DPP7.8222.325.2018.JQP - Określenie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900, z późn. zm.), w związku z art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948, z późn. zm.), Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 20 kwietnia 2015 r. Nr IBPBII/2/4511-90/15/JG, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2014 r. (data wpływu 20 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości-jest nieprawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 19 sierpnia 2004 r. Wnioskodawca wraz z żoną wykupił na własność mieszkanie. Następnie w dniu 8 czerwca 2011 r. żona darowała Wnioskodawcy swoją część mieszkania i Wnioskodawca stał się jedynym właścicielem tej nieruchomości. W dniu 1 lipca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie, a zatem od dnia darowizny do dnia sprzedaży nie minęło 5 lat, przy czym Wnioskodawca wraz z małżonkiem był właścicielem tego mieszkania ponad 5 lat. Wnioskodawca na podstawie posiadanych przez siebie informacji musi wypełnić i złożyć w urzędzie skarbowym do dnia 30 kwietnia 2015 r. zeznanie podatkowe PIT-39. Do tego dnia powinien również zapłacić podatek dochodowy. Wnioskodawca część środków z odpłatnego zbycia mieszkania planuje przeznaczyć na własne cele mieszkaniowe, w tym na remonty mieszkań, których jest właścicielem wraz z żoną oraz na raty kredytów hipotecznych zaciągniętych na te mieszkania. Wnioskodawca jest współwłaścicielem trzech mieszkań (ustawowa wspólność majątkowa z żoną) położonych w tej samej miejscowości. Wnioskodawca jest zameldowany i mieszka w jednym mieszkaniu, w pozostałych dwóch mieszkaniach przebywa czasowo lub je wynajmuje. Z tytułu wynajmu mieszkań opłaca odpowiednie podatki zryczałtowane ujęte w formularzu PIT-28. Wnioskodawca zamierza wyremontować wszystkie trzy mieszkania, których jest współwłaścicielem z żoną oraz spłacić kredyty hipoteczne na wszystkie trzy mieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku Wnioskodawcy wystarczy do 30 kwietnia 2015 r. złożyć tylko zeznanie podatkowe PIT-39, a rozliczenia podatku dochodowego dokonać do 30 kwietnia 2017 r. po obniżeniu wysokości dochodu wynikającego z ulgi mieszkaniowej?

2. Od jakiej wartości Wnioskodawca powinienem zapłacić podatek dochodowy: czy od całkowitej wartości sprzedaży mieszkania czy od 1/2 wartości sprzedaży, czyli wartości tej części mieszkania, którą został obdarowany 8 czerwca 2011 r.?

3. Czy środki z odpłatnego zbycia nieruchomości przeznaczone na remonty mieszkań, których Wnioskodawca jest właścicielem wraz z małżonkiem oraz raty kredytów hipotecznych, zaciągniętych na te mieszkania, może zaliczyć do wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe i podlegać będą one uldze mieszkaniowej?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Do dnia 30 kwietnia 2015 r. powinien złożyć zeznanie podatkowe PIT-39 a rozliczenia podatku dochodowego (związanego ze sprzedażą mieszkania stanowiącego jego odrębną własność) dokonać do 30 kwietnia 2017 r. po obniżeniu wysokości dochodu wynikającego z ulgi mieszkaniowej.

Ad. 2

Podatek dochodowy powinien zostać naliczony od wartości 1/2 sprzedaży, czyli wartości tej części mieszkania, którą został obdarowany 8 czerwca 2011 r.

Ad. 3

Środki z odpłatnego zbycia nieruchomości przeznaczone na remonty wszystkich trzech mieszkań, których jest współwłaścicielem wraz z małżonkiem oraz na raty trzech kredytów hipotecznych zaciągniętych na zakup tych mieszkań może zaliczyć do wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe, które podlegać będą uldze mieszkaniowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 20 kwietnia 2015 r. Nr IBPBII/2/4511-90/15/JG uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe w części dotyczącej możliwości zwolnienia z opodatkowania dochodu z tytułu wydatkowania środków ze sprzedaży na remont i spłatę kredytów zaciągniętych na mieszkania, które są wynajmowane, natomiast w pozostałej części za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), zwanej dalej: "ustawą PIT", źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw majątkowych, jeżeli nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Sprzedaż nieruchomości lub prawa majątkowego po upływie pięcioletniego okresu, o którym mowa w tym przepisie, skutkuje brakiem obowiązku zapłaty podatku dochodowego, dlatego kluczową kwestią jest ustalenie daty nabycia. Pojęcie "nabycia" nie zostało zdefiniowane w ustawie PIT.

Kwestia określenia momentu nabycia nieruchomości i praw majątkowych była przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2017 r., sygn. akt II FPS 2/17 w której wskazano, że "dla celów opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy PIT nabytych przez małżonka w wyniku dziedziczenia, datą ich nabycia lub wybudowania w rozumieniu tego przepisu jest dzień nabycia (wybudowania) tych nieruchomości i praw majątkowych do majątku wspólnego małżonków".

W uzasadnieniu uchwały Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku nabycia nieruchomości przez małżonków pozostających w majątkowej wspólności małżeńskiej przewidzianej w art. 31 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682), nie ma możliwości określenia tego, w jakich częściach nastąpiło nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT. Nie jest możliwe nabycie nieruchomości w określonym udziale przez małżonków pozostających we wspólności majątkowej małżeńskiej i działających jednocześnie, co wynika z istoty wspólności małżeńskiej. Wspólność małżeńska (łączna) to wspólność bezudziałowa, a w czasie jej trwania małżonkowie nie mogą rozporządzać swoimi prawami do majątku wspólnego jako całości. Nie mogą także rozporządzać udziałem w jakimkolwiek przedmiocie należącym do tego majątku.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które małżonkowie posiadali w chwili nabycia nieruchomości w małżeństwie, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty nabycia nieruchomości w drodze spadku. Dla oceny skutków podatkowych odpłatnego zbycia nieruchomości kluczowy jest moment poniesienia wydatku na nabycie tego składnika do majątku wspólnego i to, że tego wydatku - w momencie jego poniesienia - nie można przypisać jednemu bądź drugiemu małżonkowi w udziałach o określonej wielkości.

Uchwała dotyczyła określenia momentu nabycia w przypadku odziedziczenia po zmarłym małżonku udziału w nieruchomości lub prawie majątkowym wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy PIT. Argumenty zawarte w uzasadnieniu tej uchwały zostały uznane za aktualne w orzecznictwie sądowo-administracyjnym także w przypadku darowizny nieruchomości z majątku wspólnego małżonków do majątku osobistego jednego z nich. W takiej sytuacji datą nabycia w rozumieniu ustawy PIT jest dzień nabycia nieruchomości do majątku wspólnego małżonków. Naczelny Sąd Administracyjny uzasadniając takie stanowisko wskazał, że " (...) Jakkolwiek darowizna polegająca na przesunięciu składników majątkowych z majątku wspólnego obojga małżonków do majątku osobistego jednego z nich jest czynnością prawną rozporządzającą nieodpłatną, to jednak nie powoduje nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT nieruchomości i innych praw majątkowych przez małżonka, do którego majątku wspólnego przedmioty te wcześniej już przynależały. Art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy PIT nie powinien swoim zakresem obejmować takich zdarzeń, jak darowizny dokonywane pomiędzy małżonkami, (...), które w istocie nie stanowią obrotu nieruchomościami lub innymi przedmiotami majątkowymi, a mają tylko charakter organizacyjny, kształtujący i porządkujący małżeński ustrój majątkowy" (wyroki NSA z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. akt II FSK 33/17, 19 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3629/15 oraz z dnia 29 czerwca 2018 r. sygn. akt II FSK 1903/16).

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 sierpnia 2004 r. Wnioskodawca wraz z żoną wykupił na własność mieszkanie. Następnie w dniu 8 czerwca 2011 r. żona darowała Wnioskodawcy swoją część mieszkania i Wnioskodawca stał się jedynym właścicielem tej nieruchomości. W dniu 1 lipca 2014 r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie.

Mając powyższe na uwadze, stwierdza się, że z uwagi na małżeńską wspólność majątkową, nie można było wyodrębnić udziałów, które Wnioskodawca oraz jego żona posiadali w chwili nabycia lokalu mieszkalnego. Wnioskodawca nie mógł więc ponownie nabyć udziału w tej nieruchomości w momencie zawarcia umowy darowizny, skoro nieruchomość ta wchodziła wcześniej do majątku wspólnego małżonków i przysługiwała Wnioskodawcy. Nabycie całej nieruchomości, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy PIT, przez Wnioskodawcę nastąpiło w dniu 19 sierpnia 2004 r., kiedy to małżonkowie wykupili na własność mieszkanie. Z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w tym przepisie, sprzedaż mieszkania w dniu 1 lipca 2014 r. nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W opisanym stanie faktycznym, ze względu na brak dochodu do opodatkowania, nie ma zastosowania tzw. ulga mieszkaniowa uregulowana w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy PIT.

Wnioskodawca nie jest zobowiązany także do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-39 za rok 2014 i wykazania w nim przychodu z tytułu odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na powyższe stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, którego działanie jest przedmiotem skargi, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 i art. 54 § 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.