IBPB-1-2/4510-243/16/BG - Obowiązek pobrania przez płatnik podatku u źródła.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 lutego 2016 r., (data wpływu do tut. Biura 11 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, uiszczając zapłatę na rzecz kontrahenta z siedzibą w Rosji, z tytułu usługi serwisu internetowego, jest obowiązany jako płatnik pobrać podatek u źródła - jest prawidłowe.

W dniu 11 marca 2016 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca, uiszczając zapłatę na rzecz kontrahenta z siedzibą w Rosji, z tytułu usługi serwisu internetowego, jest obowiązany jako płatnik pobrać podatek u źródła.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką komandytową, z siedzibą w Polsce. Kontrahentem Wnioskodawcy jest osoba prawna mająca siedzibę w Federacji Rosyjskiej, niemająca siedziby, zarządu ani zakładu w Polsce (kontrahent rosyjski). Jest rezydentem podatkowym Rosji. Wnioskodawca dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta zagranicznego, potwierdzającego, że ma on rezydencję podatkową w Rosji.

Wnioskodawca zawarł z kontrahentem rosyjskim umowę, na mocy której kontrahent rosyjski świadczy dla niego usługę serwisu internetowego. Działanie tej usługi polega na tym, że Wnioskodawca wysyła na adres internetowy należący do kontrahenta rosyjskiego zapytanie, podając numer identyfikacyjny pojazdu samochodowego i w odpowiedzi otrzymuje kody części zamiennych pasujących do tego pojazdu. Kontrahent rosyjski udziela tych odpowiedzi korzystając ze swojego oprogramowania, w którym podane są informacje, jakie części zamienne (o jakim kodzie) pasują do danego typu pojazdu. Zgodnie z umową, Wnioskodawca nie nabywa żadnych praw autorskich ani licencji od kontrahenta rosyjskiego.

Zapytanie do kontrahenta rosyjskiego co do części samochodowych może zostać wysłane zarówno bezpośrednio przez Wnioskodawcę jak i jego Klientów korzystających z oprogramowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie uzyskuje od razu dostępu do danych rosyjskiego kontrahenta, najpierw musi wysłać do niego zapytanie i dopiero po wysłaniu zapytania, rosyjski kontrahent przesyła dane Wnioskodawcy. Innymi słowy, Wnioskodawca nie uzyskuje bezpośredniego dostępu do całej bazy danych części zamiennych rosyjskiego kontrahenta, a jedynie otrzymuje konkretną odpowiedź na konkretne zadane pytanie (jakie części zamienne pasują do danego typu pojazdu). Za powyższe usługi Wnioskodawca płaci kontrahentowi rosyjskiemu wynagrodzenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca, uiszczając zapłatę na rzecz kontrahenta rosyjskiego z siedzibą w Rosji, który nie ma w Polsce siedziby, zarządu ani zakładu, z tytułu wyżej opisanych usług, jest obowiązany jako płatnik pobrać podatek dochodowy (CIT) u źródła w Polsce z tytułu tej zapłaty, dysponując certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca, uiszczając zapłatę na rzecz kontrahenta rosyjskiego z siedzibą w Rosji, który nie ma w Polsce siedziby, zarządu ani zakładu, z tytułu wyżej opisanych usług, nie jest obowiązany jako płatnik pobrać podatku dochodowego (CIT) u źródła w Polsce z tytułu tej zapłaty, dysponując certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Takim podmiotem jest w niniejszym wypadku kontrahent rosyjski.

Artykuł 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. stanowi, że z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Identyczną stawkę podatku przewiduje art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Zgodnie jednak z art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p., przepisy art. 21 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W niniejszym wypadku, skoro kontrahent spółki jest podmiotem rosyjskim, zastosowanie znajdzie umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569 z późn. zm., dalej: "umowa polsko-rosyjska").

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Taki certyfikat - dokumentujący miejsce siedziby swojego kontrahenta - Wnioskodawca posiada.

Oznacza to, że wyłączone jest w niniejszym stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) stosowanie art. 21 ust. 1 pkt 1 jak i 2a u.p.d.o.p. i ten przepis nie może być podstawą obowiązku poboru u źródła przez Wnioskodawcę.

Podstaw takich można szukać jedynie w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeśli takich podstaw brak - to zgodnie z zasadą ogólną, wynagrodzenie kontrahenta rosyjskiego opodatkowane będzie tylko w kraju jego rezydencji, tj. w Rosji.

Ponieważ jak wskazano, kontrahent z Rosji nie posiada na terytorium Polski zakładu, w związku z czym jedyną podstawą poboru podatku u źródła mógłby być art. 11 Umowy, który to przewiduje opodatkowanie w kraju źródła tzw. należności licencyjnych wypłacanych przez polski podmiot rosyjskiemu kontrahentowi. W związku z czym pojawia się pytanie, czy należność za wyżej wymienioną usługę stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 11 tej Umowy. Prawo podatkowe wykształciło autonomiczną siatkę pojęciową, niezależną od innych gałęzi prawa jak i potocznego rozumienia pojęć. W szczególności dotyczy to pojęcia "należność licencyjna".

Definicja należności licencyjnych zawarta jest w art. 11 ust. 2 Umowy.

Określenie "należności autorskie i licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how). Dodatkowo zgodnie z ust. 3, postanowienia tego artykułu mają zastosowanie również do należności uzyskiwanych za usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 umowy polsko-rosyjskiej, należności z tytułu praw autorskich i licencji, powstające w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności z tytułu praw autorskich i licencji mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto dochodu z tego tytułu.

Przepis ten zatem pozwala na opodatkowanie należności licencyjnych wypłacanych przez polską firmę odbiorcy z Rosji zarówno w Polsce (państwo źródła = państwo powstania należności licencyjnych, Polska), jak i w państwie odbiorcy (Rosja). Przy czym podatek pobierany w Polsce przez polską firmę (czyli właśnie podatek u źródła) nie może wynosić więcej niż 10%.

Zdaniem Wnioskodawcy brak podstaw do uznania opisywanego we wniosku wynagrodzenia płaconego za świadczoną usługę za należność licencyjną.

W niniejszym wypadku, zgodnie z opisanym stanem faktycznym (winno być: zdarzeniem przyszłym), Wnioskodawca nie nabywa żadnych praw autorskich ani licencji do korzystania z opisanych danych dotyczących części samochodowych od kontrahenta rosyjskiego, nie posiada bezpośredniego dostępu do treści bazy danych. Zadaje on pytanie rosyjskiemu kontrahentowi i dopiero po zadaniu tego pytania uzyskuje odpowiedź. Gdyby Wnioskodawca miał licencję na korzystanie z bazy danych rosyjskiego kontrahenta, wówczas miałby dostęp bezpośrednio, tj. po prostu od razu pobierałby dla siebie dane z bazy, co nie ma miejsca w tym wypadku.

Należności nie mogą także zostać uznane jako należności za udostępnienie "tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego", jak również za "informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how)" Dane nie stanowią "tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego" ani "informacji dotyczących doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej", ponieważ są to dane o charakterze czysto technicznym, część o konkretnym kodzie jest przyporządkowana do konkretnego modelu i typu pojazdu. Dane te są danymi czysto technicznymi, publicznymi, a cały wysiłek polega na zgromadzeniu i usystematyzowaniu tych danych w formie zestawienia (konkretny kod części do konkretnego modelu pojazdu).

Nie sposób również uznać usług świadczonych przez rosyjskiego kontrahenta za "usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, (art. 11 ust. 3 umowy polsko-rosyjskiej).

Istotne jest zatem sformułowanie "usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 artykułu. Chodzi oczywiście o informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Informacje uzyskiwane od firmy rosyjskiej nie mogą być kwalifikowane jako know-how. Są to informacje, jakie podzespoły są zamontowane w danym modelu pojazdu. Nie kwestionując faktu, że dane te w pewien sposób mogą być trudno dostępne, to jednak są to dane jawne (producent musi przecież ujawnić, jakie komponenty zamontował w pojeździe) i nie można ich traktować jako związane z "doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej". Ich zdobycie nie wiąże się z doświadczeniem, a jedynie z zestawieniem całego szeregu danych uzyskanych od producentów aut, których to zestawienie mogło wymagać pewnego wysiłku uzasadniającego właśnie ochronę takiej bazy jako bazy danych. Nie można jednak tego uznać za know-how.

Interesujące wytyczne zawiera tutaj przywołana już interpretacja dotycząca umowy z Austrią - interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 8 stycznia 2008 r. ITPB/423-80/07/MK, gdzie udostępniane były notowania, tj. ceny, po jakich dokonywane są transakcje kupna-sprzedaży na giełdach pieniężnych i towarowych, wykazywane codziennie w giełdowej cedule, publikowanym codziennie w urzędowym wykazie kursów walut, papierów wartościowych lub cen towarów, będących przedmiotem transakcji. Tego typu informacje, choć publicznie dostępne o "jawnym" charakterze, jednak gdy zostaną szczegółowo usystematyzowane, zgodnie z wymaganiami danego odbiorcy w postaci np. bazy danych dla klienta, spełniają kryterium kwalifikujące je do kategorii dzieła w rozumieniu prawa autorskiego. Urząd wskazał, że inna byłaby ocena skutków podatkowych związanych z korzystaniem z bazy danych w przypadkach, kiedy użytkowanie takie służyłoby jako instrument do odpłatnego korzystania z posiadanych przez podmiot zagraniczny "informacji w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej".

Pod pojęciem "know-how" należy rozumieć określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej; handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji lub przekazania w formie, np. bazy danych zawierającej wiedzę na tematy gospodarcze, istotną z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej. Pojęcie to określa m.in. (wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. "Know-how" można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są: niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne, istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania, czy sprzedaży produktów objętych umową oraz zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

Tak więc w przypadku zawarcia umowy pozwalającej na korzystanie z bazy danych faktycznym przedmiotem transakcji mogą być także zawarte w niej określone dane specjalistyczne, nie mające charakteru ogólnodostępnego, np. przetworzone informacje i w postaci oceny rynkowej, analizy działalności i ryzyka związane ze zdobytym, przez dany podmiot, doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, opracowania w kwestiach strategii i wyceny, nie zaś same wyniki notowań na międzynarodowych rynkach paliwowych (wraz z programem komputerowym do ich przeglądania, sortowanie według wybranych kryteriów, tworzenie raportów etc). W takich przypadkach, kiedy przekazywane podmiotowi austriackiemu należności obejmowałyby zarówno opłatę za korzystanie z takich informacji, jak i opłatę za korzystanie z bazy danych i programu komputerowego, należności te podlegałyby w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. w związku z art. 12 umowy polsko-austriackiej.

Jednakże tutaj przedmiotem udostępnienia nie są takie dane, baza zawiera po prostu zestawienie komponentów zamontowanych w danych pojazdach.

Podsumowując, przychody uzyskiwane przez kontrahenta rosyjskiego z tytułu świadczenia wyżej wymienionej usługi nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu art. 11 ust. 2 i 3 Umowy. W związku z tym zakwalifikować należy je jako "inne dochody" w rozumieniu art. 19 Umowy, zgodnie z którym części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a które nie zostały wymienione w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (czyli w Rosji - kraj rezydencji podatkowej kontrahenta).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone m.in. w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a u.p.d.o.p. podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2a.z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przepis art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p., stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie można pogodzić z umową.

W niniejszej sprawie zastosowanie będzie miała Umowa zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569 z późn. zm., dalej "umowa polsko-rosyjska").

W myśl art. 5 ust. 1 umowy polsko-rosyjskiej, zyski osiągane w jednym Umawiającym się Państwie przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w pierwszym Państwie tylko wówczas, gdy dane zyski są osiągane przez położony w tym Państwie zakład i tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 umowy polsko-rosyjskiej, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia niniejszego artykułu.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 umowy polsko-rosyjskiej, należności z tytułu praw autorskich i licencji, powstające w jednym Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności z tytułu praw autorskich i licencji mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa, lecz ustalony w ten sposób podatek nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto dochodu z tego tytułu.

Określenie "należności autorskie i licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz z filmami i taśmami dla radia lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) (art. 11 ust. 2 umowy polsko-rosyjskiej).

Zgodnie z art. 11 ust. 3 umowy polsko-rosyjskiej, postanowienia tego artykułu mają zastosowanie również do należności uzyskiwanych za usługi techniczne, świadczone w wyniku sprzedaży, wykorzystania lub udostępnienia do wykorzystania, jak również przekazania informacji, o czym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-rosyjskiej, należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienia Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Pojęcie usług technicznych nie jest precyzyjniej opisane ani w Konwencji Modelowej OECD, ani Narodów Zjednoczonych (UN model convention). Jedynie w amerykańskiej konwencji modelowej (US model convention) szerzej opisano pojęcie "included services", odpowiadające pojęciu usług technicznych, w podobny sposób jak w opracowaniu Klaus Vogel on Double Taxation Conventions (Third Edition, komentarz do art. 12 (2), str. 801): "przyjmuje się, iż usługi techniczne obejmują, co do zasady, usługi towarzyszące udostępnianiu użytkowania lub prawa do użytkowania pewnych praw, urządzeń lub doświadczenia, tj. usługi pomocnicze, w ramach których usługodawca oprócz udostępnienia swojej wiedzy i doświadczenia, dostarcza także rozwiązania opracowane na potrzeby usługobiorcy. W tym celu usługodawca często udostępnia także swój personel wdrażający urządzenie lub program oraz szkoli personel usługobiorcy. Należy jednak odróżnić usługi techniczne od usług świadczonych w ramach zwykłej działalności gospodarczej usługodawcy".

W punkcie 8.5 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 2011 r.), odnoszącego się do definicji należności licencyjnych, wskazano, że "jeżeli informacje, o których mowa w ust. 2, są dostarczone lub jeżeli przyznane zostało użytkowanie lub prawo do użytkowania majątku, o którym mowa w tym ustępie, osoba władająca takimi informacjami lub majątkiem może zgodzić się nie udostępniać takich informacji lub majątku nikomu innemu. Zapłata dokonana za taką zgodę stanowi zapłatę za zapewnienie wyłączności posiadania takich informacji lub wyłączności prawa użytkowania takiego majątku, w zależności od przypadku. Te płatności stanowiące "należności wszelkiego rodzaju uzyskane jako wynagrodzenie wypłacone (...) za prawo do użytkowania mienia lub za informacje podlegają definicji należności licencyjnych".

Ponadto pkt 11 cyt. Komentarza wyraźnie wskazuje, że "kwalifikując należności licencyjne jako wynagrodzenia wypłacone za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej, ust. 2 czyni aluzję do know-how. Różne wyspecjalizowane ugrupowania i poszczególni autorzy wypracowali liczne definicje know-how, które nie różnią się między sobą co do istoty.

Jedna z tych definicji stwierdza, że pojęcie "know-how" należy rozumieć jako określoną wiedzę o poufnym charakterze, w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Prawa do korzystania z tej wiedzy mogą być przedmiotem obrotu, między innymi sprzedaży praw, udzielenia licencji. Pojęcie to określa m.in. wiedzę techniczną i specjalne właściwości odkryte przez dany podmiot w rezultacie prowadzonych przez siebie badań, a nieznane konkurencji. "Know-how" można zdefiniować jako pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

* niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,

* istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania czy sprzedaży produktów objętych umową oraz

* zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić, czy spełniają kryteria niejawności i istotności.

W punkcie 11.1, 11.2, 11.3 i 11.4 Komentarza do art. 12 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD, wyraźnie stwierdza się, że "w umowie na zakup know-how jedna ze stron zobowiązuje się do udostępniania drugiej stronie specjalistycznej wiedzy i doświadczeń nieujawnionych publicznie w celu wykorzystania ich na własny rachunek. Uważa się, że udostępniający nie jest zobowiązany do odgrywania jakiejkolwiek roli w trakcie stosowania udostępnianej formuły produkcyjnej ani też nie jest zobowiązany do gwarantowania wyników stosowania tej formuły. Taki rodzaj umowy różni się od umowy o świadczenie usług, według której jedna ze stron stosuje własne umiejętności zawodowe i doświadczenie, wykonując pracę dla drugiej strony. Płatności dokonane z tego tytułu wchodzą na ogół w zakres artykułu 7. (...) W przypadku umów o świadczenie usług świadczący usługi zobowiązuje się do zapewnienia usług, które mogą wymagać wykorzystania przez świadczącego pewnej specyficznej wiedzy, umiejętności i doświadczenia, ale nie do przekazania drugiej stronie takiej specyficznej wiedzy, umiejętności lub doświadczenia.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że kontrahentem Wnioskodawcy jest osoba prawna mająca siedzibę w Federacji Rosyjskiej, niemająca siedziby, zarządu ani zakładu w Polsce. Wnioskodawca dysponuje certyfikatem rezydencji podatkowej kontrahenta zagranicznego, potwierdzającego, że ma on rezydencję podatkową w Rosji. Wnioskodawca zawarł z kontrahentem rosyjskim umowę, na mocy której kontrahent rosyjski świadczy dla niego usługę serwisu internetowego. Działanie tej usługi polega na tym, że Wnioskodawca wysyła na adres internetowy należący do kontrahenta rosyjskiego zapytanie, podając numer identyfikacyjny pojazdu samochodowego i w odpowiedzi otrzymuje kody części zamiennych pasujących do tego pojazdu. Kontrahent rosyjski udziela tych odpowiedzi korzystając ze swojego oprogramowania, w którym podane są informacje, jakie części zamienne (o jakim kodzie) pasują do danego typu pojazdu. Zgodnie z umową, Wnioskodawca nie nabywa żadnych praw autorskich ani licencji od kontrahenta rosyjskiego. Zapytanie do kontrahenta rosyjskiego co do części samochodowych może zostać wysłane zarówno bezpośrednio przez Wnioskodawcę jak i jego Klientów korzystających z oprogramowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie uzyskuje od razu dostępu do danych rosyjskiego kontrahenta, najpierw musi wysłać do niego zapytanie i dopiero po wysłaniu zapytania, rosyjski kontrahent przesyła dane Wnioskodawcy. Innymi słowy, Wnioskodawca nie uzyskuje bezpośredniego dostępu do całej bazy danych części zamiennych rosyjskiego kontrahenta, a jedynie otrzymuje konkretną odpowiedź na konkretne zadane pytanie (jakie części zamienne pasują do danego typu pojazdu). Za powyższe usługi Wnioskodawca płaci kontrahentowi rosyjskiemu wynagrodzenie.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że usługi serwisu internetowego nie mieszczą się w definicji należności licencyjnych ani opłat za usługi techniczne w rozumieniu umowy polsko-rosyjskiej. Nie powinny być traktowane jako wynagrodzenie za udostępnienie know-how, lecz jako wynagrodzenie za świadczenie usług z tytułu porad uzyskanych drogą elektroniczną. Informacje uzyskane od firmy rosyjskiej, mimo że są trudno dostępne to jednak są to dane jawne. Wobec tego należności płacone z tego tytułu stanowią zyski przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5 umowy polsko-rosyjskiej. Oznacza to, że Spółka posiadając certyfikat rezydencji kontrahenta rosyjskiego nie jest zobowiązana do potrącenia zryczałtowanego podatku dochodowego z tego tytułu. Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, że powołany art. 19 umowy polsko-rosyjskiej nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, mimo to jego powołanie nie ma wpływu na ocenę stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.