DD3/033/164/IMD/10/PK-1094

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 26 sierpnia 2009 r. Nr IPPB2/415-383/09-4/LK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 28 maja 2009 r., uzupełnionym w dniu 30 maja 2009 r., jest prawidłowe.

Dnia 26 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając - na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 28 maja 2009 r., uzupełnionym w dniu 30 maja 2009 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dla pracowników Wnioskodawcy, tj. elektryków, palaczy, kierownika kotłowni zorganizowano konferencję w Z. Po konferencji pracownicy udali się na zwiedzanie okolic, spotkanie przy ognisku, za które to usługi otrzymali fakturę o treści "Usługa Agencji Turystycznej - wycieczki."

W związku z przedstawionym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z powyższym koszt usługi turystycznej stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, czy też korzysta ze zwolnienia.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 u.p.d.o.f. do wysokości 380 zł pracownicy korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 26 sierpnia 2009 r. Nr IPPB2/415-383/09-4/LK uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe. Powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Izby Skarbowej podjął w oparciu o przytoczone brzmienie art. 9 ust. 1, art. 11, art. 12, art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i przepis art. 45 ustawy - Kodeks cywilny.

W interpretacji wskazano między innymi, że na podstawie powołanego przepisu zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

* świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,

* jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,

* wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.

Ponadto z uwagi, iż ustawa o podatku dochodowym nie określa definicji rzeczy ani świadczenia rzeczowego, Dyrektor Izby Skarbowej odwołał się do art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię. Jak wynika z ww. zwolnienia w limitowanej części korzystają jedynie świadczenia o charakterze rzeczowym, a od 1 stycznia 2009 r. otrzymane przez pracownika w tym zakresie świadczenia pieniężne. Natomiast nie można uznać, iż wartość wycieczki w postaci zwiedzania okolic, spotkania przy ognisku organizowana przez biuro turystyczne jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna a nie rzecz. Pracownicy mają prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę. Wartość takiego świadczenia stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów ze stosunku pracy.

W związku z tym Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, iż zakupiona przez Wnioskodawcę wycieczka nie stanowi świadczenia rzeczowego, w związku z tym nie podlega zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu przychodów ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza co następuje.

W dniu 17 lipca 2009 r. została uchwalona ustawa o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która została opublikowana w Dzienniku Ustaw Nr 125, poz. 1037.

Nowelizacja dotyczyła między innymi kwot wypłaconych z funduszu socjalnego lub funduszu związków zawodowych na działalność socjalną. Nowe rozwiązania weszły w życie w dniu 22 sierpnia 2009 r. i miały zastosowanie także w odniesieniu do dochodów uzyskanych od początku 2009 r.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym powołaną nowelizacją i obowiązującym w 2009 r., wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Przepis ten dotyczy świadczeń otrzymywanych przez pracowników na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012 r. poz. 592, z późn. zm.) związanych z wypoczynkiem.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 2 pkt 1 ww. ustawy działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Wobec powyższego należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych świadczenia pracodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej w tym również dotyczące dofinansowania wypoczynku (także wycieczki) - o łącznej wartości nieprzekraczającej 380 zł w skali roku podatkowego.

Wnioskodawca wykupił wycieczkę dla pracowników, przy czym istotne jest, że świadczenie pracodawcy polegało na sfinansowaniu wycieczki - czyli miało charakter pieniężny. Zatem świadczenie to stanowi przychód pracownika, z tym że do kwoty 380 zł zwolnione jest z opodatkowania (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego). W konsekwencji - dla celów podatkowych - pracodawca kwoty tej nie dolicza do przychodu pracownika.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 28 maja 2009 r. należy uznać za prawidłowe.

Z tych względów należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2009 r. Nr IPPB2/415-383/09-4/LK, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej "ustawą"). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.