IBPB-1-3/4510-209/16/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 7 stycznia 2016 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 18 stycznia 2016 r.), uzupełnionym 17 lutego i 2 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu, od którego powstanie zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2016 r. wpłynął do BKIP w Płocku (do tut. BKIP 9 marca 2016 r.) wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu, od którego powstanie powstania zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 lutego 2016 r., wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 2 marca 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku - wpływ do BKIP w Płocku 2 marca 2016 r.):

Wnioskodawca jest oddziałem spółki prawa czeskiego (która prowadzi działalność w formie odpowiadającej polskiej spółce akcyjnej), utworzonym na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, z siedzibą w U. Spółka (nie oddział) jest zarejestrowanym w Polsce, czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług budowlanych i montażowych. Wnioskodawca od października 2015 r. wykonuje prace budowlane na budowie w O., na podstawie umowy o roboty budowlane. Prace te polegają na montażu konstrukcji stalowych, konstrukcji ścian kotłów ze śrubami kotwiącymi, montażu platform wewnętrznych, krat, poręczy, blach żebrowych. Umowa przewiduje, że prace na tej budowie będą trwały dłużej niż 12 miesięcy. Na placu budowy Wnioskodawca posiada kontenery montażowe (których jest właścicielem), magazyny oraz wynajmuje pomieszczenia biurowe, które służą jako techniczno-zarządcze zaplecze budowy. Oprócz tego Wnioskodawca jest właścicielem maszyn i urządzeń, z których korzysta podczas prac na budowie. Pomieszczenia, w których zarejestrowana jest siedziba oddziału nie należą ani do oddziału w Polsce, ani do spółki prawa czeskiego - są własnością podmiotu trzeciego. Podmiot ten wynajmuje Wnioskodawcy (oddziałowi) tylko tzw. wirtualne biuro tzn. oddział może korzystać z adresu oraz ma zapewnioną obsługę korespondencji. Oddział nie dysponuje więc w miejscu swojej siedziby żadnymi pomieszczeniami. W siedzibie oddziału w U. firma zewnętrzna prowadzi jego księgowość. W siedzibie tej nie rezydują pracownicy Wnioskodawcy ani nie znajduje się tam ośrodek administrowania, zarządzania, czy koordynowania. Do prac budowlanych spółka prawa czeskiego delegowała swoich pracowników. Pracownicy, którzy wykonują czynności związane z realizacją przedmiotowej umowy są zatrudnieni przez spółkę prawa czeskiego, która jest ich formalnym pracodawcą. Oddział w Polsce ma strukturę rozporoszoną tzn. nie ma jednego centralnego ośrodka, który obsługiwałby plac budowy przedstawiony powyżej. W siedzibie w U. nie działają żadni pracownicy oddziału ani spółki prawa czeskiego - jedynym łącznikiem między ww. placami budowy jest łączna obsługa korespondencji oraz księgowość, które to usługi są wykonywane przez firmę zewnętrzną. Obsługa każdego z placów budowy odbywa się odrębnie, z użyciem środków finansowych, osobowych i technicznych przypisanych do konkretnego placu budowy. Sama rejestracja oddziału w Polsce miała miejsce w 2009 r. i została dokonana ze względu na powstanie zakładu w związku z prowadzeniem prac budowlanych od roku 2008. Zarejestrowanie oddziału było wypełnieniem formalnego obowiązku mającym na celu ustabilizowanie sytuacji prawnej spółki czeskiej w Polsce. Nigdy jednak nie istniał (i nie istnieje również teraz) oddział w znaczeniu samodzielnej struktury organizacyjnej, oderwanej od samego placu budowy. Tak więc to zespół środków, jakie znajdują się na samym placu budowy tworzy strukturę odpowiadającą pojęciu oddziału. Nie istnieje natomiast żaden odrębny twór prawny, niezależny od placu budowy, który mógłby go "obsługiwać".

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku - wpływ do BKIP w Płocku 2 marca 2016 r.):

W jakim momencie powstał/powstanie zakład w rozumieniu art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu... (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Pytanie dotyczy daty powstania zakładu w związku z całokształtem okoliczności przytoczonych w stanie faktycznym, na który składa się zarówno założenie oddziału w Polsce jak i prowadzenie prac budowlanych na budowie w O. Samo utworzenie oddziału w Polsce nie przesądza o powstaniu zakładu, ale ma istotne znaczenie w kontekście innych okoliczności stanu faktycznego, których istnienie decyduje o wypełnieniu przesłanek z art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, dlatego też fakt rejestracji oddziału w Polsce został przytoczony w stanowisku Wnioskodawcy. Pytanie to jednak nie dotyczy tego czy samo założenie oddziału prowadzi do powstania zakładu. W uproszczeniu można je sprowadzić do tego, że dotyczy powstania zakładu w związku z prowadzeniem prac budowlanych w O., uwzględniając fakt, że m.in. na potrzeby prowadzenia tych prac został stworzony w Polsce oddział spółki zagranicznej.

Zdaniem Wnioskodawcy, (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku wpływ do BKIP w Płocku 2 marca 2016 r.), w przedstawionym stanie faktycznym, zakład istnieje od momentu powstania stałej placówki, przez którą spółka prowadzi w części działalność gospodarczą przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 4a pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez zakład zagraniczny rozumie się:

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie należy odwołać się do definicji zakładu zawartej w art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (dalej: "UPO"). Ust. 1 tego przepisu statuuje ogólną definicję zakładu, zgodnie z którą w rozumieniu niniejszej Umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. Zdaniem Wnioskodawcy, oddział spółki w Polsce spełnia te warunki. Zgodnie z komentarzem do modelowej konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, która stanowiła podstawę dla postanowień UPO przez placówkę należy rozumieć pomieszczenia, a w pewnych okolicznościach także urządzenia i maszyny. Spółka posiada przestrzeń do własnej dyspozycji w postaci kontenerów, magazynów i wynajmowanych pomieszczeń, które powinny być uznane za placówkę. Ponadto, korzysta na budowie z własnego sprzętu i maszyn, które są konieczne do wykonywania umowy.

Drugą przesłanką jest stały charakter placówki. Ze względu na długi okres trwania kontraktu w O. (ponad rok) placówce należy przypisać znamię trwałości. Istnieje bowiem więź między placówką a określonym punktem geograficznym, gdyż biura, magazyny oraz maszyny są osadzone na placu budowy w zamiarze korzystania z nich przez cały okres realizacji inwestycji. Nie można więc tej placówki uznać za tymczasową ze względu na czas realizacji kontraktu, złożoność procesów techniczno-zarządczych oraz regularność podejmowanych działań, które są za pośrednictwem placówki realizowane, na takiej zasadzie jakby stanowiła ona odrębne przedsiębiorstwo. Trzecią przesłanką jest prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki. W niniejszej sprawie również ta przesłanka jest zrealizowana, gdyż stroną umowy o roboty budowlane jest spółka prawa czeskiego, to z nią łączy pracowników pracujących w stałej placówce stosunek pracy oraz to urządzenia i maszyny spółki są wykorzystywane do prowadzenia budowy w O. Tak więc osoby powiązane z przedsiębiorstwem czeskim zostały delegowane do wykonywania czynności w ramach stałej placówki w Polsce oraz przekazany został majątek spółki do realizacji kontraktu za pośrednictwem stałej placówki. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że placówka (plac budowy) w O. spełnia ogólną definicję zakładu zawartą w art. 5 ust. 1 UPO.

Dla ustalenia momentu powstania zakładu decydujące znaczenie ma ustalenie relacji między art. 5 ust. 1 i ust. 3 UPO. Ten drugi przepis stanowi, że określenie "zakład" ponadto obejmuje:

Wnioskodawca wykonuje prace montażowe na placu budowy, co powoduje, że potencjalnie jego działalność w Polsce jest objęta zakresem zastosowania art. 5 ust. 3 lit. a UPO. Powstaje jednak pytanie, czy przepis ten stanowi lex specialis wobec art. 5 ust. 1 UPO, czy w rzeczywistości zakresy zastosowania tych przepisów są różne. Za tą drugą wykładnią przemawia literalne brzmienie art. 5 ust. 3, który mówi, że określenie zakład PONADTO obejmuje..., co należałoby rozumieć jako: oprócz wypadków wskazanych w ust. 1 zakład powstaje również w wypadkach wskazanych w ust. 3. Należy zauważyć, że brzmienie art. 5 ust. 3 UPO, jest inne od analogicznych przepisów zawartych w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania np. między Polską a Niemcami, czy Polską a Finlandią, jak również od brzmienia art. 5 ust. 3 Konwencji modelowej OECD. W tych aktach prawnych jasno jest określona relacja lex specialis - lex generali między art. 5 ust. 1 i ust. 3, gdyż ten drugi przepis stanowi, że plac budowy, prace konstrukcyjne (ew. montażowe), prace instalacyjne stanowią zakład TYLKO WTEDY, jeżeli trwają dłużej niż 12 miesięcy. Należy również podkreślić, że fakt kto jest formalnym pracodawcą pracowników wykonujących prace na budowie w O. nie ma znaczenia w kontekście spełnienia przesłanek z art. 5 ust. 1 UPO, gdyż w żadnym zakresie nie odnoszą się one do stosunków podmiotowych między podatnikiem a jego pracownikami. Znamiona opisane w tym przepisie mają charakter wyłącznie przedmiotowy. Brak centralnego ośrodka zarządzania i fizycznej siedziby w U. nie wyklucza istnienia stałej placówki, gdyż elementy przesądzające o trwałości tejże placówki znajdują się na samym placu budowy w O. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, zakład powstał w momencie utworzenia stałej placówki w O.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.). Jedną z form, w jakiej zagraniczny podmiot może bezpośrednio (bez zakładania polskiej spółki) podjąć działalność w Polsce jest oddział. Status cywilno-prawny oddziału zagranicznej osoby prawnej w Polsce normuje art. 85 powołanej ustawy. Zgodnie z ww. przepisem, dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z definicji oddziału wynika, że jest to wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywana przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności (art. 5 pkt 4 tej ustawy). Zgodnie z art. 86 ww. ustawy, oddział może prowadzić działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z definicją zakładu zagranicznego, zawartą w art. 4a pkt 11 u.p.d.o.p., pojęcie to oznacza:

- chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy właściwa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, nie stanowi inaczej. W niniejszej sprawie zastosowanie znajduje Umowa z dnia 13 września 2011 r. zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2012 r. poz. 991 z późn. zm., dalej "umowa polsko - czeska").

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko - czeskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność gospodarczą w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Oznacza to, że zyski Wnioskodawcy podlegają opodatkowaniu w Czechach, chyba, że prowadzi on w Polsce działalność poprzez położony tam zakład; w takim przypadku, jego zyski w części, w jakiej można je przypisać działalności tego zakładu, mogą być opodatkowane w Polsce.

Stosownie do art. 5 ust. 1 umowy polsko - czeskiej, w rozumieniu niniejszej Umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 umowy polsko - czeskiej, określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Natomiast, zgodnie z art. 5 ust. 3 umowy polsko - czeskiej, określenie "zakład" ponadto obejmuje:

Jednakże od ogólnej zasady istnienia zakładu istnieje szereg wyłączeń.

W myśl art. 5 ust. 4 umowy polsko - czeskiej, bez względu na poprzednie postanowienia niniejszego artykułu, określenie "zakład" nie obejmuje:

Ponadto, zgodnie z art. 5 ust. 5 umowy polsko - czeskiej, bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba - z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, o którym mowa w ustępie 6 - działa w imieniu przedsiębiorstwa i posiada, oraz zwyczajowo wykonuje, pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, wówczas uważa się, że to przedsiębiorstwo posiada w tym Państwie zakład w zakresie każdego rodzaju działalności, którą osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Z kolei, w myśl art. 5 ust. 6 umowy polsko - czeskiej, nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że podejmuje ono w tym Państwie czynności za pośrednictwem pośrednika, generalnego komisanta albo jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że osoby te działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Natomiast, stosownie do art. 5 ust. 7 umowy polsko - czeskiej, fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca - oddział spółki prawa czeskiego został utworzony na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, z siedzibą w U. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług budowlanych i montażowych. Pomieszczenia, w których zarejestrowana jest siedziba oddziału nie należą ani do oddziału w Polsce, ani do spółki prawa czeskiego - są własnością podmiotu trzeciego. Podmiot ten wynajmuje Wnioskodawcy (oddziałowi) tylko tzw. wirtualne biuro tzn. oddział może korzystać z adresu oraz ma zapewnioną obsługę korespondencji. Oddział nie dysponuje więc w miejscu swojej siedziby żadnymi pomieszczeniami. W siedzibie oddziału w U. firma zewnętrzna prowadzi jego księgowość. W siedzibie tej nie rezydują pracownicy Wnioskodawcy ani nie znajduje się tam ośrodek administrowania, zarządzania, czy koordynowania. Wnioskodawca od października 2015 r. wykonuje prace budowlane na budowie w O., na podstawie umowy o roboty budowlane. Prace te polegają na montażu konstrukcji stalowych, konstrukcji ścian kotłów ze śrubami kotwiącymi, montażu platform wewnętrznych, krat, poręczy, blach żebrowych. Umowa przewiduje, że prace na tej budowie będą trwały dłużej niż 12 miesięcy. Na placu budowy Wnioskodawca posiada kontenery montażowe (których jest właścicielem), magazyny oraz wynajmuje pomieszczenia biurowe, które służą jako techniczno-zarządcze zaplecze budowy. Oprócz tego Wnioskodawca jest właścicielem maszyn i urządzeń, z których korzysta podczas prac na budowie. Do prac budowalnych spółka prawa czeskiego delegowała swoich pracowników. Pracownicy, którzy wykonują czynności związane z realizacją przedmiotowej umowy są zatrudnieni przez spółkę prawa czeskiego, która jest ich formalnym pracodawcą.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy polsko - czeskiej wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

* istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

* stały charakter takiej placówki,

* wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

W tym miejscu wskazać należy, że zakład powstanie, jeżeli placówka przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce spełnia powyższe warunki.

Jeżeli, placówka przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce spełniać będzie ogólną definicję zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 umowy polsko - czeskiej, to bez znaczenia pozostaje fakt, czy spełnia ona przesłanki powstania zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 3 umowy polsko - czeskiej.

Pomocnym w interpretacji umowy polsko - czeskiej może być też tekst Modelowej Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie z Komentarzem do art. 5 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 2011 r.) określenie "placówka" obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego. Zgodnie z definicją placówka musi być "stała"; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym.

Na placu budowy w O. Wnioskodawca posiada kontenery montażowe, których jest właścicielem, magazyny oraz wynajmuje pomieszczenia biurowe, które służą jako techniczno-zarządcze zaplecze budowy. Oprócz tego Wnioskodawca jest właścicielem maszyn i urządzeń, z których korzysta podczas prac na ww. budowie. Do prac budowalnych spółka prawa czeskiego delegowała swoich pracowników. Pracownicy, którzy wykonują czynności związane z realizacją przedmiotowej umowy są zatrudnieni przez spółkę prawa czeskiego, która jest ich formalnym pracodawcą. Ponadto, umowa przewiduje, że prace na tej budowie będą trwały dłużej niż 12 miesięcy.

Biorąc pod uwagę powyższe, spełniona jest zatem przesłanka stałego charakteru placówki wynikająca z art. 5 ust. 1 umowy polsko - czeskiej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że zakład powstał w momencie utworzenia stałej placówki w O., należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie stanu faktycznego nr 2 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.