DD9/033/543/JQP/SKT/2014/RWPD-107452 - Ustalenie skutków podatkowych sporadycznego wykorzystywania środka trwałego (samochodu osobowego) na cele prywatne.

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 oraz § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 30 września 2013 r. Nr IPTPB1/415-472/13-3/KO wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2013 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sporadycznego wykorzystywania środka trwałego (samochodu osobowego) na cele prywatne - jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając na podstawie § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r.r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 30 września 2013 r., z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych używania samochodu osobowego na cele prywatne. Interpretacja wydana została na wniosek Pana.... z dnia 12 lipca 2013 r.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, jest podatnikiem czynnym VAT wykonującym wyłącznie usługi opodatkowane VAT. W październiku 2012 r. kupił na podstawie faktury VAT samochód osobowy, który wpisał do ewidencji środków trwałych, rozpoczął jego amortyzację i odpisy amortyzacyjne zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca odliczył podatek VAT naliczony przy zakupie samochodu do wysokości limitu - 6.000 zł. Samochód wykorzystuje przede wszystkim do działalności gospodarczej (dojazd z domu do miejsc świadczenia usług, między miejscami świadczenia usług i z powrotem), w mniejszym zakresie korzysta z samochodu do celów osobistych, niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Wydatki na zakup benzyny, zakup opon, naprawy i konserwacje, z wyjątkiem wydatków na zakup benzyny w zakresie, w jakim używa samochodu do celów osobistych, zalicza do kosztów uzyskania przychodów oraz odlicza związany z nimi podatek naliczony VAT (z wyjątkiem podatku naliczonego VAT od zakupów benzyny, którego nie odlicza).

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie:

1. Czy zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych i wydatków na eksploatację samochodu (z wyłączeniem wydatków na zakup benzyny na przejazdy w celach osobistych) jest prawidłowe?

2. Czy odliczenie podatku naliczonego VAT od nabycia samochodu do wysokości limitu 6.000 zł oraz odliczanie podatku naliczonego od wydatków na bieżącą eksploatację samochodu (z wyłączeniem podatku naliczonego od wydatków na zakup benzyny) jest prawidłowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź na pytanie powinna być pozytywna, gdyż brak jest przepisów prawa, które stanowiłyby inaczej. Przepisy art. 22 ust. 1 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zakazują zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację i odpisów amortyzacyjnych od nabycia samochodów osobowych stanowiących środek trwały podatnika, który korzysta z samochodu także do celów osobistych. Wyjątkiem są wydatki na zakup benzyny na przejazdy, które nie są związane z prowadzoną działalnością.

Organ upoważniony wskazał, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Pytanie nr 2 dotyczące podatku od towarów i usług będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Wydając z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 30 września 2013 r. Nr IPTPB1/415-472/13-3/KO, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wydana przez upoważniony organ nie jest prawidłowa.

Kosztami uzyskania przychodów, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą", są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od łącznego spełnienia trzech przesłanek, a mianowicie: koszty te muszą być faktycznie poniesione, ich poniesienie musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów) oraz musi istnieć związek między poniesionym kosztem i przychodem, a nadto wydatek nie może być wymieniony w katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów enumeratywnie wymienia art. 23 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Przepis art. 22a ust. 1 ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Powołane regulacje prawne wskazują, iż zasadniczym warunkiem dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest faktyczne wykorzystywanie środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Generalną, wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy zasadą jest, że do kosztów podatkowych zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, a więc w toku aktywnej działalności w obrębie danego źródła przychodu. Amortyzacja dotyczy zużycia środków trwałych w danym okresie, którego wyrazem jest określona wartość konieczna do utrzymania tych składników w dalszej eksploatacji lub odtworzenia po ich zużyciu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymagają aby dany składnik majątku był wykorzystywany wyłącznie na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako warunek zaliczenia go do środków trwałych i dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych np. wyrok NSA sygn. akt II FSK 1470/07. Warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów jest prowadzenie właściwej dla tego celu ewidencji.

Odnosząc się do przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca wskazał, że środek transportu (samochód osobowy) spełnia kryteria ustawowe do uznania go za środek trwały podlegający amortyzacji oraz, że został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to uznać należy, że jego sporadyczne wykorzystywanie dla potrzeb prywatnych nie ma wpływu na prawo zaliczania do kosztów podatkowych wydatków związanych z eksploatacją samochodu oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego zdarzenia faktycznego, jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego...., po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.