IBPB-1-1/4510-47/16/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lutego 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 15 lutego 2016 r.), uzupełnionym 22 kwietnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie niepowstania przychodu z tytułu przedawnionego zobowiązania - jest nieprawidłowe.

W dniu 15 lutego 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie niepowstania przychodu z tytułu przedawnionego zobowiązania. W dniu 22 kwietnia 2016 r. powyższy wniosek został uzupełniony.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Sp. z o.o., w 2013 r. kupił towar u jednego ze swoich kontrahentów. Kwotę netto wskazaną w otrzymanej na tę okoliczność fakturze, spółka zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powstałym między stronami sporem, spółka ostatecznie nie dokonała zapłaty przedmiotowego zobowiązania. Jednocześnie zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym samym 2013 r. kwota wynikająca z niezapłaconej faktury została przez spółkę wyksięgowana z kosztów uzyskania przychodów. Zobowiązanie spółki wynikające z powyższej niezapłaconej faktury uległo przedawnieniu w 2015 r.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 18 kwietnia 2016 r. wskazano, że podstawą przedawnienia ww. roszczenia jest art. 554 Kodeksu cywilnego. Wskazano również, że towar za który nie dokonano płatności, Wnioskodawca przejął na własność.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w opisanej sytuacji spółka powinna wykazać przychód w związku z przedawnieniem nieuregulowanego zobowiązania?

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do przychodów zalicza się wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek/kredytów, z wyjątkiem umorzonych pożyczek z funduszu pracy. Zdaniem spółki jednakże, przedawnione zobowiązanie opisane wyżej, nie stanie się w tym przypadku przychodem. Zaznaczyć należy, że art. 15b ustawy o CIT nakazujący korektę kosztów z niezapłaconych faktur został dodany w 2013 r. przez ustawę o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych. W myśl przyjętych wówczas założeń, mechanizm tzw. Korekty kosztów miał przyczyniać się do likwidacji zatorów płatniczych i poprawy sytuacji finansowej przedsiębiorców. W rzeczywistości jednak, ustawa o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce przyczyniła się do ich wzrostu, a jednocześnie nie wpłynęła na likwidację zatorów płatniczych. W uzasadnieniu do ustawy z sierpnia 2015 r. uchylającej ten obowiązek, ustawodawca przyznał się do pomyłki. Wskazał, że "rozwiązanie to nie spełniło swojej funkcji". Nie tylko nie doprowadziło do likwidacji zatorów płatniczych, ale też wiązało się z "dodatkowymi obowiązkami o charakterze instrumentalnym, generując dodatkowe koszty dla przedsiębiorców". Obecnie art. 15b ustawy o CIT został uchylony, jednakże zdaniem spółki nie może ona ponosić kosztów nietrafionego działania ustawodawcy. Niezapłacona faktura zdaniem spółki stała się neutralna podatkowo, i tym samym nie może nagle, z racji przedawnienia, stać się jej przychodem. W ocenie spółki, dokonanie korekty kosztów z uwagi na nieuregulowanie zobowiązania, wyłączyło kwotę takiej faktury z rachunku podatkowego i tym sposobem powinna ona przestać brać udział w ustalaniu wyniku podatkowego, w tym również po stronie przychodów. Faktyczny przedmiot zobowiązania wynikający z faktury, wobec jej neutralności podatkowej w ocenie spółki wyłącza ją również z kategorii przedawnionych zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W tym miejscu spółka pragnie również zwrócić uwagę na obowiązujący od 1 stycznia 2016 r. zapis art. 2a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, który mówi o tym, iż niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego, rozstrzyga się na korzyść podatnika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., - dalej: u.p.d.o.p.), za przychody uznaje się w szczególności wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności (...) wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Z opisu stanu faktycznego przestawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w 2013 r. kupił towar u jednego ze swoich kontrahentów. Kwotę netto wskazaną w otrzymanej na tę okoliczność fakturze, spółka zaliczyła do kosztów podatkowych. W związku z powstałym między stronami sporem, spółka ostatecznie nie dokonała zapłaty przedmiotowego zobowiązania. Jednocześnie zgodnie z art. 15b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w tym samym 2013 r. kwota wynikająca z niezapłaconej faktury została przez spółkę wyksięgowana z kosztów uzyskania przychodów. Zobowiązanie spółki wynikające z powyższej niezapłaconej faktury uległo przedawnieniu w 2015 r. Wskazano również, że podstawą przedawnienia ww. zobowiązania jest art. 554 Kodeksu cywilnego. Wnioskodawca przejął na własność towar za który nie dokonano płatności.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że u Wnioskodawcy powstał przychód w związku z przedawnieniem nieuregulowanego zobowiązania, który należy rozliczyć wraz z pozostałymi przychodami z działalności gospodarczej. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależniają powstania przychodu z tytułu umorzonych lub przedawnionych zobowiązań od tego, czy zobowiązania te mają charakter "kosztowy" i czy były u dłużnika zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Zauważyć także trzeba, że konieczność korekty kosztów uzyskania przychodu wynika z faktu nieuregulowania (niezapłacenia) zobowiązania wynikającego z faktury dokumentującej zakup towaru, a konieczność wykazania przychodu podatkowego związana jest z przedawnieniem zobowiązania.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że nie powstanie u niego przychód w związku z przedawnieniem nieuregulowanego zobowiązania jest nieprawidłowe.

Natomiast w kontekście przywołanej przez Wnioskodawcę zasady in dubio pro tributario (rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika), zawartej w art. 2a Ordynacji podatkowej, zauważyć należy, że zgodnie z tą zasadą, niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego rozstrzyga się na korzyść podatnika. W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji, Organ dokonując oceny stanowiska Wnioskodawcy w sposób, z którym Wnioskodawca się nie zgadza, nie miał natomiast żadnych wątpliwości dot. wykładni przepisów prawa podatkowego, będących przedmiotem niniejszej sprawy. Zdaniem tut. Organu wynik prawidłowo przeprowadzonej wykładni przepisów, będących przedmiotem niniejszej interpretacji, jest odmienny od wskazywanego przez Wnioskodawcę. Tym samym nie istniały jakiekolwiek przesłanki do zastosowania ww. zasady w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.