DI/100000/451/55/2011/KG - Możliwość uwzględniania w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe przychodu z tytułu świadczeń dodatkowej opieki medycznej.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1147) w związku z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku złożonym w dniu 31 stycznia 2011 r. przez przedsiębiorcę (...) prowadzącego działalność gospodarczą (...) w sprawie uwzględniania w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe przychodu z tytułu świadczeń dodatkowej opieki medycznej.

W dniu 31 stycznia 2011 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek przedsiębiorcy (...) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Wnioskodawca w treści złożonego wniosku wskazał, iż prowadząc działalność gospodarczą podpisał z jednym z zakładów opieki zdrowotnej umowę na świadczenie usług z zakresu medycyny pracy oraz dodatkowych świadczeń medycznych, do korzystania z których uprawnieni są jego pracownicy.

W regulaminie pracy wnioskodawca zawarł postanowienie, iż wszystkim pracownikom po przedłużeniu umowy o pracę z okresu próbnego na czas określony lub nieokreślony przysługuje, oprócz wynagrodzenia, prawo do świadczeń z tytułu dodatkowej opieki medycznej, przy czym korzystanie z tego typu usług uzależnione jest od uczestniczenia przez pracownika w ponoszeniu kosztów tej opieki.

Przedsiębiorca powziął w związku z tym wątpliwość, czy przychód uzyskany przez pracowników z tytułu dodatkowej opieki medycznej winien zostać uwzględniony w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

We wniosku o wydanie interpretacji wnioskodawca zaprezentował stanowisko wskazujące na brak takiego obowiązku powołując na potwierdzenie swojego stanowiska postanowienia § 2 ust. 1 pkt 27 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Zdaniem wnioskodawcy spełnione są przez niego wszystkie przesłanki, o których mowa we wskazanym przepisie, w szczególności bowiem przyznana pracownikowi korzyść materialna w formie rzeczowej wynika z regulaminu pracy, przybiera ona postać niepieniężną, zaś zakup nastąpił po cenach niższych niż detaliczne. W ocenie przedsiębiorcy spełniona jest również przesłanka częściowej odpłatności przez pracowników z tytułu uzyskania dostępu do usług, jako że od przychodu z tytułu dodatkowych świadczeń medycznych odprowadzany jest podatek dochodowy.

Mając na uwadze treść wniosku, jak również obowiązujące w tym przedmiocie przepisy prawa Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę (...) we wniosku o wydanie interpretacji uznać należy za nieprawidłowe.

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w odniesieniu do pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie zaś z postanowieniami § 2 ust. 1 pkt 26 (nie zaś jak wskazano we wniosku pkt 27) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.), z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wyłączone są przychody z tytułu korzyści materialnych wynikających z układów zbiorowych pracy lub regulaminów wynagradzania, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług.

Przywołany przepis znajduje zastosowanie jedynie w przypadku, gdy korzyść uzyskana przez pracownika lub możliwość skorzystania z usług lub dokonania zakupów po cenach niższych niż detaliczne uzależniony jest od współfinansowania beneficjenta, w tym przypadku pracownika. To pracownik musi uzyskać korzyść materialną poprzez uzyskanie towaru lub usługi po cenie niższej niż detaliczna. Pracownik uzyska efekt, o którym mowa w powyższym przepisie między innymi wówczas gdy pracodawca dokona zakupu towarów lub udostępni korzystanie z usług po cenie niższej od tej, do której uiszczenia pracownik zobowiązany byłby w przypadku osobistego (uzyskanego w oderwaniu od zatrudnienia) nabycia tychże dóbr.

O uzyskaniu korzyści materialnej przez pracownika po cenach niższych niż detaliczne nie sposób mówić w przypadku, gdy współfinansowanie pracownika, tak jak wskazano we wniosku miałoby polegać na odprowadzeniu od tego przychodu podatku dochodowego. Podatek dochodowy odprowadzony przez pracownika nie powoduje jakiejkolwiek zmiany wartości zakupu lub usługi. Pracownik nie nabywa w takim przypadku korzyści po cenie niższej niż detaliczna.

Uzyskanie korzyści o których mowa w przywołanym przepisie (w tym niewątpliwie pakietów medycznych) po cenach niższych niż detaliczne musi odnosić się do pracownika, nie zaś do pracodawcy, który uzyskuje te korzyści po cenach preferencyjnych (np. tak jak w niniejszej sprawie w ramach stosownej umowy z zakładem opieki zdrowotnej). Przyjęcie stanowiska, iż współfinansowanie zakupu lub usług, o których mowa we wskazanym przepisie mogłoby polegać także na odprowadzeniu przez pracownika podatku dochodowego od tego przychodu prowadzić musiałoby do konstatacji, iż przychody ze wszystkich tego typu zakupów wyłączone byłyby (w świetle powszechności obowiązku podatkowego) z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Rozumowanie takie nie znajduje jednakże podstaw w świetle jednoznacznego brzmienia § 2 ust. 1 pkt 26 powołanego rozporządzenia.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jego jej wydania.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie. Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.