DD6/033/28/KWW/09/PK-169 - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę świadczeń urlopowych dla pracowników.

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Minister Finansów zmienia z urzędu interpretację indywidualną wydaną w dniu 19 grudnia 2008 r., Nr IBPB3/423-828/08/AP, przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w ten sposób, że stwierdza, iż stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 września 2008 r. (data wpływu 23 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę świadczeń urlopowych dla pracowników - jest nieprawidłowe.

Z wniosku z dnia 18 września 2008 r. o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, wynika, że Spółka zatrudniająca powyżej 20 pracowników nie tworzy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ani nie wypłaca świadczenia urlopowego, o których mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70 poz. 335 z późn. zm.). W oparciu o przyjęty "Regulamin Wynagradzania" Spółka, oprócz wynagrodzeń, wypłaca pracownikom także określone świadczenia nazwane "urlopowymi". Wypłacane one są po udzieleniu pracownikowi urlopu wypoczynkowego w wymiarze 14 kolejnych dni roboczych. Zasady wypłaty i wysokość świadczenia zostały określone w sposób podobny jaki przewidziany został w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Świadczenia te wypłacane są bez względu na sytuację życiową, rodzinną, czy materialną pracownika.

Na tle tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka zadała pytanie, czy tego rodzaju świadczenie, zwane "urlopowym", może stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (u.p.d.o.p.).

Zdaniem Spółki, świadczenie to, jako świadczenie towarzyszące wynagrodzeniu, odwołujące się tylko co do zasad i wysokości ich wypłaty do wymogów przewidzianych w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, stanowi koszt podatkowy w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770), wydał w dniu 19 grudnia 2008 r. interpretację indywidualną (Nr ITPB3/423-828/08/AP), w której stanowisko Spółki uznał za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważa, co następuje.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, potwierdzające prawidłowość stanowiska zajętego przez Spółkę we wniosku, jest niewłaściwe.

W myśl art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Z powyższego wynika, że wydatki na działalność socjalną objętą przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie mogą być zaliczane do kosztów podatkowych. Zgodnie z tą ustawą za działalność socjalną uznawane są m.in. usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku (por. art. 2 pkt 1 tej ustawy). Wydatki pracodawcy na dofinansowanie pracownikom kosztów urlopu wypoczynkowego niewątpliwie są wydatkami związanymi z wypoczynkiem. Ustawodawca przewidział w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych tego rodzaju wydatków, pod warunkiem jednak, że wydatki te mają charakter świadczenia urlopowego, które przewidziane jest i wypłacane zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Świadczenie urlopowe może być wypłacane przez pracodawcę zatrudniającego według stanu na dzień 1 stycznia danego roku podatkowego mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, jeżeli nie utworzony został zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Z wniosku wynika, że Spółka zatrudnia ponad 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i nie tworzy zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Oznacza to, że wypłacane przez Spółkę świadczenie, mimo nazwania je "urlopowym", nie może być utożsamiane ze świadczeniem urlopowym, o którym mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (zbieżne jest tylko nazewnictwo).

Oznacza to, że wydatki poniesione na wypłatę tego rodzaju świadczenia urlopowego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Niewłaściwe jest zatem zarówno stanowisko Spółki przedstawione we wniosku, jak i stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wyrażone w interpretacji indywidualnej, uznające omawiane wydatki za koszty uzyskania przychodów.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienionej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).