DD3.8222.2.13.2016.KDJ

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3 wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w wyniku uwzględnienia skargi z dnia 23 listopada 2015 r. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 11 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-733/15-2/JK3 w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Sp. z o.o. (Wnioskodawca) przedstawione we wniosku złożonym w dniu 25 czerwca 2015 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie konsekwencji podatkowych zwrotu pracownikowi kosztów związanych z używaniem samochodu prywatnego do celów służbowych, w jazdach lokalnych, jest nieprawidłowe.

Dnia 14 grudnia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając - w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną uwzględniającą skargę z dnia 23 listopada 2015 r. złożoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego z dnia 11 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-733/15-2/JK3 dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, wydaną na wniosek złożony w dniu 25 czerwca 2015 r., w którym przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem sieci sklepów z artykułami do majsterkowania, budowy, remontu, urządzania domu, pielęgnowania ogrodu, etc. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów. Klientami Wnioskodawcy są zarówno osoby fizyczne, które nie prowadzą działalności gospodarczej, jak i podmioty gospodarcze. Sklepy Wnioskodawcy są zlokalizowane w miastach na obszarze całej Polski. Łącznie u Wnioskodawcy zatrudnionych jest ok. 10.000 osób.

Część pracowników Wnioskodawcy, ze względu na charakter wykonywanych obowiązków ma wskazane, jako miejsce wykonywania pracy, pewien obszar. Może być on wyznaczony przykładowo, jako region kilku sąsiadujących ze sobą miejscowości lub też w inny sposób. Pracownicy ci wykonują na zlecenie Wnioskodawcy różnego rodzaju zadania wymagające od nich przemieszczania się w terenie ustalonym, jako ich miejsce pracy, w zależności od aktualnych potrzeb. Do obowiązków tych pracowników należy przykładowo konieczność kontroli przestrzegania prawa pracy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w sklepach Wnioskodawcy, prowadzenie szkoleń dla innych pracowników, sporządzanie raportów, kontakt z organami administracji publicznej lub innymi instytucjami, itp. Zakres obowiązków poszczególnych pracowników może być różnorodny, jednak poprawne wykonywanie zleconych im obowiązków służbowych wymaga przemieszczania się w terenie wskazanym, jako ich stałe miejsce pracy. Zdarza się również, że pracownicy mający wskazane, jako miejsce pracy konkretną miejscowość i z uwagi na aktualną potrzebę Wnioskodawcy, wykonują na zlecenie różnego rodzaju zadania na terenie tej miejscowości. Czynności, dla których koniecznym jest przemieszczanie się pracownika w terenie są zawsze wykonywane w interesie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca zawiera z ww. pracownikami umowy w sprawie korzystania z prywatnego samochodu pracownika. Zgodnie z zawartymi umowami pracownicy wyrażają zgodę na używanie własnych, prywatnych samochodów do odbywania przejazdów w obszarze wskazanym, jako ich miejsce pracy celem wykonywania zadań zleconych przez Wnioskodawcę. Ponieważ w tym zakresie pracownicy nie wyjeżdżają poza obszar wskazany, jako ich stałe miejsce pracy, tego rodzaju wyjazdy nie spełniają definicji podróży służbowych. Za podróż służbową - zgodnie z przepisami prawa pracy - uznaje się bowiem wyjazd pracownika poza miejscowość, która jest jego stałym miejscem pracy (art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, dalej "k.p.").

Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie sytuacji, w której pracownicy Wnioskodawcy przemieszczają się w obszarze wskazanym, jako ich miejsce pracy (nie odbywają zatem podróży służbowych), a przemieszczenie się w tym obszarze dokonywane jest celem wykonania zadań służbowych zleconych przez Wnioskodawcę. Ponieważ to Wnioskodawca zleca takim pracownikom wykonanie określonego zadania wymagającego przemieszczenia się, zobowiązany jest do zapewnienia im środków niezbędnych do wykonania tego zadania.

Wnioskodawca pragnie poinformować, że składał już wniosek o interpretację celem ustalenia, czy zwrot pracownikowi kosztów poniesionych na przejazd samochodem (taksówką) jest neutralny pod względem podatkowym w sytuacji, gdy nie wiąże się z podróżą służbową (przejazdy mają miejsce w miejscowości, w której pracuje). Tut. organ podatkowy w interpretacji z dnia 1 kwietnia 2011 r., Nr IPPB2/415-56/11-2/MG uznał, że "pokrywanie przez Spółkę kosztów poniesionych przez pracownika w związku z wyjazdem służbowym (niebędącym podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy) nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i to niezależnie od tego, w jaki sposób pracownik dokumentuje poniesiony wydatek (czy przedkłada rachunek, fakturę, czy paragon) i niezależnie od tego, czy pracownik otrzymuje od Spółki zaliczkę na poczet kosztów wyjazdu służbowego, czy też nie."

Wnioskodawcy uważa, że wymaganie od pracowników, aby wykonywali zlecone zadania służbowe przy wykorzystaniu przejazdów taksówkami nie jest jednak korzystne dla Wnioskodawcy ze względów ekonomicznych. Dlatego też, jeśli dany pracownik posiada własny samochód i wyraża zgodę na przejazd swoim samochodem Wnioskodawca postanowił, że będzie zwracać pracownikom koszty używania takiego samochodu prywatnego do jazd mających na celu wykonanie zadania zleconego przez Wnioskodawcę (takie rozwiązanie jest tańsze niż zwrot kosztów przejazdów taksówkami).

W związku z tym, Wnioskodawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych. Zwrot kosztów jazdy lokalnej następuje w formie rozliczenia ewidencji przebiegu pojazdu w k.m. potwierdzonej przez przełożonego pracownika oraz odpowiedniej stawki wynikającej z przepisów prawa, tj. z przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Zwrot kosztów następuje zatem na podstawie tzw. "kilometrówki".

Wnioskodawca, zgodnie z postanowieniami zawartych umów, zwraca pracownikom koszty w następnym miesiącu kalendarzowym, w terminie wypłaty wynagrodzenia

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy otrzymywana przez pracownika kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu k.p.) prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Wnioskodawcę i Wnioskodawca wyraził zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Otrzymywana przez pracownika kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu k.p.) nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Wnioskodawcę i Wnioskodawca wyraził zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy PIT jednym ze źródeł uzyskania przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy PIT przychodami są zasadniczo otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wpłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń.

Obowiązki płatnika nakłada na pracodawców art. 31 ustawy PIT, zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że przychodem ze stosunku pracy jest co do zasady każde przysporzenie majątkowe związane z pozostawaniem podatnika w stosunku pracy. Przysporzeniem są natomiast trwałe i bezzwrotne wartości pieniężne i niepieniężne, które podatnik uzyskał w związku z pozostawaniem w stosunku pracy. Takie przysporzenie majątkowe musi skutkować zwiększeniem majątku pracownika. Jeśli natomiast podatnik ponosi wydatek na zakup paliwa oraz uszczerbek związany z zużyciem prywatnego samochodu, które są mu następnie zwracane przez pracodawcę, to nie sposób powiedzieć, że dochodzi w takim wypadku do przyrostu jego majątku. Co najwyżej można mówić o wyrównaniu uszczerbku majątkowego w sytuacji, gdy pracownik z własnych środków sfinansował wydatek, który został mu następnie zwrócony przez Spółkę. Zdaniem Spółki brak przysporzenia majątkowego po stronie pracownika to podstawowy argument przemawiający za uznaniem, że dokonywany przez Spółkę zwrot kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych w ramach jazd lokalnych (niebędących podróżami służbowymi w rozumieniu k.p.), nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT.

Warto również podkreślić, że zgodnie z art. 94 k.p. pracodawca jest obowiązany między innymi organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy oraz organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie.

Wnioskodawca uważa zatem, że nie sposób mówić o uzyskaniu przez pracowników korzyści majątkowej z tego tylko tytułu, że Wnioskodawca zapewnia im możliwość prawidłowego wykonywania powierzonych im zadań. Jeżeli Wnioskodawca zleca pracownikowi zadanie wymagające przejazdu, jest obowiązany do zwrotu pracownikowi kosztów, jakie w związku z tym poniósł. Skoro bowiem pracownik, w związku z wykorzystywaniem samochodu prywatnego dla celów służbowych, poniósł określone koszty (koszty paliwa, oleju silnikowego, zużycie samochodu, itp.) ma roszczenie o ich zwrot do Wnioskodawcy, gdyż działał w jego imieniu i w jego interesie. Zwrot ten nie prowadzi zaś do jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego po stronie pracownika.

Argumenty Wnioskodawcy potwierdza organ właściwy do wydania niniejszej interpretacji - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydanej na rzecz Spółki interpretacji z dnia 1 kwietnia 2011 r., Nr IPPB2/415-56/11-2/MG, na tle zbliżonego stanu faktycznego stwierdził bowiem, że pokrywanie przez Wnioskodawcę kosztów poniesionych przez pracownika w związku z wyjazdem służbowym (nie będącym podróżą służbową w rozumieniu Kodeksu pracy) nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i to niezależnie od tego, w jaki sposób pracownik dokumentuje poniesiony wydatek i niezależnie od tego, czy pracownik otrzymuje od Spółki zaliczkę na poczet kosztów wyjazdu służbowego, czy też nie.

Analogiczne rozstrzygnięcia zapadają także na gruncie pokrywania przez podmioty przyjmujące oddelegowanych pracowników kosztów ich oddelegowania. Otóż z interpretacji organów podatkowych wynika, że zapewnienie oddelegowanym pracownikom różnych świadczeń nie powoduje, w ogóle, powstania przychodu. Aprobują one stanowisko wnioskodawców, że warunkiem powstania przychodu jest ustalenie, że przysporzenie następuje na cele osobiste beneficjenta. W przypadku oddelegowanych pracowników zaś organy zgadzają się, że beneficjentem kosztów oddelegowania nie jest pracownik, ale podmiot, który "korzysta" z oddelegowanego pracownika: "Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny i obowiązujące przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że koszty czynszu i mediów, którymi na podstawie umowy o oddelegowanie jest obciążona polska Spółka (Wnioskodawca), nie będą stanowiły dla obywatela Belgii przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym, jeśli będą związane bezpośrednio z wykonywaniem obowiązków służbowych " - tak interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 28 marca 2011 r., Nr IPPB4/415-9/11-2/SP. Tożsame stanowisko znaleźć można również w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 grudnia 2009 r., Nr IPPB4/415-622/09-3/SP, a także z dnia 28 września 2011 r., Nr IPPB4/415-599/11-2/SP oraz IPPB4/415-599/11-2/SP. Również Trybunał Konstytucyjny podziela stanowisko o braku powstania przychodu w omawianym przypadku. W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, Trybunał sformułował ogólne wskazówki, które należy uwzględnić rozpatrując problematykę nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od swoich pracodawców. Zdaniem Trybunału opodatkowane mogą być jedynie takie świadczenia, które spełniają łącznie poniższe przesłanki:

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie nie jest spełniona przede wszystkim przesłanka sformułowana w pkt 2. Po pierwsze, o powstaniu nieodpłatnego przychodu ze stosunku pracy można byłoby mówić wówczas, gdy pracownik uniknął wydatku, który - gdyby nie pracodawca - musiałby ponieść we własnej sprawie (w swoim, a nie pracodawcy interesie). W tym kontekście nietrudno stwierdzić, że gdyby nie pracodawca (Wnioskodawca), pracownik wcale nie odbywałby swoim prywatnym samochodem jazd lokalnych, jakie wykonuje, gdyż realizuje zadanie zlecone przez Wnioskodawcę.

Po drugie, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, że przedstawiony w niniejszym wniosku zwrot kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych Wnioskodawcy dokonywany jest w interesie pracodawcy (Wnioskodawcy), a nie pracownika. Świadczenie należy uznać za spełnione w interesie podatnika "gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku" (część III pkt 3.4.2. uzasadnienia wyroku TK). W tym zakresie należy przypomnieć, że to pracodawca, nie pracownik na podstawie art. 94 k.p. jest zobowiązany do zapewnienia pracownikom, na własny koszt, odpowiedniego środowiska pracy do wykonywania powierzonych im czynności. Zakres tego obowiązku jest zróżnicowany w zależności od rodzaju wykonywanej pracy. Jeżeli do prawidłowego i efektywnego wykonania swoich obowiązków pracownik musi skorzystać z samochodu i użytkuje do tego celu swój prywatny pojazd, to zwrot kosztów używania tego pojazdu stanowi wypełnienie przez Spółkę jako pracodawcę ustawowego obowiązku zapewnienia pracownikom odpowiedniej organizacji pracy. Inaczej mówiąc, gdyby pracownicy Spółki nie wykonywali swojej pracy - w tej wymagającej odbywania jazd lokalnych, pracodawca - Wnioskodawca nie mógłby efektywnie prowadzić własnej działalności gospodarczej. W związku z tym zwrot kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych Spółki stanowi korzyść pracodawcy (Wnioskodawcy) i również na tej podstawie nie powinien być opodatkowany jako przychód pracownika ze stosunku pracy.

Takie właśnie argumenty stanowiły podstawę rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 2 października 2014 r., sygn. II FSK 2387/12. W analogicznej do sytuacji Spółki sprawie zwrotu kosztów poniesionych w czasie służbowych jazd lokalnych niestanowiących podróży służbowych (w realiach sprawy kosztów zakwaterowania) NSA stwierdził: obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy; przepis art. 94 pkt 3 Kodeksu pracy tylko przykładowo wymienia w aspekcie zmniejszenia uciążliwości pracy pracę monotonną i pracę w ustalonym z góry tempie. "

NSA zgodził się także ze stanowiskiem sądu I instancji, w którym podniesiono, że: "przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca. "

Analogicznie NSA orzekł również w wyroku z dnia 19 września 2014 r., sygn. II FSK 2280/12, w uzasadnieniu którego czytamy, że: "udostępnienie miejsc noclegowych pracownikom leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie pracowników, którzy swoje potrzeby mieszkaniowe zaspokajają w innym miejscu i w inny sposób oraz którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę - nie mieliby powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów. "

Podobne stanowisko znajduje potwierdzenie również w orzecznictwie innych sądów w tym:

* WSA w Kielcach, który w wyroku z dnia 23 października 2014 r., sygn. I SA/Ke 463/14 stwierdził, że: "ponoszone przez pracowników mobilnych wydatki za noclegi mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych i są niezbędne do wykonywania tych zadań, a ich zwrot nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie może być traktowany jako przychód ze stosunku pracy (...)"

* WSA w Bydgoszczy, który w wyroku z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. I SA/Bk 473/14 orzekł, że: zapewnienie pracownikowi nocowania w hotelu przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy. W konsekwencji świadczenie takie nie może zostać uznane za przychód pracownika (...)

Choć wskazane wyroki dotyczyły zwrotu kosztów zakwaterowania, to zdaniem Spółki znajdują one pełne zastosowanie również w niniejszej sprawie. W związku z powyższym, Spółka prosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, uznał za nieprawidłowe.

W interpretacji Nr IPPB4/4511-733/15-2/JK3 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca wezwał organ podatkowy, pismem z dnia 1 października 2015 r. do usunięcia naruszenia prawa.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, w dniu 5 listopada 2015 r. pismem Nr IPPB4/4511-1-105/15-2/JK3 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie, w którym stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Odpowiedź została skutecznie doręczona w dniu 10 listopada 2015 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 11 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-733/15-2/JK3 Wnioskodawca, złożył pismem z dnia 23 listopada 2015 r. skargę z powodu jej niezgodności z prawem.

Powyższej interpretacji zarzucono naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie: art. 9 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 11 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 1 i 4 i art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy, a to art. 14b, 14c § 1 i 2 oraz art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz art. 121 Ordynacja podatkowa przez odstąpienie przez organ podatkowy, bez wyraźnego uzasadnienia, od prezentowanego dotychczas stanowiska na tle podobnych stanów faktycznych.

W związku ze złożoną w dniu 27 listopada 2015 r. skargą Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), oraz na podstawie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa w związku z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), uwzględnił skargę w całości i zmienił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 11 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-733/15-2/JK3, uznając - w interpretacji z dnia 14 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3 - całe stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W związku ze zmianą interpretacji indywidualnej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w dniu 26 stycznia 2016 r. w postanowieniu sygn. akt III SA/Wa 3450/15 umorzył postępowanie sądowe jako bezprzedmiotowe z uwagi na uwzględnienie przez Ministra Finansów skargi w całości i zmianę zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2015 r. Nr IPPB4/4511-733/15-2/JK3.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, Minister Finansów stwierdza co następuje.

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis ten wyraża zatem podstawową zasadę podatku dochodowego - powszechność opodatkowania, zgodnie z którą opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów enumeratywnie wymienionych przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych bądź dochodów, od których Minister Finansów, w drodze rozporządzenia, zaniechał poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy, wskazuje iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się zatem wszelkie uzyskane przychody pieniężne i niepieniężne, których źródłem jest stosunek pracy lub stosunek pokrewny.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca, na podstawie zawartych z pracownikami umów w sprawie korzystania z prywatnego samochodu pracownika do celów służbowych, w jazdach lokalnych, zwraca pracownikom koszty używania takiego samochodu prywatnego do jazd mających na celu wykonanie zadania zleconego przez Wnioskodawcę. Zwrot kosztów jazdy lokalnej następuje w formie rozliczenia ewidencji przebiegu pojazdu w kilometrach potwierdzonej przez przełożonego pracownika oraz odpowiedniej stawki wynikającej z przepisów prawa, tj. przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Zwrot kosztów następuje zatem na podstawie tzw. kilometrówki. Wnioskodawca dokonuje zwrotu tych wydatków w następnym miesiącu kalendarzowym, w terminie wypłaty wynagrodzenia.

Należy w tym miejscu wskazać na brzmienie art. 11 ust. 1 ustawy, w którym ustawodawca rozróżnił składniki przychodu wyodrębniając pieniądze i wartości pieniężne od wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Takie rozróżnienie pieniędzy i wartości pieniężnych z jednej strony od wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń z drugiej strony wskazuje, że nieodpłatne świadczenia muszą mieć postać niepieniężną.

Z brzmienia art. 11 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca w tej samej jednostce redakcyjnej aktu prawnego posłużył się dwoma różnymi określeniami dotyczącymi uzyskania przychodu. Nie bez powodu, bowiem warunki, od których zależy potraktowanie nieodpłatnego świadczenia jako przychodu są bardziej restrykcyjne w odniesieniu do świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń aniżeli w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych, przy których nie musi dojść do "otrzymania", gdyż w grę wchodzi także "postawienie ich do dyspozycji podatnika".

W przypadku świadczenia pieniężnego dla powstania przychodu wystarczające jest jego postawienie do dyspozycji lub otrzymanie, a wówczas przysporzenie jest niewątpliwe i bezwarunkowe (oznacza zwiększenie aktywów). W przypadku pieniędzy wysokość przychodu ustala się w wysokości nominalnej, stąd też nie ma potrzeby regulowania w ustawie sposobu ustalania wartości przychodu z tego tytułu. Inaczej jest natomiast w przypadku świadczeń niepieniężnych. Z tych względów w kolejnych jednostkach redakcyjnych art. 11 ustawy ustawodawca wskazał sposób ustalania wartości świadczeń otrzymanych nieodpłatnie bądź częściowo odpłatnie, w tym świadczeń w naturze (ust. 2) oraz innych nieodpłatnych świadczeń (ust. 2a), od świadczeń w naturze. Z kolei w ust. 2b określił sposób ustalenia wartości świadczeń częściowo odpłatnych (w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń).

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z wypłacanym pracownikowi, w terminie wypłaty wynagrodzenia, świadczeniem pieniężnym. W ocenie Ministra Finansów, w kontekście wypłacanego świadczenia pieniężnego, za pozbawione podstaw faktycznych należy uznać rozważania Wnioskodawcy dotyczące nieodpłatnych świadczeń. Z tego też względu, przywołany we wniosku wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny orzekł, że " art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014 r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.", nie znajdzie w tej sprawie zastosowania.

W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się bowiem o zgodności z Konstytucją przepisów ustawy regulujących kwestię nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawcy. Nie dotyczył on zatem pieniędzy i świadczeń pieniężnych, a takim jest zwrot pracownikowi kosztów używania prywatnego samochodu pracownika w służbowych jazdach lokalnych.

Rozpatrując przedmiotowy problem należy także sięgnąć do wykładni historycznej, tj. zmiany dokonanej przez ustawodawcę bezpośrednio dotyczącej świadczenia w postaci zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu pracownika dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych. W związku z tym należy przypomnieć, iż do końca 2003 r. funkcjonował przepis - art. 21 ust. 1 pkt 22 ustawy, który stanowił podstawę prawną zwolnienia od podatku kwot otrzymywanych przez pracowników z tytułu kosztów używania pojazdów samochodowych dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych.

Regulacja ta z dniem 1 stycznia 2004 r. została uchylona w wyniku wejścia w życie ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, z późn. zm.).

Likwidacja zwolnienia przedmiotowego spowodowała, że od 1 stycznia 2004 r. otrzymywane przez pracownika kwoty z tytułu używania prywatnego pojazdu samochodowego dla potrzeb pracodawcy, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym, na ogólnych zasadach.

Natomiast ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 93, poz. 894) częściowo "przywrócono" omawiane zwolnienie. W art. 21 w ust. 1 dodano bowiem pkt 23b, który zwolnieniem od podatku obejmuje zwrot kosztów poniesionych przez pracownika dla potrzeb pracodawcy, w jazdach lokalnych, o ile obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Obecnie obowiązująca regulacja ogranicza zatem krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów, bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów. Przykładowo omawianym zwolnieniem objęty jest zwrot kosztów z tytułu używania własnego samochodu dla celów pracodawcy w przypadku listonoszy i pracowników Służby Leśnej.

Zgodnie z systematyką ustawy, aby można było mówić o zwolnieniu od podatku konkretnego przychodu musi on najpierw zostać rozpoznany na gruncie art. 11 ust. 1 ustawy. W tym przypadku świadczenie pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu używania prywatnego samochodu pracownika dla potrzeb pracodawcy stanowi po stronie pracownika przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy. Z tych względów wypłacany przez Wnioskodawcę pracownikom ryczałt stanowiący zwrot kosztów z tytułu używania przez pracowników prywatnych samochodów do celów służbowych, w jazdach lokalnych, podlega opodatkowaniu na takich samych zasadach, jak wynagrodzenie za pracę. Kwestia konsekwencji podatkowych wynikających z faktu otrzymywania od pracodawcy zwrotu kosztów za używanie samochodów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych była również badana przez sądy administracyjne. Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 15 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Po 1116/07 "przyznanie zwrotu kosztów pracownikowi za używanie pojazdu dla celów służbowych nie jest równoznaczne ze zwolnieniem podatkowym tego przychodu. Zwrot tych kosztów w przypadkach, w których taka możliwość lub obowiązek nie wynikają wprost z przepisu ustawy jest możliwy, jednak traktowany winien być - zgodnie z treścią art. 12 u.p.d.o.f. jako przychód związany ze stosunkiem pracy." Stanowisko to znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2009 r. sygn. akt II FSK 915/08.

Z kolei, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 3 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 515/11 (prawomocny) stwierdził, że "Przede wszystkim zauważyć należy, iż w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód ze stosunku pracy uważa się m.in. wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, a taki charakter mają właśnie wypłaty z tytułu zwrotu poniesionych przez pracownika kosztów używania własnego pojazdu dla potrzeb zakładu pracy. Chybionym jest zatem stanowisko skarżącego, iż z przepisu tego nie wynika, że zwrot tego rodzaju kosztów jest przychodem podlegającym opodatkowaniu. Użyte w nim sformułowanie: "wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne" jednoznacznie nakazuje zakresem tych wypłat objąć także wypłaty z tytułu zwrotu tych kosztów. Za takim, nieograniczonym zakresem przychodu ze stosunku pracy (służbowego, pracy nakładczej czy spółdzielczego stosunku pracy) przemawia też zawarty w art. 21 ust. 1 omawianej ustawy katalog zwolnień przedmiotowych odnoszących się również do przychodów ze stosunku pracy, w tym m.in. do przychodu z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania stanowiących jego własność pojazdów dla potrzeb zakładu pracy, gdy obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw."

Warto również wskazać, że w sytuacji, w której ustawodawca uznał za niezbędne zwolnienie od opodatkowania otrzymywanych przez osoby fizyczne świadczeń pieniężnych w postaci "zwrotu kosztów", dał temu wyraz w katalogu zwolnień przedmiotowych w art. 21 ust. 1 pkt 14, 17, 23b, 26b, 40c, 102 i 112 ustawy. Uregulowane w tych przepisach zwolnienia od podatku dotyczą: zwrotu kosztów z tytułu przeniesienia służbowego (pkt 14), zwrotu kosztów poniesionych przez osoby wykonujące obowiązki społeczne i obywatelskie (pkt 17), zwrotu kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w lokalnych jazdach służbowych, jeśli przepisy odrębnych ustaw nakładają na pracodawcę obowiązek takiego zwrotu bądź uprawniają do przyznania prawa do zwrotu tych kosztów (pkt 23b), zwrotu kosztów z tytułu opieki nad dzieckiem lub osobą zależną, otrzymane na podstawie przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych do tych ustaw (pkt 26b), zwrotu kosztów przejazdu, o których mowa w art. 17 ust. 3 i 3a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (pkt 40c), zwrotu niektórych kosztów otrzymanych przez bezrobotnego na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (pkt 102), zwrotu kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw (112).

Odnosząc się natomiast do przytoczonego we wniosku orzecznictwa sądów administracyjnych należy zauważyć, że żaden z tych wyroków nie dotyczył kwestii zwrotu kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych. Rozpatrywane sprawy dotyczyły przede wszystkim kwestii finansowania przez pracodawców noclegów w hotelach pracownikom "mobilnym", których zapewnienie przez pracodawcę okazało się niezbędne z uwagi na oddalenie pracownika wykonującego obowiązki służbowe od domu i niemożność bądź niecelowość powrotu, chociażby z uwagi na konieczność realizowania przez niego tych obowiązków w dniu następnym w pobliżu miejsca noclegu. W takich przypadkach można uznać, że pracownik jest w pracy praktycznie przez cały czas, bo tego wymaga charakter jego pracy, stąd też zapewnienie mu noclegu "w trasie" jest obowiązkiem pracodawcy, wynikającym z przepisów art. 94 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), zwanej dalej "k.p.". Stąd też Minister Finansów podziela wyrażone w tym zakresie stanowisko sądów administracyjnych.

Z uwagi jednak na odmienność stanów faktycznych rozpatrywanych we wskazanych wyrokach sądów administracyjnych od przedstawionego we wniosku, wyrażony w nich pogląd, wbrew opinii Wnioskodawcy, nie może mieć bezpośredniego zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W ocenie Ministra Finansów, zwrot pracownikom kosztów używania przez nich samochodów prywatnych do celów służbowych w jazdach lokalnych nie stanowi - jak chce Wnioskodawca - wypełnienia przez Wnioskodawcę ustawowego obowiązku zapewnienia pracownikom odpowiedniej organizacji pracy.

Przywołany przez Wnioskodawcę art. 94 "k.p.", obliguje pracodawcę m.in. do organizowania pracy w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy, oraz organizowania pracy w sposób zapewniający zmniejszenie jej uciążliwości, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie.

Zatem to do Wnioskodawcy jako pracodawcy należy zorganizowanie pracownikom warunków pracy w sposób pozwalający im na wykonanie ciążących na nich obowiązków służbowych. Poprzez "organizację" należy rozumieć m.in. dostarczenie narzędzi niezbędnych do prawidłowego wykonania pracy. Trudno za zapewnienie przez pracodawcę właściwych środków uznać zawarcie z pracownikami umowy dotyczącej wykorzystywania przy wykonywaniu obowiązków zleconych przez pracodawcę ich własnych samochodów, w jazdach lokalnych. Sam zwrot poniesionych przez pracowników kosztów z tego tytułu jest natomiast wyłącznie realizacją tej umowy, mającej charakter zobowiązania obu stron.

Niezależnie od powyższego przesłanki zawarcia przez strony umowy w sprawie korzystania przez pracowników z prywatnych samochodów, w jazdach lokalnych, w ocenie Ministra Finansów, nie może wpływać na zakres obowiązku podatkowego.

Odnosząc się natomiast do przywołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, iż nie stanowią one źródła prawa. Interpretacja indywidualna ma charakter indywidualny polegający na prawnej ocenie przedstawionego w konkretnym wniosku interpretacyjnym stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego w kontekście zadanego przez wnioskodawcę pytania oraz jego stanowiska. Tym samym organ interpretacyjny nie jest związany (wcześniejszymi) interpretacjami, ani też nie stanowią one podstawy ochrony prawnej innego wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż żadna z cytowanych interpretacji indywidualnych nie dotyczy analogicznego do niniejszego stanu faktycznego. Rozpatrywane w nich stany faktyczne obejmowały świadczenia zapewniane przez pracodawców pracownikom oddelegowanym, a w przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) pracownicy wykonują pracę na danym obszarze, lokalnie. Oddelegowanie pracownika wiąże się natomiast z czasową zmianą warunków umowy o pracę, w tym dotyczących miejsca wykonywania pracy, czego nie powoduje podróż o charakterze lokalnym, niebędąca podróżą służbową. Ponadto z przytoczonej treści tych interpretacji wynika, że interpretacje te dotyczyły pokrywania przez podmioty przyjmujące oddelegowanych do Polski pracowników kosztów ich oddelegowania. Stąd nie mogą one posłużyć do poparcia prezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska, gdyż dotyczą świadczeń nieodpłatnych, a nie pieniężnych, z czym mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie. W ocenie Ministra Finansów interpretacje te wymagają zweryfikowania i jeśli zostaną uznane za nieprawidłowe, zostaną zmienione w trybie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Przywołana interpretacja indywidualna z dnia 1 kwietnia 2011 r. Nr IPPB2/415-56/11-2/MG wydana na wniosek Wnioskodawcy, również dotyczy odmiennego stanu faktycznego. W przypadku tej interpretacji indywidualnej kwestia dotyczyła finansowania przez Wnioskodawcę wyjazdów służbowych pracowników, niebędących podróżami służbowymi, odbywanych taksówkami, a także opłacania niezbędnych wydatków np. związanych z kopiowaniem dokumentów niezbędnych do wykonania przez pracownika zadania zleconego przez Wnioskodawcę. Niemniej jednak jej treść wymaga szczegółowej analizy pod kątem poprawności. Jeżeli weryfikacja wykaże nieprawidłowość interpretacji indywidualnej Minister Finansów, korzystając ze swoich ustawowych uprawnień, dokona jej zmiany, z urzędu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za nieprawidłowe.

Z tych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną z dnia 14 grudnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-3-95/15-2/JK3, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.