DI/100000/43/1289/2016

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1829) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 963, z późn. zm.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za prawidłowe stanowiska zawarte we wniosku przedsiębiorcy (...) z siedzibą w (...) z dnia 18 listopada 2016 r., doręczonym w dniu 22 listopada 2016 r., dotyczące:

Dnia 22 listopada 2016 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek z dnia 18 listopada 2016 r. złożony przez przedsiębiorcę (...) z siedzibą w (...).

Na wstępie wniosku przedsiębiorca wskazuje, że jest spółką o zasięgu ogólnopolskim i zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby fizyczne, w tym takie, którym ze względu na potrzeby spółki powierzono obowiązki w nowym miejscu pracy, tj. w lokalizacji często uniemożliwiającej codzienny dojazd z aktualnego-miejsca zamieszkania. W takich przypadkach pracownicy zostają służbowo przeniesieni (I) na stałe lub (II) czasowo do innego niż dotychczasowe miejsca wykonywania pracy. W związku ze wspomnianymi transferami spółka zapewnia pracownikom różnego rodzaju świadczenia.

Możliwość wypłaty dodatkowego wynagrodzenia przewiduje Regulamin Wynagradzania Spółki, a zasady związane z przyznawaniem i funkcjonowaniem świadczeń dla pracowników reguluj e "Procedura przyznawania świadczeń związanych z relokacją pracowników

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z procedurą ze świadczeń związanych z relokacją mogą skorzystać wyłącznie pracownicy, którzy ze względu na potrzeby spółki zostali przydzieleni do wykonywania pracy w nowym miejscu pracy, w stosunku do którego brak jest możliwości odbywania codziennych dojazdów z miejsca zamieszkania. Zgodnie z zasadami obowiązującymi w spółce przeniesienie pracownika na jego wniosek wyklucza możliwość otrzymania świadczeń związanych z relokacją.

Następnie przedsiębiorca przedstawia zasady przekazywania przez spółkę poszczególnych świadczeń na rzecz pracowników w związku z relokacją, jakie aktualnie obowiązują w spółce oraz jakich wprowadzenie spółka rozważa w przyszłości.

Pierwszym ze świadczeń aktualnie obowiązujących w spółce jest Jednorazowe świadczenie relokacyjne. Wnioskodawca wskazuje, że pracownikom, których przeniesienie ma charakter stały, spółka jednorazowo, lecz nie częściej niż raz na 3 lata, może przyznać następujące świadczenia:

* zasiłek na pokrycie kosztów przeniesienia i zagospodarowania w nowym miejscu zamieszkania w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego przysługującego w dniu objęcia obowiązków w nowym miejscu pracy,

* pokrycie kosztów przeprowadzki udokumentowanych fakturą lub rachunkiem, do wysokości kosztów rynkowych,

* pokrycie kosztów agencji nieruchomości za poszukiwanie mieszkania - do" wysokości jednomiesięcznego czynszu za wynajem tego mieszkania.

Wnioskodawca wskazuje jednak, że aby świadczenie mogło zostać przyznane, muszą zostać spełnione następujące warunki związane z przeniesieniem pracownika:

* przeniesienie wiąże się z koniecznością przeprowadzenia się i zagospodarowania w nowym miejscu pracy,

* następuje faktyczne przeniesienie ośrodka interesów życiowych do nowego miejsca zamieszkania,

* nowe miejsce pracy znajduje się w innym regionie i co najmniej 300 km od dotychczasowego miejsca zamieszkania.

Spółka wskazuje, że pracownik może otrzymać wszystkie, bądź niektóre wymienionych świadczeń, w zależności od indywidualnej oceny jego sytuacji przez spółkę.

Drugim ze świadczeń, jakie aktualnie wnioskodawca przyznaje w spółce jest Okresowy dodatek relokacyjny. Spółka wskazuje, że pracownik, któremu powierzono obowiązki w innym regionie i w lokalizacji uniemożliwiającej codzienny dojazd z miejsca zamieszkania (w szczególności, gdy miejsce pracy znajduje się ponad 150 km od miejsca zamieszkania) może otrzymać okresowy (do 2 lat) dodatek relokacyjny na pokrycie kosztów czasowej zmiany miejsca zamieszkania.

Dodatek przyznawany jest w wysokości zróżnicowanej w zależności od podziału lokalizacji sklepów spółki na obszary A, B i C. Dodatek może zostać przyznany na okres 2 lat, przy czym wypłata dodatku może zostać wstrzymana w przypadku przeniesienia pracownika do pracy w innej lokalizacji lub w przypadku, gdy na żądanie spółki pracownik nie udokumentuje wydatków zgodnych z przeznaczeniem przedmiotowego świadczenia.

Okresowy dodatek relokacyjny może być przyznany wyłącznie pracownikom na stanowiskach niemenedżerskich oraz Kierownikom Rejonu/osoba pracująca w Pionie Operacji po Programie Management Trainee posiadającym status menedżera, z pewnymi wyjątkami.

Ponadto wnioskodawca wskazuje, że otrzymanie Jednorazowego świadczenia relokacyjnego wyklucza możliwość otrzymania Okresowego dodatku relokacyjnego i odwrotnie.

W obu przypadkach spółka jednocześnie nie wyklucza możliwości przyznawania powyższych świadczeń według indywidualnych ustaleń z danym pracownikiem relokowanym do innego miejsca wykonywania pracy w zależności od jego indywidualnej sytuacji.

Wnioskodawca następnie wskazuje, iż rozważa zmianę charakteru świadczeń wypłacanych pracownikom w ramach relokacji, tak by były one wypłacane w postaci miesięcznego dodatku (dalej: "Miesięczny dodatek relokacyjny"). Kwota tak ustalonego miesięcznego dodatku byłaby uzależniona od zajmowanego stanowiska, lokalizacji i wariantu relokacji, tj. czy pracownik przenosiłby się na stałe, czasowo, z rodziną.

Dodatkowo spółka wskazuje, że zgodnie z planowanymi założeniami, pracownikowi przysługiwałaby jednorazowa wypłata z tytułu relokacji o wartości uzależnionej od zaszeregowania pracownika w strukturach spółki (dalej: "Wypłata relokacyjna"), której głównym celem jest pokrycie kosztów poniesionych przez pracownika w związku z relokacją.

W obu przypadkach planowane jest, że zarówno Miesięczny dodatek relokacyjny jak i Wypłata relokacyjna będą przeznaczane na pokrycie kosztów związanych z przeniesieniem pracowników do nowej lokalizacji.

Spółka jednocześnie nie wyklucza możliwości przyznawania powyższych świadczeń według indywidualnych ustaleń z danym pracownikiem relokowanym do innego miejsca wykonywania pracy w zależności od jego indywidualnej sytuacji.

Wnioskodawca następnie wskazuje, że wystąpił o interpretację do Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w (...) czy opisane powyżej świadczenia stanowią przychód

w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka oświadcza, iż otrzymała pozytywną indywidualną interpretację Ministra Finansów z dnia (...) 2016 r.

nr (...) w której organ przyznał rację spółce, że przyznanie pracownikom

spółki:

* jednorazowego świadczenia relokacyjnego, lub

* okresowego dodatku relokacyjnego w przypadku przeniesienia do nowego miejsca pracy

innego niż dotychczasowa lokalizacja

nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu na podstawie p.d.o.f. Wnioskodawca wskazuje, że tak samo organ stwierdził odnośnie miesięcznego dodatku relokacyjnego oraz wypłaty relokacyjnej w przypadku przeniesienia do nowego miejsca pracy innego niż dotychczasowa lokalizacja.

Następnie wnioskodawca formułuje pytania czy przyznanie przez spółkę pracownikom Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub Okresowego dodatku relokacyjnego stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy o z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz czy przyznanie przez spółkę pracownikom w przyszłości Miesięcznego dodatku relokacyjnego oraz Wypłaty relokacyjnej będzie stanowić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w rozumieniu art. 18 ust. 1 ww. ustawy, przez co spółka będzie we wszystkich wymienionych wypadkach zobowiązana do odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne.

Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie, obejmujące zarówno opisany stan faktyczny, jak i wskazane zdarzenie przyszłe.

W odniesieniu do stanu faktycznego w opinii spółki, przyznanie przez spółkę pracownikom Jednorazowego' świadczenia relokacyjnego lub Okresowego dodatku relokacyjnego nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, a w konsekwencji spółka, nie jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne.

Wnioskodawca uzasadnia swoje stanowisko w sprawie wskazując, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zasadą jest, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych między innymi w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy tj. pracowników, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 tej ustawy. Zgodnie zaś z art. 4 pkt 9 ustawy, przychodem jest przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych między innymi z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Spółka wskazuje, że otrzymała pozytywną indywidualną interpretację Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w (...) z dnia (...) 2016 r. nr (...) w której Organ przyznał rację spółce, że przyznanie pracownikom spółki Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub Okresowego dodatku relokacyjnego w przypadku przeniesienia do nowego miejsca pracy innego niż dotychczasowa lokalizacja nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu na podstawie p.d.o.f.

Dalej przedsiębiorca wyjaśnia, że Organ uznał za prawidłową opinię spółki, iż nie można stwierdzić, że zapewnienie pracownikom przedmiotowych świadczeń zostało spełnione w interesie pracowników i służy zapewnieniu im realnej korzyści (przysporzenia w ich majątkach, polegającego na powiększeniu aktywów lub uniknięciu wydatków, które musieliby ponieść). Przekazanie tego typu świadczeń przez spółkę na rzecz pracowników wynika z racjonalnego działania spółki i z uwzględnieniem jej interesu ekonomicznego. Gdyby nie konieczność wyjazdu wynikająca z nałożonych na pracowników obowiązków służbowych przez spółkę, nie zaistniałaby konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów związanych ze zmianą miejsca zamieszkania, tzn. z przewozem rzeczy pracowników z dotychczasowych ich miejsc zamieszkania do nowych, czy też zagospodarowania w nowych mieszkaniach czy też konieczności skorzystania z usług agencji nieruchomości i poniesienie innych kosztów związanych z relokacją. W konsekwencji, nie można też stwierdzić, że poprzez otrzymanie powyższych świadczeń w majątkach pracowników następuje "zaoszczędzenie wydatków", gdyż racjonalnie należy zauważyć, że gdyby transfer nie nastąpił w wyniku konieczności służbowej - po stronie pracowników nie zaistniałyby żadne dodatkowe koszty z nim związane.

Spółka wskazuje, że zgodnie z procedurą, w przypadku przeniesienia pracownika na jego wniosek brak jest możliwości otrzymania przez tego pracownika wskazanych świadczeń. Oznacza to, że Jednorazowe świadczenie relokacyjne lub Okresowy dodatek relokacyjny są wypłacane jedynie w sytuacjach, kiedy to spółka decyduje o przeniesieniu pracownika do innej lokalizacji kierując się potrzebami biznesowymi rynku. Tym samym, jak wskazuje wnioskodawca, w takim przypadku trudno jest mówić o uzyskaniu przez pracownika realnej korzyści, skoro przenosiny są podyktowane wyłącznie interesami spółki.

Mając na uwadze powyższe, skoro ww. świadczenia nie są przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to zdaniem wnioskodawcy nie są one tym samym przychodem w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, co powoduje, że nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy.

W odniesieniu zaś do przedstawionego zdarzenia przyszłego, wnioskodawca przedstawił swoje stanowisko w sprawie stwierdzając, iż w opinii spółki, w przypadku wdrożenia w przyszłości rozważanego przez spółkę rozwiązania, w ramach którego spółka będzie zapewniała pracownikom Miesięczny dodatek relokacyjny oraz Wypłatę relokacyjną, świadczenia te nie będą stanowić dla pracowników podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, przez co spółka nie będzie zobowiązana do odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne.

Spółka wskazuje, iż aktualne w ramach niniejszego stanowiska pozostają komentarze i konkluzje przedstawione w uzasadnieniu do stanowiska w zakresie pytania dotyczącego stanu faktycznego. Spółka i w tym przypadku otrzymała pozytywną indywidualną interpretację Ministra Finansów z dnia 2016 r. nr (...) w której Organ przyznał rację spółce, że przyznanie pracownikom spółki Miesięcznego dodatku relokacyjnego oraz wypłaty relokacyjnej w przypadku przeniesienia do nowego miejsca pracy innego niż dotychczasowa lokalizacja nie będzie stanowić przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu na podstawie p.d.o.f.

Mając na uwadze powyższe, że również w przypadku wypłaty Miesięcznego dodatku relokacyjnego czy też Wypłaty relokacyjnej nie powstaje u pracowników jakikolwiek przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to tym samym świadczenia te nie będą zdaniem wnioskodawcy stanowić przychodu w rozumieniu art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, co powoduje, że nie będą one stanowić podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych w rozumieniu art. 18 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje.

Stanowiska przedsiębiorcy zawarte we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji w zakresie przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznać należy za prawidłowe.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej, lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, zaś w ust. 2, że wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego. Ocena stanowiska przedsiębiorcy, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zawarty w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga, iż procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Wydając pisemną interpretację Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez wnioskodawcę oświadczenia, zwracając jednocześnie uwagę na fakt, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Ryzyko podania nieprawdziwych informacji w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego bądź też poczynienie przez terenowe jednostki organizacyjne Zakładu (np. w toku czynności kontrolnych) ustaleń odmiennych od tych zaprezentowanych przez wnioskodawcę, obciąża jedynie przedsiębiorcę.

Składki na ubezpieczenia społeczne odprowadza się po ustaleniu takiego obowiązku, w sytuacji istnienia tytułu podlegania tym ubezpieczeniom od podstawy wymiaru składek. W przypadku osób będących pracownikami, w myśl art. 18 ust. 1 i 2 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne dla tych osób stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach Stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 2236, z późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Brak jest możliwości dokonywania przez Zakład kwalifikacji danego świadczenia jako pochodzącego z konkretnego źródła uzyskania przychodu, (co zarezerwowane zostało do wyłącznej kompetencji organów podatkowych - art*. 10a ust. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej). Kwestia przychodowa stanowi zawsze zagadnienie pierwotne, które poprzedza ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Kwalifikacja podatkowa danego świadczenia musi znaleźć swoje odniesienie w opisie stanu faktycznego bądź w opisie zdarzenia przyszłego. Stwierdzenie przedsiębiorcy dotyczące tej materii wiąże Zakład i brak jest możliwości zakwestionowania danej kwalifikacji podatkowej w ramach postępowania prowadzonego przez Zakład w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W związku z jednoznacznym stwierdzeniem przedsiębiorcy, zawartym we wniosku z dnia 18 listopada 2016 r., iż wartość wypłacanych świadczeń i dodatków, o których traktuje wniosek, nie stanowi przychodu z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (co, jak wskazuje spółka, zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej organu skarbowego, o której mowa we wniosku), stwierdzić należy, iż w takiej sytuacji nie stanowią one podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne oraz brak będzie obowiązku odprowadzania od ich wartości składek na te ubezpieczenia. Jak bowiem podkreślono powyżej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zawsze stanowi przychód osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy' stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do właściwego Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...).

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.