IBPB-1-1/4511-252/15/ŚS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 25 maja 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 26 maja 2015 r.), uzupełnionym 2 lipca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zamortyzowania wskazanego we wniosku składnika majątku w okresie 15 lat - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 maja 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zamortyzowania wskazanego we wniosku składnika majątku w okresie 15 lat. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 19 czerwca 2015 r. Znak: IBPB-1-1/4511-252/15/ŚS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 lipca 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wraz z 3 osobami, które prowadzą odrębne jednoosobowe działalności gospodarcze (specjalistyczne praktyki lekarskie) zamierza kupić część lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej 70 m². Udział Wnioskodawczyni w ww. lokalu wynosi #188; części, udział jej męża wynosi #188; części, a trzeciej osoby #189; części. Koszt lokalu to 650.000 zł, natomiast jej udziału 162.500 zł. W lokalu użytkowym poprzedni właściciele od 31 marca 2005 r. prowadzą działalność medyczną. Wnioskodawczyni zamierza kupić lokal na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (specjalistyczna praktyka lekarska). W przypadku Wnioskodawczyni będzie to druga lokalizacja jej działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 30 czerwca 2015 r., Wnioskodawczyni wskazała, że:

* pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi od 2001 r. i jest ona opodatkowana podatkiem liniowym (19%),

* lokal użytkowy, o którym mowa we wniosku, w dniu jego nabycia będzie spełniał kryteria środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* lokal niemieszkalny zostanie zaklasyfikowany przez Wnioskodawczynię do grupy 121 KRŚT (winno być: KŚT),

* od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia tego lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej upłynie 10 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy mogę amortyzować ww. lokal użytkowy w okresie 15 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może amortyzować #188; lokalu użytkowego w okresie 15 lat.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 w ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie natomiast do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22h ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22I, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

* dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

* trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

* kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

* dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy. Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego, wynika m.in., że Wnioskodawczyni wraz z 3 osobami, które prowadzą odrębne jednoosobowe działalności gospodarcze (specjalistyczne praktyki lekarskie) zamierza kupić lokal użytkowy o powierzchni całkowitej wynoszącej 70 m². Udział Wnioskodawczyni w tym lokalu wynosi #188; części, udział jej męża wynosi #188; części, a trzeciej osoby #189; części. W lokalu użytkowym poprzedni właściciele od 31 marca 2005 r. prowadzą działalność medyczną. Wnioskodawczyni zamierza nabyć lokal na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (specjalistyczna praktyka lekarska). Lokal użytkowy w dniu jego nabycia będzie spełniał kryteria środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia tego lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej upłynie 10 lat. Wnioskodawczyni zakwalifikowała ww. składnik majątku do grupy 121 KŚT.

W świetle powyższego o ile wskazana przez Wnioskodawczynię klasyfikacja lokalu, oparta o KŚT jest prawidłowa, to w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym zastosowanie może znaleźć cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, bowiem zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stawką amortyzacyjną właściwą dla wskazanego we wniosku lokalu niemieszkalnego jest stawka 2,5%.

W ww. przypadku okres amortyzacji lokalu użytkowego nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a więc jak wynika z wniosku o 10 lat. Oznacza to tym samym, że okres amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu nie może być krótszy niż 30 lat. Zatem Wnioskodawczyni nie będzie mogła amortyzować ww. lokalu w okresie 15 lat, co oznacza tym samym, że przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Wskazać przy tym należy, że w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 121 Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.