DD3.8222.2.318.2015.KDJ

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 29 grudnia 2009 r. Nr ILPB1/415-1064/09-4/TW wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 5 października 2009 r., uzupełnionym w dniu 3 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów, jest prawidłowe.

Dnia 29 grudnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając - na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 5 października 2009 r., uzupełniony w dniu 3 grudnia 2009 r., w którym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług internetowych i zatrudnia pracowników. Dba o stworzenie właściwej atmosfery w pracy, integrację zatrudnionych, wzmocnienie ich więzi z firmą i dobrą relację między nimi. Dlatego Wnioskodawca pragnie organizować co jakiś czas spotkania okolicznościowe o charakterze integracyjnym, w którym uczestnictwo jest dobrowolne. Imprezy organizowane dla pracowników poszczególnych działów, jak również dla wszystkich pracowników Wnioskodawca składać się będą ze wspólnej zabawy, konsumpcji i czasami zawodów sportowych. Spotkania te mają mieć również charakter szkoleniowo-integracyjny. Wnioskodawca zaznacza, że imprezy służyć będą tylko i wyłącznie celom wskazanym wyżej, spotkania pracowników nie będą miały charakteru typowo rozrywkowego czy konsumpcyjnego. Nie mają mieć również na celu tylko przebywania pracowników w swojej obecności oraz wyłącznie polegać na zapewnieniu pracownikom atrakcji turystycznych czy wypoczynku, itp. Za każdym razem Wnioskodawca będzie w posiadaniu dowodów dokumentujących integracyjny i motywacyjny charakter imprezy (program imprezy integracyjnej przygotowały przez osoby odpowiedzialne za organizację spotkania, lista pracowników biorących udział w spotkaniu).

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Czy poniesiony za pracownika koszt udziału w imprezie integracyjnej będzie jego przychodem ze stosunku pracy zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesiony na pracownika koszt udziału w imprezie integracyjnej będzie przychodem pracownika ze stosunku pracy tylko wtedy, gdy świadczenie na rzecz pracownika będzie zindywidualizowane, tj. imiennie adresowane. Wtedy Wnioskodawca będzie zobowiązany dodać te przychody do przychodów ze stosunku pracy. W przypadku, gdy nie jest możliwe przypisanie, jaka kwota świadczenia przypada na konkretnego pracownika, to jego wartość nie stanowi dla pracownika przychodu podatkowego, a po stronie pracodawcy nie powstają obowiązki płatnika.

Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, że imprezy powyższe nie będą miały formy działalności socjalnej z art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Udział pracowników w imprezie nie będzie uzależniony od jego sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, uznał za nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, Minister Finansów stwierdza co następuje.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu "nieodpłatne świadczenie" na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż "ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy." W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia opodatkowania świadczeń będących wynikiem uczestnictwa pracowników w spotkaniach integracyjnych organizowanych przez pracodawcę budziła wątpliwości po stronie pracowników oraz pracodawców i prowadziła do sporów interpretacyjnych. Orzecznictwo sądów administracyjnych w tej materii również było niejednolite. Zagadnienie to zostało ostatecznie rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 stwierdził, iż "wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania."

Wobec tak jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, iż uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej organizowanej przez pracodawcę nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym nie jest nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy i nie stanowi przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy.

Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, iż sfinansowanie przez Wnioskodawcę imprezy integracyjnej nie oznacza otrzymania przez pracowników nieodpłatnego świadczenia, a tym samym po stronie pracowników nie powstał przychód ze stosunku pracy w rozumieniu przepisów ustawy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 29 grudnia 2009 r. Nr ILPB1/415-1064/09-4/TW, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidulanej przez dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.