DD9/033/493/KZU/SKT/2014/RD-70333

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2013 r. Nr IBPBI/1/415-317/13/ESZ, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu odpłatnego zbycia środków trwałych, których zakup w całości został sfinansowany dotacją - jest prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 21 czerwca 2013 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej niezamortyzowanej wartości środków trwałych, których zakup został sfinansowany z otrzymanej dotacji. Interpretacja wydana została na wniosek Pani z dnia 27 marca 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obecnie osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej, natomiast w okresie którego dotyczy wniosek, była osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą opodatkowaną na "zasadach ogólnych". Zdarzenia gospodarcze ujmowała w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Była również zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Działalność prowadzona była od 1 października 2010 r. W związku z rozpoczęciem działalności Wnioskodawczyni otrzymała dotację z Urzędu Pracy na zakup środków trwałych. Dotacja korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. Z dotacji został zakupiony pawilon handlowy (24.000,02 zł netto) oraz lada chłodnicza (6.216,26 zł netto) (powyższe środki trwałe były sfinansowane w całości z dotacji). Pawilon handlowy i lada chłodnicza zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i dokonywano odpisów amortyzacyjnych. Odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodu - zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na ich nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W styczniu 2013 r. w związku ze złym stanem zdrowia Wnioskodawczyni była zmuszona zlikwidować działalność gospodarczą. Przed zakończeniem działalności dokonała sprzedaży posiadanych środków trwałych (pawilon handlowy oraz lada chłodnicza). Kwotę netto uzyskaną ze sprzedaży zaliczyła do pozostałych przychodów (rubryka 8 pkpir), natomiast do kosztów uzyskania przychodu zaliczyła nieumorzoną wartość środków trwałych (rubryka 13 pkpir). Nieumorzoną wartość środków trwałych Wnioskodawczyni obliczyła pomniejszając wartość netto nabycia środków trwałych o dokonane odpisy amortyzacyjne, które nie były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy tak obliczona nieumorzona wartość środków trwałych stanowiła koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych, a fakt, że środki trwałe były sfinansowane z dotacji nie ma w tym przypadku znaczenia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nieumorzona wartość środków trwałych została ustalona prawidłowo oraz stanowi koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c, przy określeniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych powyżej przepisów Wnioskodawczyni zauważa, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej, stanowią przychód z działalności gospodarczej. Jeżeli chodzi o koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia środka trwałego wskazać należy, iż stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie natomiast z art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 dokonanych od tych środków i wartości. Stosownie do treści ww. art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zatem, przy ustaleniu dochodu ze sprzedaży opisanych środków trwałych, kosztami uzyskania przychodów będą wydatki poniesione na nabycie tych środków trwałych (odpowiadające wartości początkowej środków trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych), pomniejszone o dokonane od ich wartości początkowej odpisy amortyzacyjne. Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, fakt pokrycia wydatku na nabycie środków trwałych z dotacji nie wpływa na ustalenie kosztu uzyskania przychodu przy sprzedaży tych środków trwałych.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu Znak: ILPB1/415-1314/10-4/AG oraz Znak: ILPB1/415-1121/11-4/AG.

Wydając z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 21czerwca 2013 r. Nr IBPBI/1/415-317/13/ESZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA wydana przez upoważniony organ nie jest prawidłowa.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - zwanej dalej "ustawą", za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej działalności uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle wymienionych przepisów, przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z zastrzeżeniem zawartym w art. 14 ust. 2c ustawy), stanowią przychód z działalności gospodarczej.

Szczególne uregulowania prawne dotyczące zasad ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych zostały określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy. Zgodnie z tym przepisem dochodem lub stratą z odpłatnego zbycia środków trwałych, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, dokonanych od tych środków.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że dochód z odpłatnego zbycia środka trwałego ustala się przy uwzględnieniu trzech wielkości, tj. przychodu z odpłatnego zbycia tego środka trwałego, jego wartości początkowej wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od tego środka trwałego odpisów amortyzacyjnych. Przy ustalaniu dochodu z tytułu odpłatnego zbycia środka trwałego nie występuje kategoria kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu zasad ogólnych. Dochód ustalany jest zgodnie ze szczególnymi przepisami określonymi w art. 24 ust. 2 pkt 1 (zdanie drugie) ustawy, i to niezależnie od źródła finansowania wydatków.

Równocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych (...). Z tym, że wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych, bez względu na czas ich poniesienia.

Na sumę odpisów amortyzacyjnych, o której mowa wyżej, składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów podatkowych, jak również odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ustawodawca w art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy wskazał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zakresem tego przepisu objęte są wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na nabycie środków trwałych.

Odnosząc się do przedstawionego, we wniosku, zaistniałego stanu faktycznego wskazać należy, że otrzymane przez Wnioskodawczynię środki finansowe z Urzędu Pracy, na zakup środków trwałych, tj. pawilonu handlowego oraz lady chłodniczej, nie stanowią przychodu na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy, a dokonywane odpisy amortyzacyjne nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy). Natomiast w przypadku odpłatnego zbycia częściowo umorzonych (zamortyzowanych) środków trwałych zastosowanie mają szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środków trwałych o wydatki na ich nabycie stanowiące ich wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków). Tak obliczoną różnicę powiększa się o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych również tych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów podatkowych.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego, jest prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.