IBPB-1-1/4511-238/16/BK - Ustalenie obowiązku podatkowego w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez rezydenta Włoch z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Republiki Włoskiej oraz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 19 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 28 czerwca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez rezydenta Włoch z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Republiki Włoskiej oraz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest prawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez rezydenta Włoch z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Republiki Włoskiej oraz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 czerwca 2016 r. Znak IBPB-1-1/4511-238/16/BK, IBPB-1-1/4511-239/16/BK, IBPP4/4512-55/16/LG wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 28 czerwca 2016 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną będącą obecnie polskim rezydentem podatkowym. Jako radca prawny prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych. W Polsce świadczy działalność jako radca prawny, natomiast we Włoszech będzie świadczyć usługi jako prawnik zagraniczny, po wpisaniu się na listę prawników zagranicznych właściwej Izby Adwokackiej. Wnioskodawczyni posiada polski numer identyfikacji podatkowej i będzie posiadała włoski numer identyfikacji podatkowej. Wnioskodawczyni zamierza przeprowadzić się do Włoch i co się z tym wiąże zostać włoskim rezydentem podatkowym. Jednocześnie będzie nadal posiadała zarejestrowaną działalność gospodarczą w Polsce (jako radca prawny) oraz będzie posiadała na terenie Włoch zakład w rozumieniu Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 22 czerwca 2016 r., wskazano m.in., że:

* wniosek o wpis na listę prawników zagranicznych zostanie złożony jeszcze w 2016 r., zatem działalność gospodarcza również zostanie założona w 2016 r. Działalność będzie prowadzona we Włoszech w formie "biura" w jednym z miast włoskich. Od momentu rozpoczęcia wykonywania działalności zawodowej (gospodarczej) jako prawnik zagraniczny we Włoszech, miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni będą Włochy i tym samym działalność we Włoszech będzie "zakładem głównym" - gdzie będzie w przeważającej części prowadzona działalność gospodarcza (stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej),

* mimo prowadzenia działalności jako prawnik zagraniczny we Włoszech, Wnioskodawczyni nadal będzie w Polsce prowadziła biuro. Zatem częściowo działalność zawodowa (gospodarcza) będzie świadczona także za pośrednictwem biura polskiego, zwłaszcza dla klientów, dla których w danej sprawie właściwa będzie jurysdykcja sądów polskich,

* Wnioskodawczyni będzie systematycznie przyjeżdżać do Polski w celu wykonywania zleceń na rzecz polskich klientów np. uczestniczyć w rozprawach sądowych. Ponadto Wnioskodawczyni zamierza dla klientów polskich świadczyć usługi prawne również zdalnie np. za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość tj. będąc we Włoszech wysłać opinię prawną klientowi za pośrednictwem wiadomości e-mail,

* obecnie siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawczyni znajduje się w Polsce. Jednak od momentu rozpoczęcia wykonywania działalności zawodowej - gospodarczej jako prawnik zagraniczny we Włoszech, miejscem zamieszkania Wnioskodawczyni będą Włochy, gdzie znajdować się będzie również siedziba jej działalności, zatem w przeważającej części czynności zawodowe będą świadczone z Włoch. Ponieważ Wnioskodawczyni będzie jednak systematycznie przyjeżdżać do Polski, nie częściej jednak niż raz na miesiąc, to będzie się zdarzało, że czynności zawodowe będzie wykonywała bezpośrednio w Polsce (np. będąc fizycznie w Polsce np. poprzez uczestnictwo w rozprawach, udzielanie porad prawnych, sporządzanie pism procesowych). Biuro w Polsce stanie się tym samym "dodatkowym", nie "głównym/stałym" miejscem prowadzenia działalności gospodarczej.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego wynikają również z zadanego pytania, gdzie wskazano, że będąc włoskim rezydentem podatkowym, Wnioskodawczyni będzie posiadała ośrodek interesów życiowych we Włoszech.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawczyni będąc włoskim rezydentem podatkowym, mającym miejsce stałego zamieszkania we Włoszech i ośrodek interesów życiowych we Włoszech, prowadząc zarówno w Polsce, jak i we Włoszech zarejestrowaną jednoosobową działalność zawodową, w Polsce jako radca prawny, natomiast we Włoszech jako prawnik zagraniczny, będący podatnikiem VAT w obydwu krajach, zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską, a Włochami, dochody wynikające z działalności zakładu położonego we Włoszech mogą nie być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce, tylko odpowiednim podatkiem we Włoszech.

2. Czy Wnioskodawczyni będąc włoskim rezydentem podatkowym, mającym miejsce stałego zamieszkania we Włoszech i ośrodek interesów życiowych we Włoszech, prowadząc zarówno w Polsce, jak i we Włoszech zarejestrowaną jednoosobową działalność zawodową, w Polsce jako radca prawny, natomiast we Włoszech jako prawnik zagraniczny, będący podatnikiem VAT w obydwu krajach, zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską, a Włochami, dochody wynikające z działalności gospodarczej zarejestrowanej w Polsce powinny być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce, a nie odpowiednim podatkiem we Włoszech.

(pytania oznaczone we wniosku nr 3 i 4)

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z treścią umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzona w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. jeśli przedsiębiorca posiada działalność gospodarczą w jednym państwie, a zakład w drugim państwie, to zyski tego zakładu mogą być opodatkowane w drugim państwie, a nie w pierwszym. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że dochody wynikające z działalności zakładu położonego we Włoszech mogą nie być opodatkowane podatkiem dochodowym w Polsce, tylko odpowiednim podatkiem we Włoszech.

Natomiast dochody wynikające z działalności zarejestrowanej w Polsce powinny być opodatkowane w Polsce, a nie odpowiednim podatkiem we Włoszech.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zauważyć należy, że w kontekście zadanych pytań i przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawczyni, wyznaczających zakres rozpatrzenia wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie kwestia dot. ustalenia obowiązku podatkowego w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez rezydenta Włoch z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Republiki Włoskiej oraz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) oraz umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374). Nie jest natomiast przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej kwestia rezydencji podatkowej Wnioskodawczyni, ani też kwestia ustalenia miejsca (kraju) właściwego do opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez Wnioskodawczynię przed przeniesieniem ośrodka interesów gospodarczych i życiowych do Republiki Włoskiej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają:

* wszelkiego rodzaju dochody (przychody) uzyskane przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski, niezależnie od tego gdzie (na terytorium jakiego kraju) znajduje się, bądź powstało źródło, z którego dochody te (przychody) pochodzą (położony jest składnik majątku, czy też miało miejsce zdarzenie powodujące powstanie przychodu lub dochodu),

* wszelkiego rodzaju dochody (przychody) innych osób fizycznych, jeżeli osiągnięte zostały one na terytorium Polski, bądź też pochodzą one ze źródła (np. składników majątku) znajdującego się w Polsce.

Stosowanie zasad ustalania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, wynikających wyłącznie z ustawodawstwa wewnętrznego poszczególnych państw (w tym także wyłącznie na podstawie przepisów cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) mogłoby prowadzić do sytuacji, w której podatnik posiadający miejsce zamieszkania w jednym państwie (oraz związany z tym nieograniczony obowiązek podatkowy), osiągający dochód (przychód) ze źródła położonego w innym państwie (podlegający tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce położenia tego źródła) zobowiązany byłby do zapłaty podatku w obu tych krajach, co skutkowałoby podwójnym opodatkowaniem tego samego przysporzenia majątkowego. W celu uniknięcia tego opodatkowania, pomiędzy państwami, w tym także Polską, zawierane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Celem zawierania tych umów jest ustalenie reguł kolizyjnych prowadzących do wyeliminowania podwójnego opodatkowania tego samego przysporzenia majątkowego, uzyskanego przez podatnika, a wynikającego z faktu, że z jednej strony państwo jego rezydencji podatkowej rości sobie prawo do opodatkowania wszelkich dochodów uzyskanych przez podatnika mającego w tym kraju nieograniczony obowiązek podatkowy (niezależnie od miejsca ich uzyskania), a z drugiej strony państwo, w którym położony jest majątek, bądź nastąpiło zdarzenie, z którego pochodzi to przysporzenie (źródło przychodu), realizuje przysługujące mu prawo do pobierania podatku z tytułu miejsca osiągnięcia dochodu (przychodu). Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stosuje się zatem w takim zakresie, w jakim następuje kolizja ustawodawstw wewnętrznych, normujących opodatkowanie podatkiem dochodowym uzyskanego przez podatnika przysporzenia majątkowego, wynikająca z faktu, że podatnik ten posiada nieograniczony obowiązek podatkowy w jednym państwie, a jednocześnie, z uwagi na położenie źródła przychodu w drugim państwie (generowanego na skutek posiadania tam składnika majątku, czy też zaistnienia określonego zdarzenia prawnego) powstaje po jego stronie obowiązek podatkowy także w drugim państwie, co skutkuje obowiązkiem dwukrotnego opodatkowania tego samego przychodu (dochodu).

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że co prawda w chwili obecnej Wnioskodawczyni jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym w Polsce działalność gospodarczą i świadczącym usługi prawne na terytorium Włoch, jednakże w 2016 r. zamierza przenieść swój ośrodek interesów osobistych i gospodarczych do Włoch, gdzie uzyska status rezydenta podatkowego tego kraju. Jednocześnie, głównym miejscem prowadzenia przez nią działalności gospodarczej będą Włochy, a w Polsce utrzymywała będzie jedynie biuro. W celach reprezentacji zleceniodawców w postępowaniach sądowych będzie przyjeżdżała do Polski, nie częściej jednak niż raz w miesiącu. Przy czym, dla polskich zleceniodawców zamierza również świadczyć usługi zdalnie, przesyłając odpowiedzi pocztą e-mail. Biuro w Polsce stanie się tym samym "dodatkowym", nie "głównym/stałym" miejscem prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe oznacza, że jako włoski rezydent podatkowy, Wnioskodawczyni podlegała będzie w tym kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, konsekwencją czego będzie, co do zasady, obowiązek opodatkowania dochodów uzyskiwanych w związku prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium Włoch. W tym też zakresie z uwagi na tożsamość rezydencji podatkowej Wnioskodawczyni oraz miejsca prowadzenia przez nią działalności gospodarczej nie dojdzie do sytuacji, w której mogłoby dojść do podwójnego opodatkowania uzyskiwanych przez nią dochodów, a tym samym konieczności zastosowania odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast w Polsce Wnioskodawczyni podlegała będzie co do zasady ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, od dochodów osiąganych wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Stosownie bowiem do treści art. 7 ust. 2 tej umowy, jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Uzyskiwany dochód z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce będzie zatem podlegał opodatkowaniu we Włoszech chyba, że działalność gospodarcza na terytorium Polski prowadzona będzie przez położony tu "zakład", przez który zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 umowy należy rozumieć, stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa, a w szczególności:

Przy czym, w myśl art. 5 ust. 3 ww. umowy, określenie "zakład" nie obejmuje:

Zauważyć przy tym należy, że rezydent podatkowy danego kraju nie prowadzi, w tym samym kraju działalności gospodarczej za pośrednictwem zakładu, lecz za pośrednictwem posiadanego w tym kraju przedsiębiorstwa. Aby możliwym było powstanie zakładu rezydencja podatkowa podmiotu gospodarczego musi różnić się od miejsca - kraju wykonywania działalności gospodarczej.

Dokonując interpretacji postanowień ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Wynikające z nich zasady zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem. W komentarzu do art. 5 ust. 1 Modelowej Konwencji OECD stwierdzono, iż: ustęp ten definiuje określenie "zakład" jako stałą placówkę, przez którą przedsiębiorstwo prowadzi całkowicie lub częściowo swoją działalność. Definicja zawiera następujące warunki:

* istnienie "placówki działalności gospodarczej", tj. pomieszczeń, a w pewnych okolicznościach maszyn i urządzeń;

* taka placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu, z pewnym stopniem trwałości;

* prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej stałej placówki; oznacza to, że osoby, które w taki lub inny sposób są zależne od przedsiębiorstwa, prowadzą działalność przedsiębiorstwa w państwie, w którym stała placówka jest położona.

Spełnienie wszystkich ww. warunków, powoduje, iż przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą za pośrednictwem zagranicznego zakładu.

Przy czym, w świetle powołanego Komentarza, określenie "placówka" obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego czy są wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Placówka - jako miejsce działalności gospodarczej - może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób (...). Placówka może być usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa, na przykład wówczas, gdy przedsiębiorstwo zagraniczne dysponuje stale pomieszczeniem (lub jego częścią) należącym do innego przedsiębiorstwa (...). Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy, aby zaistniała stała placówka gospodarcza. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówka.

Określenie "za pośrednictwem" w świetle cyt. Konwencji, należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu, czy też przestrzeni pozostającej w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa". O stałości placówki świadczy natomiast istnienie więzi "między placówką a określonym punktem geograficznym. Nie ma znaczenia jak długo przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się państwie. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki okres. (...) Zwykle nie uważa się, iż zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy. Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny, w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana". Przy czym, "czasowe przerwy w działalności nie powodują, że zakład przestaje istnieć". Tym samym "jeżeli konkretna placówka jest użytkowana tylko przez krótki okres, lecz to użytkowanie powtarza się regularnie przez długi okres, to nie można uważać, że taka placówka ma czysto tymczasowy charakter.

Odnosząc powyższe unormowania do sytuacji przedstawionej we wniosku oraz jego uzupełnieniu stwierdzić należy, że po przeniesieniu ośrodka interesów osobistych i gospodarczych do Włoch, jako włoski rezydent podatkowy, Wnioskodawczyni będzie świadczyć usługi prawne na terytorium Włoch za pośrednictwem posiadanego tam "przedsiębiorstwa", natomiast na terytorium Polski, za pośrednictwem znajdującego się w Polsce zakładu w rozumieniu art. 5 ust. 1 i 2 ww. umowy. Oznacza to, że dochody uzyskane

z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce, jako dochody zagranicznego zakładu Wnioskodawczyni podlegać będą opodatkowaniu w Polsce jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi. Natomiast dochody uzyskane z prowadzonej na terytorium Włoch działalności gospodarczej za pośrednictwem posiadanego tam przedsiębiorstwa nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych przez rezydenta Włoch z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Republiki Włoskiej oraz na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z powyższymi zastrzeżeniami, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie będącym przedmiotem wniosku wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.