DI/100000/43/1179/2016 - Możliwość wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości finansowanych i nieodpłatnie udostępnianych pracownikom kwater noclegowych.

Na podstawie art. 10 ust. i i ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1829) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j, Dz. U. z 2016 r. poz. 963 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za prawidłowe stanowisko zawarte we wniosku przedsiębiorcy (...) z dnia 11 października 2016 r. doręczonym w dniu 31 października 2016 r. uzupełnionym dnia 5 grudnia 2016 r., w przedmiocie dotyczącym wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wartości finansowanych i nieodpłatnie udostępnianych pracownikom kwater noclegowych.

Dnia 31 października 2016 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku, wpłynął wniosek złożony przez (...) o wydanie pisemnej interpretacji w trybie art. 10 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 28 listopada 2016 r. doręczonym, dnia 5 grudnia 2016 r.

Wnioskodawca wskazuje, że prowadzi działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej oraz za granicą. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług (...) związanych z poszukiwaniem (...).

W rantach prowadzonej działalności Spółka zawiera kontrakty, których czas trwania wynosi od (...) do (...) miesięcy. W celu realizacji kontraktów Spółka zatrudnia wyspecjalizowanych pracowników, którzy świadczą pracę w ramach stosunku pracy.

Pracownicy wykonujący pracę w Polsce w umowach o pracę jako miejsce pracy mają wskazane wiertnie na terenie całej Polski. W przypadku natomiast pracowników świadczących pracę za granicą strony umowy o pracę podpisują porozumienie wskazujące konkretne miejsce wykonywania pracy za granicą. Tym samym, wyjazdy pracowników związane z wykonywaniem pracy w miejscu wskazanym w umowach o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów prawa pracy.

Najczęściej pracownicy świadczą pracę w znacznej odległości od siedziby pracodawcy i własnego miejsca zamieszkania. W związku z tym nie mają oni możliwości zorganizowania noclegów we własnym zakresie, a zapewnienie noclegów leży wytycznie w interesie pracodawcy.

Ze względu na opisaną powyżej specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zapewnia zakwaterowanie pracownikom zatrudnionym na wiertniach w kraju i za granicą. W tym celu pracodawca wynajmuje miejsca noclegowe. W zależności od miejscowości, w której prowadzone są prace, noclegi są zapewniane odpowiednio w hotelach, hotelach pracowniczych lub w wynajmowanych mieszkaniach. Faktury za zakwaterowanie (noclegi) pracowników są wystawiane przez danego usługodawcę na Spółkę z uwagi na fakt, że to pracodawca zamawia i finansuje wykonanie tych konkretnych usług. Zapewnienie zakwaterowania leży w interesie pracodawcy, co związane jest z koniecznością zapewnienia pracownikom możliwości prawidłowego wykonywania obowiązków pracowniczych, a tym samym przyczynia się do realizacji celów gospodarczych, dla których utworzono Spółkę. Jednocześnie finansowanie przez pracodawcę noclegów pracowniczych samym pracownikom nie przynosi żadnej korzyści (przysporzenia majątkowego) albowiem korzystający z noclegu pracownicy nie zmieniają swojego stałego miejsca zamieszkania i nadal posiadają ośrodek życia w miejscowości, w której na stałe zamieszkują. Korzystanie przez pracowników z noclegów w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę jest tylko i wyłącznie wynikiem polecenia pracodawcy wykonywania pracy na jego rzecz.

Wnioskodawca wskazał, że w interpretacji indywidualnej nr (...) wydanej dnia 19 maja 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w (...) na wniosek (...) o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy udostępniane oddelegowanym pracownikom noclegi stanowią przychód, od którego Wnioskodawca powinien pobierać jako płatnik, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych upoważniony organ stwierdził, że w tak przedstawionym stanie faktycznym sprawy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że wartość noclegów, o których mowa we wniosku, sfinansowanych przez Spółkę, związanych z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych nie generuje po ich stronie powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT). Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym. idzie, pracownicy nie otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzeni a majątkowego. Odpowiadając wprost, udostępniane oddelegowanym pracownikom noclegi nie stanowią przychodu, od którego Wnioskodawca powinien pobierać, jako płatnik, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizyczny cii.

Wnioskodawca powziął wątpliwości czy wartość finansowanych i nieodpłatnie udostępnianych pracownikom przez Spółkę kwater noclegowych, na czas i w związku z wykonywaniem przez nich pracy na rzecz Spółki, związanych z realizacją zakontraktowanej usługi poza siedzibą pracodawcy i poza miejscem zamieszkania pracowników, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe, chorobowe), ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i w rezultacie czy w opisanej sytuacji Spółka ma obowiązek uwzględniania tych świadczeń w podstawie wymiaru składek. Na wstępie Wnioskodawca wyjaśnia, że nie jest jego intencją, ani też nie wnosi on o dokonanie przez organ interpretacji przepisów prawa pracy oraz przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca wyjaśnił, że wartość opisanych w niniejszym wniosku bezpłatnych świadczeń w naturze tj. zapewnianych "oddelegowanym" pracownikom noclegów - w przedstawionym powyżej opisie nie stanowi dla pracowników przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym, od osób fizycznych, co jednoznacznie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w (...) w interpretacji indywidualnej nr (...) wydanej dnia 19 maja 2016 r. na wniosek (...).

Wątpliwość Wnioskodawcy nie dotyczy zatem kwestii kwalifikacji przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jedynie wynikających z niej obowiązków w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Zdaniem Wnioskodawcy korzystanie przez jej pracowników z finansowanych i nieodpłatnie udostępnianych im przez Spółkę, jako pracodawcę, kwater noclegowych w okresie ich "oddelegowania" w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki, związanych z realizacją zakontraktowanej usługi, nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, a w konsekwencji Spółka nie ma obowiązku uwzględnienia tych świadczeń w podstawie wymiaru składek. Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej także: ustawa o sus) podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a, a więc między innymi pracowników, stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o sus podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe stanowi podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3.

Wnioskodawca wskazał, iż art. 4 pkt 9 ustawy o sus jako przychód definiuje: przychody w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności; wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 104 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy podstawę wymiaru składek na Fundusz Pracy dla pracowników stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wynoszące w przeliczeniu na okres jednego miesiąca co najmniej minimalne wynagrodzenie, nadto stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy składki na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych ustala się od wypłat stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Zgodnie natomiast z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób, z tym, że podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne pomniejsza się o kwoty składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe finansowanych przez ubezpieczonych niebędących płatnikami składek, potrąconych przez płatników ze środków ubezpieczonego, zgodnie z przepisami o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 81 ust. 6 ustawy).

Z treści przytoczonych wyżej przepisów wynika, że jeżeli określone świadczenie nie stanowi dla danego pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów podatkowych, to nie istnieje z tego tytułu obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne. Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Innymi słowy, przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ściśle uzależniają włączenie danego świadczenia do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników od zakwalifikowania go jako przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla, że jak zostało to już podniesione, na wniosek Spółki Dyrektor Izby Skarbowej w (...) wydał w dniu 19 maja 2016 r. interpretację indywidualną w której potwierdził, że w opisanym przez Spółkę stanie faktycznym sprawy, wartość noclegów, o których mowa we wniosku, sfinansowanych przez Spółkę, związanych z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych, nie generuje po ich stronie powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie, pracownicy nic otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Odpowiadając wprost, udostępniane oddelegowanym pracownikom noclegi nie stanowią przychodu, od którego Wnioskodawca powinien pobierać, jako płatnik, zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że problematyka opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartości nieodpłatnie otrzymanych świadczeń, jako przychodu ze stosunku pracy, budziła liczne wątpliwości w orzecznictwie sądów administracyjnych. Jednakże kluczowe znaczenie przy dokonywaniu wykładni przepisów regulujących to zagadnienie ma wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r" sygn. akt K 7/13 opubl. OTK-A 2014/7/69, Dz.U, z 2014 r. poz. 947. W wyroku tym Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b u.p.d.o.f., rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Trybunał wskazał na kryteria wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika. Pierwszym takim kryterium jest obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku i pkt 3.4.2, uzasadnienia). Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi (pkt 3.4.3. uzasadnienia). Przykładowo, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika prowadzi do wniosku, że dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy, czy też dodatkowe ubezpieczenie pracownika, może oznaczać zaoszczędzenie wydatku i - w konsekwencji - może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym.

Jak podkreśla Wnioskodawca taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Łatwo zdaniem Wnioskodawcy można wyobrazić sobie pracownika, który - choć musi dojeżdżać do pracy - nie jest zainteresowany dowozem zorganizowanym przez pracodawcę, gdyż - przykładowo - jadąc własnym samochodem zapewnia jednocześnie transport innym domownikom (pkt 3.4.5. uzasadnienia). Wnioskodawca podkreślił, iż podsumowując tę część rozważań Trybunał stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. To ostatnie może występować, gdy pracownik dobrowolnie skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę (pkt 3.4.7. uzasadnienia). Ponadto Trybunał podkreślił, że warunkiem objęcia podatkiem dochodowym "innego nieodpłatnego świadczenia" jest realny charakter przysporzenia. Świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych - są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są "otrzymane", co ma wskazywać na bezwzględnie - w odniesieniu do tego przychodu - wymagany realny charakter świadczenia (pkt 4.1.2 uzasadnienia). W odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń - bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości (pkt 4.2.3. uzasadnienia).

W konsekwencji przyjąć należy zdaniem Wnioskodawcy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych. Są bowiem świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazał, że skorzystanie przez pracowników Wnioskodawcy ze świadczeń wskazanych we wniosku niewątpliwie następuje za ich zgodą tym niemniej świadczenia te nie będą spełnione w ich interesie, ale w interesie pracodawcy. Ponadto, nie przyniosą one pracownikom korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść. Świadczenia te są świadczeniami poniesionymi w interesie pracodawcy, bowiem to jemu przynoszą konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracowników pracy. W przypadku miejsc noclegowych udostępnianych pracownikom w czasie oddelegowania, skorzystanie z tych świadczeń warunkuje możliwość wywiązania się przez pracowników z obowiązków pracowniczych. Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki, o których mowa w treści niniejszego wniosku.

Udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w zupełnie innym miejscu i w inny sposób oraz którzy - gdyby nie konieczność wywiązywania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę, nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. Nie sposób uznać, że gdyby nie konieczność świadczenia pracy przy danym projekcie (kontrakcie) inwestycji, w ramach oddelegowania poza siedzibę pracodawcy i poza miejsce zamieszkania pracownika, to pracownik poniósłby wówczas koszt wynajmu takiego noclegu. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy świadczenie w naturze w postaci zapewnienia oddelegowanym pracowników bezpłatnych noclegów jest spełniane w interesie pracodawcy, a nie pracownika, a tym samym nie prowadzi do uzyskania przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego (por. także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego 2 dnia 19 września 2014 r., II FSK 2280/12, a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 września 2014 r., II FSK 2281/12 -Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Wnioskodawca wskazał, że powyższą analizę potwierdza również m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2014 r., II FSK 2378/12, zgodnie z którym; "Ponoszenie przez pracodawców wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi przyjmując wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryterium oceny jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Sąd I instancji trafnie wskazał, że przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty zobowiązane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca".

W rezultacie, zdaniem Wnioskodawcy wydatek dokonywany przez pracodawcę na pokrycie kosztów pobytu pracownika - czy to w hotelach, hotelach pracowniczych czy też w wynajmowanych mieszkaniach - nie jest dla danego pracownika przychodem ze stosunku pracy, jeżeli pobyt ten jest spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy i poza miejscem zamieszkania pracownika. Skoro wartość świadczeń w naturze w postaci bezpłatnych noclegów dla oddelegowanych pracowników nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób Fizycznych, to zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 1. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, to wartość ta nie stanowi też podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r. III AUa 501/12, LEX 1220449, OSAB 2012/2-3/109-115). W związku z obszernie poruszony przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku problematyką podatkową, Zakład pismem z dnia 15 listopada 2016 r., doręczonym dnia 21 listopada 2016 r. wezwał Wnioskodawcę m.in. do wskazania czy jednak nie jest zainteresowany aby również Zakład dokonał w trybie pisemnej interpretacji kwalifikacji podatkowej świadczeń, o których mowa we wniosku jako świadczeń stanowiących Lub nie stanowiących przychodu pracownika ze stosunku pracy.

W piśmie z dnia 14 lipca 2016 r. stanowiącym uzupełnienie do wniosku przedsiębiorca wskazał, iż zdaniem wnioskodawcy wartość finansowanych i nieodpłatnie udostępnianych pracownikom przez wnioskodawcę świadczeń w postaci noclegów nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT);

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, że intencją wnioskodawcy nie jest dokonywanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych kwalifikacji podatkowej świadczeń, o których mowa w pkt 1 powyżej.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu administracji publicznej, lub państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne, lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie, zaś w ust. 2, że wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Zgodnie natomiast z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 10 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Nadmienić w tym miejscu należy, iż w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów, z których wynika obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Mocą niniejszej decyzji Zakład nie przyznaje natomiast jakiegokolwiek prawa ani nie stwierdza jakiegokolwiek obowiązku ubezpieczeniowego. Ocena stanowiska przedsiębiorcy, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis stanu faktycznego zawarty w treści wniosku o wydanie pisemnej interpretacji. Podkreślenia przy tym wymaga, iż procedując nad wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy wszczętej wniesieniem wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu stanu faktycznego. Wydając pisemną, interpretację Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez wnioskodawcę oświadczenia, odnośnie kwalifikacji podatkowej świadczeń, o których mowa we wniosku, zwracając jednocześnie uwagę na fakt, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Ryzyko podania nieprawdziwych informacji w opisie stanu faktycznego bądź też poczynienie przez terenowe jednostki organizacyjne Zakładu (np. w toku czynności kontrolnych) ustaleń odmiennych od tych zaprezentowanych przez wnioskodawcę, obciąża jedynie przedsiębiorcę.

Stanowisko przedsiębiorcy zawarte we wniosku o wydanie pisemnej interpretacji, uznać należy za prawidłowe.

Składki na ubezpieczenia społeczne odprowadza się po ustaleniu takiego obowiązku, w sytuacji istnienia tytułu podlegania tym ubezpieczeniom od podstawy wymiaru składek.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami,

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. z 2015 r" poz. 2236 z późn. zm.), jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych. Zgodnie zaś z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy."

Dla rozstrzygnięcia, więc czy dany przychód stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a w konsekwencji czy powstaje obowiązek opłacania składek m.in. na te ubezpieczenia, decydujące znaczenie ma, czy dla celów podatkowych zostanie on zakwalifikowany jako przychód pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Rzeczony przychód w sytuacji opisanej we wniosku nie został przez wnioskodawcę zakwalifikowany jako przychód pracowników z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Ponadto, Wnioskodawca załączył do wniosku Interpretację Indywidualną wydaną na wniosek spółki przez Dyrektora Izby Skarbowej w (...), z której wynika, że rzeczony przychód opisany we wniosku nie został zakwalifikowany jako przychód ze stosunku pracy.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy wskazujące, że z tytułu korzyści, o których mowa we wniosku nie istnieje obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne uznać należy za prawidłowe, nie jest bowiem prawnie możliwe uwzględnienie w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników należności, które nie stały się przychodem ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pamiętać należy, co wyżej zostało wskazane, iż zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy.

Jednocześnie z art 81 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1793) wynika, iż do ustalenia podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne pracowników stosuje się przepisy określające podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tych osób. Tym samym powyższe wyłączenie znajdzie zastosowanie również w odniesieniu do podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne.

Powyższe ma również zastosowanie w odniesieniu do składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Wynika to z brzmienia art. 104 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 645 z późn. zm.) oraz art. 29 ustawy z dnia 13 sierpnia 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1256).

W konsekwencji ww. korzyści będą korzystały także z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania. Stosownie do art. 10a ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia. Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy' z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art, 10 ust. 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, odwołanie do właściwego Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.