IBPB-1-2/4510-909/15/KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 21 grudnia 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 24 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności od której utworzono odpis aktualizujący oraz możliwości i momentu zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu:

* w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 29 grudnia 2010 r. - jest prawidłowe,

* w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 5 czerwca 2012 r. skierowanym na drogę postępowania egzekucyjnego 10 lipca 2013 r. oraz w części nieobjętej tytułami wykonawczymi - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności od której utworzono odpis aktualizujący oraz możliwości i momentu zaliczenia odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) w 2007 r., sprzedał Przedsiębiorstwu - Handlowo Usługowemu "T" (zwanym dalej Dłużnikiem) towar za kwotę 739.816,66 zł brutto. Powyższa sprzedaż udokumentowana została jedną fakturą VAT z 28 września 2007 r. Dłużnik odebrał towar bez zastrzeżeń. Termin zapłaty za sprzedany towar strony ustaliły na 26 stycznia 2008 r. Pomimo odbioru towaru oraz akceptacji faktury Dłużnik do dnia dzisiejszego nie zapłacił ceny w pełnej wysokości. W dniu 28 lipca 2009 r. Dłużnik zawarł ze Spółką pisemną ugodę, na mocy której uznał swój dług i zobowiązał się do jego spłaty w miesięcznych ratach. Powyższa ugoda spowodowała przerwanie biegu przedawnienia, które z tą datą zaczęło biec na nowo. Dłużnik ugody powyższej nie zrealizował (spłacił jedynie niewielką część długu). W dniu 23 lipca 2011 r. Dłużnik po raz kolejny pisemnie uznał swój dług wobec Spółki w pozostałej do zapłaty kwocie: 615.016,66 zł (co zgodnie z saldem pozostało Dłużnikowi do zapłaty). Spowodowało to kolejną przerwę biegu dwuletniego okresu przedawnienia, które z datą 23 maja 2011 r. po raz kolejny zaczęło biec na nowo. Spółka wskazuje, że przedmiotowe wierzytelności z tytułu sprzedaży towaru zaliczone były przez Spółkę do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec braku zapłaty, Spółka skierowała sprawę niezapłaconej należności wynikającej z faktury VAT do Sądu Rejonowego i uzyskała dwa nakazy zapłaty:

* z 29 grudnia 2010 r. na kwotę 55.300,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 27 stycznia 2008 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 4.309 zł, wraz z klauzulą wykonalności z 28 listopada 201I r.

* z 5 czerwca 2012 r. na kwotę 89.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 27 stycznia 2008 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 4.730 zł wraz z klauzulą wykonalności z 17czerwca 2013 r.

W dniu 28 marca 2012 r. Spółka, skierowała na drogę postępowania egzekucyjnego nakaz zapłaty z 29 grudnia 2010 r. zasądzający na jej rzecz kwotę 55.300,00 zł,. W wyniku tego 16 kwietnia 2012 r. Komornik Sądowy podjął czynności w sprawie, dokonując zajęć wierzytelności przysługujących Dłużnikowi (US, ZUS, Bank, itp.) oraz wydając postanowienie w przedmiocie przyznania kosztów zastępstwa procesowego. Były to pierwsze czynności Komornika w sprawie świadczące o tym, że wszczął postępowanie egzekucyjne. Następnie Spółka 10 lipca 2013 r. z podobnym wnioskiem wystąpiła w sprawie nakazu zapłaty z 5 czerwca 2012 r. na kwotę 89.000,00 zł, co skutkowało wszczęciem 16 lipca 2013 r. przez tego samego Komornika kolejnego postępowania egzekucyjnego przeciwko Dłużnikowi. W toku ww. postępowań Komornik Sądowy ustalił, że Dłużnik nie posiada żadnego majątku nieruchomego oraz ruchomego, a jedyną przysługującą mu wierzytelnością, z której można prowadzić egzekucję jest wierzytelność z tytułu świadczenia emerytalnego. W wyniku tej właśnie egzekucji Spółka począwszy do miesiąca marca 2013 r. otrzymuje za pośrednictwem Komornika Sądowego miesięcznie kwotę 615,00 zł. Spłaty te nie pokrywają na razie należności ubocznych, które w części dotyczącej odsetek ustawowych wynoszą, przy ich obecnej stopie, 4.100 zł miesięcznie zaś łączne zadłużenie z tytułu zaległych odsetek wynosi ok. 565.000,00 zł. Spółka nie występowała na drogę sądową w celu uzyskania dalszych tytułów egzekucyjnych na pozostałą kwotę objętą fakturą VAT jako że jest oczywiste, że działania te nie przyniosą żadnych rezultatów w postaci skutecznego odzyskania całej wierzytelności. Spółka uważa, że działania takie spowodują jeszcze większe straty finansowe w postaci opłat sądowych oraz opłat ponoszonych w toku postępowanie egzekucyjnego - bez żadnej szansy na ich odzyskanie. Wysokość rat przekazywanych przez Komornika Sądowego pozwala szacować, że spłata zadłużenia Dłużnika wobec Spółki, tylko w części dotyczącej należności głównej, zajęłaby ok. 84 lata, co mając na względzie wiek Dłużnika (emeryt) jest niewykonalne. W dniu 31 grudnia 2010 r. Spółka utworzyła zgodnie z zasadami, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm. - powinno być tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), odpis aktualizujący wartość należności w pełnej kwocie.

W tym miejscu należy wskazać, że istotny element stanu faktycznego został zawarty we własnym stanowisku w sprawie, gdzie Wnioskodawca wskazał, że wierzytelność objęta wnioskiem była nieprzedawniona jako, że bieg dwuletniego terminu przedawnienia był na skutek czynności Dłużnika dwukrotnie przerywany, a ostateczny jego bieg zaczął się od nowa od 23 maja 2011 r. i upłynął dopiero 23 maja 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 26a oraz art. 16 ust. 2a, nieściągalność wierzytelności od Przedsiębiorstwa - Handlowo "T", w kwocie uprzednio zaliczonej do przychodów, można uznać za uprawdopodobnioną i jej odpis aktualizujący zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

2. Jeżeli powyższe stanowisko jest prawidłowe, czy Spółka ww. odpis aktualizujący może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 2012 r., mając również na względzie, że w tym roku wierzytelność objęta wnioskiem nie była przedawniona.

Spółka wskazuje, że do kosztów uzyskania przychodu zaliczane być mogą między innymi odpisy aktualizujące wartość należności nieściągalnych. Podstawą ku temu jest art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z którego wynika, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności określone w przepisach o rachunkowości od tej części należności, która była uprzednio zaliczona, na podstawie art. 12 ust. 3, do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie art. 16 ust. 2a pkt 1. Wskazany wyżej przepis art. 16 ust. 2a pkt 1 przewiduje, że nieściągalność wierzytelności jest uprawdopodobniona w szczególności, jeżeli:

* dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo

* zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

* wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę

* postępowania egzekucyjnego, albo

* wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Należy zwrócić uwagę, że powyższy katalog sytuacji, w której ustawodawca uznał, że mamy do czynienia z uprawdopodobnieniem nieściągalności wierzytelności ma charakter otwarty, na co wskazuje użyte w tym przepisie sformułowanie: "w szczególności". Art. 16 ust. 2a jako jedną z przykładowych przesłanek warunkujących uznanie wierzytelności za nieściągalną wymienia sytuację, w której wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego.

W przedmiotowej sprawie zostały wydane dwa nakazy zapłaty Sądu Rejonowego:

* z 29 grudnia 2010 r. na kwotę 55.300,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 27 stycznia 2008 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 4.309 zł,

* z 5 czerwca 2012 r. na kwotę 89.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 27 stycznia 2008 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 4.730 zł.

Na wniosek Spółki, na podstawie pierwszego tytułu wykonawczego, 28 marca 2012 r., przez Komornika Sądowego, zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne przeciwko Dłużnikowi.

Zdaniem Spółki, mając na względzie przedstawiony wyżej stan faktyczny, prowadzone przez Spółkę przeciwko Dłużnikowi postępowanie egzekucyjne nie doprowadzi w przyszłości do jej zaspokojenia, w części dotyczącej należności głównej wynikającej z faktury VAT. Dokonywane za pośrednictwem Komornika Sądowego spłaty w kwocie 615,00 zł miesięcznie zaliczane są zgodnie z zasadami na pokrycie kosztów sądowych i egzekucyjnych oraz stale narastające odsetki ustawowe. Ponadto uwzględniając wiek Dłużnika (emeryt) nie istnieje żadne prawdopodobieństwo, aby Dłużnik spłacił swoje zobowiązanie wobec Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy jest on zatem uprawniony do zaliczenia całości odpisu aktualizującego wartość netto (bez VAT) opisanej wierzytelności do kosztów podatkowych 2012 r., jako że w niniejszym przypadku spełnia on łącznie następujące, ustawowe warunki:

* jest odpisem aktualizującym wartość należności, określonym w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm. - powinno być tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.),

* został dokonany od należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* nieściągalność należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 tej ustawy.

* w 2012 r. wierzytelność objęta wnioskiem była nieprzedawniona.

W opinii Spółki takie uprawnienie mogło być zrealizowane najwcześniej w dacie skierowania prawomocnego wyroku na drogę postępowania egzekucyjnego, czyli w marcu 2012 r. Spółka pragnie również zaznaczyć, że w dacie tej oraz na przestrzeni całego 2012 r., wierzytelność objęta wnioskiem była nieprzedawniona jako, że bieg dwuletniego terminu przedawnienia był na skutek czynności Dłużnika dwukrotnie przerywany, a ostateczny jego bieg zaczął się od nowa od 23 maja 2011 r. i upłynął dopiero 23 maja 2013 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Na wstępie należy zaznaczyć że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości utworzenia odpisu aktualizującego na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości oraz ocena przedawnienia wierzytelności na gruncie przepisów prawa cywilnego. Kwestie te przyjęto jako element stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm. dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Należy przy tym zauważyć, że art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., zawiera nie tylko katalog wyłączeń niektórych wydatków z kosztów uzyskania przychodów, ale pewne jego punkty stanowią, niezależnie od art. 15 ust. 1 tej ustawy, pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, po spełnieniu wymienionych tam warunków. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Z powyższego przepisu wynika, że Ustawodawca co do zasady wyłącza z kosztów uzyskania przychodu odpisy aktualizujące z wyjątkiem odpisów, które łącznie spełniają następujące warunki:

* są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.);

* dotyczą należności bądź jej części uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.;

* nieściągalność należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a pkt 1 u.p.d.o.p.;

W myśl art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei przepis art. 16 ust. 2a pkt 1 u.p.d.o.p. stanowi, że nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną w przypadku określonym w ust. 1 pkt 26a, w szczególności jeżeli:

Należy dodać, że prawidłowe ujęcie odpisów aktualizujących wartość należności w księgach rachunkowych jest niezbędne w celu zaliczenia ich w momencie uprawdopodobnienia do kosztów uzyskania przychodów. Koszt podatkowy nie wystąpi bowiem w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności wymieniony w art. 16 ust. 2a pkt 1 u.p.d.o.p. ma charakter otwarty, czyli możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Wobec powyższego, nieściągalność wierzytelności będzie uznana za uprawdopodobnioną w przypadkach określonych w ww. przepisie oraz gdy przesłanki uprawdopodobnienia będą miały charakter przesłanek o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ww. przepisie. Dodać także należy, że uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności ciąży na podatniku.

Podsumowując, w świetle przepisów u.p.d.o.p., do powstania kosztu podatkowego konieczne jest wystąpienie obu przesłanek, tj. zarówno podatkowych okoliczności uprawdopodobnienia nieściągalności, jak i rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego.

Zatem, odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

* dokonanie odpisu aktualizującego wartość należności (w ujęciu rachunkowym),

* udokumentowanie prawdopodobieństwa nieściągalności wierzytelności (nieprzedawnionej, uprzednio zaliczonej do przychodów należnych).

Należy bowiem podkreślić, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Gdy powyższe warunki zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie należności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2007 r. dokonał sprzedaży, towarów w postaci przetworów warzywnych za kwotę 739.816,66 zł brutto, która została zaliczona do przychodów należnych. Powyższa sprzedaż udokumentowana została fakturą VAT z 28 września 2007 r. Dłużnik jednak nie zapłacił ceny w pełnej wysokości. W dniu 3 grudnia 2010 r. Wnioskodawca utworzył zgodnie z zasadami, ustawy o rachunkowości, odpis aktualizujący w wartości należności w pełnej kwocie oraz skierował sprawę niezapłaconej należności do Sądu Rejonowego.

W wyniku tych działań Spółka uzyskała dwa nakazy zapłaty, tj.:

* z 29 grudnia 2010 r. na kwotę 55.300 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 27 stycznia 2008 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 4.309 zł, wraz z klauzulą wykonalności z 28 listopada 2011 r., który 28 marca 2012 r. został skierowany na drogę postępowania egzekucyjnego.

* z 5 czerwca 2012 r. na kwotę 89.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 27 stycznia 2008 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 4.730 zł wraz z klauzulą wykonalności z 17 czerwca 2013 r., który 10 lipca 2013 r. został skierowany na drogę postępowania egzekucyjnego.

W toku tych postępowań egzekucyjnych Komornik Sądowy ustalił, że Dłużnik nie posiada żadnego majątku nieruchomego oraz ruchomego, a jedyną przysługującą mu wierzytelnością, z której można prowadzić egzekucję jest wierzytelność z tytułu świadczenia emerytalnego, z którego począwszy do miesiąca marca 2013 r. Spółka otrzymuje za pośrednictwem Komornika Sądowego kwotę 615 zł miesięcznie. Ponadto z wniosku wynika, że przedmiotowa wierzytelność uległa przedawnieniu 23 maja 2013 r.

Jak wskazano powyżej, literalne brzmienie przepisu art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. c u.p.d.o.p., wymaga dla uznania nieściągalności wierzytelności za uprawdopodobnioną, spełnienia łącznie dwóch przesłanek:

* potwierdzenia wierzytelności prawomocnym orzeczeniem sądowym i

* skierowania go na drogę postępowania egzekucyjnego.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie tut. Organu użyte przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2a pkt 1 lit. c u.p.d.o.p., sformułowanie "skierowanie na drogę postępowania egzekucyjnego" oznacza moment, wystąpienia do komornika z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Warunkiem wszczęcia i prowadzenia postępowania egzekucyjnego jest dysponowanie przez wierzyciela tytułem wykonawczym, czyli tytułem egzekucyjnym zaopatrzonym w klauzulę wykonalności oraz złożenie wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że nieściągalność wierzytelności od której Wnioskodawca utworzył w 2010 r., na podstawie przepisów o rachunkowości, odpis aktualizujący w części objętej nakazem płatniczym z 29 grudnia 2010 r. na kwotę 55.300 zł, została uprawdopodobniona 28 marca 2012 r., tj. w momencie skierowania jej wraz z klauzulą wykonalności na drogę postępowania egzekucyjnego. Zatem Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów 2012 r. ww. odpis aktualizujący w części proporcjonalnie przypadający na tę część wierzytelności. Można uznać, o ile najpierw cała wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu.

Ponieważ jak już wskazano wcześniej, katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności jest otwarty oznacza to, że nieściągalność wierzytelności w pozostałej części może zostać uprawdopodobniona w inny sposób, np. poprzez wykreślenie dłużnika z ewidencji działalności gospodarczej lub gdy postępowanie egzekucyjne do części wierzytelności skierowanej na drogę postępowania egzekucyjnego okazało się bezskuteczne.

W niniejszej sprawie w stosunku do części wierzytelności objętej nakazem płatniczym z 5 czerwca 2012 r. na kwotę 89.000 zł, uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności nastąpiło w momencie skierowania go wraz z klauzulą wykonalności na drogę postępowania egzekucyjnego 10 lipca 2013 r. (tekst jedn.: po przedawnieniu wierzytelności). Zatem z uwagi, że uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności nastąpiło po okresie przedawnienia wierzytelności, odpis aktualizujący od tej części wierzytelności nie będzie mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności w części nie objętej nakazami płatniczymi, nastąpiło w momencie uzyskania od Komornika Sądowego (prowadzącego postępowania egzekucyjne wszczęte na wniosek wierzyciela 16 kwietnia 2012 r. i 16 lipca 2013 r.) informacji, że Dłużnik nie posiada żadnego majątku nieruchomego oraz ruchomego, a jedyną przysługującą mu wierzytelnością, z której można prowadzić egzekucję jest wierzytelność z tytułu świadczenia emerytalnego, z którego Spółka począwszy do miesiąca marca 2013 r. otrzymuje kwotę 615 zł miesięcznie, co nie doprowadzi do zaspokojenia wierzyciela. Zatem uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności w części nie objętej nakazami płatniczymi, nastąpiło również po przedawnieniu się wierzytelności, które miało miejsce 23 maja 2013 r. W związku z powyższym odpis aktualizujący od tej części wierzytelności, nie będzie mógł również stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Reasumując, w powyższej sprawie kosztem uzyskania przychodu, będzie odpis aktualizujący wyłącznie w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 29 grudnia 2010 r.

Natomiast odpis aktualizujący przepadający na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 5 czerwca 2012 r. oraz na część wierzytelności nieobjętej tytułami wykonawczymi, z uwagi na uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności po jej przedawnieniu, nie może być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodu.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności Przedsiębiorstwa - Handlowo "T" oraz możliwości zaliczania ww. odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodu w 2012 r.:

* w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 29 grudnia 2010 r. należało uznać za prawidłowe, natomiast

* w części przypadającej na część wierzytelności objętej nakazem zapłaty z 5 czerwca 2012 r. skierowanym na drogę postępowania egzekucyjnego 10 lipca 2013 r. oraz w części nieobjętej tytułami wykonawczymi należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.