FP-3110-1/int./09 - Opodatkowanie dróg podatkiem od nieruchomości.
Pismo z dnia 23 września 2009 r. Urząd Miejski w Bytomiu FP-3110-1/int./09 Opodatkowanie dróg podatkiem od nieruchomości.
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.- - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 lipca 2009 (...) o interpretację przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych udzielam na wniosek (...) z siedzibą w (...) interpretacji stwierdzając, że:
zgodnie z art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. Nr 121, poz. 844) w brzmieniu obowiązującym od 9 grudnia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r. nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości pasy drogowe wraz z drogami wewnętrznymi oraz budowle dróg wewnętrznych jeżeli zostały oznaczone w ewidencji gruntów jako droga- "dr"
przedstawione we wniosku stanowisko Spółki jest w części prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 lipca 2009 r. (...) złożyła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego obowiązującego w okresie od 9 grudnia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r. i udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
czy pasy drogowe wraz ze znajdującymi się na nich budowlami dróg wewnętrznych nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w wyżej wymienionym okresie,
czy budowle dróg wewnętrznych podlegały wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od nieruchomości,
czy niepodleganie opodatkowaniu pasów drogowych wraz ze znajdującymi się na nich budowlami dróg wewnętrznych uzależnione było od klasyfikacji gruntu na którym znajdowały się obiekty jako "dr" w ewidencji gruntów i budynków.
Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanowiskiem Spółki według stanu prawnego obowiązującego od 9 grudnia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r.:
Pasy drogowe (rozumiane jako fragmenty gruntu) wraz ze zlokalizowanymi na nich budowlami dróg wewnętrznych nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości.
Budowle dróg wewnętrznych (w tym drogi, a także place przystosowane do ruchu pojazdów, służące m.in. usprawnieniu komunikacji poruszających się pojazdów oraz jako miejsce postoju pojazdów) powinny być uznane za części dróg wewnętrznych, a w konsekwencji nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podobnie jak inne rodzaje dróg wewnętrznych.
Fakt niepodlegania opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości pasów drogowych wraz ze zlokalizowanymi na nich budowlami dróg wewnętrznych (w tym dróg, a także placów przystosowanych do ruchu pojazdów, służących m.in. usprawnianiu komunikacji poruszających się pojazdów oraz jako miejsce postojów pojazdów) nie był zależny od klasyfikacji gruntu, na którym umiejscowione są wyżej wymienione obiekty jako "dr" w ewidencji gruntów i budynków.
W nawiązaniu do dwóch pierwszych pytań stanowisko przedstawione przez Spółkę jest zgodne ze stanowiskiem tut. organu podatkowego. Dlatego, zgodnie z art. 14? ustawy - Ordynacja podatkowa odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego wydanej interpretacji.
Ustosunkowując się do pytania trzeciego stwierdzić należy, że zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 z późn. zm.) podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, która jest dokumentem rozstrzygającym o klasyfikowaniu gruntów. Organy podatkowe przy wymiarze podatku od nieruchomości są związane zapisami w ewidencji gruntów i budynków i nie są uprawnione do dokonywania własnych ustaleń w tym przedmiocie. Dane wynikające z ewidencji gruntów i budynków posiadają walor dokumentu urzędowego zgodnie z art. 194 Ordynacji podatkowej, a zatem stanowią dowód tego co zostało w nich stwierdzone. W uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gdańsku (sygn. II FSK 372/07) z dnia 15 kwietnia 2008 r. stwierdzono, że dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków mają walor dokumentu urzędowego, organ podatkowy nie ma podstaw do pomijania w postępowaniu podatkowym wynikających z nich danych, a przy wymiarze podatku od nieruchomości nie jest uprawniony do dokonywania własnych ustaleń w tym zakresie. Stanowisko to podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 grudnia 2006 r. (sygn. II FSK 1522/05) dodając, że organy ustalające wysokość zobowiązań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane wynikające z ewidencji gruntów i podatków, o ile nie zostały one skutecznie - zgodnie z prawem zakwestionowane w innym toczącym się lub zakończonym postępowaniu. Ewidencja gruntów i budynków stanowi jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami lub lokalami. Istotne dla orzeczenia w przedmiocie podatku są tylko zapisy wynikające z ewidencji. Dopóki zapis taki nie zostanie zmieniony, jego treść jest dla organu podatkowego wiążąca (wyrok z dnia 27 kwietnia 2009 r. sygn. III S.A./Wa 3193/08).
Sumując, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w okresie od 9 grudnia 2003 r. do 31 grudnia 2006 r. nie podlegały pasy drogowe wraz ze znajdującymi się na nich budowlami dróg wewnętrznych pod warunkiem zakwalifikowania gruntu, na którym znajdują się wyżej wymienione obiekty jako "dr" w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja gruntów jako dokument urzędowy jest dla organów podatkowych wiążąca.
Na niniejszą interpretację przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, za pośrednictwem Prezydenta Miasta Bytomia, w terminie 30 dni od daty jej doręczenia - zgodnie z art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 -z późn. zm.)
Skargę wnosi się po uprzednim pisemnym wezwaniu Prezydenta Miasta Bytomia do usunięcia naruszenia prawa, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu niniejszej interpretacji (art. 52 § 3 p.p.s.a.)
Skargę wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 53 § 2 p.p.s.a.).