DI/100000/451/88/2011/KG - Sposób obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w sytuacji nieuwzględniania w jej wymiarze części wynagrodzenia odpowiadającego równowartości diety z tytułu podróży służbowej.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1147) w związku z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zaprezentowane we wniosku złożonym w dniu 16 lutego 2011 r. przez przedsiębiorcę (...) z siedzibą w (...) dotyczącego sposobu obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w sytuacji nieuwzględniania w jej wymiarze części wynagrodzenia odpowiadającego równowartości diety z tytułu podróży służbowej.

W dniu 16 lutego 2011 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Inspektoratu w Gdańsku - Śródmieście wpłynął wniosek przedsiębiorcy (...) z siedzibą w (...) wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Wnioskodawca w treści złożonego wniosku wskazał, iż posiada status agencji pracy tymczasowej i oddelegowuje swoich pracowników do pracy poza granicami kraju.

Składki na ubezpieczenia społeczne za tych pracowników odprowadzane są do polskiego systemu zabezpieczenia społecznego na podstawie wystawianych uprzednio formularzy E 101. Spółka zatrudnia swych pracowników zarówno na podstawie umów o pracę tymczasową, jak również na umowy zlecenia, w zależności od charakteru wykonywanych prac.

Wnioskodawca powołując się na postanowienia rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe obniża podstawę wymiaru składek na te ubezpieczenia o równowartość diet przysługujących z tytułu podróży służbowej.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do prawidłowości przyjętego przez siebie sposobu obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w związku z obniżeniem jej wymiaru o równowartość przedmiotowych diet.

We wniosku o wydanie interpretacji przedsiębiorca zaprezentował stanowisko wskazujące na to, iż rzeczonego obniżenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dokonać należy poprzez dokonanie zabiegu rachunkowego polegającego na przemnożeniu równowartości stawki diety przez liczbę dni pobytu pracownika poza granicami kraju, a następnie odjęciu uzyskanej wartości od wypłaconej stawki wynagrodzenia.

Mając na uwadze treść wniosku, jak również obowiązujące w tym przedmiocie przepisy prawa Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 18 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) uzyskany m.in. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę lub umowy zlecenie.

Za przychody ze stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników nie stanowią natomiast przychody wymienione w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106, późn. zm.). Z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ustawodawca wyłączył na podstawie postanowień § 2 ust. 1 pkt 16 przychody stanowiące część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach, jeżeli odpowiednie ustawy nie zostały uchwalone.

Nadto z dniem od 1 sierpnia 2010 r. rozciągnięto zastosowanie wyłączenia z § 2 ust. 1 pkt 16 także na przychody uzyskane przez zleceniobiorców w ramach zawartych przez te osoby umowy zlecenia.

Posłużenie się przez Wnioskodawcę w zaprezentowanym we wniosku sposobie obliczenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z zastosowaniem obniżenia jej wymiaru o część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju pojęciami "stawka wynagrodzenia", zamiast przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uniemożliwia uznania go za prawidłowy. Nie w każdym przypadku bowiem wysokość przychodu osiągniętego z tytułu zatrudnienia w danym miesiącu odpowiadać będzie stawce wynagrodzenia przewidzianej w umowie o pracę, umowie zlecenie czy też w regulaminach wynagradzania pracowników przyjętych u danego pracodawcy. Podobnie rzecz się ma z brakiem zastrzeżenia, iż obniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z przyczyn o których mowa powyżej nie może spowodować sytuacji, w której podstawa ta będzie w danym miesiącu kalendarzowym niższa od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach, jeżeli odpowiednie ustawy nie zostały uchwalone.

W stanowisku Wnioskodawcy brak także ograniczenia, iż obniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z powodu nieuwzględniania w jej wymiarze przychodu stanowiącego część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu może dotyczyć jedynie kwot nieprzekraczających stawek określonych przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Obniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, o którym mowa powyżej winno zostać dokonane poprzez przeprowadzenie działania rachunkowego polegającego na przemnożeniu równowartości stawki diety (w wysokości nieprzekraczającej kwot przewidzianych powołanym rozporządzeniem) przez liczbę dni pobytu pracownika poza granicami kraju, a następnie odjęciu uzyskanej wartości od przychodu z tytułu stosunku pracy stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni. Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.