DD3.8222.2.419.2015.IMD

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 listopada 2013 r. Nr IPPB2/415-600/13-4/MG wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Związku (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 16 sierpnia 2013 r., uzupełnionym w dniu 19 listopada 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu pracownikom kosztów eksploatacji prywatnych pojazdów samochodowych wykorzystywanych do celów służbowych oraz noclegów jest - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2013 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełnionym w dniu 19 listopada 2013 r., Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca zatrudnia w oparciu o umowę o pracę zootechników, którzy w ramach swoich obowiązków pracowniczych wykonują pracę w terenie (w gospodarstwach hodowców bydła mięsnego). W celu wykonania pracy w terenie korzystają oni z prywatnych pojazdów samochodowych do celów służbowych. Na korzystanie z prywatnych pojazdów pracownicy mają zgodę pracodawcy. W umowach o pracę jako miejsce pracy został określony obszar województwa np. województwo.

W związku z wykonywaniem zadań służbowych w terenie pracownicy otrzymują zwrot kosztów eksploatacji pojazdów w wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.), tj. liczby przebiegu pojazdu i stawki za 1 km oraz zwrot kosztów noclegów do wysokości wynikającej z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167). Pracownicy w celu ustalenia kosztów eksploatacji pojazdu prowadzą stosowną ewidencję przebiegu.

Wnioskodawca dokonywane zwroty kosztów dla pracowników traktuje jako inne należności za czas podróży służbowej pracownika, a co za tym idzie przychody wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) dalej zwaną "u.p.d.o.f.".

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że pracownicy Wnioskodawcy zatrudnieni na stanowisku zootechników, mający w umowach o pracę jako miejsce świadczenia pracy wskazany obszar województwa, co do zasady będą wykonywać swoje obowiązki na terenie wskazanego województwa, a tylko wyjątkowo na polecenie pracodawcy wyjazdy służbowe w celu świadczenia pracy wykraczać będą poza ten obszar, tj. pracownicy w ramach podróży służbowej wykonywać będą swoje czynności służbowe poza miejscem świadczenia pracy, a Wnioskodawca każdorazowo wyrazi zgodę na przejazd w podróży służbowej samochodem prywatnym pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane środki pieniężne przez pracowników stanowiące zwrot kosztów eksploatacji pojazdu i noclegów są zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f. wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do Spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Z analizy tego przepisu wynika, że wolne od podatku dochodowego są inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości, która została określona w rozporządzeniu ministra pracy. Ustawodawca ograniczył zatem wysokość zwolnionych przychodów pracownika za czas podróży służbowej, żeby sytuacja podatników w tym zakresie była taka sama. Odwołanie się do przepisów rozporządzenia Ministra Pracy służy jedynie ustalaniu wysokości tego zwolnienia, tj. ma charakter pomocniczy.

Z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167) wynika, że z tytułu podróży krajowej pracownikowi przysługują zwroty kosztów noclegów i innych niezbędnych udokumentowanych wydatków określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb (§ 2 pkt 2 lit. c, d). Natomiast jak wynika z przepisu § 3 ust. 3 i 4 pracownik może za zgodą pracodawcy odbyć podróż służbową własnym samochodem za co przysługuje mu zwrot kosztów przejazdu w wysokości iloczynu stawki za 1 km i ilości przejechanych kilometrów. W związku z tym pracownicy otrzymujący zwroty kosztów z tytułu odbywania podróży służbowej w ramach limitu będą mieli prawo do stosowania zwolnienia od opodatkowania tych należności.

Pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane w przepisach u.p.d.o.f. ani też w innych przepisach prawa podatkowego.

Należy przy tym zauważyć, że "prawo podatkowe jest autonomiczną gałęzią prawa obowiązującego na obszarze Państwa, którą znamionuje szereg cech normatywnych całkowicie odmiennych od cech właściwych innym dziedzinom prawa. W szczególności dotyczy to obszaru prawa prywatnego, do którego zalicza się prawo pracy, które odróżnia od prawa podatkowego całkowicie odmienna metoda regulacji. W związku z tym fundamentalnym założeniem, na podkreślenie zasługuje fakt, iż pojęcia przejęte z prawa prywatnego mają znaczenie w prawie podatkowym i są w nim stosowane tylko i wyłącznie z woli ustawodawcy podatkowego. Oznacza to, że nie obowiązują one samoistnie czy też samodzielnie z mocy prawa prywatnego. Od ustawodawcy podatkowego zależy też, czy pojęcia przejęte z prawa prywatnego mają być rozumiane tak, jak w tym prawie, czy też w inny sposób (zob.: A. Gomułowicz, J. Małecki, Podatki i prawo podatkowe, Warszawa 2008, s. 217 oraz S. Rozmaryn, Prawo podatkowe a prawo prywatne w świetle wykładni prawa, Lwów 1939, s. 139). W obowiązującym stanie prawnym brak jest wyraźnego postanowienia ustawodawcy, które nakazuje, aby przy wykładni pojęcia podróży służbowej pracownika posługiwać się wprost terminami ustanowionymi w przepisach prawa pracy. Dlatego dokonując rekonstrukcji normy podatkowej w przedmiotowym zakresie należy uwzględniać regulacje wskazanej gałęzi prawa z dużą ostrożnością oraz z poszanowaniem reguł obowiązujących w obszarze prawnopodatkowym, w tym zwłaszcza zasad nullum tributum sine lege oraz in dubio pro tributario." (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Po 863/09). Skoro ustawodawca podatkowy nie odsyła do definicji pojęcia "podróż służbowa" zawartej w art. 775 § 1 k.p., to użytym przez niego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f. sformułowaniu "podróż służbowa pracownika" należy przypisać znaczenie jakie obowiązuje w języku powszechnym. "Jeżeli jakieś pojęcie nie jest zdefiniowane, zasadą powinno być potoczne rozumienie terminu." (B. Brzeziński, Szkice z wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2002, s. 36). W języku potocznym służbowy to "dotyczący pracy w instytucji, należny komuś z tytułu pracy". Zatem podróż służbowa jest podróżą w ramach pracy w danej instytucji. Oznacza to, że w rozumieniu prawa podatkowego jest nią każda podróż wykonywana na polecenie pracodawcy. Nie ma przy tym znaczenia, czy ma ona miejsce w powtarzających się odstępach czasu i na tym samym terenie, o ile odbywa się na polecenie pracodawcy. Warto także zwrócić uwagę, iż inne przepisy prawa podatkowego utożsamiają podróż służbową z każdą jazdą zamiejscową. Przykładowo, art. 16 ust. 1 pkt 30 u.p.d.o.p. pozwala zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe). Zatem, zakładając konsekwencję ustawodawcy podatkowego, wypadałoby przyjąć, iż podróż służbowa jest tym samym co jazda zamiejscowa. Gdyby przyjąć odmienną wykładnię, to okazałoby się, że wydatek na jazdy zamiejscowe niebędące podróżami służbowymi, który oczywiście został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, nie jest kosztem podatkowym. Taki rodzaj wykładni nie może być zatem zaakceptowany również w ramach wykładni systemowej. Wobec tego przepisy podatkowe, niezależnie od oceny rozwiązań prawa pracy, samodzielnie określają skutki podatkowe podróży służbowej pracownika, którą jest każda jego jazda zamiejscowa (D. Strzelec, Świadczenia na rzecz pracowników, ABC 2011).

Podsumowując: pojęcie podróży służbowej z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f. powinno być rozumiane zgodnie z literalnym brzmieniem. Przez podróż służbową należy rozumieć wyjazd z jednej miejscowości do drugiej miejscowości w celu wykonania zadania zleconego przez pracodawcę. Istotą podróży służbowej jest zatem aby pracownik odbył podróż pomiędzy różnymi miejscowościami w celu wykonania pracy zleconej przez pracodawcę. Nie ma tutaj znaczenia czy podróż wykonywana jest na obszarze stałego miejsca pracy, np. obszarze województwa lub też poza to stałe miejsce.

W związku z tym nie można stosować dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych pojęcia podróży służbowej opartej na przepisach prawa pracy, z której to wynika, że podróżą służbową jest wyjazd pracownika poza siedzibę pracodawcy lub stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego zleconego przez pracodawcę. (art. 775 § 1 Kodeksu pracy), gdyż doprowadziłoby to do nierównego traktowania na gruncie podatkowym pracowników w zależności od tego jakie mają określone w umowie o pracę miejsce. Poza tym przepisy prawa pracy nie są podatkowo twórcze, tj. nie mogą rozstrzygać o zwolnieniach dla celów podatku dochodowego.

Pojęcie podróży służbowej określone w kodeksie pracy ma na celu jedynie uregulowanie sytuacji pracownika i jego czasu pracy w przypadkach gdy będzie on wykonywał zadanie poza stałym miejscem pracy lub też siedzibą pracodawcy. Zatem przepis ten służy zabezpieczeniu praw pracowniczych i jego świadczeń pieniężnych.

Reasumując, otrzymywane środki pieniężne przez pracowników - zootechników stanowiące zwrot kosztów eksploatacji pojazdu i kosztów noclegów do określonych wysokości są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż są to inne należności za czas podróży służbowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za prawidłowe, w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania zwrotu pracownikom będącym w podróży służbowej kosztów eksploatacji pojazdu, oraz noclegów oraz za nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia, stwierdzam, co następuje.

Postępowanie w sprawie indywidualnych interpretacji prawa podatkowego uregulowane jest w rozdziale 1a Działu II ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.). Na mocy art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Z powołanego przepisu wynika zatem, iż przedmiotem interpretacji może być wyłącznie indywidualna, a więc dotycząca bezpośrednio zainteresowanego, sprawa i przepisy prawa podatkowego.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT", wolne od podatku dochodowego były diety i inne należności za czas:

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Należy zgodzić się z zacytowanym we wniosku opracowaniem naukowym, z którego wynika, iż "prawo podatkowe jest autonomiczną gałęzią prawa obowiązującego na obszarze Państwa, którą znamionuje szereg cech normatywnych całkowicie odmiennych od cech właściwych innym dziedzinom prawa. W szczególności dotyczy to obszaru prawa prywatnego, do którego zalicza się prawo pracy, które odróżnia od prawa podatkowego całkowicie odmienna metoda regulacji. W związku z tym fundamentalnym założeniem, na podkreślenie zasługuje fakt, iż pojęcia przejęte z prawa prywatnego mają znaczenie w prawie podatkowym i są w nim stosowane tylko i wyłącznie z woli ustawodawcy podatkowego. Oznacza to, że nie obowiązują one samoistnie czy też samodzielnie z mocy prawa prywatnego. Od ustawodawcy podatkowego zależy też, czy pojęcia przejęte z prawa prywatnego mają być rozumiane tak, jak w tym prawie, czy też w inny sposób (zob.: A. Gomułowicz, J. Małecki, Podatki i prawo podatkowe, Warszawa 2008, s. 217 oraz S. Rozmaryn, Prawo podatkowe a prawo prywatne w świetle wykładni prawa, Lwów 1939, s. 139).

Ustawa PIT nie zawiera jednak definicji podróży służbowej, ponadto w powołanym przepisie odwołuje się do odrębnych ustaw lub w przepisów wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Jak wynika z postanowień art. 1 ustawy PIT ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych. Ustawa PIT jest elementem polskiego systemu prawnego. Ustawa ta reguluje zatem wyłącznie pojęcia z zakresu prawa daninowego, nie normuje innych pojęć właściwych dla innych dziecin prawa, w tym na przykład z zakresu prawa pracy. Jeżeli w ustawie PIT używane są pojęcia właściwe dla innych gałęzi prawa, to w pierwszej kolejności należy szukać definicji tych pojęć w regulacjach normujących daną dziedzinę stosunków społeczno-gospodarczych. Kwestie związane z podróżami służbowymi pracowników reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) określająca prawa i obowiązki pracowników i pracodawców oraz akty wykonawcze wydane na jej podstawie.

Zgodnie z art. 775 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Jak natomiast wynika z wniosku, pracownicy Wnioskodawcy w umowie o pracę mają wyznaczone miejsce wykonywania pracy, zatem fakt świadczenia pracy na obszarze wskazanym w umowie o pracę nie jest równoznaczny z podróżą służbową. Warto w tym miejscu odwołać się do wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 kwietnia 2015 r. sygn. akt III AUa 1094/14, który stwierdził, iż nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy w tych miejscowościach (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 lutego 2009 r. w sprawie II PK 230/08). O podróży służbowej można mówić jedynie w przypadku delegowania narzuconego pracownikowi w drodze polecenia zobowiązującego go do odbycia takiej podróży. Tym samym, samo podjęcie się przez pracownika podróży połączonej z wykonywaniem określonej pracy na podstawie zawartego z pracodawcą porozumienia nie jest podróżą służbową w rozumieniu art. 775 § 1 k.p., do której znajdują zastosowanie przepisy określające należności przysługujące pracownikowi z tytułu takiej podróży (por. wyrok Sądu najwyższego z 20 lutego 2007 r. w sprawie II PK 165/06,).

Sąd wskazał także, że prawna formuła podróży służbowej służy nie tylko kompensacie kosztów związanych z wykonywaniem zadań służbowych, ale jako taka jest również instytucją prawa podatkowego i ubezpieczeń społecznych, w zakresie pierwszego określając tytuł zwolnienia od podatku, a w zakresie drugiego określając umniejszenie przychodu jako podstawy wymiaru składek. W tym znaczeniu jest to regulacja, która nie może być dowolnie modyfikowana przez strony i dlatego jest bezwzględnie obowiązująca.

W związku z tym nie można się zgodzić ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że "pojęcie podróży służbowej z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a u.p.d.o.f. powinno być rozumiane zgodnie z literalnym brzmieniem."

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Szerzej do tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 stwierdzając, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. i orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikający z konieczności wykonywania czynności służbowych zwrot przez Wnioskodawcę swoim pracownikom poniesionych wydatków na noclegi, nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Tego rodzaju wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego.

Odnosząc się natomiast do przekazanych przez Wnioskodawcę środków pieniężnych na rzecz pracowników stanowiących zwrot kosztów eksploatacji pojazdu, należy zauważyć.

Ustawa PIT w art. 21 ust. 1 pkt 23b stanowi, że wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

W związku z tym ustawodawca wskazuje, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych stanowi przychód w rozumieniu ustawy PIT. Poprzez zwolnienie zawarte w powołanym przepisie postanowił zwolnić te przychody od opodatkowania, ale tylko w sytuacji wskazanej w przepisie, tj. w przypadku, gdy obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że warunek ten nie jest spełniony. W związku z tym zwrot ten stanowi przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy - zgodnie, z którym otrzymywane środki pieniężne przez pracowników - zootechników stanowiące zwrot kosztów eksploatacji prywatnych samochodów do określonych wysokości są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż są to inne należności za czas podróży służbowej - należy uznać za nieprawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 21 listopada 2013 r. Nr IPPB2/415-600/13-4/MG, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.