych obszarach.

Wymienione wyżej usługi są świadczone przez Spółkę Babkę w czasie wizyt wspomnianych wcześniej osób w Spółce, w formie konsultacji dokonywanych podczas video-i telekonferencji oraz za pomocą elektronicznych kanałów komunikacyjnych.

Wynagrodzenie za wskazane powyżej usługi jest ustalane na podstawie pośrednich i bezpośrednich kosztów poniesionych przez Spółkę Babkę w związku ze świadczeniem tych usług, powiększonych o 5% narzut. W przypadku, gdy usługi danego rodzaju są świadczone przez Spółkę Babkę na rzecz różnych spółek z grupy "X", w tym także na rzecz Spółki, baza kosztowa jest rozdzielana między beneficjentów tych usług według klucza określonego w Umowie, z uwzględnieniem w szczególności udziału sprzedaży lub zakupów Spółki w sprzedaży lub zakupach grupy "X", liczby udzielonych licencji, czy też liczby zleceń przygotowania wyceny.

Wynagrodzenie na rzecz Spółki Babki jest płatne w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Umowa przewiduje, że po zakończeniu roku może nastąpić korekta wartości wynagrodzenia do poziomu opartego o rzeczywiście poniesione zaksięgowane koszty Spółki Babki.

Umowa zawiera także postanowienia dotyczące m.in. obowiązku zachowania przez strony w tajemnicy wszelkich informacji dotyczących drugiej strony Umowy podczas jej obowiązywania oraz w okresie 5 lat po wygaśnięciu Umowy, z zastrzeżeniem wymienionych w niej wyjątków jak np. zgodne z niniejszą klauzulą poufności publiczne udostępnienie tych informacji.

Spółka dysponuje i będzie dysponowała aktualnym certyfikatem rezydencji wystawionym przez władze podatkowe Hiszpanii, potwierdzającym, że Spółka Babka jest rezydentem podatkowym Hiszpanii.

Spółka pragnie podkreślić, że Umowa zastąpiła poprzednie umowy i porozumienia w zakresie usług wsparcia. W szczególności, Umowa zastąpiła kontrakty na świadczenie usług wsparcia, które Spółka opisała w poprzednim wniosku o interpretację. W odpowiedzi na poprzedni wniosek o interpretację Spółka uzyskała od Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach interpretację z 22 października 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-894/12/MO, w której organ potwierdził, że Spółka nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności z tytułu tych poprzednio obowiązujących umów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie miała obowiązek pobierać, jako płatnik, zryczałtowany podatek dochodowy od wypłat należności wynikających z Umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie miała obowiązku pobierać, jako płatnik, zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłat należności wynikających z Umowy.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: "ustawa o p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p., ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Zatem, jeśli odbiorcą przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1, są obowiązane na mocy art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z uwagi na okoliczność, że Spółka dysponuje i będzie dysponowała aktualnym certyfikatem rezydencji wystawionym przez władze podatkowe Hiszpanii, potwierdzającym, że Spółka Babka jest rezydentem podatkowym Hiszpanii, przepisy ustawy o p.d.o.p. dotyczące poboru zryczałtowanego podatku dochodowego należy stosować z uwzględnieniem regulacji zawartych w UPO.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 i 2 UPO, należności licencyjne, pochodzące z Umawiającego się Państwa, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. Należności te jednak mogą być opodatkowane także w Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, lecz podatek w ten sposób ustalony w wypadku, gdy podlegają one opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, nie przekroczy 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 UPO, niezależnie od postanowień ustępu 2 należności licencyjne z tytułu prawa autorskiego i podobne płatności związane z tworzeniem lub reprodukcją dzieła literackiego, muzycznego lub artystycznego (nie włączając należności związanych z filmami dla kin i filmami lub taśmami przeznaczonymi do wykorzystania w telewizji), powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 4 UPO, użyte w niniejszym artykule określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego, rysunku, modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W powyższych przepisach mowa jest o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się m.in. informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). W związku z powyższym, kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest, czy Umowę zawartą pomiędzy Spółką a Spółką Babką należy traktować jako umowę dotyczącą transferu know-how, czy jako umowę o świadczenie usług.

UPO nie zawiera bezpośredniej definicji i nie posługuje się pojęciem "know-how". Niemniej, zgodnie z powszechnie przyjętym w doktrynie i orzecznictwie podatkowym poglądem, podczas interpretacji przepisów zawartych w umowach międzynarodowych dotyczących unikania podwójnego opodatkowania należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i na brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11 Komentarza (z lipca 2010 r.) do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD stwierdza się, że przez transfer "know-how" (informacji związanych z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej) należy rozumieć transfer pewnych informacji, które nie zostały opatentowane i które nie mieszczą się w kategorii innych praw do własności intelektualnej. Pojęcie "know-how", zgodnie z Komentarzem, odnosi się do nieujawnionych informacji z dziedziny przemysłowej, handlowej lub naukowej, wynikających ze zdobytego doświadczenia, które mogą mieć praktyczne zastosowanie w działalności przedsiębiorstwa i których ujawnienie może przynieść korzyści ekonomiczne. Komentarz stwierdza, że skoro definicja "know-how" odnosi się do zdobytego doświadczenia, to nie może obejmować nowych informacji uzyskiwanych w wyniku świadczenia usług na żądanie usługobiorcy.

W punkcie 11.1 Komentarza (z lipca 2010 r.) do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, ponadto wyraźnie stwierdza się, że w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły, ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły.

Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując usługi dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7 Modelowej Konwencji OECD.

Komentarz do Modelowej Konwencji OECD podaje kryteria pozwalające na odróżnienie umowy know-how od umowy o świadczenia usług:

* umowy na udostępnienie know-how dotyczą informacji, które już istnieją, lub udostępniania informacji po ich opracowaniu lub stworzeniu, i które zawierają specjalne postanowienia dotyczące poufności takich informacji,

* w przypadku umów na świadczenie usług, świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia,

* w większości przypadków dotyczących udostępnienia know-how, osoba udostępniająca jest zobowiązana jedynie do udostępnienia informacji istniejących lub do powielenia istniejących materiałów. Umowa na świadczenie usług zakłada w większości przypadków, że osoba świadcząca usługi zobowiązuje się do znacznie wyższych wydatków, np. może ponosić wydatki na płace osób zatrudnionych przy pracach związanych z pracami badawczymi, projektowaniem, eksperymentowaniem lub płatności na rzecz podwykonawców.

Komentarz do Modelowej Konwencji OECD wskazuje ponadto przykładowe typy płatności, które na gruncie umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania nie powinny być kwalifikowane jako płatności z tytułu umów o przekazanie know-how, w tym m.in.:

* płatności za usługi posprzedażowe,

* płatności za usługi gwarancyjne świadczone na rzecz kupującego,

* płatności za usługi techniczne,

* płatności za przekazanie listy potencjalnych klientów,

* płatności za konsultacje udzielane przez inżynierów, prawników czy księgowych,

* płatności za porady uzyskane drogą elektroniczną, za elektroniczną łączność z personelem technicznym lub za dostęp za pomocą sieci informatycznych do bazy danych o usterkach dostarczającej użytkownikom np. informacji niepoufnych w odpowiedzi na często stawiane pytania lub bieżące problemy.

Powyższe oznacza, że świadczenie usług polega na zaangażowaniu własnych umiejętności zawodowych i doświadczenia w trakcie wykonywania prac dla drugiej strony transakcji. W umowach dotyczących udostępnienia know-how dostawca zobowiązuje się natomiast do przekazania odbiorcy określonej i utrwalonej w jakimś stopniu (np. na jakimś nośniku) informacji, w celu wykorzystania jej przez tego odbiorcę. Z umów dotyczących know-how wynika, że udostępniający informacje nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnionej formuły, ani do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Rola podmiotu udostępniającego know-how sprowadza się zatem w istocie do przekazania konkretnej wiedzy w oparciu o którą podmiot ją otrzymujący może rozpocząć np. określony proces technologiczny, czy produkcję. Podmiot taki, w większości przypadków, nie ingeruje już w sam proces wdrażania know-how albo jego udział jest w znacznym stopniu ograniczony.

Z treści Komentarza do Modelowej Konwencji OECD można także wnioskować, że w przypadku umowy dotyczącej transferu know-how nabywca otrzymuje gotowy produkt w postaci określonej wiedzy, formuły, umiejętności, planu itp. będący wynikiem, rezultatem doświadczenia i pomysłu, którym dysponuje określony podmiot. Z kolei, istotą umów o świadczenie usług jest dopiero wytworzenie pewnego produktu (rozumianego szeroko, nie tylko pod postacią materialną) przy wykorzystaniu umiejętności, wiedzy i doświadczenia usługodawcy. Know-how może być użyte w takim wypadku do wykonania usługi, ale nie następuje przez to przekazanie know-how. Istotną cechą odróżniającą umowę dotyczącą know-how od umowy o świadczenie usług może być również poziom i charakter nakładów ponoszonych przez usługodawcę. Transfer know-how wymaga w istocie jedynie wydania, czy przekazania know-how. Odmiennie, przy wykonywaniu usług wykonywany jest szereg czynności koniecznych do doprowadzenia do określonego rezultatu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie ulega wątpliwości, że Spółka Babka świadczy na rzecz Spółki usługi, czyli aktywnie wykonuje pewne czynności zgodnie z postanowieniami Umowy. Przy świadczeniu usług na rzecz Spółki, Spółka Babka posługuje się pracownikami i osobami trzecimi posiadającymi odpowiednią wiedzę doświadczenie. Świadczenie usług przez Spółkę Babkę przy pomocy swoich przedstawicieli polega na ich wszechstronnym działaniu przy wykorzystywaniu ich wiedzy i doświadczenia do świadczenia usług, ale jednocześnie bez elementu przekazywania tej wiedzy, czy doświadczenia Spółce do samodzielnego wykorzystania.

Usługi świadczone są przez Spółkę Babkę w sposób ciągły, polegają bowiem na wizytach w zakładzie Spółki, na uczestnictwie w spotkaniach i telekonferencjach oraz na kontakcie elektronicznym ze Spółką. Zaangażowanie Spółki Babki nie polega zatem na jednorazowym przekazaniu utrwalonych, niejawnych informacji w celu ich samodzielnego wykorzystania przez Spółkę. W przypadku umów dotyczących know-how, jak wskazano powyżej, przyjmuje się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły. Tymczasem w analizowanej sprawie przedstawiciele Spółki Babki na bieżąco angażują się w wykonywanie usług, konsultując i weryfikując efekty prowadzenia działalności przez Spółkę.

Informacje przekazywane w trakcie świadczenia usług przez przedstawicieli Spółki Babki nie mają cech "gotowego produktu" w postaci określonej wiedzy, formuły, umiejętności, planu itp. Usługi świadczone są zgodnie z zapotrzebowaniem Spółki, a szczegółowy zakres i przedmiot tych usług jest uzgadniany na bieżąco między Spółką Babką a Spółką.

Koszty ponoszone przez Spółkę Babkę nie ograniczają się do kosztów związanych z przekazaniem know-how. Spółka Babka, w związku ze świadczeniem usług na podstawie Umowy, ponosi szereg kosztów, w szczególności koszty związane z zatrudnieniem pracowników wykonujących poszczególne czynności w ramach Umowy.

Przedstawiciele Spółki Babki nie mogą być też uznani za nośnik know-how, gdyż przyjmuje się, że wiedza zawarta w umysłach ludzkich nie jest w żaden sposób zdefiniowana, umysł ludzki nie jest nośnikiem, o którym mowa w know-how i nie spełnia on też wymogów poufności (zob. przykładowo wyroki WSA w Olsztynie z 14 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 140/09 i z 25 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 340/09).

Przyjęcie, że w niniejszej sprawie korzystanie przez Spółkę Babkę ze swojego know-how na potrzeby świadczenia usług dla Spółki stanowi w istocie transfer know-how, a płatności za to stanowią należności licencyjne, prowadziłoby do absurdalnych konkluzji. Skutkowałoby to tym mianowicie, że płatności za wszelkie usługi należałoby traktować jako płatności z tytułu przekazania know-how, czy innych wartości niematerialnych i prawnych. Jest oczywistym, że zazwyczaj wykonanie usługi zleca się podmiotowi, który posiada wiedzę i doświadczenie w danej dziedzinie. Zawarcie umowy z takim podmiotem nie oznacza jednak, że usługodawca przenosi na rzecz usługobiorcy know-how celem wykorzystania w jego działalności. To raczej usługodawca wykorzystuje zgromadzone know-how świadcząc usługi na rzecz usługobiorcy.

Podsumowując, w sprawie przedstawionej w niniejszym wniosku o interpretację, nie dochodzi do transferu know-how ze Spółki Babki na rzecz Spółki. W rezultacie, płatności dokonywane przez Spółkę na podstawie Umowy należy uznać za płatności z tytułu świadczenia usług, a nie za płatności "za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej". Oznacza to, że płatności dokonywane na podstawie Umowy nie będą stanowiły należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 UPO, a zatem Spółka nie będzie zobowiązana, jako płatnik, pobierać zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat.

Należy podkreślić, że stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych (przykładowo, zob. interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 11 lutego 2011 r. Znak: ILPB3/423-890/10-4/MM, z 16 sierpnia 2010 r. Znak: ILPB4/423-55/10-4/DS, z 16 sierpnia 2010 r. Znak: ILPB4/423-28/10-2/ŁM, z 21 czerwca 2010 r. Znak: ILPB3/423-266/10-4/MC, z 9 października 2009 r. Znak: ILPB3/423-538/09-5/DS, z 10 października 2008 r. Znak: ILPB3/423-448/08-3/HS; Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 19 maja 2009 r. Znak: IBPBI/2/423-286/09/BG; Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 27 marca 2009 r. Znak: ITPB3/423-755b/08/DK). Opisane powyżej stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 13 września 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 621/12 w sprawie ze skargi Spółki.

Spółka pragnie także podkreślić, że przedstawione przez nią powyżej stanowisko zostało potwierdzone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 22 października 2012 r., Znak: IBPBI/2/423-894/12/MO wydanej na jej rzecz. Spółka wystąpiła z niniejszym wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej jedynie ze względu na fakt, że zmianie uległy warunki świadczenia usług na rzecz Spółki w porównaniu ze stanem faktycznym objętym zakresem ww. interpretacji. Zmiana warunków polegała na zastąpieniu dwóch umów (opisanych we wniosku o ww. interpretację) jedną umową ze Spółką Babką, doprecyzowaniu zakresu usług oraz na zmianie warunków finansowych. Natomiast kwalifikacja i zasadniczy cel ustaleń między stronami nie uległ zmianie, stąd też stanowisko w sprawie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku u źródła również nie powinno ulec zmianie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 ww. ustawy).

Jeśli odbiorcą tych przychodów (wymienionych w art. 21 ust. 1 tej ustawy) jest rezydent podatkowy z kraju, z którym Polska zawarła umowę o unikaniu podwójnego opodatkowania, wówczas stawka potrącanego podatku u źródła wynika z tej umowy lub dochód taki może być na podstawie wspomnianej umowy zwolniony z opodatkowania.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ww. ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 i 2 umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127 dalej: "umowa polsko-hiszpańska"), należności licencyjne, pochodzące z Umawiającego się Państwa, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie. Należności te jednak mogą być opodatkowane także w Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Umawiającego się Państwa, lecz podatek w ten sposób ustalony w wypadku, gdy podlegają one opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie, nie przekroczy 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 umowy polsko-hiszpańskiej, niezależnie od postanowień ustępu 2 należności licencyjne z tytułu prawa autorskiego i podobne płatności związane z tworzeniem lub reprodukcją dzieła literackiego, muzycznego lub artystycznego (nie włączając należności związanych z filmami dla kin i filmami lub taśmami przeznaczonymi do wykorzystania w telewizji), powstałe w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 umowy polsko-hiszpańskiej, użyte w niniejszym artykule określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami dla radia lub telewizji, do patentu, znaku towarowego, rysunku, modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, albo za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W myśl art. 12 ust. 5 umowy polsko-hiszpańskiej, należy przy tym mieć na uwadze, że postanowień ustępów 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli odbiorca należności licencyjnych mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności, działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład bądź wykonuje w tym drugim Państwie wolny zawód przy pomocy tam położonej stałej placówki, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu lub stałej placówki. W takim wypadku stosuje się odpowiednio postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 6 umowy polsko-hiszpańskiej, uważa się, że należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, gdy dłużnikiem jest to Państwo, jego jednostka terytorialna lub władza lokalna albo osoba mająca w tym Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę. Jeżeli jednak osoba wypłacająca należności licencyjne, bez względu na to, czy ma ona w Umawiającym się Państwie miejsce zamieszkania lub siedzibę, posiada w Umawiającym się Państwie zakład, w związku z którym powstał obowiązek zapłaty tych należności licencyjnych i zakład sam ponosi te należności, wówczas uważa się, że należności licencyjne powstają w tym Umawiającym się Państwie, w którym położony jest zakład.

W powyższych przepisach mowa jest o należnościach licencyjnych powstających w Umawiającym się Państwie i wypłacanych osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie. Za należności licencyjne uznaje się m.in. informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Kluczową kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy umowę zawartą pomiędzy Spółką, a hiszpańską spółką należącą do tej samej Grupy, należy traktować jako umowę know-how, czy jako umowę o świadczenie usług.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-hiszpańskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W punkcie 11.1 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, że w umowie know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej, ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły.

W myśl definicji zawartej w słowniku języka polskiego know-how to "praktyczna umiejętność lub wiedza w zakresie technologii produkcji lub technik zarządzania".

Natomiast w ustawodawstwie Komisji Wspólnot Europejskich przez know-how rozumie się zespół technicznych informacji, które są poufne, istotne oraz zidentyfikowane we właściwej formie.

Termin "poufny" oznacza, że pakiet know-how jako taki, lub jako ściśle określona konfiguracja i usytuowanie danych elementów, nie jest powszechnie znany lub dostępny.

Termin "istotny" oznacza, że know-how zawiera informacje, które są ważne dla całości lub zasadniczej części:

Know-how musi więc być użyteczne, tzn. w dacie zawierania umowy można oczekiwać, że daje ono możliwość polepszenia konkurencyjnej pozycji licencjobiorcy, np. poprzez umożliwienie mu wejścia na nowy rynek lub zapewnienie przewagi konkurencyjnej w stosunku do innych wytwórców lub usługodawców, którzy nie mają dostępu do licencyjnego know-how lub innego porównywalnego know-how.

Termin "zidentyfikowany" oznacza, że know-how jest opisane lub utrwalone w taki sposób, aby możliwe było sprawdzenie, że spełnia ono kryterium poufności i istotności, oraz aby zapewnić, że licencjobiorca nie jest nadmiernie ograniczony w korzystaniu ze swojej własnej technologii. Aby know-how mogło być zidentyfikowane, musi być ono ustalone w umowie licencyjnej albo w odrębnym dokumencie, bądź też zarejestrowane w jakiejkolwiek innej stosownej formie najpóźniej w chwili, kiedy know-how będzie przekazywane lub wkrótce potem, pod warunkiem, że odrębny dokument lub inne miejsce zarejestrowania będą dostępne w razie zaistnienia takiej potrzeby.

Zgodnie z punktem 11.2 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD umowa na zakup know-how różni się od umowy o świadczenie usług, wedle której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres art. 7.

W przypadku umów o świadczenie usług świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia. Punkt 11.6 Komentarza stanowi ponadto, że w praktyce handlowej spotyka się umowy, które obejmują zarówno know-how, jak i udzielenie pomocy technicznej (...).

W takich umowach mieszanych należy - opierając się na danych zawartych w umowie lub drogą analizy logicznej - dokonać rozbicia całej kwoty wynagrodzenia na oddzielne elementy i do każdego z nich zastosować odrębne zasady opodatkowania. Jeżeli jednak jeden z elementów świadczenia stanowi pozycję główną kontraktu, a pozostałe elementy są uboczne lub mają raczej znikome znaczenie, to normę stosowaną do głównego elementu należy stosować do całości wynagrodzenia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka jest producentem części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Głównym udziałowcem Spółki jest spółka polska (tzw. "spółka matka"). Udziałowcem spółki matki jest spółka z siedzibą w Hiszpanii (tzw. "spółka babka"), która jest rezydentem podatkowym Hiszpanii i na terenie Polski nie posiada zakładu w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka, jako usługobiorca zawarła z dniem 1 stycznia 2014 r. umowę o świadczenie usług ze spółką babką, będącą członkiem Grupy. W ramach umowy, hiszpańska spółka dostarcza Spółce usługi zarządcze, finansowe i księgowe, doradztwa prawnego i konsultacji, wsparcia w zakresie doradztwa kadrowego oraz konsultacji, ogólnego wsparcia zakupowego, wsparcia w zakresie IT, wsparcia w zakresie konsultacji i doradztwa w celu rozwoju i utrzymania systemów i sieci Spółki, wsparcia technicznego i handlowego.

Mając na względzie cyt. powyżej przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe sprawy, stwierdzić należy, że na bazie ww. umowy nie następuje transfer know-how, lecz świadczenie usług, w związku z powyższym Spółka nie będzie miała obowiązku pobierania i zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 i 2 oraz art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie objętym wnioskiem ORD-IN, tj. w zakresie przedstawionego stanu faktycznego wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.