DI/100000/451/208/2011/KG - Ustalenie właściwego ustawodawstwa dla obywatela Niemiec świadczącego pracę w swym kraju oraz na terytorium Polski w oparciu o umowę agencyjną lub zlecenie.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca. 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1147 z późn. zm.) w związku z art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku z dnia 5 kwietnia. 2011 r. przedsiębiorcy (...) w przedmiocie ustalenia właściwego ustawodawstwa dla obywatela Niemiec świadczącego pracę w swym kraju oraz na terytorium Polski w oparciu o umowę agencyjną lub zlecenie.

Dnia 5 kwietnia 2011 r. wpłynął wniosek przedsiębiorcy (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a dotyczący ustalenia właściwego ustawodawstwa dla jednego ze swych przyszłych, pracowników.

Wnioskodawca wskazał, iż rozważa podjęcia współpracy z obywatelem Republiki Federalnej Niemiec, który pełniłby obowiązki członka zarządu spółki. Ze względu na rodzaj świadczonych, usług spółka rozważa nawiązanie współpracy z cudzoziemcem na podstawie umowy o pracę bądź kontraktu menedżerskiego. Cudzoziemiec ten współpracując z inną firmą na terenie Niemiec zamieszkuje stale na terenie tego państwa, gdzie posiada centrum interesów życiowych. Wnioskodawca nie jest w stanie wskazać czy współpraca ta odbywa się na warunkach umowy o pracę czy też umowy cywilnoprawnych.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego przedsiębiorca powziął wątpliwość, czy w zależności od podstawy zatrudnienia obywatela Niemiec i na terenie Polski podlega on ubezpieczeniu społecznemu w Polsce i jest to podleganie temu ubezpieczeniu wyłączcie w Polsce, czy również w Niemczech.

We wniosku o wydanie interpretacji Wnioskodawca zaprezentował stanowisko wskazujące na to, iż w przypadku gdy obywatel Niemiec świadczyłby pracę na terytorium Polski w oparciu o umowę agencyjną lub zlecenie to podobnie jak w przypadku pracowników właściwe byłoby dla tej osoby polskie ustawodawstwo z zakresu zabezpieczenia społecznego.

Mając ca uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w- Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez przedsiębiorcę (...) we wniosku o wydanie interpretacji uznać należy za nieprawidłowe.

W myśl postanowień art. 13 ust. 1 lit a.) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004. r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE L z dnia 30 kwietnia 2004 r. Nr 166, poz. 1) osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną w dwóch lub kilku Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego Unii Europejskiej; w którym, ma miejsce zamieszkania,. jeżeli wykonuje znaczną część pracy w tym Państwie Członkowskim lub jeżeli jest zatrudniona, przez różne przedsiębiorstwa lub. przez różnych pracodawców, którzy mają siedzibę lub miejsce wykonywania działalności w różnych Państwach Członkowskich.

Zgodnie zaś z treścią art. 14 ust. 5 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady WE Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. (Dz. U. UE L z 30 października 2009 r., Nr 284, poz. 1) stanowiącego rozporządzenie wykonawcze dla aktu prawnego wyżej wymienionego, przez osobę, która "normalnie wykonuje pracę w dwóch lub kilku państwach członkowskich" rozumie się sytuację, w której osoba ta wykonuje nadal pracę w jednym państwie członkowskim przy jednoczesnym świadczeniu pracy w jednym lub w kilku innych państwach członkowskich, niezależnie od czasu trwania tej odrębnej pracy lub też przypadek, gdy osoba ta w sposób ciągły wykonuje na zmianę kilka rodzajów pracy, z wyjątkiem pracy o charakterze marginalnym, w dwóch lub więcej państwach członkowskich, niezależnie od częstotliwości takiej zamiany czy też jej regularnego charakteru.

Jak stanowi natomiast art. 14 ust. 8 rozporządzenia wykonawczego do celów stosowania art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia, podstawowego "znaczną część pracy najemnej lub działalności na własny rachunek" wykonywana w państwie członkowskim oznacza znaczną pod względem ilościowym część pracy najemnej lub pracy na własny rachunek wykonywanej w tym państwie członkowskim, przy czym nie musi to być koniecznie największa część tej pracy.

W celu określenia, czy znaczna część pracy jest wykonywana w danym państwie członkowskim, należy uwzględnić kryterium orientacyjne w postaci czas pracy lub wynagrodzenia. W ramach ogólnej oceny, spełnienie powyższych kryteriów w proporcji mniejszej niż 25% tych kryteriów wskakuje, że znaczna cześć pracy nie jest wykonywana w danym państwie członkowskim.

Należy mieć jednak na względzie okoliczność, iż przeprowadzenie procesu badania kryterium znacznej części pracy pracownika na terytorium jednego z Państw Członkowskich UE lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego ma swe uzasadnienie jedynie w sytuacji, gdy praca danej osoby świadczona jest wprawdzie w kilku państwach UE lub EOG jednakże na rzecz tego samego przedsiębiorstwa. W sytuacji, więc gdy osoba jest zatrudniona w^: dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, zaś praca świadczona jest na rzecz odrębnych podmiotów w tych krajach decydujące znaczenie należy przypisać przesłance łączącej zastosowanie właściwego ustawodawstwa państwa, w którym osoba posiada miejsce zamieszkania.

Zatem w przypadku zatrudnienia na terytorium Polski obywatela Niemiec na podstawie umowy, cywilnoprawnej - zlecenia lub agencyjnej (traktowanej na gruncie przywołanych Rozporządzeń jako praca najemna), który świadczy pracę w Niemczech oraz posiada miejsce zamieszkania w tym kraju, zastosowanie znajdzie jako właściwe w zakresie przepisów zabezpieczenia społecznego ustawodawstwo niemieckie.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z. art. 10 ust. 5 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Sądu Okręgowego VIII Wydziału. Ubezpieczeń Społecznych w (...).

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.