DI/100000/43/22/2016

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 584 z późn. zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 121 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku:

- odmawia wydania interpretacji w sprawie z wniosku przedsiębiorcy (...) z siedzibą w (...) z dnia 7 stycznia 2016 r., złożonym w dniu 12 stycznia 2016 r. w zakresie dotyczącym sposobu ustalenia liczby dni pobytu oddelegowania, tj. czy do dni pobytu zalicza się obok dni pracy dni rozkładowo wolne od pracy w okresie oddelegowania do pracy za granicą i przypadające w trakcie wykonywania pracy za granicą, dni urlopu wypoczynkowego pracownika, dni choroby pracownika oraz korzystania z urlopu bezpłatnego;

- uznaje za prawidłowe stanowisko zawarte w opisanym wyżej wniosku w zakresie zastosowania art. 18 ust. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla pracowników delegowanych wykonujących pracę za granicą przez część miesiąca.

Dnia 12 stycznia 2016 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 7 stycznia 2016 r. złożony przez przedsiębiorcę (...) z siedzibą w (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazał, że (...) z siedzibą w (...) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Prowadzona działalność obejmuje produkcję, handel i usługi w ramach wyrobów i usług określonych w następujących grupowaniach: 17.21.13 - kartony, pudła i pudełka z papieru falistego lub tektury falistej; 17.21.14 - kartony, pudła i pudełka składane, z papieru lub tektury innych niż faliste; 17.21.99 - usługi podwykonawców związane z produkcją papieru falistego i tektury falistej oraz opakowań, z papieru i tektury; 17.23.14.0 - pozostałe papier i tektura w rodzaju stosowanych do pisania, drukowania lub innych celów graficznych, z nadrukiem lub wytłaczane lub perforowane; 17.29.11.0 - etykiety z papieru i tektury; 17.29.99.0 - usługi podwykonawców związane z produkcją pozostałych wyrobów z papieru i tektury.

Wnioskodawca podkreśla, że spółka zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Wnioskodawca deleguje i ma zamiar delegować do (...) pracowników celem świadczenia pracy na rzecz spółki babki, tj. (...) siedzibą w (...).

Oddelegowani pracownicy na czas oddelegowania podlegają ustawodawstwu polskiemu z zakresu ubezpieczenia społecznego. Otrzymywane za okres oddelegowania wynagrodzenie stanowi przychód ze stosunku pracy. Oddelegowanie ma miejsce na podstawie umowy o świadczenie usług pomiędzy wnioskodawcą a jego spółką babką, które to usługi są wykonywane przez oddelegowanych pracowników polskiej spółki. Oddelegowywane w ramach tej współpracy są następujące grupy pracowników: pomocnik operatora maszyny składająco-klejącej, pomocnik operatora maszyny sztancującej, pomocnik drukarza, operator maszyny składająco-klejącej, operator maszyny sztancującej, drukarz, operator (...) - na produkcji, (...) specjalista - w biurze, kontroler jakości, pracownik działu obsługi zleceń, referent ds. obsługi zleceń. Oddelegowanie nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu Pracy. Oddelegowanie może następować na różne okresy, w zależności od zapotrzebowania, w tym na okresy nieobejmujące pełnych miesięcy.

Oddelegowanie pracowników wnioskodawcy do pracy poza stałe miejsce jej wykonywania, tzn. poza siedzibę pracodawcy, odbywa się w oparciu o stosowne aneksy do umów o pracę, czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy. Oddelegowanie to następuje w celu realizowania obowiązków pracowniczych na rzecz spółki, a związanych ze świadczonymi przez spółkę usługami na rzecz (...) na terenie (...) tj. poza miejscem zamieszkania oddelegowanych pracowników.

Pracownicy wnioskodawcy, w tym również pracownicy oddelegowani, są zatrudnieni przez okres pobytu za granicą cały czas przez polską spółkę, tj. wnioskodawcę. Pracownicy ci podlegają służbowo przez cały okres oddelegowania spółce polskiej. Nie są oni objęci układem zbiorowym pracy.

Stosownie do zapisów ww. umowy (...) płaci wnioskodawcy wynagrodzenie za świadczone usługi, kalkulowane miesięcznie w oparciu o iloczyn stawki godzinowej usługę zaangażowanych pracowników oraz rzeczywistego czasu ich oddelegowania. Stawki godzinowe ustalone zostały w oparciu o sumę bazy kosztowej i narzutu zysku. Stawki uwzględniają wynagrodzenie za pracę świadczoną przez pracowników wnioskodawcy, które to wynagrodzenie nadal jest wypłacane pracownikom przez wnioskodawcę.

W związku z powyższym spółka kieruje pytanie:

We własnym stanowisku w sprawie przedsiębiorca wskazuje:

Ad. a) Stosownie do treści art. 18 ust. 1 i ust. 2, art. 20 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.), dalej zwaną "usus", oraz w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r. Nr 80, poz. 350 z późn. zm.) z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Dalej przedsiębiorca dodaje, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zostały ustanowione w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek.

Dalej wnioskodawca podkreśla, że stosownie do § 2 ust. 1 pkt 16 tego rozporządzenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowi część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 2 usus - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 usus.

Zgodnie bowiem z art. 18 ust. 9 usus, za miesiąc, w którym nastąpiło odpowiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko przez część miesiąca, kwotę najniższej podstawy wymiaru składek zmniejsza się proporcjonalnie, dzieląc ją przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mnożąc przez liczbę dni podlegania ubezpieczeniu. Natomiast zgodnie z art. 18 ust. 10 usus ww. zasady zmniejszania najniższej podstawy wymiaru składek stosuje się odpowiednio w przypadku niezdolności do pracy trwającej przez część miesiąca, jeżeli z tego tytułu ubezpieczony spełnia warunki do przyznania zasiłku.

Wnioskodawca podkreśla, że ustawodawca nie zdefiniował jednak bezpośrednio pojęcia dnia pobytu/dnia podlegania ubezpieczeniom w kontekście wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, wobec czego zachodzi potrzeba ustalenia zakresu znaczeniowego tego pojęcia.

Na tle powyższych przepisów, zdaniem wnioskodawcy, co potwierdza większość interpretacji wydanych przez poszczególne oddziały ZUS, za dzień pobytu należy uznać dzień, za który pracownik otrzymuje wynagrodzenie stanowiące podstawę wymiaru składek, a zatem dniem pobytu jest zarówno dzień roboczy, jak i dni rozkładowo wolne od pracy przypadające w trakcie wykonywania pracy za granicą (np. soboty i niedziele). Dniami pobytu nie są natomiast dni, w których pracownik korzystał z urlopu wypoczynkowego, bez względu na to, gdzie ten urlop był spędzany, urlopu bezpłatnego, a także dni, za które pracownik z uwagi na swoją niezdolność do pracy otrzymał wynagrodzenie chorobowe bądź zasiłek chorobowy (por. pismo ZUS z 27 maja 2015 r., sygn. WPI/200000/43/529/2015; Pismo ZUS z 20 listopada 2014 r., sygn. WPI/200000/43/1281/2014; Pismo ZUS z 11 września 2013 r., sygn. WPI/200000/451/1132/2013; Pismo ZUS z 10 października 2013 r., sygn. WPI/200000/451 /1214/2013; Pismo ZUS z 26 września 2011 r., sygn. WPI/200000/451/515/2011, LEX/el.).

Przykładowo dla pracownika, którego okres oddelegowania obejmuje 2 tygodnie, każdego tygodnia od poniedziałku do piątku, dniami pobytu będą sobota i niedziela przypadające pomiędzy tymi dwoma tygodniami. Natomiast w odniesieniu do pracownika, którego okres oddelegowania wynosił 1 tydzień, od poniedziałku do piątku, i który przybył na terytorium Niemiec w sobotę poprzedzającą ten tydzień, za dni pobytu uważa się jedynie dni robocze przypadające od poniedziałku do piątku, ponieważ sobota i niedziela nie przypadała w trakcie wykonywania pracy.

Wobec powyższego, zdaniem wnioskodawcy, także w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku pracowników oddelegowanych do pracy za granicą podstawą wymiaru składek jest przychód, pomniejszony o równowartość diet za każdy dzień pobytu za granicą, nie niższy jednak od kwoty prognozowanego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej. Jeżeli po odcięciu równowartości diet przychód, stanowiący podstawę wymiaru składek, jest wyższy od przeciętnego prognozowanego wynagrodzenia, to do podstawy wymiaru przyjmuje się wyliczoną kwotę wynagrodzenia.

W przypadku natomiast choroby pracownika lub korzystania w danym miesiącu z urlopu wypoczynkowego przez część miesiąca, lub urlopu bezpłatnego czyli, w sytuacji gdy praca nie jest wykonywana przez cały miesiąc, podstawa wymiaru składek dla danego pracownika ulega pomniejszeniu zgodnie z zasadami określonymi w art. 18 ust. 9 i ust. 10 usus.

Ad. b) Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku, gdy pracownik jest delegowany do pracy za granicę w trakcie miesiąca bądź kończy w ramach oddelegowania pracę za granicą w trakcie miesiąca, kwotę minimalnej podstawy wymiaru składek za ten niepełny miesiąc zatrudnienia, która nie może być niższa niż od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 usus, należy określić zgodnie z art. 18 ust. 9 usus, czyli proporcjonalnie.

Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe składek na ubezpieczenia społeczne nie opłaca się od części wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, odpowiadającego wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód pracownika, stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 usus. Dalej przedsiębiorca dodaje, że zgodnie z art. 18 ust. 9 usus za miesiąc, w którym nastąpiło odpowiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowym lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko przez część miesiąca, kwotę najniższej podstawy wymiaru składek zmniejsza się proporcjonalnie, dzieląc ją przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mnożąc przez liczbę dni podlegania ubezpieczeniu. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku, gdy praca za granicą będzie wykonywana przez część miesiąca, odpowiednie zastosowanie będzie miał art. 18. ust. 9 usus (por. pismo ZUS z 11 września 2013 r., WPI/200000/451/1132/2013, Decyzja ZUS 10 września 2013 r., WPO/451/1145/2013, Pismo ZUS z 10 października 2013 r., WPI/200000/451/1214/2014).

W związku z powyższym, jeżeli pracownik będzie przebywał na oddelegowaniu przez część miesiąca, kwotą najniższej podstawy wymiaru składek będzie w tym wypadku prognozowane przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej podzielone przez liczbę dni tego miesiąca i pomnożone przez liczbę dni oddelegowania, przy czym - jak wskazano powyżej - za dzień pobytu nie powinno się traktować w ocenie wnioskodawcy dni choroby pracownika oraz korzystania przez niego z urlopu wypoczynkowego lub bezpłatnego.

Wnioskodawca wskazuje jednocześnie, że przedstawione wyżej problemy dotyczą w jego ocenie interpretacji przepisów prawa odnoszących się do prawidłowego sposobu ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w odniesieniu do tych pracowników, którzy podlegają ubezpieczeniom społecznych w ramach oddelegowania do pracy za granicę.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Zgodnie treścią art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie.

Jednocześnie zgodnie art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego. Ocena stanowiska przedsiębiorcy, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego zawarty w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga, iż procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego. Wydając pisemną interpretację Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez wnioskodawcę oświadczenia, zwracając jednocześnie uwagę na fakt, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Ryzyko podania nieprawdziwych informacji w opisie stanu faktycznego bądź też poczynienie przez terenowe jednostki organizacyjne Zakładu (np. w toku czynności kontrolnych) ustaleń odmiennych od tych zaprezentowanych przez wnioskodawcę, obciąża jedynie przedsiębiorcę.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest, na gruncie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zobligowany jedynie do oceny przedstawionego przez przedsiębiorcę stanowiska - dokonanej przez przedsiębiorcę oceny przepisów prawa, z których wynika obowiązek świadczenia składek na ubezpieczenia społeczne mających zastosowanie na tle zaistniałego stanu faktycznego tak, by umożliwić przedsiębiorcy prawidłowe wypełnianie spoczywających na nim obowiązków nałożonych w tym zakresie przez prawo.

Jednoznaczny sposób ujęcia przez ustawodawcę zakresu przedmiotowego wniosków o wydanie pisemnej interpretacji, uniemożliwia Zakładowi wydanie interpretacji w przedmiocie sposobu ustalenia liczby dni oddelegowania, tj. czy do dni pobytu zalicza się obok dni pracy dni rozkładowo wolne od pracy w okresie oddelegowania do pracy za granicą i przypadające w trakcie wykonywania pracy za granicą, dni urlopu wypoczynkowego pracownika, dni choroby pracownika oraz okresu korzystania z urlopu bezpłatnego. Rozstrzygnięcie tych kwestii nie wymaga bowiem zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne.

Przedmiotem interpretacji mogą być tylko te sprawy, które odnoszą się bezpośrednio do zakresu i sposobu zastosowania wyłącznie tych przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek o charakterze publicznoprawnym, tym samym Zakład w powyższym zakresie obowiązany jest do odmowy wydania pisemnej interpretacji.

Stanowisko przedstawione przez przedsiębiorcę we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji w zakresie zastosowania art. 18 ust. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla pracownika oddelegowanego, który przebywa za granicą przez część miesiąca uznać należy za prawidłowe.

Stosownie do art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia na podstawie stosunku pracy z wyłączeniem wynagrodzenia wypłaconego za czas niezdolności do pracy z powodu choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków, jak również z wyłączeniami wymienionymi w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 z późn. zm.).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowią przychody stanowiące część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach, jeżeli odpowiednie ustawy nie zostały uchwalone.

Zwrócić należy przy tym uwagę, iż możliwość skorzystania z przedmiotowego wyłączenia związana jest z koniecznością przestrzegania dwóch limitów wynikających z tego przepisu. Po pierwsze, przychód stanowiący część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu może dotyczyć jedynie kwot nieprzekraczających stawek określonych przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Po wtóre, obniżenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z przyczyn o których mowa powyżej nie może spowodować sytuacji, w której podstawa ta będzie w danym miesiącu kalendarzowym niższa od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach, jeżeli odpowiednie ustawy nie zostały uchwalone.

Przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe nie dopuszczają możliwości pominięcia któregokolwiek ze wskazanych limitów w odniesieniu do pracowników oddelegowanych do pracy poza granice kraju. Bez znaczenia przy tym jest wysokość wynagrodzenia przewidzianego postanowieniami umowy o pracę. Przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz przywołanego rozporządzenia wiążą ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z uzyskaniem przychodu z danego tytułu. Nie w każdym przypadku natomiast wysokość przychodu osiągniętego z tytułu umowy o pracę w danym miesiącu odpowiadać będzie stawce wynagrodzenia przewidzianego tą umową.

W przypadku gdy przychód pracownika pomniejszony o równowartość diet z tytułu jego oddelegowania do pracy za granicę będzie w danym miesiącu niższy od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach, jeżeli odpowiednie ustawy nie zostały uchwalone, konieczne będzie wykazanie jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za ten miesiąc kwoty odpowiadającej wysokości przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej z uwagi na jednoznaczne brzmienie § 2 ust. 1 pkt 16 in fine rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Jednocześnie wysokość minimalnej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za niepełny miesiąc świadczenia pracy należy ustalić w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 18 ust. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przewidującą proporcjonalne obniżenie jej wymiaru. Proporcjonalne obniżenie tak ustalonej podstawy wymiaru składek będzie polegało na podzieleniu kwoty najniższej podstawy wymiaru przez liczbę dni kalendarzowych danego miesiąca i pomnożenie uzyskanego wyniku przez liczbę dni podlegania ubezpieczeniom społecznym przez pracownika w danym miesiącu. Analogiczne obliczenie (uwzględniające zasadę proporcjonalności) należy poczynić przy ustaleniu wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. W przypadku gdy przychód pracownika pomniejszony o równowartość diet z tytułu jego pobytu za granicą będzie niższy lub równy wysokości proporcjonalnie obliczonej wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, to jako podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne za ten miesiąc wskazać należy kwotę tak obliczonej wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Gdyby natomiast przychód uzyskany przez pracownika delegowanego do pracy za granicę, po odjęciu równowartości diet, był wyższy od proporcjonalnie podzielonej kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, to do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne należy przyjąć wyliczoną kwotę osiągniętego przychodu.

W konsekwencji stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę w zakresie zastosowania art. 18 ust. 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla pracowników delegowanych wykonujących pracę za granicą przez część miesiąca uznać należy za prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...).

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.