DI/100000/43/561/2019

Na podstawie art. 34 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2018 r. poz. 646 z ze zm.), w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 300 z ze zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko zawarte we wniosku (...) z siedzibą w (...) złożonym w dniu 31 maja 2019 r. w sprawie nieuwzględnienia w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników przychodów z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych.

W dniu 31 maja 2019 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek (...) z siedzibą w (...) o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców. Wniosek został opłacony dnia 21 czerwca 2019 r. i uzupełniony pismem z dnia 21 czerwca 2019 r. doręczonym dnia 27 czerwca 2019 r.

Wnioskodawca wskazał, że zamierza umożliwić pracownikom, którym powierzono samochody służbowe, korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych. Z tytułu wykorzystywania ww. samochodów do celów prywatnych pracownicy zobowiązani będą do uiszczania pracodawcy miesięcznych zryczałtowanych opłat. Opisane wyżej uprawnienie pracowników do wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych za ww. zryczałtowaną opłatą zostanie przez pracodawcę wprowadzone do regulaminu wynagradzania. Z regulaminu wynagradzania wynikało będzie, że pracownik, któremu powierzono samochód służbowy ma prawo wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych na terytorium Polski. Za prawo korzystania przez pracownika z samochodu należącego do pracodawcy, pracownik zobowiązany jest uiszczać pracodawcy miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości (...) PLN brutto (w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego z silnikiem zasilanym gazem LPG) lub (...) PLN brutto (w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego z silnikiem zasilanym innym paliwem niż gaz). Kwota wynagrodzenia określonego powyżej przysługuje pracodawcy za każdy rozpoczęty miesiąc powierzenia pracownikowi samochodu służbowego, bez względu na faktyczny okres wykorzystywania w danym miesiącu samochodu służbowego do celów prywatnych oraz niezależnie od ilości dni pozostawania pracownika w stosunku pracy w danym miesiącu oraz bez względu na ilość dni świadczenia przez pracownika pracy w danym miesiącu.

W ocenie wnioskodawcy (pracodawcy) w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym przychód pracownika z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych przez pracowników wnioskodawcy nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z dnia 18 grudnia 1998 r. Podstawy wymiaru składek nie stanowią następujące przychody korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Skoro zatem pracownicy wnioskodawcy, którym powierzono samochody służbowe, zgodnie z postanowieniami regulaminu wynagradzania będą mogli korzystać z tychże samochodów-środków lokomocji, za opłatą w miesięcznej wysokości odpowiednio PLN brutto (w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego z silnikiem zasilanym gazem LPG) lub PLN brutto (w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego z silnikiem zasilanym innym paliwem niż gaz), to przychód ten będzie stanowił korzyść materialną wynikającą z regulaminu wynagradzania polegającą na korzystaniu z częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Tym samym zgodnie z cytowanym wyżej przepisem § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia przychód ten nie będzie stanowił podstawy wymiaru składek. Zaznaczyć przy tym należy, że nie ma podstaw, aby przyjąć, iż pod pojęciem przejazdów środkami lokomocji, o których mowa w ww. przepisie należy rozumieć wyłącznie korzystanie z transportu publicznego na podstawie przekazywanych przez pracodawcę biletów lub z transportu organizowanego przez pracodawcę. Przedmiotowe rozporządzenie nie wprowadza bowiem definicji środka lokomocji, a zatem należy posłużyć się definicją słownikową, zgodnie, z którą środkiem lokomocji jest również pojazd, a zatem samochód, ponadto lokomocja oznacza przemieszczanie się człowieka za pomocą technicznych (rower, samochód, pociąg) lub biologicznych (konie, wielbłądy) środków transportu. Wobec powyższego w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym pracownicy będą korzystali z częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji, jakimi są samochody służbowe, a nadto zostaną spełnione pozostałe przesłanki z § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia, tj. ww. korzyści materialne wynikały będą z regulaminu wynagradzania. Wobec powyższego, w ocenie wnioskodawcy w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym przychód pracownika z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych przez pracowników wnioskodawcy za wskazaną wyżej odpłatnością nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Nadto uzupełniając wniosek w zakresie opisu zdarzenia przyszłego wnioskodawca wskazał, że wartość korzyści, wynikających z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych, o których mowa we wniosku zapewnianych pracownikom za częściową odpłatnością będzie stanowić przychód w rozumieniu ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z ze zm.) osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne otrzymane od pracodawcy, a także wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wykorzystanie samochodu służbowego do celów prywatnych należy uznać za świadczenie, jakie pracodawca ponosi wobec pracowników. Wartość tego świadczenia ustala się zgodnie z przepisami i dolicza się do przychodu pracownika z tego źródła.

Mając na uwadze treść wniosku, jak również obowiązujące w tym przedmiocie przepisy prawa Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje.

Stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 i art. 20 ust. l ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Za przychody ze stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz. wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z przywołanym przez wnioskodawcę § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne wyłączone są korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

Z powyższego przepisu wynika, iż z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe korzystają jedynie te przychody, które:

* wynikają z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu,

* przybierają postać niepieniężną,

* mają charakter materialny, a więc nie stanowią ekwiwalentu w formie pieniężnej,

* umożliwiają korzystanie z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji.

W świetle powyższego składki na ubezpieczenia społeczne nie powinny być naliczane od przychodu jaki pracownik uzyskuje korzystając z bezpłatnych przejazdów środkami transportu publicznego na podstawie udostępnionych przez pracodawcę biletów, a przyznanych pracownikom na podstawie układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu.

Jak wynika z treści wniosku przedsiębiorca nie nabywa żadnych artykułów, przedmiotów czy usług celem udostępnienia ich własnym pracownikom po cenach niższych niż detaliczne, lecz umożliwia im korzystanie z aut stanowiących składnik majątku przedsiębiorcy.

W tym miejscu należy również zauważyć, że przywołany wyżej przepis § 2 ust. 1 pkt 26 ww. rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe posługuje się sformułowaniem niektórych artykułów, przedmiotów lub usług, każdorazowo istotnym jest więc jednoznaczne ustalenie, o jaki artykuł, przedmiot lub usługę chodzi. W praktyce okazuje się, że niejednokrotnie pracodawcy uznają za zasadne wyłączenie z podstawy wymiaru składek na poszczególne ubezpieczenia takich świadczeń, które, ze względu na swój charakter, nie spełniają warunku korzyści, o którym mowa w przepisie i tak, podany przez wnioskodawcę przykład, w postaci udostępnienia pracownikom aut służbowych, które są własnością pracodawcy lub pracodawca na mocy określonego stosunku prawnego jest uprawniony do korzystania z nich (a więc, których wnioskodawca nie nabywa z przeznaczeniem udostępnienia ich swoim pracownikom) nie może zostać zaliczony do korzyści, o których mowa w przepisie. Należy zaznaczyć, iż czym innym jest udostępnienie przez pracodawcę pracownikom po cenach niższych niż detaliczne artykułów, przedmiotów lub usług, które pracodawca nabywa z wyraźnym przeznaczeniem na ten cel, a czym innym udostępnienie składników własnego majątku (czy też środków trwałych) służących do wykonywania działalności gospodarczej. W przypadku odpłatnego udostępniania własnych składników majątkowych wyraźna korzyść pojawia się przede wszystkim po stronie pracodawcy, dla którego może to stanowić dodatkowe źródło dochodu, trudno zaś mówić o partycypacji w kosztach nabycia.

Należy zaznaczyć również, że udostępnienie samochodu służbowego nie może być również uznane za "przejazdy środkami lokomocji", o których mowa w przywołanym przepisie. Pod tym pojęciem należy rozumieć zorganizowaną i usystematyzowaną formę przemieszczania się (np. zapewnienie biletu lotniczego czy też każdorazowe odwożenie prezesa, dyrektora itd. samochodem służbowym po pracy, dowóz pracowników do pracy przeznaczonym do tego pojazdem), a nie udostępnianie pracownikowi do swobodnego używania środka lokomocji (np. samochodu służbowego).

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 35 ust.l i ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, odwołanie do Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...) Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki

organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.