DD4-033-0650/ZKK/07/1125 - Ustalenie obowiązku podatkowego w Polsce z tytułu dochodów uzyskiwanych na terytorium Norwegii.

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 24 maja 1977 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979 r. Nr 27, poz. 157 z późn. zm.),

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie usług remontowo-budowlanych, opodatkowaną jednolitą 19% stawką podatku dochodowego. Swoją działalność rozszerzył na terytorium Norwegii. W kraju tym świadczy usługi w ramach działalności gospodarczej od końca 2005 r. w różnych miejscowościach. Podatnik podaje, iż w Norwegii mieszka wraz z żoną. Podatnik oświadcza, iż obecnie miejsce jego stałego zamieszkania znajduje się w Norwegii, z prawem do pobytu na 5 lat. W Norwegii Podatnik wynajmuje mieszkanie. Do Polski przyjeżdża 3-4 razy w ciągu r. na kilka dni. Od końca 2005 r. nie uzyskuje w Polsce żadnych dochodów. Podatek dochodowy od dochodów osiągniętych na terytorium Norwegii opłaca w Norwegii. W Polsce Podatnik posiada dom i jest zameldowany. Dzieci Podatnika są pełnoletnie i samodzielne.

Podatnik uważa, iż ściślejsze powiązania gospodarcze i osobiste posiada z Norwegią.

Podatnik zwraca się z pytaniem, jakie ma obowiązki podatkowe w Polsce i gdzie powinien się rozliczać w zakresie podatku dochodowego. Czy płacąc w ciągu r. podatek dochodowy w Norwegii od osiąganych tam przychodów musi przychody te opodatkować również w Polsce miesięcznie czy rozliczyć dopiero w zeznaniu podatkowym?

Zdaniem Podatnika, osiągane przez niego dochody w Norwegii winny być opodatkowane polskim podatkiem dochodowym. Jednakże wobec przebywania przez niego w Norwegii ponad 183 dni, jest on zobowiązany rozliczyć podatek dochodowy w Norwegii. W trakcie r. podatkowego nie rozlicza podatku dochodowego w Polsce, jednak sporządzając zeznanie roczne o osiągniętych dochodach, ma obowiązek uwzględnić dochody uzyskane w Norwegii przy obliczaniu stawki podatku dochodowego w Polsce, zgodnie z metodą wyłączenia z progresją.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006 r.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 polsko-norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę albo inne kryteria o podobnym charakterze.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego, obowiązujących do dnia 31 grudnia 2006 r., pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

W myśl art. 4 ust. 2 cytowanej umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy jej sytuacja jest określana zgodnie z następującymi zasadami:

Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 polsko-norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Podatnik od dnia wyjazdu z Polski wraz z żoną spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Norwegii. Państwo rezydencji Podatnika należy zatem ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. umowy.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika, Minister Finansów stwierdza, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, od dnia wyjazdu z Polski Podatnik nie posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski.

Oznacza to, iż Podatnik podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu, w szczególności przepisów art. 7 polsko-norweskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Na powyższe rozstrzygnięcie nie ma wpływu zmiana art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2a oraz art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które obowiązują od dnia 1 stycznia 2007 r., o ile stan faktyczny nie ulegnie zmianie.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.