DD3.8222.2.406.2015.MCA

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 27 listopada 2009 r. Nr ILPB2/415-856/09-2/ES wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009 r. (data wpływu 4 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, jest:

* prawidłowe w części dotyczącej uznania, że zwrot pracownikom wydatków za wyżywienie, zakup paliwa do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradą oraz opłaty parkingowych, poniesionych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, nie stanowią przychodu pracownika,

* nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

W dniu 4 września 2009 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w jego indywidualnej sprawie.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zatrudnia kilku przedstawicieli handlowych na podstawie umów o pracę. Miejscem pracy przedstawicieli handlowych wskazanym w umowie o pracę jest obszar geograficzny obejmujący kilka województw Polski. Przedstawiciele faktycznie wykonują swoją pracę na obszarze wskazanym w umowie o pracę, który jest inny dla każdego z zatrudnionych pracowników.

Wnioskodawca nie traktuje podróży przedstawicieli po obszarze wskazanym w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wnioskodawca uważa, iż pracownicy faktycznie wykonują pracę na obszarze wskazanym jako miejsce wykonywania pracy, a zatem ich wyjazdy nie spełniają definicji podróży służbowej, która zgodnie z przyjętą doktryną i orzecznictwem jest zdarzeniem incydentalnym w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy.

Z tego względu Wnioskodawca nie wypłaca pracownikom diet oraz innych należności przysługujących pracownikom z tytułu odbywania podróży służbowych.

W trakcie wykonywania pracy zatrudnieni przedstawiciele handlowi ponoszą jednak wydatki, które są związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należą głównie: wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie, zakup paliwa do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe.

Przedstawiciele handlowi zbierają na potwierdzenie dokonania powyższych wydatków faktury, rachunki lub paragony, które następnie przedstawiają Wnioskodawcy. Wnioskodawca natomiast zwraca przedstawicielom kwoty poniesionych wydatków. Faktury i rachunki, które pracownicy przedstawiają Wnioskodawcy są wystawiane na Wnioskodawcę. W zakresie wydatków poniesionych na wyżywienie oraz noclegi Wnioskodawca zwraca zatrudnionym pracownikom kwoty faktycznych wydatków do wysokości limitu ustalonego w umowie o pracę, tj. nie więcej niż 250,00 PLN za nocleg w hotelu oraz nie więcej niż 25,00 PLN za dzienne wyżywienie. Przykładowo - jeżeli nocleg w hotelu wyniósł 230,00 PLN, Spółka zwraca 230,00 PLN; a jeżeli nocleg wyniósł 260,00 PLN, Spółka zwraca 250,00 PLN. Pozostałe wydatki - paliwa, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe zwracane są w pełni, bez stosowania żadnych limitów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób Wnioskodawca powinien traktować zwroty wydatków przedstawicielom handlowym.

2. Czy Wnioskodawca powinien traktować wypłacone kwoty tytułem zwrotu wydatków przedstawicielom handlowym jako przychody pracownika oraz pobrać i odprowadzić od nich zaliczkę na podatek dochodowy.

3. Jeśli tak, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować wypłacone kwoty - do przychodu ze stosunku pracy czy przychodów z innych źródeł. Czy słuszne jest stanowisko Wnioskodawcy, iż może dokonywać pełnego zwrotu wydatków, tj. zwrotu w kwotach faktycznie poniesionych przez przedstawicieli handlowych traktując wypłacone kwoty jako dochód pracownika, a nie jego przychód.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez przedstawicieli handlowych można podzielić na dwie grupy:

* I zakup paliwa do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe.

* II wydatki na wyżywienie oraz noclegi w trasie.

Wnioskodawca uważa, iż wydatki zaliczone do I grupy, takie jak zakup paliwa do samochodów służbowych, opłaty za przejazdy autostradą, opłaty parkingowe nie stanowią po stronie pracowników przychodów, pracownik wykonuje bowiem pracę na rzecz pracodawcy, a do obowiązków pracodawcy należy ponoszenie wszelkich kosztów związanych z pracą (np. dostarczenie narzędzi, urządzeń, materiałów, przygotowanie stanowiska pracy itp.).

Obowiązek ten nie może być przerzucony na pracownika. Przedstawiciele wykorzystują samochody będące własnością Wnioskodawcy (samochody służbowe) w celu wykonywania zadań nałożonych na nich na podstawie stosunku pracy. Samochody służbowe stanowią narzędzie pracy zatrudnionych pracowników, a ponoszenie wydatków na zakup paliwa do ich napędu (zwracanych następnie przez Wnioskodawcę) stanowi czynność bez której nie jest możliwe wykonywanie pracy. Podobnie należy traktować zwracane pracownikom wydatki ponoszone przez nich z tytułu przejazdów autostradami oraz opłaty parkingowe, które podobnie jak wydatki na zakup paliwa są ponoszone w imieniu i na rzecz pracodawcy; zwrot wydatków z tych tytułów nie stanowi zdaniem Wnioskodawcy przychodów/dochodów podlegających opodatkowaniu po stronie pracowników.

Wnioskodawca uważa natomiast, iż wydatki na wyżywienie oraz noclegi stanowią odmienny rodzaj wydatków aniżeli wydatki np. z tytułu zakupu paliwa do samochodów służbowych, dlatego zakwalifikowane zostały do II grupy. Wnioskodawca zwraca pracownikom poniesione przez nich wydatki z tytułu wyżywienia i noclegów (do wysokości limitów ustalonych w umowach o pracę) ze względu na to, iż przebywający stale w podróży pracownicy niewątpliwie narażeni są na ponoszenie zwiększonych wydatków z tych tytułów. Wnioskodawca uważa, iż pracownicy co prawda nie znajdują się w podróży służbowej, podczas gdy odwiedzają klientów na obszarze wskazanym jako miejsce wykonywania pracy w umowie o pracę, jednak wykonują pracę dla pracodawcy, której koszty nie mogą być przerzucane na pracownika.

Fakt, iż przedstawiciele handlowi nie znajdują się w podróży służbowej podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z umowy o pracę na obszarze wskazanym jako miejsce wykonywania pracy Wnioskodawca wywodzi z analizy przepisów Kodeksu Pracy (art. 775) oraz orzecznictwa Sądu Najwyższego.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 listopada 2008 r., sygn. II PZP 11/08 uznał, że pracownicy mobilni są grupą osób pracujących w warunkach stałego przemieszczania się (podróży). Podróż nie stanowi u nich zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Nie jest zatem możliwe uznanie, że pracownik nieustannie przebywa w podróży służbowej. Konkluzją uchwały jest brak możliwości przyznania kierowcom transportu międzynarodowego jako pracownikom mobilnym diety podróżnej w sytuacji, gdy wykonują pracę na umówionym obszarze. Uchwała odnosiła się co prawda do kierowców transportu międzynarodowego, jednak z treści jej uzasadnienia wynika wyraźnie, że dotyczy ona innych "pracowników mobilnych", w tym przedstawicieli handlowych.

W konsekwencji nie jest możliwe zastosowanie do zatrudnionych przedstawicieli zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości wynikających z odrębnych przepisów.

Powyższe oznacza, iż skoro pracownicy nie znajdują się w podróży służbowej gdy wykonują prace na umówionym obszarze, wypłacone im kwoty z tytułu zwrotu wydatków na wyżywienia i noclegi w trasie nie będą dla nich neutralne podatkowo (inaczej niż w przypadku należności wypłaconych z tyt. odbywania podróży służbowej). Wnioskodawca uważa jednak, że ustalone między pracodawcą a pracownikiem zasady rozliczania wydatków ponoszonych przez pracownika w związku z pracą na rzecz pracodawcy nie mogą prowadzić do sytuacji, w której pracownik będzie finansował działalność gospodarczą pracodawcy. Przedstawione stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie - np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2006, sygn. II PK 94/06 lub wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. sygn. I PKN 350/00.

Dlatego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż dokonywane zwroty wydatków z tytułu wyżywienia i noclegów przedstawicieli stanowią dla nich dochód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

System rozliczeń z przedstawicielami bazuje na przedstawieniu przez nich raportów, z których wynikają kwoty wydatków ponoszonych przez przedstawicieli w danym okresie - tygodniowym, dwutygodniowym lub miesięcznym. Na podstawie raportów Wnioskodawca zwraca przedstawicielom poniesione przez nich wydatki w trakcie danego miesiąca w wysokości wynikających z raportów (w zakresie wyżywienia i noclegów - do wysokości umówionych limitów). Na końcu miesiąca natomiast, przy sporządzaniu listy płac, wydatki na noclegi i wyżywienie wynikające z raportów i mieszczące się w umówionych limitach są sumowane oraz traktowane jako stały składnik wynagrodzenia zasadniczego. Taki sposób rozliczania powoduje swoiste "ubruttowienie" kwot dokonanych zwrotów z tytułu wydatków na wyżywienie i noclegi, ponieważ kwoty te zostały już postawione do dyspozycji pracowników wcześniej jako "kwoty netto". System "ubruttowienia" powoduje, iż zwrot wydatków poniesionych z tytułu noclegów i wyżywienia jest dokonywany 1:1. Jeśli na przykład pracownik poniósł 1 000,00 PLN wydatków z wyżej wymienionych tytułów, to Wnioskodawca, zwraca mu faktycznie 1 000,00 PLN, które jest następnie powiększane o przypadającą na tę kwotę zaliczkę na podatek dochodowy i składki ZUS w miesięcznym rozliczeniu wynagrodzeń.

Traktowanie zwrotu wydatków jako przychodu pracownika doprowadziłoby do sytuacji, w której przy bardzo wysokich wydatkach związanych z przemieszczaniem się przedstawicieli podczas wykonywania pracy (noclegi, zwiększone koszty wyżywienia) kwota wynagrodzenia netto mogłaby ulec znacznemu obniżeniu w stosunku do sytuacji, gdy zwrot traktowany jest jako "dochód". Obciążenia z tytułu składek ZUS i zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych byłyby bowiem potrącane z kwoty wynagrodzenia zasadniczego. W ocenie Wnioskodawcy, mogłoby wówczas dojść do sytuacji, w której pracownik wykonuje pracę na rzecz pracodawcy kosztem znacznej części swojego podstawowego uposażenia, a to prowadziłoby właśnie do sytuacji, w której pracownik ponosiłby ciężar działalności gospodarczej pracodawcy.

UZASADNIENIEm dla systemu "ubuttowienia" jest poniższe wyliczenie, mające charakter przykładowy:

- ------------------------

I II III

- -------------------------

Wynagrodzenie zasadnicze brutto: 5 500,00 5 500,00

Koszty poniesione za noclegi i wyżywienie

mieszczące się w limicie wskazanym w umowie

o pracę poniesione w danym miesiącu: 1 740,00 1 740,00

Koszty zwrócone pracownikowi w danym miesiącu: 1 740,00 1 740,00

Kalkulacja wynagrodzenia w danym miesiącu:

Wynagrodzenie zasadnicze brutto 5.500,00 5.500,00 5.500,00

Zwrócone wydatki - przychód podatkowy 1.740,00 2.497,50

Wynagrodzenie netto 3.903,81 3.376,07 3.903,81

Koszt pracodawcy w zw. ze zwrotem wydatków (tekst jedn.: przychód dodatkowy + ZUS): 2.061,88 2.958,78

Aby pracownik otrzymał zwrot poniesionych wydatków w kwocie netto równej 1.740,00 PLN pracodawca musi ponieść koszt całkowity w wysokości 2.958,78 PLN, co obejmuje kwotę wydatków (1.740,28 PLN) oraz podatek i ZUS (tekst jedn.: 1.218,50 PLN). Obliczenia przedstawia kolumna III powyższej tabeli (system ubruttowienia).

W przeciwnym wypadku ZUS i podatek dotyczący zwracanych wydatków zostanie potrącony z wynagrodzenia zasadniczego pracownika (tekst jedn.: 5.500,00 PLN). Wówczas pracownik nie otrzyma kwoty 3.903,81 PLN, tj. kwoty netto wynagrodzenia zasadniczego. Wynagrodzenie netto zmniejszy się do 3.376,07 PLN (por. obliczenia w kolumnie I i II tabeli), co spowoduje powstanie dodatkowego obciążenia pracownika.

Podsumowując powyższe, Wnioskodawca uważa że zwrot wydatków zaliczonych do grupy I jest neutralny podatkowo dla pracowników, natomiast zwrot wydatków zaliczonych do grupy II należy traktować jako dochód pracowników ze stosunku pracy. W konsekwencji Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, jednak może dokonywać "pełnego" zwrotu wydatków stosując wskazany system "ubruttowienia".

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznał za prawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody (w tym ze stosunku pracy), z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jakim jest stosunek pracy, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym, z kolei przychodami z tego źródła są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 9 ust. 2 i art. 11 ust. 1 ustawy PIT).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z literalnym brzmieniem art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychodami ze stosunku pracy są zatem wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Szerzej do tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 stwierdzając, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

Inaczej jest w przypadku pokrywania (zwrotu) pracownikowi pełnych lub częściowych kosztów wyżywienia. Tego rodzaju wydatek ponoszony jest w interesie pracownika i to jemu przynosi wymierną korzyść, zważywszy, iż koszty wyżywienia pracownik musi ponosić niezależnie od wykonywania (bądź nie) obowiązków służbowych. Dotyczy to zarówno finansowania wyżywienia w ramach podróży służbowej (na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 września 2015 r. sygn. akt II FSK 1516/13), jak i wyjazdów służbowych niebędących podróżą służbową.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. i orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów: noclegów, paliwa do samochodu służbowego, opłat za przejazdy autostradami oraz opłat parkingowych, związanych z wykonywaniem przez pracowników mobilnych pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Tego rodzaju wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki związane z obliczeniem, pobraniem i odprowadzeniem od ww. zwrotów zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Przychodem pracownika (przedstawiciela handlowego) są natomiast koszty sfinansowania przez pracodawcę wyżywienia pracownika mającego charakter wymierny i indywidualny. Przy czym jedynie w przypadku pracowników odbywających podróż służbową opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlega nadwyżka ponad kwotę korzystającą ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy PIT. Dla pozostałych pracowników, w tym przemieszczających się przedstawicieli handlowych niebędących w podróży służbowej, zwrot przez pracodawcę poniesionych przez nich wydatków na wyżywienie w trasie, stanowi w całości podlegające opodatkowaniu przychody ze stosunku pracy, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Na Wnioskodawcy, jako płatniku z art. 31 ustawy PIT, ciąży obowiązek ich uwzględnienia przy obliczaniu zaliczki na podatek stosownie do postanowień art. 32 ust. 2 ustawy PIT. Z tym, że uwzględnieniu podlega kwota faktycznie udzielonego świadczenia. Jednocześnie należy zauważyć, iż ustawa PIT reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych. Przepisy tej ustawy nie ingerują w treść umów o pracę. W konsekwencji, z punktu widzenia ustawy PIT brak jest przeszkód do dokonywania przez Wnioskodawcę zwrotu wydatków w kwocie "ubruttowionej". Należy jedynie mieć na uwadze, iż ww. kwota stanowi zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychód pracownika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy - zgodnie z którym, zwrot przedstawicielom handlowym poniesionych przez nich wydatków na zakup paliwa do samochodu służbowego, opłat za przejazdy autostradą oraz opłat parkingowych nie stanowi przychodu tych osób - należy uznać za prawidłowe. Prawidłowym jest również twierdzenie, że przychodem pracownika są kwoty zwrócone za wyżywienie. Za nieprawidłowe należy natomiast uznać stanowisko, że dla przedstawicieli handlowych dochodem ze stosunku pracy są zwrócone im wydatki z tytułu noclegów w trasie, podobnie jak uznanie zwracanych kwot za dochód.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 27 listopada 2009 r. Nr ILPB2/415-856/09-2/ES, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.