DD9.8220.2.83.2015.BRT

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 10 listopada 2010 r. Nr ITPB1/415-801/10/AD, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia zabudowanej nieruchomości budynkiem handlowo-magazynowym, wykorzystywanej w pozarolniczej działalności gospodarczej, niewprowadzonej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 10 listopada 2010 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości wykorzystywanej dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej. Interpretacja wydana została na wniosek Pani... z dnia 9 sierpnia 2010 r.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że w grudniu 2002 r. na podstawie umowy darowizny potwierdzonej aktem notarialnym Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość zabudowaną budynkiem handlowo-magazynowym. Od 2002 r. do chwili obecnej Wnioskodawczyni wynajmowała przedmiotowy budynek jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej i tak też rozliczała się z Urzędem Skarbowym. W kwietniu 2007 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu motocyklami, którą prowadzi nadal. Do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystywała Pani około 50% powierzchni budynku. Pozostałą część budynku w dalszym ciągu Wnioskodawczyni wynajmuje poza działalnością gospodarczą, traktując jako odrębne źródło uzyskiwania przychodów. Z uwagi na to, iż budynek ten nabyto przed rozpoczęciem działalności gospodarczej i tylko w części wykorzystywany jest w działalności gospodarczej to Wnioskodawczyni nie wprowadziła go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a tym samym nie dokonywała odpisów amortyzacyjnych. W 2010 r. Wnioskodawczyni zamierza sprzedać całą nieruchomość.

W związku z powyższym zadano pytanie: Czy przychód ze sprzedaży powyższej nieruchomości będzie przychodem ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1, czy przychodem ze źródła art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód ze zbycia nabytej w drodze darowizny nieruchomości nie jest przychodem ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, tj. nie jest przychodem z działalności gospodarczej, dlatego że:

* budynek nie został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

* nie zaliczano do kosztów i nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych,

* otrzymała Pani ten budynek w darowiźnie i przez cały okres dokonywała jego wynajmu w całości, a od kwietnia 2007 r. do 2010 r. - w części. Wynajem nie był dokonywany w ramach działalności gospodarczej tylko jako odrębne źródło przychodów.

W art. 14 ust. 2 poprzez użycie słowa również wskazano, iż przychody ze sprzedaży składników majątku są przychodami innego rodzaju, niż przychody z art. 14 ust. 1. Dlatego też w dalszej części art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawodawca wymienia konkretne składniki majątkowe, których sprzedaż należy zaliczyć jako przychód z działalności gospodarczej, to znaczy wszystkie składniki ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, oraz te nie ujęte tj. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie. Zatem art. 14 ust. 2 pkt 1 stanowi kompletną informację, co do przedmiotowego zakresu opodatkowania zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Poza tym w ustawie przewidziano odrębną możliwość zbycia składników majątku, tj.:

* art. 24 ust. 2 zdanie drugie dla składników majątku ujętych w ewidencji środków trwałych,

* art. 19 dla składników majątku nie ujętych w ewidencji środków trwałych.

Zatem ustawodawca przewidział możliwość opodatkowania przychodu ze zbycia składników majątku nie ujętych (w ustawie nie użyto sformułowania podlegających wprowadzeniu) w ewidencji środków trwałych. W związku z powyższym uważa Pani, iż do sprzedaży nabytej w drodze darowizny nieruchomości mają zastosowanie przepisy art. 10 ust. 1 pkt 8. Sprzedaż nieruchomości nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej. Ponadto, minęło już 5 lat od dnia nabycia, więc przychód ze sprzedaży nie będzie podlegał opodatkowaniu.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 10 listopada 2010 r. Nr ITPB1/415-801/10/AD, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że " (...) odpłatne zbycie nieruchomości niemieszkalnej, która nawet w części była wykorzystywana w działalności gospodarczej, choćby nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, należy potraktować jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)."

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wydana przez organ upoważniony nie jest prawidłowa.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zawiera w art. 10 ust. 1 katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów.

Jednym ze źródeł przychodów określonym w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej jest również przychód uzyskany z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

* ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów, podjął w dniu 17 lutego 2014 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 8/13, w której stwierdził, że "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy."

Po wydaniu uchwały, w przedmiotowym zakresie, ukształtowała się linia orzecznicza sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 21 lutego 2014 r. sygn. akt II FSK 408/12, wyrok NSA z dnia 20 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 912/12, wyrok NSA z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt II FSK 1426/12, wyrok WSA w Opolu z dnia 4 kwietnia 2014 r. sygn. akt I SA/Op 233/14, wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 288/14, która zgodna jest z podjętą przez NSA uchwałą.

Odnosząc się zatem do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdza się, że skoro nieruchomość zabudowana budynkiem handlowo-magazynowym, wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie była wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to jej odpłatne zbycie nie generuje przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Sprzedaż przedmiotowej nieruchomości należy kwalifikować do źródła przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy. Mając jednak na uwadze, że od nabycia nieruchomości upłynął pięcioletni okres, o którym mowa w tym przepisie, zatem jej odpłatne zbycie nie spowoduje powstania zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w każdym czasie.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.