FPW.310.01.2012 - Podatek od nieruchomości w zakresie stawki podatku.

Na podstawie art. 14j § 1 w zw. z § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), Organ podatkowy - Prezydent Miasta Ruda Śląska stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2012 r. o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od nieruchomości w zakresie ustalenia podatnika, przedmiotu i podstawy opodatkowania dla myjni bezdotykowej postawionej na dzierżawionym przez Spółkę gruncie, w części dotyczącej podstawy opodatkowania myjni - jest nieprawidłowe.

Dnia 21 listopada 2012 r. do Organu podatkowego wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej o zakresie stosowania przepisów art. 1a ust. 1, art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym.

Przedstawiony przez Podatnika stan faktyczny:

Spółka A Sp. z o.o. jest właścicielem myjni bezdotykowej znajdującej się na terenie Miasta Ruda Śląska przy ul. P, dzierżawionym od B Sp. z o.o. Obiekt myjni samochodowej posiada podpory, dach, ściany boczne i nie jest trwale związany z gruntem. Zgodnie z postanowieniami umowy łączącej A Sp. z o.o. i B Sp. z o.o., po zakończeniu okresu dzierżawy spółka A Sp. z o.o. zobowiązana jest do demontażu dokonanych naniesień (myjni samochodowej) i przywrócenia terenu do stanu pierwotnego. Nakłady na myjnię zostały rozliczone na dwie odrębne pozycje środków trwałych:

* budowlę, stanowiącą konstrukcję myjni zaliczoną według KŚT do rodzaju 103,

* technikę myjni kontenerowej oraz urządzenia towarzyszące w postaci technologii myjni zaliczone według KŚT do rodzaju 449, 445. Urządzenia myjni zapewniają dodatkową funkcjonalność zdatnego do użycia obiektu budowlanego.

Pytania do przedstawionego stanu faktycznego:

Stanowisko Podatnika:

Ocena stanowiska Wnioskodawcy oraz stanowisko Organu:

Organ podatkowy podziela stanowisko Wnioskodawcy odnośnie pytań o rodzaj przedmiotu opodatkowania i osobę podatnika, nie zgadza się natomiast w kwestii podstawy opodatkowania budowli. I tak:

W myśl art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budynek, jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, stanowi obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przez budowlę na potrzeby podatku od nieruchomości należy rozumieć obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Odwołanie się przez ustawodawcę do przepisów prawa budowlanego implikuje konieczność sięgnięcia do definicji obiektu budowlanego oraz obiektu małej architektury zawartych w art. 3 pkt 1 i pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), które stanowią że:

* przez obiekt budowlany należy rozumieć:

- budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,

- budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,

- obiekt małej architektury;

* pod pojęciem obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności:

- kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,

- posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,

- użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki;

Jak wynika z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, jak również z projektu budowlanego modułowej, bezdotykowej myjni dla samochodów osobowych zlokalizowanej przy ul. P w Rudzie Śląskiej, który znany jest Organowi z urzędu, obiekt myjni nie jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, a zatem nie spełnia przytoczonej wyżej ustawowej definicji budynku. Nie ulega również wątpliwości, że myjnia, o której mowa we wniosku, nie stanowi obiektu małej architektury zdefiniowanego w art. 3 pkt 4 Prawa budowlanego. A zatem, wskazany obiekt (myjnia) jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości mieści się znaczeniowo w kategorii budowli.

2. Dla uzyskania pełnej definicji budowli na potrzeby podatku od nieruchomości należy jeszcze, poza powołanymi powyżej definicjami przytoczyć definicję urządzenia budowlanego z art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane, w myśl którego urządzenie budowlane oznacza urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki. Uzupełniając zatem definicję budowli z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych o odpowiednią część definicji obiektu budowlanego i urządzenia budowlanego w rozumieniu Prawa budowlanego, otrzymujemy definicję budowli jako przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości: budowla (w myśl przepisów prawa budowlanego) stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami a także urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Zdaniem Organu podatkowego, mając na uwadze powyższą definicję, nie podlega wątpliwości, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają nie tylko części budowlane myjni, ale kompletny obiekt stanowiący całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami a także urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, które zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Nie ma przy tym znaczenia ani sposób rozliczenia nakładów ani klasyfikacja poszczególnych części myjni w ewidencji środków trwałych.

3. W kwestii ustalenia podatnika podatku od nieruchomości Organ podatkowy podziela stanowisko Spółki.

Zgodnie z art. 47 § 1 i § 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych, jednakże przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że za zgodną wolą obydwu stron umów dzierżawy, myjnie na terenie dzierżawionym zostały wzniesione do chwilowego użytku. W tym stanie rzeczy przyjąć można, że są one odrębnym przedmiotem własności.

Podatnikami podatku od nieruchomości są w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

Przyjmując zatem, że Spółka A Sp. z o.o. jest właścicielem obiektu budowlanego - myjni jest ona tym samym podatnikiem podatku od nieruchomości od tego obiektu.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać w części (w zakresie pytania, o którym mowa w punkcie 2) za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) skargę wnosi się po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa.

Skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach za pośrednictwem Prezydenta Miasta Ruda Śląska (art. 54 § 1 ww. ustawy).