DD3/033/161/MCA/14/RD-56103/14

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2011 r. Nr ILPB1/415-1378/10-2/TW, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2010 r. (data wpływu 2 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych opłacenia przez Wnioskodawcę kwoty składek ZUS, do sfinansowania których byli zobowiązani zawodnicy - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2010 r. Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca przedstawił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową prowadzącą głównie działalność o charakterze sportowym, polegającą na zarządzaniu drużyną występującą w krajowych i międzynarodowych rozgrywkach piłkarskich.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca zatrudnia zawodników w oparciu o kontrakty o profesjonalne uprawianie sportu, na podstawie których zawodnicy otrzymują wynagrodzenie podstawowe, jak i nagrody za wyniki sportowe. Kontrakty te stanowią umowy cywilnoprawne, do których stosuje się cywilnoprawne przepisy dotyczące zlecenia.

Świadczenia otrzymywane przez zawodników na podstawie kontraktów o profesjonalne uprawianie sportu traktowane są przez Wnioskodawcę jako przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. W związku z tym Wnioskodawca jako płatnik PIT pobiera zaliczki na PIT od wypłacanych świadczeń na rzecz zawodników (zaliczki kalkulowane w oparciu o łączny dochód osiągnięty przez zawodnika - wynagrodzenie podstawowe powiększone o nagrody za wyniki sportowe i pomniejszone o koszty podatkowe oraz dopuszczalne odliczenia od dochodu).

W latach 1999-2003 Wnioskodawca ustalał podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zawodników świadczących usługi na podstawie kontraktów o profesjonalne uprawianie sportu wyłączając nagrody za wyniki sportowe z podstawy wymiaru składek (za podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne przyjęto jedynie wynagrodzenie podstawowe). Sytuacja ta skutkowała ustaleniem wyższej podstawy opodatkowania PIT (niższa składka na ubezpieczenie społeczne skutkowała wyższą podstawą opodatkowania i wyższym PIT), która była podstawą odprowadzania zaliczek na PIT przez Wnioskodawcę.

Przyjęty sposób ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w latach 1999 2003 został zakwestionowany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS). W ocenie ZUS, nagrody za wyniki sportowe wypłacane na podstawie kontraktów o profesjonalne uprawianie sportu zostały niesłusznie wyłączone z podstawy wymiaru składek. W efekcie składki w części niepobranej wcześniej przez Wnioskodawcę muszą zostać odprowadzone aktualnie przez Wnioskodawcę w celu wykonania ciążących obowiązków płatnika składek.

Jednocześnie, część zaległych składek na ubezpieczenie społeczne zostanie odprowadzona przez Wnioskodawcę za zawodników, z którymi Wnioskodawcę nie wiąże już żaden stosunek prawny (kontrakty o profesjonalne uprawianie sportu wygasły w przeszłości lub został rozwiązane). Wnioskodawca nie będzie dochodzić zwrotu kwot składek na ubezpieczenie społeczne w części należnej od pracowników/zawodników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, iż wartość zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika) odprowadzonej przez Wnioskodawcę w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, nie stanowi dla zawodników dochodu podlegającego opodatkowaniu PIT, a w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku pobrać zaliczki na PIT w odniesieniu do odprowadzonej zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika).

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika) odprowadzonej przez Wnioskodawcę jako płatnika nie stanowi dochodu podlegającego opodatkowaniu PIT. Wynika to z faktu. iż odprowadzenie zaległej składki na ubezpieczenie społeczne nie stanowi świadczenia na rzecz pracownika, lecz będzie stanowić realizację obowiązku publicznoprawnego Wnioskodawcy jako płatnika.

Powyższą konkluzję potwierdza fakt, iż co do zasady składki na ubezpieczenie społeczne w części pracowniczej są wyłączone z opodatkowania PIT (tekst jedn.: pomniejszają podstawę opodatkowania i efektywnie nie podlegają opodatkowaniu). W konsekwencji, opodatkowanie PIT zaległej składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzonej przez Wnioskodawcę stanowiłoby naliczenie PIT na świadczeniu, które zgodnie z przepisami ustawy o PIT powinno być wyłączone przy ustalaniu podstawy opodatkowania.

Co więcej, opodatkowanie PIT zaległej składki na ubezpieczenie społeczne odprowadzonej przez Wnioskodawcę prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej kwoty dochodu podatnika. Wynika to z faktu. iż pierwotnie podstawa opodatkowania PIT dla celów poboru zaliczek na poczet PIT została ustalona przez Wnioskodawcę bez wyłączenia analizowanych kwot zaległych składek na ubezpieczenie społeczne (tekst jedn.: w wysokości wyższej niż gdyby składki na ubezpieczenie społeczne zostały potrącone i odprowadzone). W praktyce oznacza to, iż kwota PIT od równowartości regulowanych obecnie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne została już zapłacona w przeszłości.

Przychód podatkowy.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, co do zasady przedmiotem opodatkowania PIT jest dochód osiągnięty przez podatnika w danym roku podatkowym. Przez dochód rozumie się przychód osiągnięty w danym roku pomniejszony o koszty podatkowe podlegające odliczeniu przez podatnika. Aby więc ustalić, czy wartość zaległej składki na ubezpieczenie społeczne stanowi dochód podlegający opodatkowaniu PIT, należy zweryfikować po pierwsze, czy może stanowić ona przychód podatnika (zawodników).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (z zastrzeżeniem określonych przepisów ustawy o PIT).

Jak wskazuje powyższy przepis, aby można było mówić o przychodzie, po stronie podatnika musi powstać korzyść, którą można wyrazić w wartości pieniężnej. W przypadku przychodu z tzw. nieodpłatnych świadczeń, korzyść nie powinna wiązać się z żadnym dodatkowym kosztem ponoszonym przez podatnika.

W przedmiotowym przypadku, zgodnie z przepisami w zakresie ubezpieczeń społecznych Wnioskodawca pełni funkcję płatnika składek na ubezpieczenia społeczne, w związku z czym odpowiada za niepobrane składki na ubezpieczenie społeczne. Dlatego też, skoro ZUS uznał, iż świadczenia wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz zawodników podlegają ubezpieczeniom społecznym, to na Wnioskodawcy jako na płatniku składek ciąży obowiązek odprowadzenia tych składek pod rygorem odpowiedzialności materialnej. W konsekwencji, odprowadzenie przez Wnioskodawcę składek na ubezpieczenie społeczne (w części pracownika) stanowi realizację obowiązku publicznoprawnego przez Wnioskodawcę w celu wywiązania się z obowiązków płatnika, nie jest zaś działaniem mającym na celu przekazanie określonych korzyści na rzecz zawodników.

Dodatkowo w związku z realizacją obowiązku publicznoprawnego przez Wnioskodawcę (wynikającego ze sporu z ZUS), zawodnicy/podatnicy PIT nie otrzymają ani środków finansowych ani praw majątkowych, którymi będą mogli rozporządzać i które powiększą ich majątek. Realizacja obowiązku przez Wnioskodawcę wynika bowiem jedynie ze stosunku publicznoprawnego łączącego Wnioskodawcę i ZUS. Świadczenia wynikające z tego stosunku nie dotyczą bezpośrednio zawodników/podatników PIT, a dotyczą wyłącznie relacji Spółka - ZUS. W konsekwencji, odprowadzenie zaległych składek na ubezpieczenie społeczne przez Wnioskodawcę będzie skutkować transferem środków do ZUS, a nie na rzecz zawodników.

Skoro więc zawodnicy/podatnicy PIT nie otrzymają nieodpłatnych świadczeń od Wnioskodawcy w wyniku odprowadzenia zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (w części pracownika), po ich stronie nie powstanie przychód stanowiący podstawę do określenia podstawy opodatkowania PIT.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie potwierdza również fakt, iż składki na ubezpieczenia społeczne (w części pracownika) jako świadczenie publicznoprawne są wyłączane z podstawy opodatkowania PIT. Jak stanowi bowiem art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, podstawę obliczenia PIT stanowi dochód po odliczeniu m.in. składek na ubezpieczenie społeczne potrąconych przez płatnika ze środków podatnika w roku podatkowym.

Powyższy przepis wskazuje generalną zasadę opodatkowania PIT - składki na ubezpieczenie społeczne podlegają odliczeniu od dochodu. a więc są ze swej natury wyłączone z opodatkowania PIT. Jest to potwierdzenie, iż odprowadzona zaległa składka na ZUS (w części pracownika) nie może stanowić przedmiotu opodatkowania PIT. Skoro bowiem zasadą jest, iż takie składki pomniejszają podstawę opodatkowania PIT, to przyjęcie stanowiska, że w tym przypadku należy opodatkować je PIT stałoby w sprzeczności z ogólnymi założeniami opodatkowania PIT. W efekcie Wnioskodawca nie widzi możliwości opodatkowania PIT odprowadzonej przez Wnioskodawcę zaległej składki na ubezpieczenie społeczne należnej od pracownika/zawodnika.

Podstawa opodatkowania PIT.

Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o PIT, osoby prawne są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na PIT od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej czy też spółdzielczego stosunku pracy. Wynika z tego, iż obowiązek pobrania zaliczki na PIT przez płatnika (w tym przypadku Wnioskodawcę) jest ściśle związany z wystąpieniem przychodu po stronie podatnika PIT.

Jak wskazano powyżej, w przedmiotowej sytuacji po stronie zawodnika/podatnika PIT nie powstanie przychód/dochód podatkowy. W efekcie więc brak będzie podstawy do obliczenia PIT oraz naliczenia/pobrania zaliczek na PIT. Dlatego też Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru PIT w związku z odprowadzeniem zaległych składek na ubezpieczenie społeczne (w części pracownika).

W ocenie Wnioskodawcy opodatkowanie PIT odprowadzonej przez Wnioskodawcę zaległej składki na ubezpieczenie społeczne w części należnej od pracownika doprowadziłoby do podwójnego opodatkowania dochodu osiągniętego przez zawodnika na podstawie kontraktu o profesjonalne uprawienie sportu.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawca (wypełniając obowiązki płatnika PIT) pobierał od zawodników zaliczki na PIT obliczane jako łączny dochód osiągany przez zawodników (wynagrodzenie podstawowe powiększone o nagrody za wyniki sportowe i pomniejszone o koszty podatkowe) pomniejszony o dopuszczalne odliczenia od dochodu. Skoro więc Wnioskodawca odprowadził składki na ubezpieczenia społeczne w zbyt niskiej wysokości (również w części należnej od pracownika) to podstawa opodatkowania PIT była ustalona w wyższej wysokości niż gdyby Wnioskodawca pobrał odpowiednie składki na ubezpieczenia społeczne (kwota podwyższenia podstawy opodatkowania PIT odpowiadała dokładnie kwocie niepobranej składki na ubezpieczenie społeczne). W efekcie Wnioskodawca pobrał zaliczkę na PIT obliczoną także z uwzględnieniem otrzymanych przez podatnika PIT kwot stanowiących równowartość niepobranych składek na ubezpieczenie społeczne.

Gdyby dodatkowo opodatkować PIT jeszcze odprowadzoną przez Wnioskodawcę zaległą składkę na ubezpieczenie społeczne (część pracownika) doprowadziłoby to do sytuacji, w której rzeczywisty PIT pracownika zostałby naliczony podwójnie - raz od równowartości składki na ubezpieczenie społeczne, która nie pomniejszyła podstawy opodatkowania PIT drugi raz od odprowadzonej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika). W celu zobrazowania tej sytuacji, poniżej przedstawiono przykład liczbowy.

Przykład (przedstawione kwoty i stawki mają charakter wyłącznie przykładowy).

Tabela 1. Rozliczenie dokonane w przeszłości przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pracownika/zawodnika.

L.p.-Opis-Kwota-Sposób kalkulacji

A-Przychód z kontraktu-100-

B-Przychód z nagród-50-

C-Stawka ZUS (10%)-10-= A*10%

D-Pobrana zaliczka na PIT (19%)-26,6-= (A+B-C)*19%

Tabela 2. Rozliczenie, które powinno zostać dokonane w przeszłości przez Wnioskodawcę w odniesieniu do pracownika/zawodnika.

L.p.-Opis-Kwota-Sposób kalkulacji

A-100-

B-50-= (A+B)*10%

C-15-= (A+B-C)*19%

D-25,65-

Różnica pomiędzy pobraną zaliczką na PIT w tabeli 1 oraz tabeli 2 (pozycja D w tabelach) wynosi 0,95, co stanowi równowartość PIT od odprowadzonej przez Wnioskodawcę składki na ubezpieczenie społeczne od przychodów z nagród (10%*50*19%=0,95). Oznacza to, iż faktycznie Wnioskodawca pobrał w przeszłości PIT od kwoty stanowiącej równowartość odprowadzonej składki na ubezpieczenie społeczne. Gdyby więc jeszcze raz opodatkować tę kwotę, skutkowałoby to podwójnym opodatkowaniem tego samego świadczenia.

Podsumowując, odprowadzenie przez Wnioskodawcę zaległej składki na ubezpieczenie społeczne (część pracownika) nie będzie skutkować powstaniem dochodu podatkowego po stronie zawodników/podatników PIT. Odprowadzenie składki na ubezpieczenie społeczne przez Wnioskodawcę stanowi wyłącznie realizację obowiązku publicznoprawnego płatnika wynikającego z regulacji w zakresie ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na PIT od kwoty stanowiącej równowartość odprowadzonej składki na ubezpieczenie społeczne (w części pracownika). Konkluzję tą potwierdza fakt, iż składki na ubezpieczenie społeczne w części pracowniczej są wyłączone z opodatkowania PIT (tekst jedn.: pomniejszają podstawę opodatkowania i efektywnie nie podlegają opodatkowaniu), a także fakt, iż kwota PIT od równowartości regulowanych obecnie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne została już zapłacona w przeszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, stwierdzam, co następuje.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwana dalej "ustawą PIT".

Zgodnie z jej art. 9 ust. 1, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.

Artykuł 10 ust. 1 ustawy PIT wymienia dziewięć źródeł przychodów. Działalność wykonywana osobiście stanowi źródło przychodów określone w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT, którego konkretyzację zawiera art. 13 ustawy PIT. Przychody z uprawiania sportu zostały wymienione w pkt 2 tego artykułu, natomiast przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia uzyskiwane od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej w pkt 8 lit. a tej regulacji. Powyższe oznacza, że dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych ustawodawca - w ramach działalności wykonywanej osobiście - rozróżnia przychody z uprawiania sportu od przychodów z umowy zlecenia.

Odrębnym źródłem przychodu od działalności wykonywanej osobiście są inne źródła, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy PIT. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy PIT, za przychody z tego źródła uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do postanowień art. 11 ust. 1 ustawy PIT, przychodami z art. 13 pkt 2 oraz art. 20 ust. 1 ustawy PIT, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego, sfinansowane przez Wnioskodawcę, ze środków własnych, składki na ubezpieczenia społeczne, do zapłacenia których zobligowani byli ubezpieczeni (osoby fizyczne), stanowi dla tych osób przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w 21, 52, 52a i 52c ustawy PIT, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów. Tym samym, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy PIT, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Skoro bowiem zobowiązanym do zapłacenia zaległych składek jest podatnik (ubezpieczony), to fakt ich uiszczenia przez inny podmiot jest równoznaczne z uzyskaniem przez podatnika przysporzenia majątkowego odpowiadającego kwocie jaką podatnik zaoszczędził nie ponosząc przedmiotowego wydatku. Przy czym o sposobie opodatkowania tego przychodu decyduje kwalifikacja do właściwego źródła przychodów zdeterminowana m.in. rodzajem stosunku prawnego łączącego świadczeniodawcę ze świadczeniobiorcą w momencie dokonania świadczenia.

Odnosząc powyższe regulacje do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, należy zauważyć, iż dla zawodników, którzy w momencie zapłaty zaległych składek przez Wnioskodawcę nadal łączy z Wnioskodawcą kontrakt o profesjonalne uprawianie sportu, ww. przychody należy kwalifikować do źródła przychodów jakim jest art. 13 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT, tj. do działalności wykonywanej osobiście z tytułu uprawiania sportu. Natomiast w przypadku osób, które w momencie zapłaty zaległych składek są byłymi zawodnikami (kontrakt zawodnikami ustał), wartość uiszczonych przez Wnioskodawcę składek stanowi dla tych osób przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy PIT.

Przechodząc do regulacji ustawy PIT dotyczących poboru podatku lub zaliczki na podatek, należy zauważyć, iż w przypadku ww. składek kwalifikowanych do przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy PIT, na świadczeniodawcy nie ciążą obowiązki płatnika. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest obowiązany pobierać od tych świadczeń zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego. Do obowiązków Wnioskodawcy należy jedynie sporządzenie informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy PIT.

Odmienne zasady obowiązują Wnioskodawcę w przypadku dokonania świadczenia w postaci zapłaty zaległych składek, które na gruncie ustawy PIT są kwalifikowane do przychodów z art. 13 pkt 2 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT. Jak stanowi bowiem art. 41 ust. 1 ustawy PIT, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2, osobom fizycznym podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, są obowiązane jako płatnicy, pobierać zaliczki na podatek dochodowy stosownie do postanowień art. 41 ust. 1 ustawy PIT. Obowiązek poboru zaliczki na podatek od przychodów z tego źródła dotyczy zarówno świadczeń o charakterze pieniężnym jak i niepieniężnych. Świadczy o tym użyty w treści art. 41 ust. 1 ustawy PIT czasownik "dokonywać", który obejmuje swoim zakresem zarówno dokonywanie wypłat (należności pieniężnych) oraz dokonywanie świadczeń, które pieniędzmi nie są. Jeżeli przedmiotem świadczeń z art. 13 pkt 2 ustawy PIT nie są pieniądze, to zgodnie z dyspozycją art. 41 ust. 7 ustawy PIT, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki przed udostępnieniem świadczenia, rozumianego jako jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika (w przypadku opisanym we wniosku, udostępnieniem świadczenia jest moment zapłaty za podatnika przez Wnioskodawcę zaległych składek). Zaliczkę wpłaconą przez podatnika traktuje się na równi z zaliczką pobraną przez płatnika ze środków podatnika, którą płatnik ma obowiązek przekazać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczkę na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Od obowiązku żądania od podatnika wpłaty należnej zaliczki na podstawie art. 41 ust. 7 ustawy PIT płatnik może odstąpić wyłącznie w sytuacji, gdy równocześnie z dokonaniem niepieniężnego świadczenia wypłaca podatnikowi należność pieniężną kwalifikowaną do tego samego źródła przychodu. Wówczas kwotę należnej zaliczki od świadczenia innego niż pieniądze płatnik może pobrać z wypłacanej należności poprzez odpowiednie jej pomniejszenie.

W terminie od końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnik, o którym mowa w art. 41 ust. 1 ustawy PIT, jest obowiązany przesłać do właściwego urzędu skarbowego roczną deklarację PIT-4R zgodnie z art. 42 ust. 1a ustawy PIT, odpowiednio w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, jest obowiązany wysłać podatnikowi polegającemu w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, oraz właściwemu urzędowi skarbowemu, imienną informację PIT-11, o której mowa w art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT.

W konsekwencji, w przypadku zapłaty przez Wnioskodawcę zaległych składek do ZUS za zawodników, którzy nadal pozostają w zatrudnieniu u Wnioskodawcy, Wnioskodawca, z zastrzeżeniem sytuacji przewidzianej w art. 41 ust. 2 ustawy PIT, jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek od udzielonego świadczenia stosownie do postanowień art. 41 ustawy PIT, a następnie do jej przekazania na rachunek właściwego urzędu skarbowego zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy PIT. Dodatkowo, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania ww. przychodów w informacji PIT-11. Tak sporządzoną informację, w terminie do końca lutego roku następującego roku podatkowym, w którym zawodnik uzyskał przychód, Wnioskodawca przekazuje podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu według miejsca zamieszkania podatnika.

W świetle powyższego za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z którym wartość zaległej składki na ubezpieczenia społeczne podlegającej zapłaceniu przez ubezpieczonego a uiszczonej z własnych środków przez Wnioskodawcę (jako płatnika składek), nie stanowi dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak wcześniej zauważono, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów zwolnionych z opodatkowania lub dochodów, od których zaniechano pobór podatku na podstawie Ordynacji podatkowej. Dochodem podlegającym opodatkowaniu są zatem zaległe składki na ubezpieczenia społeczne, zapłacone ze środków innych niż z dochodu ubezpieczonego. Nie korzystają one bowiem z żadnego ze zwolnień wymienionych w ustawie PIT, jak również nie został w stosunku do nich zaniechany pobór podatku. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż źródłem finansowania tych składek nie są dochody podatnika, nie można ich utożsamiać ze składkami, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT, tj. składkami potrąconymi/zapłaconymi ze środków podatnika, podlegającymi odliczeniu przy ustalaniu podstawy obliczenia podatku. Tym samym ich uiszczenie przez Wnioskodawcę nie uprawnia do odliczenia na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy PIT, zarówno za lata, których dotyczy zaległość, jak i za rok ich faktycznej zapłaty. Nie można również mówić o podwójnym opodatkowaniu tych samych kwot. Kwota zaległych składek, jaką Wnioskodawca zapłacił za zawodników z własnych środków nie podlegała opodatkowaniu w latach, za które była należna, gdyż w tym okresie nie została sfinansowana za zawodników przez Wnioskodawcę. Podlega opodatkowaniu tylko raz - w roku dokonania zapłaty przez Wnioskodawcę.

Nie można także zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż "odprowadzenie zaległych składek na ubezpieczenie społeczne przez Wnioskodawcę będzie skutkować transferem środków do ZUS, a nie na rzecz zawodników", bowiem osoby podlegające obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu opłacają składki na własne ubezpieczenie (w przyszłości z tego tytułu otrzymają emeryturę lub rentę), bez względu, czy kwoty te wpłacają bezpośrednio do ZUS czy też za pośrednictwem płatnika składek.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 lutego 2011 r. ILPB1/415-1378/10-2/TW, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

ZMIANA INTERPRETACJI INDYWIDUALNEJ dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.