DI/100000/43/917/2019 - Brak obowiązku podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym przez zleceniobiorcę z ustalonym prawem do emerytury lub renty zatrudnionego na podstawie umowy o pracę przez podmiot trzeci

Na podstawie art. 34 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292), w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. u, poz. 300 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku (...) z dnia 5 września 2019 r., złożonym w dniu 23 września 2019 r. w przedmiocie braku obowiązku podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym przez zleceniobiorcę z ustalonym prawem do emerytury lub renty zatrudnionego na podstawie umowy o pracę przez podmiot trzeci.

Dnia 23 września 2019 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek złożony przez (...)o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ustawy - Prawo przedsiębiorców.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że jest agencją ochrony. W ramach wykonywanej działalności gospodarczej zamierza zawierać umowy zlecenia z osobami mającymi ustalone prawo do emerytury lub renty. Zdarza się, że osoby te są zatrudnione w innym zakładzie pracy w ramach stosunku pracy (są równocześnie emerytem lub rencistą i pracownikiem innego zakładu pracy). Z tytułu zatrudnienia w innym zakładzie pracy przyszli zleceniobiorcy wnioskodawcy otrzymują wynagrodzenie, które może być niższe od wynagrodzenia minimalnego (zatrudnienie na część etatu). Zlecenie nie będzie zawarte z własnym pracodawcą, ani wykonywane na jego rzecz.

Pytanie wnioskodawcy dotyczy interpretacji art. 9 ust. 4a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 300 z późn. zm.) - dalej u.s.u.s., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r. w zakresie oskładkowania emerytów.

Co do zasady posiadanie przez zleceniobiorcę prawa do emerytury lub renty nie ma znaczenia dla celów naliczania składek ZUS - emeryt lub rencista jest rozliczany tak samo, jak osoba, która nie ma prawa do któregoś z tych świadczeń. Problem interpretacyjny pojawia się jedynie w przypadku, gdy emeryt (rencista) jest zatrudniony w Innym zakładzie pracy na podstawie stosunku pracy, ale nie osiąga minimalnego wynagrodzenia za pracą (jest to możliwe, gdy jest zatrudniony na część etatu). W każdym innym przypadku emeryt (rencista) jest po prostu zwykłym zleceniobiorcą. Jest to o tyle istotne, że umowy z większością emerytów (rencistów) nie wywołują problemów. Pytanie wnioskodawcy dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

Zleceniobiorca nie osiąga w ramach stosunku pracy minimalnego wynagrodzenia za pracą (2.250 zł w 2019 r.) - wyższe zarobki oznaczają zbieg tytułów ubezpieczeniowych, a w konsekwencji brak składek społecznych bez względu na to, czy zleceniobiorca ma ustalone prawo do emerytury lub renty, czy też nie.

Wnioskodawca kieruje pytanie czy w przypadku spełnienia powyższych warunków należy odprowadzać składki społeczne od zleceniobiorcy, który ma ustalone prawo do emerytury lub renty (w tym emerytury mundurowej) jest zatrudniony w innym zakładzie pracy w ramach stosunku pracy na część etatu i nie osiąga tam minimalnego wynagrodzenia za pracą.

We własnym stanowisku w sprawie wnioskodawca wskazuje, że w przypadku umowy zlecenia wykonywanej przez osobę mającą ustalone prawo do emerytury lub renty (w tym emerytury mundurowej), która jest zatrudniona w innym zakładzie pracy nie odprowadza się składek na ubezpieczenia społeczne W takim przypadku należy jednak zleceniobiorcą zgłosić do ubezpieczenia zdrowotnego i odprowadzać składki zdrowotne.

Przed dniem 1 stycznia 2016 r. z przepisów jasno wynikało, że emeryt (rencista) płacił składki ze zlecenia, jeżeli równocześnie nie pozostawał w stosunku pracy. Przepisy nie przewidywały natomiast w tym zakresie konieczności osiągania przez emeryta (rencistą) minimalnego wynagrodzenia za pracą. Tym samym nawet niewielkie kwoty uzyskiwane w ramach stosunku pracy od innego zakładu pracy zwalniały emerytów i rencistów ze składek na ubezpieczenia społeczne.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. nastąpiła zmiana przepisów, ale nie skutkuje ona koniecznością oskładkowania umów zlecenia w sytuacji, gdy zleceniobiorca ma ustalone prawo do emerytury lub renty (w tym emerytury mundurowej) i pozostaje w zatrudnieniu u innego pracodawcy (niezależnie od wielkości etatu i wysokości wynagrodzenia).

Z początkiem roku 2016 wprowadzono zasadę, że zleceniobiorca płaci składki na ubezpieczenia społeczne, chyba że z innego tytułu ubezpieczeniowego osiąga co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (w 2019 r. 2250 zł). Warunek-ten nie dotyczy jednak emerytów i rencistów zatrudnionych w ramach stosunku pracy w innym zakładce µiβcy. co wynika z art. 9 ust. 4a ustawy z dnia 15 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 300 z późn. zm.) - dalej u.s.u.s.

Stan do 31 grudnia 2015 r. art. 9 u.s.u.s. ust. 2c. Nie istniał ust. 4a. Osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4, mające ustalone prawo do emerytury lub renty podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy, z zastrzeżeniem 4b. ust. 4b. Osoby, o których mowa w ust. 4a, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Jeżeli umowa agencyjna, umowa zlecenia lub inna umowa o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowa o dzieło, została zawarta z pracodawcą, z którym pozostają równocześnie w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy.

Stan od 1 stycznia 2016 r. art. 9u-s.u-s ust. 2c. Osoba, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4, której podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w danym miesiącu jest niższa od określonej w art. 18 ust. 4 pkt 5a, spełniająca warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z innych tytułów podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu I rentowym również 2 innych tytułów. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli łączna podstawa wymiaru składek z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy, o której mowa wart. 6 ust. 1 pkt 4, lub z innych tytułów osiąga kwotę określoną w art. 18 ust. 4 pkt 5a. ust. 4a. Osoby, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4. mające ustalone prawo do emerytury lub renty podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2c i 4b. ust. 4b. Osoby, o których mowa w ust. 4a, podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, jeżeli umowa agencyjna, umowa zlecenia lub Inna umowa o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowa o dzieło, została zawarta z pracodawcą, z którym pozostają równocześnie w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy.

Zmiana w przepisach, która nastąpiła z dniem 1 stycznia 2016 r. sprowadza się do odesłania do art. 9 ust. 2c u.s.u.s. oraz dodaniu do ustawy art. 9 ust. 2c u.s.u.s. wprowadzającego warunek uzyskiwania co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę (2250 zł w 2019 r.). Warunek ten nie dotyczy jednak osób mających ustalone prawo do emerytury lub renty. Zajęcie innego stanowiska oznaczałoby, że art. 9 ust. 4a u.s.u.s. jest zbędny, ale narusza to zasadę racjonalności. Jedyna różnica między emerytem (rencistą) a innym zleceniobiorcą sprowadza się bowiem do zapisu zamieszczonego w tym przepisie: "jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy". Do końca 2015 r. bezsporne było, że zapis ten znosi wymóg uzyskiwania minimalnego wynagrodzenia na etacie. Tym samym aby nie płacić składek na ubezpieczenia społeczne, zwykły zleceniobiorca musiał być zatrudniony w innym zakładzie pracy za wynagrodzeniem co najmniej minimalnym, a emeryt (rencista) niezależnie od wynagrodzenia (wystarczył sam fakt zatrudnienia). Gdyby zatem uznać, że poprzez odesłanie do ust. 2c ustawodawca wprowadził wymóg uzyskiwania minimalnego wynagrodzenia także u emerytów lub rencistów, zniknęłaby jedyna różnica między zwykłym zleceniobiorcą a zleceniobiorcą posiadającym prawo do emerytury lub renty. Tym samym utrzymywanie w ustawie ust. 4a-4b byłoby pozbawione jakiegokolwiek sensu. Dodatkowo należy podkreślić, i warunek: "jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy" byłby wtedy warunkiem pustym.

Tymczasem, jak zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu 2 24 lutego 2006 r. (sygn. I KZP 52/05, IEX nr 175523) z zasady racjonalności wynika, że żaden przepis, a nawet żaden z fragmentów przepisu, nie może być uznany za zbędny. Podobne zapisy znaleźć można w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 lutego 2012 r. (sygn. I OSK 1709/11, LE< nr 1136646). W efekcie zarówno SN, jak i NSA {oraz sądy powszechne, a także każdy, kto ma jakiekolwiek pojęcie o zasadach wykładni prawa) uznają, że każdy przepis musi mieć sens. Stwierdzenie, że żaden przepis (ani jego część) nie może być uznany za zbędny. Jest jedną z fundamentalnych zasad interpretacji prawa. Jeżeli ją odrzucimy, przepisów me da się interpretować. Negacja tej zasady stawia bowiem pod znakiem zapytania w ogóle możliwość interpretacji prawa, a tym samym jego stosowania.

Skoro więc pozostawiono w ustawie art. 9 ust. 4a-4b u s.u.s., to należy uznać, że emeryci i renciści znajdują się w innej sytuacji niż pozostali zleceniobiorcy, a jedyną różnicą wciąż pozostaje zapis: "jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy'. Odesłanie do ust. 2c należy więc rozumieć tak, że jeżeli emeryt {rencista) pozostaje w stosunku pracy u innego płatnika, to od umowy zlecenia nie płaci się składek społecznych {niezależnie od wielkości etatu i wysokości wynagrodzenia). Jeżeli jednak nie pozostaje w zatrudnieniu, to do zlecenia stosuje się ust. 2c, czyli emeryt lub rencista musi osiągnąć z innego tytułu minimalne wynagrodzenie i dopiero spełnienie tego warunku zwalnia z obowiązku płacenia składek na ubezpieczenia społeczne. Tylko przy takim rozumieniu pozostawienie ust. 4a-4b zachowuje sens. Jeżeli ustawodawca chciałby, aby emeryci lub renciści pozostający w stosunku pracy nie podlegali z tytułu umowy zlecenia składkom społecznym tylko w przypadku, gdy ze stosunku pracy osiągną minimalne wynagrodzenie, wystarczyłoby wykreślić ust. 4a-4b. Taki ruch spowodowałby, że emeryci i renciści byliby traktowani tak, jak każdy inny zleceniobiorca.

Skoro jednak ustawodawca pozostawił ust. 4a-4b, to należy uznać, że wprowadzają one regulację odmienną {przepis szczególny, wyjątek od zasady), zgodnie z którą emeryt lub rencista nie musi osiągać ze stosunku pracy minimalnego wynagrodzenia, a ust. 2c stosuje się tylko w przypadku pozostawania w stosunku pracy. Taka interpretacja powoduje, ze utrzymanie ust. 4a-4b ma wciąż sens.

Zdaniem wnioskodawcy, warto też sięgnąć do uzasadnienia nowelizacji. Na próżno w nim szukać informacji o tym, że ustawodawca chciał zmienić cokolwiek w przypadku emerytów/rencistów. Jeżeli zaś ustawodawca chciałby wprowadzić tak istotną zmianą, to zapewne by o tym napisał.

Ponadto emeryci i renciści uzyskują już świadczenia z organu rentowego, a głównym celem ustawy było objęcie składkami osób, które jeszcze tych świadczeń nie otrzymują. Cytując uzasadnienie nowelizacji: "To powoduje, że pomimo wielu lat ubezpieczenia, nie mają oni szansy wypracowania sobie chociażby minimalnego świadczenia emerytalnego czy rentowego. Również gdy zachorują lub ulegną wypadkowi - przysługujące im świadczenie z ubezpieczenia wypadkowego (ewentualnie chorobowego) będzie nieadekwatne do utraconych zarobków. 2 uwagi na fakt, że tylko Jedna z umów zlecenia - z bardzo nisko ustalonym wynagrodzeniem - rodzi obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, świadczenie będzie obliczone jedynie z tej jednej umowy, a nie od całego przychodu".

Powyższe stanowisko w pełni podzielił Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 24.05.2017 r. (sygn. III AUa 61/17): "Skoro ustawodawca pozostawił w art. 9 u.s.u.s. ust. 4a- 4b to należy uznać, że emeryci i renciści znajdują się w innej sytuacji niż pozostali zleceniobiorcy, a jedyną różnicą pozostaje wciąż: "jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy". Odesłanie do ust. 2c należy zatem, rozumieć w ten sposób, te jeżeli emeryt (rencista) pozostaje w stosunku pracy u innego płatnika, to od umowy zlecenia nie pład się obowiązkowych składek społecznych. Jeżeli jednak nie pozostaje w stosunku pracy, to do zlecenia stosuje się ust. 2c, czyli emeryt {rencista) musi osiągnąć z innego tytułu minimalne wynagrodzenie, żeby nie powstał obowiązek opłacenia składek na ubezpieczenia społeczne. Tylko przy takim rozumieniu, pozostawienie ust. 4a-4b zachowuje sens. Jeżeli ustawodawca chciałby, aby emeryci łub renciści pozostający w stosunku pracy nie podlegali Z tytułu umowy zlecenia składkom emerytalnym i rentowym tylko w przypadku, gdy ze stosunku pracy osiągną minimalne wynagrodzenie, wykreśliłby ust. 4a-4b. Byliby oni wtedy traktowani tak jak pozostali zleceniobiorcy, a więc ust. 2c miałby w pełni zastosowanie. Skoro jednak ustawodawca pozostawił ust. 4a-4b, to należy uznać, że wprowadzają one regulację szczegółową, zgodnie z którą emeryt lub rencista nie musi osiągać ze stosunku pracy minimalnego wynagrodzenia, a ust. 2c stosuje się tylko w przypadku niepozostawania w stosunku pracy".

W pinii wnioskodawcy, powyższe oznacza, że w przypadku zawarcia umowy zlecenia z osobą będącą emerytem lub rentą (w tym emerytem mundurowym), zatrudnioną w innym zakładzie pracy, odprowadza się wyłącznie składkę zdrowotną, bez względu na wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego w ramach stosunku pracy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku, zważył co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o w>danie wyjaśnienia, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna).

Jednocześnie stosownie do art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składak na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne. Fundusz Pracy, Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych, Fundusz Gwarantowanych świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składce Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 34 ust. 3 ustawy - Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca we wniosku o wydanie interpretacji przedstawia zaistniały stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie. Z przepisu tego wynika wymóg kompleksowości opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego dokonanego przez wnioskodawcę - Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie może bowiem w trybie wydawania interpretacji Indywidualnej prowadzić postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie interpretacji Indywidualnej zakreślają jedynie ramy zaprezentował ego opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców w przedmiocie braku obowiązku podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym przez zleceniobiorcę z ustalonym prawem do emerytury lub renty zatrudnionego na podstawie umowy o pracę przez podmiot trzeci, uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są min. pracownikami oraz osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. art. 9 ust. 4a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zleceniobiorcy mający ustalone prawo do emerytury lub renty podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, jeżeli równocześnie nie pozostają w stosunku pracy, z zastrzeżeniem ust. 2c i 4b.

Przepis art. 9 ust. 2c ustawy stanowi, iż zleceniobiorca, którego podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w danym miesiącu jest niższa od określonej w art. 18 ust. 4 pkt 5a (tj. kwoty minimalnego wynagrodzenia), spełniająca warunki do objęcia obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi z Innych tytułów podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym również z Innych tytułów. Zasady tej nie stosuje się, jeżeli łączna podstawa wymiaru składek z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy zlecenia lub z innych tytułów osiąga kwotę minimalnego wynagrodzenia.

Natomiast przepis art. 9 ust. 4b ww. ustawy wskazuje, iż zleceniobiorcy mający ustalone prawo do emerytury lub renty podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, jeżeli umowa zlecenia została zawarta z pracodawcą, z którym pozostają równocześnie w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonują pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostają w stosunku pracy.

W opisie stanu faktycznego zawartym we wniosku wnioskodawca wskazuje, iż podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zleceniobiorcy wnioskodawcy z tytułu umowy o pracę zawartej z podmiotem trzecim będzie w danym miesiącu niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia. Oznacza to, iż w opisanym zdarzeniu przyszłym emeryt/rencista zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez podmiot trzeci podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu zawartej umowy zlecenia, gdyż wynagrodzenie ww. osoby z tytułu umowy o pracę jest w danym miesiącu niższe od kwoty minimalnego wynagrodzenia.

Warto podkreślić, iż stanowisko Zakładu w tym przedmiocie zostało poparte przez Sąd Najwyższy. W wyroku SN z dnia 21 marca 2019 r., sygn. II UK 548/17, zostało podkreślone, iż ocena sytuacji prawnej zleceniobiorcy uprawnionego do emerytury lub renty pozostającego w stosunku pracy dokonywana z uwzględnieniem regulacji art. 9 ust. 2c powinna "wyprzedzać" ocenę dokonywaną wyłącznie na podstawie art. 9 ust. 4a. W praktyce z możliwością zastosowania zasady, w myśl której zleceniobiorca uprawniony do emerytury lub renty pozostający w stosunku pracy nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy zlecenia, będziemy mieli zatem do czynienia wtedy, gdy podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu pozostawania w stosunku pracy osiągnie kwotę określoną w art. 18 ust. 4 pkt 5a (to znaczy kwotę minimalnego wynagrodzenia za pracę), na co jednoznacznie wskazuje brzmienie zdania drugiego art. 9 ust. 2c in fine, które nie określa przecież wymienionych tam "innych tytułów", a zatem obejmuje także osoby pozostające w stosunku pracy. Natomiast podstawa wymiaru składek z tytułu pozostawania w stosunku pracy będzie niższa niż kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę, zleceniobiorca uprawniony do emerytury lub renty pozostający w stosunku pracy będzie podlegał obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym również z tytułu wykonywania umowy zlecenia". Nadto biorąc pod uwagą treść przywołanego wyżej przepisu art. 83d ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stwierdzić należy, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie wydaje interpretacji indywidualnych w zakresie podlegania i obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne, gdyż ustawodawca nie przyznał mu kompetencji w tym zakresie, w związku z czym w oparciu o art. 66 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 z późn. zm.) zawiadamia, iż w przedmiotowej sprawie wnioskodawca jest uprawniony do wniesienia podania odpowiednio do właściwego miejscowo Dyrektora Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia. Takie podanie złożone zgodnie z niniejszym zawiadomieniem, w terminie 14 dni od daty doręczenia zawiadomienia uważa się za złożone w dniu wniesienia pierwszego podania.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 35 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, odwołanie dc Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydala decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.