IBPB-1-2/4510-384/15/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 31 lipca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 14 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 12 października 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego,

* sposobu ujmowania w kosztach uzyskania przychodów środków trwałych, których wartość jednostkowa nie przekracza 3.500 zł

- jest prawidłowe.

W dniu 14 sierpnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego oraz sposobu ujmowania w kosztach uzyskania przychodów środków trwałych, których wartość jednostkowa nie przekracza 3.500 zł.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 października 2015 r., Znak: IBPB-1-2/4510-384/15/BD wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. BKIP 12 października 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. świadczy usługi telekomunikacyjne w zakresie dostarczania Internetu, telefonu i telewizji do odbiorców indywidualnych i biznesowych. W celu realizacji ww. usług Spółka buduje sieć światłowodową. W związku z wątpliwościami dotyczącymi kwalifikacji sieci światłowodowej zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, Spółka zwróciła się do Głównego Urzędu Statystycznego z wnioskiem o następującej treści:

"Spółka z o.o. świadczy usługi telekomunikacyjne, między innymi w zakresie dostarczania Internetu do odbiorców indywidualnych i biznesowych.

W związku z powyższym Spółka buduje sieć internetową na terenie jednej lub kilku miejscowości. Przedmiotowa sieć komputerowa składa się z: jednostki centralnej, czyli szafy serwerowej służącej do nadawania sygnału internetowego wraz z jednostkami komputerowymi zapewniającymi zarządzanie danymi (jednostki nadawczej), licznych urządzeń służących do odpowiedniego dzielenia i przekazywania sygnału internetowego, tj. routery, switche, konwertery, radiolinie (jednostki dystrybucyjne) oraz urządzeń odbiorczych sygnału internetowego zlokalizowanych u końcowego abonenta (jednostki odbiorcze). Wszystkie te elementy są elementami aktywnymi sieci, zasilanymi energią elektryczną. Urządzenia te są połączone kablami światłowodowymi, które są podwieszane na dzierżawionych słupach energetycznych lub układane w dzierżawionej kanalizacji technicznej. Kable są elementami pasywnymi sieci umożliwiającymi przesyłanie sygnału internetowego. W lokalizacjach, w których Spółka nie może zastosować kabla światłowodowego sygnał jest przekazywany drogą radiową, za pomocą odpowiednio skonfigurowanych jednostek dystrybucyjnych i jednostek odbiorczych. Zarówno elementy aktywne, jak i pasywne stanowią funkcjonalną całość, które poprzez odpowiednie skonfigurowanie oraz sterowanie, będą służyły do przekazywania sygnału internetowego. Poszczególne urządzenia samodzielnie nie spełniają funkcjonalnie wymogów kompletności środka trwałego. Dopiero sieć jako całość techniczno-użytkowa stanowi środek trwały. Podstawowymi elementami sieci są urządzenia aktywne jako urządzenia do transmisji danych, które są zbudowane na bazie zaawansowanych układów mikroprocesorowych i służą do nadawania, przetwarzania, przekazywania i odbioru danych informatycznych (sygnału internetowego) na odległość. W związku z powyższym prosimy o potwierdzenie, czy Spółka prawidłowo klasyfikuje wyżej opisany środek trwały do rodzaju 491 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj.: zespoły komputerowe."

W odpowiedzi GUS uznał, że Spółka powinna poszczególne urządzenia sieci kwalifikować oddzielnie, tj.:

* grupa 2, rodzaj 211 - sieć światłowodowa łącząca budynki z serwerem, nadajnikami i masztami,

* grupa 4, rodzaj 491 - serwery, zestawy komputerowe i pozostałe urządzenia sieci (tekst jedn.: routery, switche),

* grupa 6, rodzaj 623 - urządzenia aktywne sieci komputerowej służące do transmisji wszystkich typów informacji,

* grupa 6, rodzaj 629 - urządzenia radiowe służące do przekazywania informacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy stawką właściwą dla amortyzacji środka trwałego, zgodnie z klasyfikacją wydaną przez GUS, zakwalifikowanego do grupy 2 rodzaj 211, tj.: sieć telekomunikacyjna podziemna i naziemna (również światłowodowa), łącząca budynki z serwerem, nadajnikami i masztami odbiornikami, będzie stawka 10%.

2. Czy Spółka może odpisać bezpośrednio w koszty poszczególne urządzenia sieci internetowej, tj.: routery, konwertery, switche, anteny o wartości jednostkowej nieprzekraczającej 3500 zł.

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środki trwałe sklasyfikowane w rodzaju 211 Klasyfikacji Środków Trwałych należy amortyzować stawką 10%.

Ad.2

Spółka dokonuje zakupów urządzeń służących do przekazu sygnału internetowego (radiolinie, switche, konwertery) lub odbioru sygnału internetowego (routery, anteny), których jednostkowa wartość nie przekracza 3500 zł. Jednorazowy zakup tych urządzeń kształtuje się w granicach kilkudziesięciu tysięcy złotych. Urządzenia te są następnie montowane jako elementy budowanej sieci internetowej.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r., podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 3500 zł. Wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu ich oddania do użytkowania. Bazując na stanowisku GUS, że środkiem trwałym nie jest sieć internetowa jako całość, lecz są nimi poszczególne urządzenia tworzące sieć, na podstawie ww. przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać, że Spółka ma prawo do odpisu bezpośrednio w koszty środków trwałych, których wartość jednostkowa nie przekracza 3500 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., czyli:

* został poniesiony przez podatnika,

* jest definitywny, a więc bezzwrotny,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,

* nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.,

* został właściwie udokumentowany.

Należy zatem przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. Z kolei art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy.

Kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm., dalej: "KŚT"). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według KŚT, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, przypomnieć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Przepisy ww. rozporządzenia nie stanowią przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Tym samym, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów - w tym dokonania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy KŚT - w trybie postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT ciąży na podatniku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne m.in. w zakresie dostarczania Internetu, telefonu i telewizji do odbiorców indywidulanych oraz biznesowych i w tym celu buduje sieć światłowodową. Wnioskodawca wystąpił z wnioskiem do Głównego Urzędu Statystycznego z prośbą o dokonanie właściwej kwalifikacji składników majątkowych Spółki. W odpowiedzi na wniosek GUS uznał, że Spółka powinna poszczególne urządzenia sieci kwalifikować oddzielenie. W związku z powyższym GUS zakwalifikował środek trwały, tj. sieć światłowodową łączącą budynki z serwerem, nadajnikami i masztami do KŚT grupa 2, pozycja 211.

Mając na względzie powołany wcześniej art. 16i ust. 1 u.p.d.o.p. oraz Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawierający Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, należy stwierdzić, że sieć telekomunikacyjna podziemna i nadziemna sklasyfikowana jako KŚT grupa 2, pozycja 211 "Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych" winna być amortyzowana wg stawki 10%.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Natomiast w kwestii dotyczącej kwalifikowania poszczególnych urządzeń sieci teletechnicznej, jako odrębnych środków trwałych należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., aby składniki majątku mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

* przewidywany okres ich używania musi przekraczać jeden rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* muszą stanowić własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 u.p.d.o.p.,

* muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie przez właściwe organy administracji państwowej. Kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających.

* muszą być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub ich oddaniem do używania na podstawie umowy leasingu, najmu lub dzierżawy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że pomimo, iż cechy danej rzeczy będą pozwalały na stwierdzenie, że mieści się ono w pojęciu środka trwałego podlegającego amortyzacji zgodnie z art. 16a u.p.d.o.p., to zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tej rzeczy będzie wymagało przypisania jej (bądź jej elementów składowych) do odpowiednich grupowań w Klasyfikacji Środków Trwałych. To klasyfikacja będzie decydująca dla uznania, czy dany przedmiot jako całość jest środkiem trwałym podlegającym amortyzacji, czy środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są tworzące ją elementy.

W myśl art. 16f ust. 3 u.p.d.o.p., odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z kolei art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi, że podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Z cytowanych wyżej przepisów art. 16d ust. 1 i art. 16f ust. 3 u.p.d.o.p. wynika, że obowiązek ewidencjonowania obejmuje bezwzględnie składniki majątkowe o wartości początkowej powyżej 3.500 zł.

Natomiast w przypadku składników majątkowych o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł podatnik ma wybór, tj. może tak, jak w stosunku do innych środków trwałych dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wówczas ma obowiązek ich wprowadzenia do ewidencji. W przeciwnym razie, tj. w przypadku odstąpienia od ich amortyzacji nie ma potrzeby wprowadzania tego rodzaju składników majątku do ewidencji, bowiem podatnik decyduje się zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów podatkowych w miesiącu przyjęcia do używania środka trwałego, albo w miesiącu następnym.

Na gruncie podatkowym, ujęcie środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych warunkuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, czyli nie odnosi się do przewidzianej w art. 16d ust. 1 u.p.d.o.p. możliwości zaliczenia wydatku bezpośrednio do kosztów podatkowych. Rozwiązania w tej kwestii mają charakter fakultatywny, to znaczy, że podatnik jedynie w przypadku amortyzacji tego rodzaju składnika majątku, jest zobowiązany do użycia ewidencji. Z zasady ratio legis wynika, że operacja ta jest niezbędna do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, co nie ma miejsca w przypadku bezpośredniego zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych.

Reasumując, w sytuacji, gdy wartość początkowa poszczególnych elementu sieci jest niższa lub równa 3.500 zł, wydatki na ich nabycie mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania bez wprowadzania przedmiotowych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych albo w miesiącu następnym.

Reasumując, należy uznać, że stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.