IBPB-1-2/4510-428/16/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 6 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia dla kontrahenta (zdarzenie przyszłe) - jest prawidłowe.

W dniu 13 kwietnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia dla kontrahenta. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 maja 2016 r., Znak: IBPB-1-2-4510-342/16/AP wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 6 czerwca 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca zawiera ze swoimi kontrahentami umowy handlowe w zakresie sprzedaży na ich rzecz towarów i usług przez Wnioskodawcę. Umowy te są zawierane na czas nieoznaczony lub oznaczony.

W zamian za zawarcie z Wnioskodawcą przez danego kontrahenta umowy handlowej Wnioskodawca zobowiązuje się do uiszczenia na rzecz tego kontrahenta określonego wynagrodzenia pieniężnego, co ma na celu zachęcenie tego kontrahenta do podpisania umowy handlowej z Wnioskodawcą (w dalszej części zwane jest ono "Wynagrodzeniem"). Wynagrodzenie jest uiszczane przez Wnioskodawcę niezależnie od późniejszych rozliczeń związanych z realizacją samej umowy handlowej z danym kontrahentem. W zależności od uzgodnień z danym kontrahentem Wynagrodzenie to jest uiszczane przez Wnioskodawcę jednorazowo bądź w ratach oraz jest dokumentowane fakturą/fakturami wystawianymi przez kontrahenta.

Z uwagi na panującą w branży Wnioskodawcy znaczną konkurencję rynkową brak uiszczenia Wynagrodzenia przez Wnioskodawcę skutkowałby utratą możliwości zawarcia umowy handlowej z danym kontrahentem, który mógłby podpisać umowę handlową z konkurentem Wnioskodawcy.

W prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych ujęcie Wynagrodzeń jako kosztu jest rozłożone w czasie.

Wniosek obejmuje zdarzenie przyszłe (tekst jedn.: uiszczane w przyszłości przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia na rzecz kontrahentów).

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 1 czerwca 2016 r. Spółka dodatkowo wskazała, że wypłata na rzecz kontrahentów Wnioskodawcy wynagrodzenia pieniężnego może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów).

2. W jakiej dacie opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę powinny być rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT.

W świetle powyższego przepisu należy uznać, że wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że:

* nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT,

* został poniesiony przez podatnika, tj. pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest on definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje on w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* został on właściwie udokumentowany.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę spełniają wszystkie wymienione wyżej warunki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, tj.:

* wydatki tego rodzaju nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 Ustawy CIT;

* Wynagrodzenia uiszczane są przez Wnioskodawcę i z majątku Wnioskodawcy;

* wydatki Wnioskodawcy na Wynagrodzenia są definitywne, tzn. ich wartość nie zostaje Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócona;

* wydatki Wnioskodawcy na Wynagrodzenia niewątpliwie pozostają w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, ponieważ są one uiszczane za podpisanie przez kontrahenta umowy handlowej z Wnioskodawcą w zakresie sprzedaży towarów i usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej;

* wydatki Wnioskodawcy na Wynagrodzenia są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów przez Wnioskodawcę, ponieważ ich poniesienie jest warunkiem zawarcia przez Wnioskodawcę z konkretnym kontrahentem umowy handlowej na sprzedaż towarów i usług, na podstawie której to umowy Wnioskodawca uzyskuje/będzie uzyskiwać przychody ze sprzedaży. Zatem pomiędzy uiszczeniem Wynagrodzenia a uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę przychodami występuje związek tego typu, że wydatek w postaci Wynagrodzenia ponoszony jest w celu osiągnięcia przychodów przez Wnioskodawcę;

* uiszczane przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia dokumentowane są fakturą/fakturami wystawianymi przez kontrahentów.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów), ponieważ ich poniesienie jedynie pośrednio warunkuje podpisanie umowy handlowej/umów handlowych przez konkretnego kontrahenta z Wnioskodawcą i uzyskiwanie przychodów przez Wnioskodawcę. Nie można bowiem przyporządkować poniesionego przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia bezpośrednio do konkretnego uzyskanego przez Wnioskodawcę przychodu.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych. Tytułem przykładu Wnioskodawca wskazuje interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 marca 2015 r. (sygn. IPPB5/423-1269/14-2/KS).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę stanowią dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów).

Ad. 2.

Opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę powinny być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w dacie ich ujęcia w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na podstawie otrzymanej od kontrahentów faktury. Skoro zatem w prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych ujęcie Wynagrodzeń jako kosztu jest rozłożone w czasie, to Wynagrodzenia te w ten sam sposób powinny zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów (koszty podatkowe).

Zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast stosownie do art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e Ustawy CIT wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach rachunkowych zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Jednocześnie nie chodzi tutaj w ocenie Wnioskodawcy o jakiekolwiek ujęcie wydatku w tych księgach, tylko jego ujęcie jako kosztu, tzn. uznanie tego wydatku przez Wnioskodawcę za taki koszt przy zachowaniu zasad wynikających z ustawy o rachunkowości, tj. współmierności przychodów i kosztów, istotności i ostrożności.

Kluczowe znaczenie ma, zdaniem Wnioskodawcy, zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych należy ująć wszystkie osiągnięte przychody i koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno-rachunkowa).

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT wynika, że moment uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów (koszt podatkowy) jest uzależniony od uznania tego wydatku za koszt w ujęciu rachunkowym. Przepisy ustawy o rachunkowości określają, na który dzień ujmuje się koszt w księgach rachunkowych, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego (z zastrzeżeniem rezerw oraz biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów).

W konsekwencji uiszczane przez Wnioskodawcę Wynagrodzenia - jako tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów - powinny być potrącalne w dacie ich poniesienia, tzn. w dacie na którą ujęto ten koszt w księgach rachunkowych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości i na podstawie faktury otrzymanej od kontrahenta.

Skoro zatem w prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych ujęcie Wynagrodzeń jako kosztu jest rozłożone w czasie, to Wynagrodzenia te w ten sam sposób powinny zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów (koszty podatkowe).

Prawidłowość takiego stanowiska potwierdzają interpretacje indywidualne prawa podatkowego, np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 lutego 2016 r. (sygn. IBPB-1-1/4510-194/15/SG) czy interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 stycznia 2015 r. (sygn. ILPB3/423-568/14-2/KS).

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym Wynagrodzenia uiszczane przez Wnioskodawcę powinny być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w dacie ich ujęcia w księgach rachunkowych Wnioskodawcy na podstawie otrzymanej od kontrahentów faktury. Skoro zatem w prowadzonych przez Wnioskodawcę księgach rachunkowych ujęcie Wynagrodzeń jako kosztu jest rozłożone w czasie, to Wynagrodzenia te w ten sam sposób powinny zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów (koszty podatkowe).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać celowość wydatku, tj. istnienie związku przyczynowego pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca w ustawie podatkowej nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Ogólne znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem. I tak, przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami bezpośrednimi będą zatem takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest "zidentyfikowanie" wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie inne koszty, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem. Takie bowiem koszty, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez podatnika przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie jest zatem możliwe ustalenie, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Właściwe określenie kosztów uzyskania przychodów, jak również właściwe ustalenie momentu ich poniesienia jest o tyle istotne, że rzutuje na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, której przedmiotem co do zasady jest - jak wynika z art. 7 ust. 1-2 tej ustawy - dochód oznaczający nadwyżkę sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zawiera na czas nieoznaczony lub oznaczony ze swoimi kontrahentami umowy handlowe w zakresie sprzedaży na ich rzecz towarów i usług. W zamian za zawarcie z Wnioskodawcą przez danego kontrahenta umowy handlowej Wnioskodawca zobowiązuje się do uiszczenia na rzecz tego kontrahenta określonego wynagrodzenia pieniężnego, co ma na celu zachęcenie tego kontrahenta do podpisania umowy handlowej z Wnioskodawcą. Wynagrodzenie to jest uiszczane przez Wnioskodawcę niezależnie od późniejszych rozliczeń związanych z realizacją samej umowy handlowej z danym kontrahentem i może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Stwierdzić należy, że przedstawione we wniosku wydatki w postaci Wynagrodzenia dla kontrahenta są związane z osiąganymi przez Wnioskodawcę przychodami, a zatem pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwanymi przychodami występuje związek tego typu, że poniesienie ww. kosztów zmierza do osiągnięcia przychodów. Wynagrodzenie ponoszone przez Wnioskodawcę stanowi dla niego koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca ponosi wydatek w postaci przedmiotowego wynagrodzenia z uwagi na znaczną konkurencję panującą w branży, w celu pozyskania bądź utrzymania kontrahentów w zamian za zawarcie umowy o współpracę z danym kontrahentem. Brak zapłaty takiego wynagrodzenia mógłby skutkować utratą danego kontrahenta, który mógłby podjąć współpracę z innym podmiotem.

W celu ustalenia momentu potrącalności poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów w postaci wynagrodzenia, należy prawidłowo określić ich charakter. Jak bowiem wyżej wskazano, ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami;

* koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że kwota ponoszona przez Wnioskodawcę tytułem wynagrodzenia w celu pozyskania kontrahentów w zamian za zawarcie umowy o współpracę z danym kontrahentem stanowi koszt, który pośrednio warunkuje uzyskiwanie przychodów. Doszukiwanie się ich bezpośredniości w relacji z przychodami nie jest możliwe. Wydatki w postaci takiego wynagrodzenia, chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Wydatki te jako związane z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przychodów.

W konsekwencji, wynagrodzenie powinno być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, tzn. w dacie na którą ujęto je w księgach rachunkowych na podstawie faktury otrzymanej od kontrahenta. Skoro wynagrodzenie w księgach rachunkowych rozłożone jest w czasie to w ten sam sposób powinno zostać rozpoznane przez Wnioskodawcę jako koszty uzyskania przychodów.

Artykuł 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odnosi się do czynności zaksięgowania kosztu (ujęcia w księgach). Jednocześnie posługuje się zwrotem konsekwentnie używanym w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), należy go interpretować zatem zgodnie z tą ustawą. W przeciwnym przypadku, koszt podatkowy byłby ujmowany w okresie, w którym nie został ujęty w księgach (zaksięgowany). Zatem regulacja zawierałaby sprzeczność.

Tut. Organ zauważa, że to ujęcie bilansowe warunkuje, w świetle art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ujęcie podatkowe i to właśnie sposób ujęcia kosztów w rachunku bilansowym determinuje moment ich rozpoznawania w rachunku podatkowym. Wnioskodawca musi zatem, postępować przy ujmowaniu tych kosztów dla potrzeb podatkowych tożsamo jak czyni to w ujęciu rachunkowym.

A zatem, moment ujęcia wydatku na koncie kosztowym w księgach rachunkowych Wnioskodawcy będzie zarazem momentem rozpoznania tego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu.

Stanowisko Spółki jest zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań dotyczących stanu faktycznego wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.