IBPB-1-1/4510-140/16/NL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 maja 2016 r., który w tym samym dniu wpłynął do tut. Biura za pośrednictwem platformy e-PUAP, uzupełnionym 13 czerwca i 12 lipca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanych we wniosku nieruchomości budynkowych oraz prawa ochronnego do znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 20 maja 2016 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP, wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanych we wniosku nieruchomości budynkowych oraz prawa ochronnego do znaku towarowego. Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 1 lipca 2016 r. Znak IBPB-1-1/4510-140/16/NL wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 12 lipca 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Spółka", "Wnioskodawca"), polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się wynajmem nieruchomości oraz udzielaniem licencji do praw własności przemysłowej. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkami biurowo-przemysłowymi (dalej: "Nieruchomość") oraz znak towarowy (dalej: "Znak Towarowy"). Spółka uregulowała należność względem zbywcy za Nieruchomość oraz Znak Towarowy. Nieruchomość oraz Znak Towarowy zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera umowy dzierżawy/najmu z podmiotami zainteresowanymi użytkowaniem Nieruchomości. Z tytułu umowy dzierżawy/najmu Nieruchomości Wnioskodawca otrzymuje czynsze dzierżawne/czynsze najmu. Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka udziela za wynagrodzeniem licencji do użytkowania Znaku Towarowego. Z powyższych tytułów Spółka uzyskuje przychody.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 12 lipca 2016 r. wskazano, m.in., że:

* jako środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zostały uznane:

Za środki trwałe zostały uznane naniesienia w postaci budynków przemysłowych, gospodarczych, magazynowych, biurowych, budowli oraz gruntów stanowiących własność Spółki.

Za wartości niematerialne i prawne zostało uznane prawo użytkowania wieczystego gruntów z uwagi na fakt, iż nie wszystkie działki stanowiły własność zbywcy. Do niektórych z przeniesionych działek zbywca posiadał tytuł prawny w postaci prawa użytkowania wieczystego.

* Spółka dokonuje amortyzacji budynków i budowli położonych na wskazanych nieruchomościach. Spółka amortyzuje znajdujące się na nieruchomościach budynki przemysłowe, gospodarcze, magazynowe, biurowe oraz budowle. Spółka nie amortyzuje gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

* nabyty przez Spółkę Znak Towarowy w chwili nabycia objęty był prawem ochronnym, o którym mowa w ustawie z dnia 30 marca 2009 r. - Prawo własności przemysłowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Znaku Towarowego i Nieruchomości stanowią koszty uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca uprawniony będzie do rozpoznania jako koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości oraz Znaku Towarowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną na gruncie ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z powołanym przepisem aby poniesiony wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów:

Od powołanej w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT zasady ogólnej ustawodawca wprowadził szereg odstępstw. Jednym z wyjątków obowiązujących na gruncie Ustawy o CIT jest art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT wprowadzający szczególną zasadę dotyczącą ujmowania w kosztach wydatków związanych z zakupem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Zgodnie z powołanym przepisem kosztem uzyskania przychodów nie jest wartość wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego czy wartości niematerialnej i prawnej lecz odpisy z tytułu zużycia środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej ustalone zgodnie z przepisami art. 16a-16 m Ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powołanym przepisem środkami trwałymi są:

W konsekwencji składniki majątkowe spełniające łącznie wszystkie z wymienionych kryteriów i nie wymienione w art. 16c Ustawy o CIT stanowią środki trwale w rozumieniu Ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16b ust. 1 Ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT, wartości niematerialne i prawne stanowią nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania, prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410) - wśród wymienionych praw znajdują się znaki towarowe o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji wszystkie prawa majątkowe spełniające łącznie wskazane warunki stanowią wartości niematerialne i prawne w rozumieniu Ustawy o CIT. Przenosząc rozważania na grunt przedmiotowego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca uprawniony jest do zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości oraz Znaku Towarowego ustalonych zgodnie z art. 16a-16 m Ustawy o CIT.

W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej (najem nieruchomości oraz licencjonowanie znaku towarowego), poniesione wydatki na nabycie wskazanych składników pozostają w bezpośrednim związku z prowadzoną działalności gospodarczą podatnika. W ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzenie, że mają one kluczowe znaczenie dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ponieważ generują przychody Wnioskodawcy. W konsekwencji wydatki poniesione na nabycie Nieruchomości oraz Znaku Towarowego pozostaje w bezpośrednim związku z przychodem tj. został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu, a w konsekwencji stanowić będą koszt uzyskania przychodu. Ponadto, na podstawie żadnego z przepisów wskazanych w art. 16 Ustawy o CIT ustawodawca nie wyłączył z katalogu kosztów uzyskania pochodów wydatków poniesionych na nabycie nieruchomości oraz praw własności przemysłowej, w konsekwencji nie zachodzi negatywna przesłanka uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie Nieruchomości oraz Znaku Towarowego. Z uwagi jednak na fakt, że spełnione są przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie Nieruchomości jako środka trwałego, zaś Znaku Towarowego jako własności niematerialnej i prawnej Wnioskodawca nie jest uprawniony do rozliczenia bezpośrednio całej sumy wydatków poniesionych na ich nabycie, lecz obowiązany jest do uwzględnienia ceny nabycia Nieruchomości oraz Znaku Towarowego zgodnie z art. 15 ust. 6 Ustawy o CIT tj. poprzez zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych ustalonych zgodnie z art. 16a-16 m Ustawy o CIT. W ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczenia w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Nieruchomości oraz Znaku Towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z powołanych wyżej przepisów wynika zatem, że wydatki poniesione na zakup środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej nie mogą zostać bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych składników majątku.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi on własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 17a ww. ustawy.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie z art. 16c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Odnosząc się natomiast do wartości niematerialnych i prawnych wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera zamknięty katalog składników majątku, które mogą stanowić wartości niematerialne i prawne w rozumieniu tej ustawy, podlegające amortyzacji podatkowej. Katalog wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej zawarty został w art. 16b ww. ustawy. Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 z późn. zm.) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przy czym, prawa, które mogą stanowić wartości niematerialne i prawne na podstawie art. 16b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, to prawa określone w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 z późn. zm.), tj.m.in. prawa ochronne na znaki towarowe.

Jak wynika z powyższych przepisów, aby ww. prawa określone w Prawie własności przemysłowej mogły zostać uznane przez podatnika za podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne muszą spełniać łącznie następujące przesłanki:

* muszą zostać nabyte przez podatnika,

* muszą nadawać się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* muszą być wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowy leasingu),

* przewidywany okres ich wykorzystywania w ww. sposób powinien być dłuższy niż rok.

Oznacza to, że za wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych może zostać uznane wyłącznie udzielone prawo ochronne na znak towarowy, nabyte przez podatnika na cele prowadzonej działalności gospodarczej od podmiotu trzeciego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się wynajmem nieruchomości oraz udzielaniem licencji do praw własności przemysłowej. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabyła nieruchomość gruntową zabudowaną budynkami biurowo-przemysłowymi oraz znak towarowy. Spółka uregulowała należność względem zbywcy za Nieruchomość oraz Znak Towarowy. Nieruchomość oraz Znak Towarowy zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zawiera umowy dzierżawy/najmu z podmiotami zainteresowanymi użytkowaniem Nieruchomości. Z tytułu umowy dzierżawy/najmu Nieruchomości Wnioskodawca otrzymuje czynsze dzierżawne/czynsze najmu. Ponadto w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka udziela za wynagrodzeniem licencji do użytkowania Znaku Towarowego. Z powyższych tytułów Spółka uzyskuje przychody. Za środki trwałe zostały uznane naniesienia w postaci budynków przemysłowych, gospodarczych, magazynowych, biurowych, budowli oraz gruntów stanowiących własność Spółki. Natomiast za wartości niematerialne i prawne zostało uznane prawo użytkowania wieczystego gruntów z uwagi na fakt, iż nie wszystkie działki stanowiły własność zbywcy. Do niektórych z przeniesionych działek zbywca posiadał tytuł prawny w postaci prawa użytkowania wieczystego. Spółka dokonuje amortyzacji budynków i budowli położonych na wskazanych nieruchomościach. Spółka amortyzuje znajdujące się na nieruchomościach budynki przemysłowe, gospodarcze, magazynowe, biurowe oraz budowle. Spółka nie amortyzuje gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Nabyty przez Spółkę Znak Towarowy w chwili nabycia objęty był prawem ochronnym, o którym mowa w ustawie z dnia 30 marca 2009 r. - Prawo własności przemysłowej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wskazane we wniosku nieruchomości budynkowe (budynki przemysłowe, gospodarcze, magazynowe, biurowe oraz budowle) spełniają wszystkie przesłanki pozwalające na uznanie ich za środki trwałe, o których mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a prawo ochronne do znaku towarowego stanowi własność niematerialną i prawną, o której mowa w art. 16b ust. 1 i zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to Spółka może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tych składników majątkowych i zaliczać je do kosztów uzyskania przychodu. Pamiętać przy tym należy, że grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie podlegają amortyzacji, a więc nie można dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniem uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.