DD3/033/69/OBQ/12/PK-1375

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 19 grudnia 2007 r. Nr IBPB2/415-185/07/MK, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2007 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych umorzenia przez pracodawcę połowy kosztów szkolenia, jest nieprawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach - działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 20 września 2007 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł z przyszłym pracownikiem umowę, na podstawie której zobowiązał się do jego przeszkolenia na kursie motorniczych. Kandydat zobowiązał się do odbycia kursu oraz do zatrudnienia się u Wnioskodawcy po zdaniu egzaminu i uzyskaniu pozwolenia na kierowanie tramwajem. Przeszkolony dokonuje płatności za kurs w miesięcznych ratach. W przypadku nieukończenia kursu lub nie podjęcia pracy bądź nie przepracowania pełnego roku jako motorniczy u Wnioskodawcy, kandydat na motorniczego jest zobowiązany do bezzwłocznego zapłacenia za cały kurs. W przypadku przepracowania u Wnioskodawcy całego roku na stanowisku motorniczego, połowa kosztów szkolenia jest umarzana. W konsekwencji koszt kursu motorniczego dla pracownika jest niższy o 50% od ceny rynkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy przeszkolona wg powyższych zasad osoba przepracuje u Wnioskodawcy rok na stanowisku motorniczego i zostanie jej umorzona połowa kosztów szkolenia, od tej części sfinansowanej przez Wnioskodawcę powinna zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy osoba ta jest zwolniona z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, w dniu 19 grudnia 2007 r. wydał interpretację indywidualną Nr IBPB2/415-185/07/MK uznającą stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za nieprawidłowe.

Powyższe stanowisko Dyrektor Izby Skarbowej podjął w oparciu o przytoczone brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 90, art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzając, że przedmiotowe umorzenie nie powoduje przysporzenia po stronie pracownika. Pracownik ten wykonując zadania powierzone mu w trakcie trwania stosunku pracy, wykorzystuje na rzecz pracodawcy w pełni wiadomości i umiejętności nabyte przez niego w czasie kursu motorniczych.

Jeżeli zatem kurs ten okazał się niezbędnym dla wykonywania zadań powierzonych pracownikowi, tj. jako motorniczego, wówczas w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej umorzona przez Wnioskodawcę kwota nie stanowi przychodu pracownika, w związku z tym na Wnioskodawcy nie spoczywają obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych. Skoro w przedmiotowej sprawie nie powstaje przychód, zatem nie może być mowy o zwolnieniu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2007 r., zwanej dalej "ustawą".

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów pracownika zaliczane są wszelkie dokonane przez pracodawcę wypłaty pieniężne, wartość pieniężną świadczeń w naturze oraz wartość nieodpłatnych świadczeń ponoszonych przez pracodawcę za pracownika.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Jednocześnie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Do zastosowania zwolnienia niezbędne jest zatem, aby przedmiotowe świadczenia:

* przyznane były przez pracodawcę pracownikowi,

* wynikały z odrębnych przepisów.

Odrębnymi przepisami są m.in. przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zwanej dalej "k.p.", w brzmieniu obowiązującym w 2007 r.

Zgodnie z art. 94 pkt 6 k.p. pracodawca jest obowiązany w szczególności ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

W myśl art. 103 k.p. w zakresie i na warunkach ustalonych, w drodze rozporządzenia, przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472), zwanego dalej "rozporządzeniem", pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych na podstawie skierowania zakładu pracy przysługuje, o ile umowa zawarta między nim i zakładem pracy nie stanowi inaczej:

Przepisy § 6 stosuje się odpowiednio, z tym że zawarcie umowy nie jest konieczne w przypadku, gdy zakład pracy nie uzależnia wydania pracownikowi skierowania w celu kształcenia, dokształcania lub doskonalenia w formach pozaszkolnych od zobowiązania się pracownika do przepracowania określonego czasu w zakładzie pracy po ukończeniu nauki, a w razie niedotrzymania zobowiązania - do zwrotu części lub całości kosztów poniesionych na ten cel przez zakład pracy (§ 9 ust. 2 rozporządzenia).

Pracownik podnoszący kwalifikacje w formach pozaszkolnych na podstawie skierowania zakładu pracy, który nie podejmie lub przerwie naukę bez uzasadnionych przyczyn, jest obowiązany - na wniosek zakładu pracy - zwrócić część lub całość kosztów uczestnictwa w szkoleniu (§ 9 ust. 3 rozporządzenia).

W myśl § 11 rozporządzenia, pracownikowi podejmującemu naukę w formach pozaszkolnych bez skierowania może być udzielony urlop bezpłatny i zwolnienie z części dnia pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia w wymiarze ustalonym na zasadzie porozumienia między zakładem pracy i pracownikiem.

W świetle powyższego, nie została spełniona przesłanka decydująca o zastosowaniu zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, tj. świadczenie w postaci szkolenia nie zostało przyznane osobie będącej pracownikiem.

Ponieważ umorzenie połowy kosztów szkolenia odbytego przed nawiązaniem stosunku pracy nastąpiło już po zawarciu z tą osobą stosunku pracy, wartość tego świadczenia stanowi przychód pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, niekorzystający ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy.

W konsekwencji płatnik obowiązany jest, stosownie do postanowień art. 31 i 32 ustawy, obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 grudnia 2007 r. Nr IBPB2/415-185/07/MK.

Zmieniona interpretacja indywidualna dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę w dniu wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.