IBPB-1-2/4510-168/16/AP - Ustalenie momentu uzyskania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 lutego 2016 r.), uzupełnionym 4 i 9 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* ustalenia momentu uzyskania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania - jest prawidłowe,

* możliwości korekty przychodu na bieżąco w 2016 r. (pytanie zadane we wniosku jako czwarte) - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie korekty przychodu.

* ustalenia momentu uzyskania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania,

* możliwości korekty przychodu na bieżąco w 2016 r.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 25 kwietnia 2016 r., Znak: IBPB-1-2-4510-168/16/AP, IBPP2/4512-231/16/WN wezwano Wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 4 i 9 kwietnia 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: "podatek CIT"). Podstawową działalnością gospodarczą Spółki jest magazynowanie paliw na podstawie zawartych umów składu i magazynowania.

Spółka w 2004 r. zawarła z firmą X (dalej: "Kontrahent") umowę składu paliw, na podstawie której świadczyła usługi na jej rzecz i otrzymywała od niej wynagrodzenie.

Pismem z 19 kwietnia 2012 r. doręczonym 23 kwietnia 2012 r. Kontrahent wypowiedział ww. umowę. Pomiędzy stronami powstał spór co do podstawy wypowiedzenia umowy, a w konsekwencji terminu jej wygaśnięcia, Kontrahent uznawał, że wskutek tegoż wypowiedzenia, umowa ulegnie rozwiązaniu 23 kwietnia 2013 r., a Spółce od Kontrahenta należne będzie odszkodowanie w wysokości 10% jednorocznej ceny usług.

Spółka uważała jednakże, że wypowiedzenie dokonane przez Kontrahenta było możliwe na innej podstawie prawnej niż uważał Kontrahent i wskutek tegoż wypowiedzenia, umowa ulegnie rozwiązaniu 31 grudnia 2013 r.

Spółka zatem również po 23 kwietnia 2013 r., aż do 31 grudnia 2013 r. dalej wystawiała, doręczała Kontrahentowi i rozliczała podatkowo faktury za usługi na podstawie umowy. Kontrahent tymczasem nie dokonał na rzecz Spółki zapłaty za faktury obejmujące wynagrodzenie za okres po 23 kwietnia 2013 r.

Z tytułu umowy Spółka wystawiała zatem faktury przez cały 2013 r. wykazując z tego tytułu przychód podatkowy w wysokości opłat za magazynowanie ustalonych w zawartej z Kontrahentem umowie. Spółka stosowała do ustalenia przychodu podatkowego założenia Ustawy o CIT stanowiące, że przychodem podatkowym jest przychód należny i powstaje on w momencie wykonania usługi.

W dniu 21 maja 2013 r., Kontrahent zgodnie ze swoim stanowiskiem co do daty i podstawy prawnej rozwiązania umowy ze Spółką, wpłacił na konto Spółki kwotę 690.322,97 złotych brutto. Jak wynika z pism Kontrahenta przed i po zapłacie tej kwoty, z powyższej kwoty, Kontrahent chciał uiścić kwotę 402.131,14 zł brutto tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy oraz kwotę 288.191,83 zł brutto tytułem wynagrodzenia Spółki z umowy za okres 1-23 kwietnia 2013 r.

Spółka nie zgadzała się ze stanowiskiem Kontrahenta. Spółka uznała w konsekwencji, że z wpłaconej 21 maja 2013 r. kwoty 402.131,14 złotych, kwota 87.710,56 złotych uległa zarachowaniu na niezapłacone przez Kontrahenta wynagrodzenie Spółki za okres 24-30 kwietnia 2013 r., a w pozostałym zakresie, wpłacona kwota 402.131,14 zł była rozliczana jako przychód z kolejnych faktur.

W 2014 r. Spółka wniosła pozew przeciwko Kontrahentowi do stałego sądu arbitrażowego, zgodnie z zapisem na sąd polubowny (dalej: "Sąd Arbitrażowy"). W pozwie Spółka twierdziła, że umowa uległa rozwiązania 31 grudnia 2013 r. Spółka domagała się w pozwie m.in.:

* zasądzenia od Kontrahenta wynagrodzenia za okres 1 maja 2013 r. - 31 grudnia 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami za brak zapłaty od terminu wymagalności roszczeń Spółki o wynagrodzenie zgodnie z umową,

* ustalenia, że z kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. kwota 87.710,56 złotych uległa zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia - 30 kwietnia 2013 r.

Wyrokiem z 23 grudnia 2015 r. Sąd Arbitrażowy m.in.:

* zasądził od Kontrahenta na rzecz Spółki kwotę 534.727,48 zł brutto tytułem wynagrodzenia Spółki należnego od Kontrahenta z tytułu wynagrodzenia za okres 1 maja 2013 r. - 12 czerwca 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 15 maja 2015 r.;

* oddalił dalsze roszczenia Spółki wobec Kontrahenta o zapłatę wynagrodzenia za okres od 13 czerwca do 31 grudnia 2013 r.;

* oddalił żądanie Spółki ustalenia, że z kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r., kwota 87.710,56 zł uległa zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia - 30 kwietnia 2013 r.

Z uzasadnienia wyroku Sądu Arbitrażowego wynika m.in., że:

* umowa zawarta pomiędzy Spółką a Kontrahentem została rozwiązana 12 czerwca 2013 r.;

* umowa nie obowiązywała przez kolejne miesiące 2013 r. po 12 czerwca 2013 r.;

* Spółce należne jest niezapłacone przez Kontrahenta wynagrodzenie za okres 24 kwietnia 2013 r. - 12 czerwca 2013 r., przy czym co do wynagrodzenia za okres 24 kwietnia - 30 kwietnia 2013 r., Sąd Arbitrażowy dokonał potrącenia należnej Spółce kwoty z częścią kwoty 402.131,14 zł zapłaconej przez Kontrahenta 21 maja 2013 r.

Kontrahent 12 stycznia 2016 r. wpłacił kwotę zasądzoną w wyroku Sądu Arbitrażowego na rzecz Spółki.

W dniu 21 stycznia 2016 r. Spółka wniosła do Sądu Arbitrażowego wniosek o sprostowanie wyroku, gdyż w ocenie Spółki powstał błąd w wyliczeniach matematycznych co do kwoty należnej Spółce z tytułu wystawionych faktur za okres do rozwiązania umowy oraz błąd co do określenia początku biegu należnych odsetek. W swoim piśmie Spółka stwierdziła m.in., że:

* Sąd Arbitrażowy pominął, że odsetki zasądzone na rzecz Spółki od Kontrahenta powinny być należne zgodnie z terminami wymagalności tego wynagrodzenia ustalonymi na podstawie umowy wiążącej strony, a nie dopiero od 15 maja 2015 r.;

* Sąd Arbitrażowy do kwoty wynagrodzenia należnego i zasądzonego na rzecz Spółki od Kontrahenta powinien doliczyć kwotę 87.710,56 skoro uznał, że wypowiedzenie umowy wywarło skutek od 12 czerwca 2013 r. i oddalił jednocześnie żądanie Spółki ustalenia, że kwota (402.131,14 zł) zapłacona przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. uległa w części zarachowaniu na wynagrodzenie Spółki za okres 24 kwietnia 2013 r. - 30 kwietnia 2013 r.

Do tej pory Spółka rozliczyła wpłaconą przez Kontrahenta 21 maja 2013 r. kwotę 402.131,14 zł, co do kwoty 87.710, 56 złotych jako kwotę zapłaconą za wynagrodzenie z tytułu wykonywania umowy za okres 24 - 30 kwietnia 2013 r., a w pozostałym zakresie rozliczyła jako kwoty zapłacone za kolejne faktury.

Z uwagi na wyrok Sądu Arbitrażowego powstała także konieczność skorygowania faktur za okres po 12 czerwca 2013 r. do końca 2013 r. Korekta faktur nastąpi przez Spółkę po bezskutecznym upływie terminu do wniesienia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego (jeżeli Spółka nie zdecyduje się na wniesienie skargi), albo - po prawomocnym oddaleniu skargi Spółki o uchylenie wyroku sądu polubownego, a jako przyczynę korekt Spółka zamierza wpisać: "wykonanie wyroku Sądu Arbitrażowego w zakresie czasu trwania umowy".

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 4 maja 2016 r. Spółka dodatkowo wyjaśniła, że:

* Spółka jest podatnikiem podatku VAT czynnym.

* Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności po dniu 12 czerwca 2013 r. dla Kontrahenta związanych z Umową zawartą w 2004 r.

* Wnioskodawca wniósł w marcu 2016 r. skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego. Jako podstawy skargi wskazano naruszenie podstawowych zasad porządku prawnego Rzeczpospolitej Polskiej oraz naruszenie podstawowych zasad postępowania przed sądem polubownym. Wniesiona skarga nie dotyczy jednak meritum sprawy wniosku o interpretację, tj. czy usługa była wykonywana po dniu 12 czerwca 2013 r., lecz kwestii rozliczenia wcześniejszego rozwiązania Umowy z 2004 r. Skarga nie została jeszcze rozpoznana przez sąd. Decyzję o wniesieniu skargi kasacyjnej Wnioskodawca podejmie po wydaniu przez sąd wyroku orzekającego o skardze o uchylenie wyroku sądu polubownego.

* Wnioskodawca wskazuje, że w ramach postępowania o uchylenie wyroku sądu polubownego, nie można kwestionować ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd polubowny. Spółka nie podziela jednak stanowiska sądu polubownego, iż Umowa z 2004 r. rozwiązała się z dniem 12 czerwca 2013 r. oraz że nie obowiązywała przez kolejne miesiące po 12 czerwca 2013 r.

* Zamiar Spółki związany z zapytaniem o wydanie interpretacji indywidualnej to uzyskanie odpowiedzi odnośnie rozliczeń podatkowych przy założeniu, że Umowa z 2004 r. uległa rozwiązaniu z dniem 12 czerwca 2013 r.

* Otrzymana przez Spółkę kwota 402.131,14 zł stanowi odszkodowanie wpłacone do niej przez kontrahenta tytułem wcześniejszego rozwiązania przez Kontrahenta umowy z 2004 r.

* Spółka pierwotnie uznawała, że wpłacona kwota przez Kontrahenta stanowiła zapłatę za kolejne wystawiane przez nią do Kontrahenta faktury za czynsz najmu. Taka postawa Spółki była związana m.in. z powstałym już sporem z Kontrahentem. W opinii Spółki uznanie od razu, że kwota otrzymana stanowi odszkodowanie stawiałoby Spółkę w niekorzystnym świetle w odniesieniu do toczącego się sporu - później także przed Sądem Polubownym. Uznanie - zgodnie ze stanowiskiem Kontrahenta - że otrzymana kwota to odszkodowanie powodowałoby, że wbrew wcześniejszym swoim twierdzeniom Spółka sama uznała, iż Umowa z 2004 r. została skutecznie rozwiązana w terminie wskazanym przez Kontrahenta. W interesie Spółki było jednak to, żeby Umowa z 2004 r. nadal wiązała Strony, gdyż w takim przypadku Spółka mogłaby dochodzić czynszu za kolejne miesiące 2013 r. Wnioskodawca nie wykazał więc konsekwentnie otrzymanej kwoty jako przychodu podatkowego tytułem odszkodowania, lecz do przychodu podatkowego wykazywał - jako przychód należny - kwoty wynikające z wystawianych faktur za czynsz najmu za okres do dnia 31 grudnia 2013 r.

* Wyrok Sądu Polubownego przesądził, że wcześniejsze stanowisko Spółki w odniesieniu do czasu trwania Umowy z 2004 r. było nieprawidłowe. Zgodnie z przedmiotowym wyrokiem, Umowa z 2004 r. uległa rozwiązaniu w dniu 12 czerwca 2013 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy otrzymane przez Spółkę w 2013 r. odszkodowanie powinno być rozpoznane jako przychód podatkowy w momencie jego otrzymania, tj. w 2013 r... (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 4 maja 2016 r.)

Czy korekty faktur należy rozliczyć w podatku dochodowym bieżąco w 2016 r. (w przypadku bezskutecznego upływu terminu do wniesienia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego) czy skorygować przychody podatkowe wykazane w 2013 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, stosując wyrok Sądu Polubownego w powyższym zakresie - Spółka stoi na stanowisku, że powinna skorygować przychód podatkowy wykazany w 2013 r. o kwotę otrzymanego odszkodowania. Fakt otrzymania odszkodowania jest obecnie bezsporny. Nie ma tutaj także wątpliwości, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT przychód podatkowy powstaje z momentem otrzymania wartości pieniężnych.

Założenia powyższego stanowiska Spółki nie zmienia fakt wniesienia przez Spółkę skargi od wyroku Sądu Polubownego. Skarga Wnioskodawcy nie dotyczy samego faktu otrzymania odszkodowania.

Spółka podkreśla, że z uwagi na zaistniały stan faktyczny związany z funkcjonowaniem Umowy z 2004 r. w 2013 r. i określeniem momentu zakończenia tej Umowy, a także w związku z wydanym wyrokiem Sądu Arbitrażowego Spółka uznała, że powinna postąpić w sposób najbardziej optymalny w swoich rozliczeniach podatkowych, tj. w zakresie podatku CIT Spółka powinna:

* wykazać w 2013 r. otrzymaną kwotę odszkodowania jako przychód podatkowy tego okresu, co skutkować będzie skorygowaniem rozliczeń podatkowych 2013 r. i zapłatą odsetek od zobowiązań podatkowych za ten okres,

* zmniejszyć przychód podatkowy o kwotę wykazaną na wystawionych fakturach korygujących bieżąco

(stanowisko sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 4 maja 2016 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, faktury korygujące powinny pomniejszać przychód podatkowy bieżącego roku, tj. powinny zostać uwzględnione w 2016 r.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT przychodem podatkowym są otrzymane pieniądze, w tym kwoty otrzymanych odszkodowań. Jednocześnie przepis art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT stanowi, że za datę powstania przychodu uważa się dzień wykonania usługi.

Spółka wystawiając faktury w 2013 r. wykazywała przychód podatkowy z ostatnim dniem miesiąca, za który faktura była wystawiana. Zapłaty przez kontrahentów Spółka konsekwentnie traktowała zawsze jako zapłaty za wystawiane faktury. W taki sam sposób Spółka rozliczała faktury wystawiane na rzecz Kontrahenta oraz otrzymywane przez tego Kontrahenta zapłaty. Postępowanie Spółki w 2013 r. w zakresie rozliczeń podatkowych było prawidłowe.

Wyrok Sądu Arbitrażowego w sporze z Kontrahentem dotyczył czasu trwania umowy i czasu wykonywania usług przez Spółkę na rzecz Kontrahenta. Uznanie przez Sąd Arbitrażowy - wbrew twierdzeniom Spółki, że umowa pomiędzy stronami została wcześniej rozwiązana, a Kontrahent ma zapłacić faktury do okresu rozwiązania umowy, wywołało określone skutki podatkowe po stronie Spółki.

Wpłacona przez Kontrahenta na rzecz Spółki 21 maja 2013 r. kwota 402.131,14 zł nie została w wyroku Sądu Arbitrażowego uznana za wpłatę związaną z wystawionymi fakturami. W konsekwencji wyroku Sądu Arbitrażowego Spółka zaliczoną pierwotnie kwotę na zapłatę za faktury powinna uznać za wpłatę przez Kontrahenta odszkodowania. W takim przypadku Spółka powinna zastosować uregulowania art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT i uznać, że przychód podatkowy z tytułu odszkodowania powstał w 2013 r. jako przychód podatkowy rozliczany w sposób kasowy.

Wyrok Sądu Arbitrażowego przesądza także o czasie trwania umowy oraz o tym do kiedy były wykonywane usługi przez Spółkę na rzecz Kontrahent. Z wyroku Sądu Arbitrażowego wynika, że wystawiane faktury po 12 czerwca 2013 r. wystawiane były niezasadnie, gdyż umowa już nie obowiązywała wbrew twierdzeniom Spółki. Podatnik jest więc obecnie zobowiązany do skorygowania faktur pierwotnie wystawianych w 2013 r. a dotyczących okresu po 12 czerwca 2013 r.

W ocenie Spółki, korekty faktur powinny zostać wystawione po bezskutecznym upływie terminu do złożenia skargi o uchylenie wyroku Sadu Arbitrażowego lub po prawomocnym oddaleniu takiej skargi, gdyż do tego czasu strony mogą kwestionować (potencjalnie) skutecznie ustalenia Sądu Arbitrażowego w odniesieniu także do czasu trwania umowy. W konsekwencji momentem wystawienia faktury korygującej powinien być miesiąc nie wcześniejszy niż miesiąc bezskutecznego upływu terminu do wniesienia skargi o uchylenie tego wyroku lub po prawomocnym oddaleniu takiej skargi.

Dodany od 1 stycznia 2016 r. przepis art. 12 ust. 3j Ustawy o CIT stanowi, że jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą pomyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca.

W opinii Spółki, faktyczną przyczyną korekt faktur pierwotnych wystawionych przez Spółkę w 2013 r. jest: "niepodlegający uchyleniu wyrok Sądu Arbitrażowego w zakresie czasu trwania umowy". Do czasu prawomocnego zakończenia sporu przed Sądem Arbitrażowym, Spółka uznawała, że faktury wystawione w 2013 r. były prawidłowe. Korekta faktur wystawionych w 2013 r. jest spowodowana ustaleniami Sądu Arbitrażowego zawartymi w wydanym przez siebie wyroku. W konsekwencji powyższego należy uznać, że przyczyna wystawienia faktur korygujących powstała obecnie - w 2016 r. i korekta przychodów podatkowych powinna również nastąpić w bieżącym roku podatkowym. Nie są bowiem spełnione przesłanki wynikające z przepisu art. 12 ust. 3j Ustawy o CIT pozwalające na skorygowanie przychodów podatkowych wykazanych w 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Z treści wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie magazynowania paliw. W 2004 r. zawarła umowę z Kontrahentem, na podstawie której składowała paliwa oraz otrzymywała wynagrodzenie za tę usługę. W kwietniu 2013 r. Kontrahent wypowiedział ww. umowę. Pomiędzy Spółką a Kontrahentem powstał spór, który skierowano do rozstrzygnięcia przez sąd arbitrażowy. Zdaniem Spółki umowa uległa rozwiązaniu 31 grudnia 2013 r. i do tego czasu wystawiała faktury za usługi i wykazywała przychód podatkowy pomimo że Kontrahent nie dokonywał płatności za te usługi. Kontrahent jedynie wypłacił Spółce stosowną kwotę tytułem odszkodowania za wypowiedzenie umowy. Spółka domagała się uznania kwoty zapłaconej przez Kontrahenta tytułem odszkodowania za wynagrodzenie za wykonaną usługę za okres od 24 do 30 kwietnia 2013 r. oraz zasądzenia wynagrodzenia za wykonywane usługi za okres do 1 maja do 31 grudnia 2013 r. Sąd Arbitrażowy potwierdził w wyroku, że wypłacona przez Kontrahenta w istocie jest odszkodowaniem. Zasądził również na rzecz Spółki część wynagrodzenia za usługi. W związku z powyższym zaistniała konieczność skorygowania przychodu za rok 2013 r.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.p.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Na mocy ust. 3 powołanego artykułu, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zatem przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana przez ustawodawcę w treści art. 12 ust. 3a u.p.d.o.p.

Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Przytoczony przepis w odniesieniu do podmiotów uzyskujących przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ustanawia generalną zasadę określającą moment powstania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek od tak skonstruowanej zasady wprowadzają zapisy art. 12 ust. 3c-3g oraz 3j-3 m u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p., w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w zakresie pierwszego z zadanych pytań, do ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu otrzymanego odszkodowania, będzie miał zastosowanie art. 12 ust. 3e u.p.d.o.p. Powyższy przepis jest przepisem szczególnym i ma zastosowanie do przychodów z działalności gospodarczej, niezwiązanych z działalnością operacyjną Spółki to jest takich, z którymi nie wiąże się wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub wykonanie usługi. Zatem przepis ten będzie miał zastosowanie m.in. do przychodów z tytułu otrzymanych odszkodowań. Tym samym stanowisko Spółki, zgodnie z którym przychód po stronie Spółki z tytułu otrzymania odszkodowania powstał w dniu otrzymania tego odszkodowania, tj. w roku 2013 r., uznać należy za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do drugiego z zadanych pytań w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wskazać należy, że w rozpoznawanej sprawie możliwość dokonania korekt przychodu wystąpi dopiero po uprawomocnieniu się wyroku Sądu, a więc najwcześniej w roku 2016.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz. U. z 2015 r. poz. 1595, dalej: "ustawa nowelizująca"), która dokonała nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych m.in. poprzez dodanie art. 12 ust. 3j. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej wynika, że moment ujęcia faktury korygującej, zarówno po stronie przychodów, jak i kosztów podatkowych, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura. Jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (zawierała pomyłki), wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego (odpowiednio daty poniesienia kosztu), wynikającego z faktury pierwotnej. Natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu, czy zwrot towaru, fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, zdarzeniem powodującym konieczność dokonania przez Wnioskodawcę korekty przychodów jest wystawienie faktury korygującej w związku z wyrokiem sądu arbitrażowego z dnia 23 grudnia 2015 r., od którego służy Spółce możliwość odwołania. Jak wskazano wyżej, podstawą do skorygowania przychodów będzie prawomocny wyrok sądu.

Skoro zatem Spółka zobowiązana będzie do wystawienia faktury korygującej już w roku 2016 r. po uprawomocnieniu się wyroku sądu to w kwestii korekty przychodów zastosowania znajdą przepisy u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym po 31 grudnia 2015 r. Oznacza to, że w sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 12 ust. 3j u.p.d.o.p. wprowadzony ustawą nowelizującą, zgodnie z którym, korekty należy dokonać poprzez zmniejszenie przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca.

Stanowisko Spółki w zakresie korekty przychodów również należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pozostałych pytań, tj. zadanych we wniosku jako drugie i trzecie, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.