DD4-033-0647/ZKK/07/1131 - Ustalenie obowiązku podatkowego w Polsce, osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Hiszpanii w związku z uzyskiwanymi przez nią dochodami na terytorium Polski.

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 15 listopada 1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127),

Jak wynika ze stanu faktycznego, który został przedstawiony we wniosku, Podatnik jest obywatelem Hiszpanii. Od kilku lat przebywa na terytorium Polski, gdzie w ramach oddelegowania wykonuje pracę na rzecz polskiej spółki X Sp. z o.o. z siedzibą w O. Obowiązki w Polsce pełni na podstawie zawartej umowy o pracę z hiszpańską spółką oraz kontraktu menedżerskiego zawartego z polską spółką X Sp. z o.o. Przewidywany okres obowiązywania wspomnianych umów trwa do maja 2008 z możliwością przedłużenia oddelegowania wynikającego z umowy o pracę o rok.

Podatnik jest kawalerem, mieszka w domu rodziców w Hiszpanii. Rzeczy ruchome (samochód), które stanowią jego własność (oraz są dla niego dostępne podczas całego pobytu w Polsce), a także jego konta bankowe i inwestycje znajdują się w Hiszpanii. Ponadto, Podatnik jest ubezpieczony prywatnie w Hiszpanii oraz wpłaca składki do hiszpańskiego państwowego systemu ubezpieczeń społecznych.

Miejsce zamieszkania Podatnika znajduje się w Hiszpanii, gdzie jest traktowany jako rezydent dla celów podatkowych (jest tam objęty nieograniczonym obowiązkiem podatkowym), co może zostać potwierdzone certyfikatem rezydencji wydanym przez hiszpańskie władze skarbowe. W Polsce Podatnik złożył zgłoszenie identyfikacyjne NIP-3 do Urzędu Skarbowego w K.

W czasie pobytu w Polsce Podatnik zamieszkuje w Hotelu Gromada w O. i w najbliższym czasie ma zamiar tam mieszkać. W Polsce Podatnik dysponuje wyłącznie kontem bankowym (gotówkowym) i nie posiada żadnych inwestycji.

Przewiduje się, iż w ciągu r. Podatnik przebywać będzie w Polsce przez okres ponad 183 dni. Natomiast okres wakacyjny, co do zasady będzie spędzał poza granicami Polski (w tym głównie w Hiszpanii, gdzie mieszkają jego rodzice i przyjaciele) oraz gdzie zaangażowany jest w życie kulturalne i społeczne.

Podatnik nie wyraża intencji i nie przewiduje stałego pobytu na terytorium Polski. Ośrodek jego interesów życiowych znajduje się na terytorium Hiszpanii, gdyż tam są usytuowane wszelkie inwestycje i z krajem tym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Poza wykonywaniem pracy na terytorium Polski, na podstawie umowy o pracę zawartej z hiszpańskim pracodawcą i kontraktem menedżerskim, Podatnika nie łączą żadne bliższe ekonomiczne i osobiste związki z Polską.

Podatnik stawia pytanie, czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce w 2007 r. oraz w kolejnych latach, w których będzie przebywał na terytorium Polski.

Zdaniem Podatnika, w 2007 r. i w kolejnych latach podczas pobytu w Polsce, powinien zostać uznany za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Hiszpanii i tam podlegać opodatkowaniu w stosunku do całości swoich przychodów. Natomiast w Polsce Podatnik powinien zostać uznany za osobę nieposiadającą miejsca zamieszkania dla celów podatkowych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a tej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 polsko-hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze, wyłączając jednakże osoby, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub położonego tam majątku.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak stanowi art. 3 ust. 1a ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy taki wypadek jest rozstrzygany zgodnie z następującymi zasadami:

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż Podatnik w 2007 r., po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski, będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Hiszpanii jak i w Polsce. Z uwagi na fakt, iż Podatnik przebywa i pracuje w Polsce, natomiast w Hiszpanii posiada majątek i jest uznany za rezydenta podatkowego tego państwa, miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Podatnika należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 umowy. Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika, stwierdza się, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a umowy, Podatnik nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski.

W konsekwencji, Podatnik w 2007 r. podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Oznacza to, iż Podatnik w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

O ile przedstawiony we wniosku stan faktyczny nie ulegnie zmianie, w kolejnych latach podatkowych, w których Podatnik będzie przebywał na terytorium Polski, również będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla płatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.